27 Lip 2019, Sob 22:57, PID: 800088
Swoją studniówkę wspominam dwojako: jako przymus w znalezieniu partnerki, przymus w uczestniczeniu w obrzędach instynktu pierwotnego, nazywanych ogólnie tańcem oraz jako możliwość pokazania się z innej strony i poczucia niezależności.
Okres przedstudniówkowy zapamiętałem jako bardziej nerwowy oraz smutny okres mojego życia. W tym czasie, poszukując odpowiedniej partnerki na studniówkę, zderzyłem się z falą odmów i niezrozumienia. Wejściówkę miałem wykupioną wraz z osobą towarzyszącą, bo tak wypadało, ale nikt się na to miejsce nie znalazł. Ostatecznie wylądowałem na zabawie bez partnerki, samemu. Nawet sam przyjechałem wtedy samochodem, więc o żadnym alkoholu nie było mowy.
Wyobraźcie sobie salę pełną par, dwie klasy liceum + osoby towarzyszące, w sumie jakieś 80 osób i tylko ja byłem bez partnerki. Z podniesioną głową stawiłem czoła wyzwaniom instynktu pierwotnego, niemiłosiernie się przy tym męcząc, ale dałem radę. Dumnie odpowiadałem zapytaniom fotografów o partnerkę, że jeszcze w moim życiu nikt taki się nie znalazł. Sam porobiłem parę pamiątkowych zdjęć dla moich znajomych, po czym stwierdziłem, że nie ma już nic więcej ciekawego do roboty i zawinąłem się z powrotem do domciu, wracając przy okazji do mojej ulubionej gry komputerowej w tamtym czasie. Nikt mnie tam nie zatrzymywał i spokojnie wróciłem samochodem w swoje cztery kąty.
Nie zapomnę, jak wszyscy dookoła się dziwili, że miałem odwagę pokazać się sam na balu i nie mieć przy okazji jakiś wyrzutów do całego świata o taki, a nie inny los. W głębi serca oczywiście czułem całkowicie co innego, ale nie chciałem im tego pokazywać. Nie chodziło tutaj oczywiście o brak partnerki, a o całą otoczkę związaną ze studniówką i tym wszechobecnym przymusem posiadania osoby towarzyszącej na balu.
Z perspektywy czasu widzę, że najprościej w świecie byłoby po prostu nie uczestniczyć w takim wydarzeniu i dać sobie spokój. Jednakże panujące w tamtych czasach przekonanie, że jest to "jedyna w Twoim życiu" studniówka, uległem przekonaniom i udałem się na ten przymusowy bal. Swoje zrobiłem i tyle. Oczywiście drugi raz bym sobie na coś takiego nie pozwolił. Wtedy czułem się sterowany przekonaniem większości, że tak trzeba. Pokazałem jednak, że można uczestniczyć w pojedynkę, pokazać dumnie swoją niezależność i w spokoju wrócić do codziennych przyjemności.
Przypomnę, że w tamtym okresie swojego życia nie wiedziałem nawet co to introwertyzm, a tym bardziej spektrum autyzmu
I tak wtapiający się w tłum Aspi uczestniczył w tych dziwnych obrzędach instynktu pierwotnego.
Tyle ode mnie, ogólnie takiej imprezy nie polecam, przeżyłem i tyle
Okres przedstudniówkowy zapamiętałem jako bardziej nerwowy oraz smutny okres mojego życia. W tym czasie, poszukując odpowiedniej partnerki na studniówkę, zderzyłem się z falą odmów i niezrozumienia. Wejściówkę miałem wykupioną wraz z osobą towarzyszącą, bo tak wypadało, ale nikt się na to miejsce nie znalazł. Ostatecznie wylądowałem na zabawie bez partnerki, samemu. Nawet sam przyjechałem wtedy samochodem, więc o żadnym alkoholu nie było mowy.
Wyobraźcie sobie salę pełną par, dwie klasy liceum + osoby towarzyszące, w sumie jakieś 80 osób i tylko ja byłem bez partnerki. Z podniesioną głową stawiłem czoła wyzwaniom instynktu pierwotnego, niemiłosiernie się przy tym męcząc, ale dałem radę. Dumnie odpowiadałem zapytaniom fotografów o partnerkę, że jeszcze w moim życiu nikt taki się nie znalazł. Sam porobiłem parę pamiątkowych zdjęć dla moich znajomych, po czym stwierdziłem, że nie ma już nic więcej ciekawego do roboty i zawinąłem się z powrotem do domciu, wracając przy okazji do mojej ulubionej gry komputerowej w tamtym czasie. Nikt mnie tam nie zatrzymywał i spokojnie wróciłem samochodem w swoje cztery kąty.
Nie zapomnę, jak wszyscy dookoła się dziwili, że miałem odwagę pokazać się sam na balu i nie mieć przy okazji jakiś wyrzutów do całego świata o taki, a nie inny los. W głębi serca oczywiście czułem całkowicie co innego, ale nie chciałem im tego pokazywać. Nie chodziło tutaj oczywiście o brak partnerki, a o całą otoczkę związaną ze studniówką i tym wszechobecnym przymusem posiadania osoby towarzyszącej na balu.
Z perspektywy czasu widzę, że najprościej w świecie byłoby po prostu nie uczestniczyć w takim wydarzeniu i dać sobie spokój. Jednakże panujące w tamtych czasach przekonanie, że jest to "jedyna w Twoim życiu" studniówka, uległem przekonaniom i udałem się na ten przymusowy bal. Swoje zrobiłem i tyle. Oczywiście drugi raz bym sobie na coś takiego nie pozwolił. Wtedy czułem się sterowany przekonaniem większości, że tak trzeba. Pokazałem jednak, że można uczestniczyć w pojedynkę, pokazać dumnie swoją niezależność i w spokoju wrócić do codziennych przyjemności.
Przypomnę, że w tamtym okresie swojego życia nie wiedziałem nawet co to introwertyzm, a tym bardziej spektrum autyzmu
I tak wtapiający się w tłum Aspi uczestniczył w tych dziwnych obrzędach instynktu pierwotnego.
Tyle ode mnie, ogólnie takiej imprezy nie polecam, przeżyłem i tyle