10 Sie 2016, Śro 18:16
Cześć wszystkim. Mam duży problem w swoim życiu. Pozwólcie, że się rozpiszę, bo chce dokładnie opisać swój problem. Otóż od drugiej klasy gimnazjum (aktualnie jestem po skończeniu gimnazjum) zaczęło się ze mną dziać coś dziwnego. Zacząłem się robic czerwony na lekcjach, robiło mi się duszno, dużo rzeczy i zarazem byle co mnie wkurzało, brak tematów do rozmów również dawał się we znaki, szczególnie z dziewczynami, nwm dlaczego. Najdziwniejsze i kompletnie nie zrozumiałe dla mnie jest to, że gdy ze szkoły wracałem do domu i byłem juz w domu, wszystko bylo zupelnie w porzadku tzn. jestem z domu dziecka i tam normalnie jestem strasznie kreatywny, gęba mi się nie zamyka, strasznie rozśmieszam ludzi, umiem dużo gadać na ciekawe tematy, nie czerwienieje wogóle. Teraz cofnijmy się do 2010-2013 roku, kiedy byłem w podstawówce, wszystko było w normalnym porządku, byłem strasznie kreatywny, wogóle nie robiłem się czerwony, byłem zawsze uśmiechnięty, umialem rozmawiać z ludzmi na wszystkie tematy,a szczególnie z dziewczynami i wogóle, calkowite przeciwieństwo tego, co jest teraz. Dlatego kieruje tutaj swoje pytanie, co to moze byc, bo nie jestem pewien czy jest to fobia. Jeszcze była taka sytuacja z pewną dziewczyną w szkole, podobałem jej się, bo to widziałem. Łatwo dość rozpoznaję jakieś sygnały 
. Mi też się podobała, ale miałem w sobie jakąś niemoc i nie mogłem do niej zagadać. Pod koniec trzeciej gimnazjum, jakieś 3 miesiące ostatnie unikałem jej, jej wzroku, osoby i wogóle, żeby jej nie zranić. Bardzo proszę o powiedzenie co mogę z tym zrobić, bo jaka spsychoterapia mnie nie bardzo przkonywuje, nwm ile to trwa, ale pewnie nie krótko i nwm na czym to polega. Nie istnieje jakaś metoda zwalczenia tego raz na zawsze? Chce odżyć na nowo 
. Wspomnę jeszcze, że próbowałem walczyć z tym sam i nawet czasami udawało się, ale to zawsze wracało, szczególnie to poczucie co pomyślą sobie ludzie :v. Liczę na jakieś odpowiedzi, co to moze byc i jak to szybko zwalczyc.
. Mi też się podobała, ale miałem w sobie jakąś niemoc i nie mogłem do niej zagadać. Pod koniec trzeciej gimnazjum, jakieś 3 miesiące ostatnie unikałem jej, jej wzroku, osoby i wogóle, żeby jej nie zranić. Bardzo proszę o powiedzenie co mogę z tym zrobić, bo jaka spsychoterapia mnie nie bardzo przkonywuje, nwm ile to trwa, ale pewnie nie krótko i nwm na czym to polega. Nie istnieje jakaś metoda zwalczenia tego raz na zawsze? Chce odżyć na nowo . Wspomnę jeszcze, że próbowałem walczyć z tym sam i nawet czasami udawało się, ale to zawsze wracało, szczególnie to poczucie co pomyślą sobie ludzie :v. Liczę na jakieś odpowiedzi, co to moze byc i jak to szybko zwalczyc.