PhobiaSocialis.pl

Coś o mnie:

Przy końcu studenckiej drogi, zdiagnozowana fobia społeczna,
od 3 tygodni na Paroksetynie, i początki podejścia do wrzucanej tu na forum terapii "overcoming social anxiety"

Po dłuugim zastanowieniu,dojściu do wniosku, że nie potrafię samemu poradzić sobie ze swoim problemem, kilku podejściach do psychiatry(publicznie i prywatnie), w końcu zdecydowałem się zacząć walczyć z fobią społeczną.
Nie było to łatwe, kilka razy zawracałem sprzed poradni zdrowia psychicznego, bo
a) uznałem, że jeszcze nie jestem gotowy,
b)zawsze mogę to dalej odwlec
c)w środku ktoś jest
d)wszyscy na mnie patrzą itd.

Psychiatra w moim rodzinnym mieście zbyła mnie ogólnikowym "troche pan nieśmiały i zagubiony", na szczęście po powrocie do Warszawy udało mi się porozmawiać prywatnie z psychiatrą,który uświadomił mi nieco dokładniej problem. Dopiero wtedy dowiedziałem się, czym jest fobia społeczna.
Jeśli chodzi o dystymię, nie rozmawialiśmy o tym z psychiatrą, jednak
6/7 objawów występuje stale. (tylko jeść uwielbiam i mogę to robić o każdej porze;-))
Jak większość fobików unikam ludzi. Chociaż jest jedna grupa, w której uczestniczę - chór (cóż za paradoks). Nie przeszkadza mi, kiedy z nimi śpiewam. Fobia się włącza, kiedy muszę rozmawiać. Wypowiedzi przy większej grupie w ogóle nie wchodzą w grę. Największy stres, to koniec próby, gdzie chcąc nie chcąc trzeba się z kimś wsiąść do środka komunikacji i o czymś rozmawiać przy nieznajomych współpasażerach. W związku z tym często przejdę pieszo kilka przystanków lub wychodzę 1szy bądź ostatni.

Jeśli ktoś się pyta - co się stało, czemu jesteś smutny, wszystko w porządku, odpowiadam, tak w porządku. Wciąż to tylko maska...
Relacje z ludźmi rozpoczynają się zwykle od uczucia, dlaczego dana osoba niechciałaby ze mną rozmawiać, następnie, wyszukania swoich wad, które umniejszają moją wartość, a następnie wyszukania przeze mnie wad u drugiej osoby, które sprawiłyby, że coś mnie w niej irytuje i nie chciałbym z nią nawiązywać kontaktów.
Kontakty z rodziną i przyjaciółmi, zwykle nawiązywane są przez nich.
Ciężko mi znaleźć jakieś przykłady inicjatywy czegokolwiek z mojej strony.

Abstrahując od innych objawów fobii i dystymii, które były już poruszane,
moim problemem jest m.in. deficyt uwagi.

Generalnie problemem jest to, że za dużo myślę. tak 5-10%moich myśli jest produktywnych, reszta, to reminescencje z przeszłości,
wymyślanie, w jaki sposób mógłbym poprowadzić konwersację, która się odbyła, lub obmyślanie, tego co powiem w przyszłości, albo kompletny random.


Nigdy nie potrafiłem prowadzić żadnego organizera, czy to w wersji elektronicznej, czy kalendarza, zwykle je gubiłem lub zapominałem o nich.

Przekłada się to na problem z samoorganizacją.
Wyjście z domu zajmuje mi czasem kilka godzin, bo (oprócz tego, że budzę się z myślą, że to kolejny dzień który upłynie mi w atmosferze marazmu i bezproduktywności) zdarza mi się zamyślić pod prysznicem, 5 razy wracać się do domu, założenie, że zrobię coś codziennie o tej samej porze(wezmę tabletkę, pójdę gdzieś, itd.), w praktyce nigdy nie jest spełnione.

Nie potrafie napisać np. dłuższego smsa jednym ciągiem. Zdarza mi się ok. 3-10 razy napisać kawałek smsa, wyjść do menu telefonu, wejsc ponownie do smsa, nic nie napisać,ponownie wyjść do menu itd...
Maile- piszę rzadko, a jeśli pisze dłuższego maila, trwa to czasem tydzień.

Wykłady, służą mi tylko po to, żeby wyjść z domu i zająć się czymś, sprowadza się to do tego, że uciekam do ostatniej ławki i po początku notowania, mój umysł gdzieś ucieka... zwykle przy okazji, po zeszycie zdążę nabazgrać batalion nieudanych kluczy wiolinowych.

Napisanie pracy mgr czy rozpoczęcie poszukiwania pracy jest jak na razie ponad moje siły.
Dzisiejszy dzień to powrót do domu o 14 i naprzemienny sen/gapienie się w monitor Mam nadzieje, ze prochy zaczną działać już wkrótce...

Na razie szczyt moich osiągnięć to ów post

Pozdrawiam
tuiteraz

Witaj na forum,

moja historia jest całkiem podobna Przede mną ukończenie kilku kursów na uczelni, napisanie magisterki, znalezienie pracy... Powinienem był zrobić to wcześniej, w poprzednim roku roku akademickim, jednak ciągła apatia nie pozwala mi na skończenie studiów

U psychiatry byłem raz. Przez 2 tygodnie przyjmowałem leki, które mi nie pomogły. Miałem możliwość otrzymania skierowania na terapię grupową, ale do tej pory nie zdecydowałem się. Mam nadzieję, że uda mi się umowić na kolejną wizytę. Teraz nie mam już lęku przed tym, nie mogę jednak zmusić się do wykręcenia numeru i umówienia się na wizytę.

Pozdrawiam

Cytat:od 3 tygodni na Paroksetynie

Poczekaj jeszcze trochę może zaskoczy.

Thorio napisał(a):Przez 2 tygodnie przyjmowałem leki, które mi nie pomogły.

Zapewne wiesz, że w przypadku większości leków 2 tygodnie to za mało. Co brałeś?

Hej.
Jestem po drugiej wizycie u psychiatry. kolejne pudełeczko paromercku no i zobaczymy jak będzie.

Faktem jest, że zaobserwowałem pewną poprawę. Dwa dni temu, po całym dniu zauważyłem, że nie było żadnego nakręcania się, jazd w dół.
Fajne uczucie (to tak wygląda w miarę normalne życie?) Zważywszy, że w zeszłym tygodniu nigdzie nie wyszedłem przez 3 dni z rzędu, to taki całkiem miły kontrast.

Problemy z wypowiedzią w grupie dalej są jak były, brak odczuwania przyjemności, potrzeby kontaktu z ludźmi itd. ale miejmy nadzieję, że to przyjdzie z czasem.

Ja się muszę zmobilizować, żeby się umówić na terapie z psychologiem.
Bo bez tego to raczej ciężko będzie.


@Thorio - ja z prochów chciałem rezygnować jak przez pierwsze dwa tygodnie nie mogłem spać i miałem mdłości. Udało się wytrzymać, choć było ciężko. Zaręczam - warto spróbować.
Do psychiatry poszedłem za drugim razem tylko dlatego, że się umówiłem na konkretną godzinę wychodząc z pierwszej wizyty.
Inaczej by było podobnie jak u Ciebie.

Pozdrawiam

Przepraszam administracje za odświeżenie tak starego tematu, ale znalazłem go w wyszukiwarce, nie poprzez forum.

Dziękuję autorowi za to, że dzięki temu co zacytuję poniżej wreszcie wiem, w jaki sposób mówić o swoim problemie. Wiem jakimi słowami go określić. Będę się uczył tego wszystkiego na pamięć i jak mnie ktoś spyta to wyrecytuję wszystko to co jest tutaj napisane:

tuiteraz napisał(a):C
Abstrahując od innych objawów fobii i dystymii, które były już poruszane,
moim problemem jest m.in. deficyt uwagi.

Generalnie problemem jest to, że za dużo myślę. tak 5-10%moich myśli jest produktywnych, reszta, to reminescencje z przeszłości,
wymyślanie, w jaki sposób mógłbym poprowadzić konwersację, która się odbyła, lub obmyślanie, tego co powiem w przyszłości, albo kompletny random.


Nigdy nie potrafiłem prowadzić żadnego organizera, czy to w wersji elektronicznej, czy kalendarza, zwykle je gubiłem lub zapominałem o nich.

[...]założenie, że zrobię coś codziennie o tej samej porze(wezmę tabletkę, pójdę gdzieś, itd.), w praktyce nigdy nie jest spełnione.

Wykłady, służą mi tylko po to, żeby wyjść z domu i zająć się czymś, sprowadza się to do tego, że uciekam do ostatniej ławki i po początku notowania, mój umysł gdzieś ucieka... zwykle przy okazji, po zeszycie zdążę nabazgrać batalion nieudanych kluczy wiolinowych.

Jestem już po kilku sesjach Biofeedbacku, który teoretycznie miał mi baaardzo pomóc. Jak na razie efekty są niewielkie, ale czuję, że coś się zmienia. Mam nadzieję, że z czasem ogarnę jakoś moje życie