26 Mar 2011, Sob 13:08
26 Mar 2011, Sob 14:50
F60.7 
Jak czytałem początek, co opisywałaś to miałem refleksje, że podobne do borderline, ale ja się nie znam. A to moje rozpoznanie traktuję jako "wstępne", choć zgadza się w wielu aspektach, więc uważam, że jest duże prawdopodobieństwo, że jest prawdziwe.
Jak czytałem początek, co opisywałaś to miałem refleksje, że podobne do borderline, ale ja się nie znam. A to moje rozpoznanie traktuję jako "wstępne", choć zgadza się w wielu aspektach, więc uważam, że jest duże prawdopodobieństwo, że jest prawdziwe.
26 Mar 2011, Sob 16:14
27 Mar 2011, Nie 19:04
27 Mar 2011, Nie 20:12
27 Mar 2011, Nie 23:25
28 Mar 2011, Pon 13:58
aga_p, tu nie jest tak bardzo istotne, co jest na 100% prawdą, a co nie. Przesłanie tego, co napisała alice.s było takie, że często diagnoza jest inna niż dolegliwość. Wynika to z różnych powodów:
- trudność w diagnozie (złożoność dolegliwości),
- lenistwa, niechciejstwa, niechlujstwa (tu chyba był taki przykład).
alice.s też nie napisała, że wszystkim wszędzie na świecie wpisują to samo, tylko opisała swoje spostrzeżenie ze swojego doświadczenia. Ty jej piszesz, że to nie prawda, czyżbyś była w tym samym miejscu i czasie, o którym napisała?
Co do diagnozy, to ja osobiście uważam, że mi nazwa do szczęścia potrzebna nie jest. Dla mnie dobrze jest się dowiedzieć, jaki(e) mam problem
i sobie z nim(i) poradzić. Diagnoza uważam najbardziej przydatna/pomocna jest lekarzom. Choćby np. przy ordynowaniu leków.
Również mam bardzo duże opory, żeby coś mówić, skoro lekarz i tak sobie z tego nic nie robi. Co do tego, jak obserwuję, że lekarze się upierają przy swojej diagnozie, to podobnie mam takie wrażenie, ale tu już znacznie mniej.
- trudność w diagnozie (złożoność dolegliwości),
- lenistwa, niechciejstwa, niechlujstwa (tu chyba był taki przykład).
alice.s też nie napisała, że wszystkim wszędzie na świecie wpisują to samo, tylko opisała swoje spostrzeżenie ze swojego doświadczenia. Ty jej piszesz, że to nie prawda, czyżbyś była w tym samym miejscu i czasie, o którym napisała?
Co do diagnozy, to ja osobiście uważam, że mi nazwa do szczęścia potrzebna nie jest. Dla mnie dobrze jest się dowiedzieć, jaki(e) mam problem
i sobie z nim(i) poradzić. Diagnoza uważam najbardziej przydatna/pomocna jest lekarzom. Choćby np. przy ordynowaniu leków.aga_p napisał(a):Równie dobrze mogliby wpisać, że mam osobowość zależną, unikającą, lękliwą i to też byłaby prawda.Zgadza się. Przy czym ponoć (co z resztą ma ręce i nogi) jako diagnozę wymienia się jednostkę najbardziej dominującą u danego pacjenta.
aga_p napisał(a):Ja myślę, że przez pół roku oni dobrze ludzi obserwują, żeby w miarę trafnie zdiagnozować...Też tak myślę.
aga_p napisał(a):...bo mój lekarz psychiatra jest dalej od prawdy niż ja, zresztą nie słucha jakie mam objawy, bo ma koncepcję na mój temat i się przy niej upiera, bez względu na to, co mówię. Dlatego nic nie mówię.Niestety w przychodniach lekarze mają znacznie więcej pacjentów, o tym ile czasu czasu mogą poświęcić pacjentowi, to juz nie ma co w ogóle wspominać. Inaczej jest w szpitalu, gdzie lekarz nawet nie chcąc styka się z pacjentem znacznie częściej. Też mam prawie zawsze takie wrażenie, że lekarz słucha tego, co mówię jednym uchem, a drugim zaraz mu ucieka. A ja mówię b. ważne dla mnie rzeczy.
Również mam bardzo duże opory, żeby coś mówić, skoro lekarz i tak sobie z tego nic nie robi. Co do tego, jak obserwuję, że lekarze się upierają przy swojej diagnozie, to podobnie mam takie wrażenie, ale tu już znacznie mniej.28 Mar 2011, Pon 14:25
31 Mar 2011, Czw 23:23
19 Kwi 2011, Wto 23:47
Ja też mam taki kod rozpoznania 60.8 - bierno-agresywna nie wiem dokładnie co to oznacza , czy to jest trafna diagnoza czy też nie . 
24 Kwi 2011, Nie 23:35
25 Kwi 2011, Pon 1:08
Ło, to też to mam?
A mi się wydaje, że można być też wobec siebie agresywnym będąc biernym.
A mi się wydaje, że można być też wobec siebie agresywnym będąc biernym.
25 Kwi 2011, Pon 10:15
25 Kwi 2011, Pon 18:15