heja, torche sie pewnie wkrecam od momentu kiedy odkrylem w sobie fobie tj poltorej miesiaca temu, ale jak poobserwowalem zachowanie moich domowników a mieszkam z rodzicami i dwiema siostrami, i widze ze Asia (17 lat) tez ma małe objawy fobi. W domu juz wszyscy wiedza o mojej dolegliwości, wiec jest czesciowe zrozumienie. Nie wiem jak podejsc do tego ze ewnetualnie moja siostra tez na to cierpi, po co ma sie meczyc z tym, jesli mozna z tego wyjsc. Poobserwuje jeszcze troszke i zobacze jaki bedzie rozwoj wydarzen. Tez macie u siebie takie przypadki z rodzinka ? ? :idea:
Moja siostra na pewno nie ma fobii...
ale to możliwe, że rodzeństwo może miec... znam parę takich osób
mops napisał(a):widze ze Asia (17 lat) tez ma małe objawy fobi.
skoro objawy są małe to może to tylko zwykła nieśmiałość? co jest fobicznego w jej zachowaniu? może rzeczywiście się wkręcasz?
mojej siostrze daleko do fobii, oj daleko; właściwie to jest uosobieniem anty-fobika
btw, ciekawe, wszyscy mamy siostry
peter napisał(a):mops napisał(a):widze ze Asia (17 lat) tez ma małe objawy fobi.
skoro objawy są małe to może to tylko zwykła nieśmiałość? co jest fobicznego w jej zachowaniu? może rzeczywiście się wkręcasz?
Peter ma rację, mnie się wydaje że jesli ma jakieś malutkie objawiki to może być zwykła nieśmiałość, chyba że dostrzegasz jakieś zachowania typowo fobiczne np. czerwienienie sie, pocenie lub za częsty smutek na twarzy czy inne. Ale jeśli nie to nie ma się czym przejmować tylko martwić sie o siebie
Cytat:btw, ciekawe, wszyscy mamy siostry
Ja nie mam siostry, ba! Brata też nie
I dobrze, mam święty spokój
widze w jej zachowaniu, że często ma wrażenie że ktoś na nia patrzy, ciągle poprawia swoje ubranie jak gdzies jest, nie lubi miejsc gdzie jest duzo ludzi, często nie patrzy w oczy, lubi siedziec w swoim pokoju. Zobaczymy, jak sie to ułoży dalej, koncze z szukaniem objawów u wszystkich wookoło.
A ja nie mam rodzeństwa
Mam brata. Nieśmiałego na bank, ale czy z fobią? Wątpię, raczej tylko nieśmiałego
A ja mam bardzo odważną siostrę! "Antyfobiczka", moje przeciwieństwo hehe
Ale mama ma skłonności do depresji a tatuś jest "nerwowy"
ja chyba odziedziczyłam po nich wady a siostra zalety
Wiem jakie będzie następne pytanie. 8)
Taka była moja druga myśl, że "albo ..." i to co piszesz właśnie. Ale widzę, że się jakoś tam dobrze porozumieliśmy.
Moja siostra ma arachnofobię. Fobii społecznej nie ma na pewno. Wszędzie jej pełno. Na pewno korzysta z życia, w przeciwieństwie do mnie...
Mam dwie siostry; jedna starsza - ma już swoją rodzinę, a druga młodsza-katastrofalny wiek gimnazjalny, lecz nie sądzę by którejś dolegało to samo co mi, a wręcz przeciwnie, ale ja od zawsze byłem zakałą i sprawiałem najwięcej problemów w rodzinie.
SzukamMiłości napisał(a):Problemy są czasem zamaskowane.
Zgadzam się. Moja odważna siostra (młodsza o 3,5 roku) leczyła się na nerwicę.
Moi dwaj bracia to nawet większe fobsy ode mnie.
Swoją drogą ciekawi mnie, czy na forum nie ma przypadkiem jakiegoś rodzeństwa?
często jest tak , że tylko się wydaję , ze inni maja fobie bo nie potrafisz odróżnić zachowan zdrowego czlowieka od fobika a czesto bywaja podobne
Nie jestem taka jak moja siostra, moja siostra jest całkowicie zdrowa, wyjeżdża do Chorwacji, ma męża, dzieci, pracę, samochód itd.
Moja siostra z całą pewnością nie ma fobii, jest może trochę nieśmiała, ale zawsze radziła sobie milion razy lepiej niż ja. Czasem rodzice mi mówili "widzisz, ona też jest nieśmiała, a sobie radzi", a ja nieodmiennie odpowiadałem "jeśli ona jest nieśmiała, to nie istnieje określenie na mnie". A jednak istnieje
gdybym zaobserwowała u swojego rodzeństwa to, co "ja mam", posmutniałabym
Jak jedno dziecko ma fobię to jeszcze jest znośne, ale wyobraźcie sobie rodziców dwójki, gdzie oboje mają ten problem. Tak jest w moim przypadku, oboje z bratem na to cierpimy,a le o dziwo nie rozmawiamy o tym ze sobą. Ja w ogóle się do tego nie przyznaję, on też nie. Tak jakby nic nie było, a jest. Bo on ma 26 lat, ja 25 lat i oboje mieszkamy z rodzicami i nie mieliśmy jeszcze nikogo w swoim życiu. Tragedia jakaś!
Zapytałam raz mamy tak hipotetycznie, co będzie jak oboje nie ułożymy sobie życia a ona odrzekła, że nie wie co będzie, że nie wyobraża sobie tego. Zmroziło mnie to i znów mam chandrę.
