Na pewno nie tak jak kiedyś. Miałam takie natręctwo myślowe, że sobie wpajałam, że wszyscy sąsiedzi wiedzą, że z nikim się nie widuje. To było okropne. I wtedy na siłę spotykałam się z ludźmi na pokaz właśnie. Koszmarna próba wpasowania się w normy społeczne. Jestem outsiderką i już się tego nie wstydzę. Teraz... gdy tyle przeszłam, jest to dla mnie drobiazg. Wiem, że jestem odludkiem i inni wiedzą o tym. Ba! Wieść o moich pobytach w szpitalach psychiatrycznych rozeszła się niczym świeże bułeczki.

(05 Paź 2024, Sob 15:26)Eulalia napisał(a): Na pewno nie tak jak kiedyś. Miałam takie natręctwo myślowe, że sobie wpajałam, że wszyscy sąsiedzi wiedzą, że z nikim się nie widuje. To było okropne. I wtedy na siłę spotykałam się z ludźmi na pokaz właśnie. Koszmarna próba wpasowania się w normy społeczne. Jestem outsiderką i już się tego nie wstydzę. Teraz... gdy tyle przeszłam, jest to dla mnie drobiazg. Wiem, że jestem odludkiem i inni wiedzą o tym. Ba! Wieść o moich pobytach w szpitalach psychiatrycznych rozeszła się niczym świeże bułeczki.

Twoja historia jest strasznie smutna. Mnie to przykłądowo wali żeby robić coś na pokaz. Zresztą życie człowieka 40 plus już wygląda tak jak wygląda i nie mam zamiaru się czegokolwiek wstydzić. Mam F20 zniżki na leki i jest ok. ;-)

Ja w sumie nigdy nie byłam za bardzo towarzyska, nigdzie też nie wychodziłam. Czasami miewam uczucie jakby coś mnie omijało, bo nawet z znajomymi z pracy nie jestem w stanie się za bardzo zakumulować. Ciężko mi też jest określić czy ktoś mnie w ogóle lubi lub nie. Samej dosyć ciężko mi jest zainicjować spotkanie z koleżanką przez moją nieśmiałość. Wiem, że przecież ktoś może odmówić bo nie ma czasu, ale to chyba dla mnie nawet gorsze niż sam fakt wieszanie samej w domu. Nie za bardzo też wiem nawet jak wyglądają moi sąsiedzi. Aktualnie czas prywatny spędzam jedynie z najbliższymi, bo spotkanie z którąś praktycznie przyjaciółką to bardzo żadko. Obie nie lubimy zapraszać na spotkanie. Najgorzej się w sumie czułam z tym chodząc jeszcze do szkoły jak ktoś się pytam o znajomych. Pracując nie odczuwam tego tak jak wtedy. W sumie to nie mam się czego wstydzić bo bardzo dużo ludzi nie ma znajomych.

(12 Paź 2024, Sob 19:45)Ahinaru napisał(a): Ja w sumie nigdy nie byłam za bardzo towarzyska, nigdzie też nie wychodziłam. Czasami miewam uczucie jakby coś mnie omijało, bo nawet z znajomymi z pracy nie jestem w stanie się za bardzo zakumulować. Ciężko mi też jest określić czy ktoś mnie w ogóle lubi lub nie. Samej dosyć ciężko mi jest zainicjować spotkanie z koleżanką przez moją nieśmiałość. Wiem, że przecież ktoś może odmówić bo nie ma czasu, ale to chyba dla mnie nawet gorsze niż sam fakt wieszanie samej w domu. Nie za bardzo też wiem nawet jak wyglądają moi sąsiedzi. Aktualnie czas prywatny spędzam jedynie z najbliższymi, bo spotkanie z którąś praktycznie przyjaciółką to bardzo żadko. Obie nie lubimy zapraszać na spotkanie. Najgorzej się w sumie czułam z tym chodząc jeszcze do szkoły jak ktoś się pytam o znajomych. Pracując nie odczuwam tego tak jak wtedy. W sumie to nie mam się czego wstydzić bo bardzo dużo ludzi nie ma znajomych.

Co to jest '' wieszanie samej w domu "? A ja sie nie wstydzę bo nie mam przed kim nikogo nie znam.

(12 Paź 2024, Sob 20:50)Natron napisał(a):

(12 Paź 2024, Sob 19:45)Ahinaru napisał(a): Ja w sumie nigdy nie byłam za bardzo towarzyska, nigdzie też nie wychodziłam. Czasami miewam uczucie jakby coś mnie omijało, bo nawet z znajomymi z pracy nie jestem w stanie się za bardzo zakumulować. Ciężko mi też jest określić czy ktoś mnie w ogóle lubi lub nie. Samej dosyć ciężko mi jest zainicjować spotkanie z koleżanką przez moją nieśmiałość. Wiem, że przecież ktoś może odmówić bo nie ma czasu, ale to chyba dla mnie nawet gorsze niż sam fakt wieszanie samej w domu. Nie za bardzo też wiem nawet jak wyglądają moi sąsiedzi. Aktualnie czas prywatny spędzam jedynie z najbliższymi, bo spotkanie z którąś praktycznie przyjaciółką to bardzo żadko. Obie nie lubimy zapraszać na spotkanie. Najgorzej się w sumie czułam z tym chodząc jeszcze do szkoły jak ktoś się pytam o znajomych. Pracując nie odczuwam tego tak jak wtedy. W sumie to nie mam się czego wstydzić bo bardzo dużo ludzi nie ma znajomych.

Co to jest '' wieszanie samej w domu "? A ja sie nie wstydzę bo nie mam przed kim nikogo nie znam.

Miało być siedzenie, musiałam kilka literek przestawić na telefonie i mi podmienił słowo 😅

(12 Paź 2024, Sob 20:53)Ahinaru napisał(a):

(12 Paź 2024, Sob 20:50)Natron napisał(a):

(12 Paź 2024, Sob 19:45)Ahinaru napisał(a): Ja w sumie nigdy nie byłam za bardzo towarzyska, nigdzie też nie wychodziłam. Czasami miewam uczucie jakby coś mnie omijało, bo nawet z znajomymi z pracy nie jestem w stanie się za bardzo zakumulować. Ciężko mi też jest określić czy ktoś mnie w ogóle lubi lub nie. Samej dosyć ciężko mi jest zainicjować spotkanie z koleżanką przez moją nieśmiałość. Wiem, że przecież ktoś może odmówić bo nie ma czasu, ale to chyba dla mnie nawet gorsze niż sam fakt wieszanie samej w domu. Nie za bardzo też wiem nawet jak wyglądają moi sąsiedzi. Aktualnie czas prywatny spędzam jedynie z najbliższymi, bo spotkanie z którąś praktycznie przyjaciółką to bardzo żadko. Obie nie lubimy zapraszać na spotkanie. Najgorzej się w sumie czułam z tym chodząc jeszcze do szkoły jak ktoś się pytam o znajomych. Pracując nie odczuwam tego tak jak wtedy. W sumie to nie mam się czego wstydzić bo bardzo dużo ludzi nie ma znajomych.

Co to jest '' wieszanie samej w domu "? A ja sie nie wstydzę bo nie mam przed kim nikogo nie znam.

Miało być siedzenie, musiałam kilka literek przestawić na telefonie i mi podmienił słowo 😅

To ulżyło mi, bo myślałem że coś gorszego.