Mar napisał(a):Bez fobii jestem nieznośnym człowiekiem, myślącym głównie o swoich potrzebach

Cytat:Fobia społeczna to tylko określenie na to, jaki ktoś jest. Coś jak piękna blondynka, tylko mniej pochlebne.

Kgg napisał(a):Jeżeli ktoś ma fobię społeczną, to zachowania lękliwe są częścią jego osobowości. Bo nie istnieje żadna inna. Żeby wyjść z fobii trzeba zmienić swoje myśli, reakcje, przyzwyczajenia, a więc to, kim aktualnie jesteśmy.

Urthon napisał(a):takie pojmowanie fobii jest szkodliwe, bo włączając ją w siebie, jako część swojej osoby, właściwie uniemożliwiasz sobie wyjście z niej

Cytat:No jakoś mnie to nie przekonuje. Jeżeli ktoś ma fobię społeczną, to zachowania lękliwe są częścią jego osobowości. Bo nie istnieje żadna inna. Żeby wyjść z fobii trzeba zmienić swoje myśli, reakcje, przyzwyczajenia, a więc to, kim aktualnie jesteśmy.

Cytat:Zawsze brzydziło mnie takie podejście, że prawda prawdą, ale terapeutyczna propaganda sukcesu ma najwyższy priotytet

Cytat:Widzę w tym jednak również niebezpieczeństwo. Bo skoro stawia się granicę między prawdziwym „ja”, a tym które jest teraz, czyli kłamliwym, tzn. że łatwo tutaj o całościowe odrzucenie tego, co jest teraz – właśnie za sprawą przypisania obecnemu stanowi nieprawdziwości.

Urthon napisał(a):Ale to nie tak działa, bo jak nauczysz się oddzielać od siebie to skrzywione myślenie i błędy poznawcze

Cytat:Jerome Kagan zwrócił uwagę na wyniki badań wskazujące, że nieśmiałość - lękliwość versus śmiałość - towarzyskość w bardzo małym stopniu zmienia się wraz z wiekiem. Przypuszczał, że to czy dziecko zareaguje na niezwykłe wydarzenie uśmiechem czy płaczem może miec podłoże biologiczne, genetyczne.

W swoich badaniach skupił sie właśnie na tej charakterystyce i na jej podstawie wyodrębnił dwie kategorie: temperament zahamowany i temperament niezahamowany. Kategorie te odnoszą się do pierwszych reakcji dziecka na zdarzenia (osoby, bodźce, sytuacje) nieznane. Okazało się, że 10 % dzieci rasy białej przejawiało temperament zahamowany, a 25 % temperament niezahamowany. Dzieci o temperamencie zahamowanym milkły, były onieśmielone, czy też wystraszone. Te z niezahamowanym temperamentem łatwo i odważnie nawiązywały kontakt oraz spontanicznie okazywały emocje. Okazało się także, że w porównaniu z dziećmi rasy białej chińskie dzieci były częściej spokojniejsze i bardziej lękliwe.

Jerome Kagan korzystał z różnych wskaźników fizjologicznych i biochemicznych temperamentu zahamowanego. Zwracał uwagę na pomiary częstości i zmienności skurczów serca, przyspieszenie akcji serca, rozszerzenie źrenic i poziom noradrenaliny w moczu w reakcji na stres psychiczny, a także pobierał próbki śliny i badał napięcie mięśni szkieletowych krtani i strun głosowych wyrażające się w zaburzeniach głosu i zmianie w podstawowej częstotliwości wypowiedzi słownych. W zależności od wieku dziecka stwarzał także rożne sytuacje w których obserwowano jak dzieci reagują np. na: rozłąkę z matką, kontakt z nieznanymi przedmiotami (niezwykłymi zabawkami, dźwiękami), kontakt z nieznaną osobą, czy też grupą osób (dzieci, dorosłych), czy też jak często spoglądają i nawiązują kontakt wzrokowy.

Do pozytywnych akcentów badan Kagana należy fakt, że około 30 % dzieci o temperamencie zahamowanym wyzbywało się nieśmiałości zanim poszły do przedszkola. Kluczową role w tym przypadku odgrywali rodzice, szczególnie matki tych dzieci, które pomagały im uporać sie z nieśmiałością i lękliwością. Te matki, które rozmawiały z dziećmi o ich problemach, słuchały i radziły bez osądzania przekazując, że trzeba radzi sobie z problemami sprawiały, że dzieci uczyły się przełamywać swoją nieśmiałość. Postawa opiekuńcza i chronienie dziecka przed stresami nie wpływała dobrze na przełamanie nieśmiałości i lękliwości. Lepsze rezultaty osiągały te matki, które stwarzały dzieciom odpowiednie możliwości i wywierały łagodny nacisk aby dzieci były bardziej otwarte i towarzyskie.
Pozytywny wpływ na przezwyciężanie nieśmiałości i lękliwości miało także rozwijanie zdolności emocjonalnych i społecznych.

Po przełamaniu lęku dzieci cieszyły sie z udanych interakcji z innymi i zwiększały swoją pewność siebie. Wynika z tego, że można zmieniać wrodzone cechy a zdolności emocjonalne można rozwijać i kształcić nawet w późniejszym wieku.

Urthon napisał(a):to raz, że poznajesz "prawdziwego" siebie (czyli swoje potrzeby

Divine napisał(a):Niestety to jest kwestia szczęścia

Cytat:Wykształcenie się danego typu błędów powoduje zaklasyfikowanie kogoś do fobika. No i trzeba te błędy znaleźć i usunąć.

Cytat:Czy jak człowiek zobaczy lwa i zacznie uciekać, to oznacza, że to nie jest jego prawdziwa reakcja, tylko spowodowana lękiem?

Cytat:No i co to za stwierdzenia o niezamierzaniu wychodzić z fobii? Skąd ten pomysł? Genów się nie da zmienić, owszem. Ale cały czas się zmieniamy, nawet jeżeli nie robimy nic w tym kierunku.

Cytat:Czasami lepiej ich nie znać...

Urthon napisał(a):to i tak jedyną właściwą drogą jest ich zaakceptowanie

Urthon napisał(a):Divine pozamiatał : ) Chociaż mogę jeszcze coś odpowiedzieć

Cytat:Wykształcenie się danego typu błędów powoduje zaklasyfikowanie kogoś do fobika. No i trzeba te błędy znaleźć i usunąć.

Zgadzam się, że wszyscy maja takie błędy poznawcze, ale kluczem rozróżnienia zaburzenia od charakteru jest tutaj skala.

Cytat:Czy jak człowiek zobaczy lwa i zacznie uciekać, to oznacza, że to nie jest jego prawdziwa reakcja, tylko spowodowana lękiem?

Zły przykład (tak samo dalszy z chorobami i mutacjami), bo tutaj właśnie prawdziwą potrzebą jest ucieczka i zachowanie życia. O lękowej potrzebie byłaby mowa, gdyby ten uciekający bał się uciec do budynku, bo są już w nim ludzie, a on nie chce zwracać na siebie uwagi bo go to stresuje, i przez to jego noga ląduje u lwa w brzuszku. Przykład nieco przerysowany, ale dobrze ilustruje o co chodzi.

Cytat:No i co to za stwierdzenia o niezamierzaniu wychodzić z fobii? Skąd ten pomysł? Genów się nie da zmienić, owszem. Ale cały czas się zmieniamy, nawet jeżeli nie robimy nic w tym kierunku.

Zwróciłem już wcześniej na to uwagę - "zmiana" to bardzo względna sprawa, nie musi być dobra. Tak już lecąc "banałami", to człowiek się przez całe życie ściera z przeciwnościami i dzięki temu się rozwija. Kapitulacja wydaje się w tym kontekście z natury niewłaściwym wyborem.

Cytat:Czasami lepiej ich nie znać...

Ja bym polemizował, bo nawet jeżeli te potrzeby są jakoś niefajne (powiedzmy, że mamy potrzeby, które można interpretować jako narcystyczne, albo nasze preferencje seksualne nie są społecznie akceptowane), to i tak jedyną właściwą drogą jest ich zaakceptowanie. Mar o tym dobrze pisała. Biczowanie się z powodu tych potrzeb nic dobrego nie przyniesie, co najwyżej błędne przeświadczenie o szlachetności/uczciwości (bo niby "wyzbywamy" się jakiejś "negatywnej" cechy).

Cytat:Powiedz to pewnym wspólnotom religijnym...

Urthon napisał(a):A dobrą reakcją na lwa jest ta, która utrzymuje cię przy życiu.

Urthon napisał(a):a ewentualne konsekwencje tego, to już inny problem.

Urthon napisał(a):czyli to że jednak fobicy czują się inaczej gdy są sami, a inaczej gdy z bliskimi, a jeszcze inaczej gdy z obcymi ludźmi. To jest dowód na to, że każdy fobik ma swoje "prawdziwe ja" i swoje prawdziwe potrzeby, i one giną w pewnych sytuacjach, z powodu szkodliwych schematów myślenia (bo to nie są tylko jakieś maski, głównie ze względu na brak kontroli).