(17 Lis 2018, Sob 6:56)Bobek 90 napisał(a): Ostatnio trochę nad tym rozmyślałem, jest jakikolwiek sens w tym żeby stary byk z zaburzeniem osobowości (nie mogę się zdecydować z jakim, pasują co najmniej dwa), który od lat najmłodszych permanentnie spadał z jednej patologii w drugą (odrzucenie przez jednego z rodziców, przemoc domowa, nadopiekuńczość drugiego rodzica, wieloletnie uzależnienie,...)  który nie cierpi tylko na fobie (ZOK, i myślę że coś by się z pewnością znalazło), i który nie prowadzi żadnego życie towarzyskiego poza pracą/szkolą od dobrych kilku lat lat , poszedł na terapie?

Nigdy nie bylem na terapii, nigdy nie brałem leków. Ciekawi mnie czy  w moim przypadku, jest w ogóle jakikolwiek sens rozpoczynać leczenie. Skrzywiony jestem bardzo bardzo, 30-stka zbliża się wielkimi krokami, i jakby tego mało, doszedłem już do takiego momentu że nic mi się nie chce. Może tak naprawdę chce ale się boje, a może rzeczywiście już tak się pogodziłem z moim losem że wszystko mam w dup*e bo nie wierze że cokolwiek mogę zmienić. Czy jest tu ktoś kto był w tak żałosnej sytuacji jak ja, i mu terapia w zauważalny sposób pomogła?

(17 Lis 2018, Sob 14:40)Bobek90 napisał(a): Zawsze można kontynuować bezradność, i przebujać kolejne kilkanaście lat w hibernacji. W sumie to już zmarnowałem młodość, ponoć najpiękniejszy okres w życiu. Może rzeczywiście trochę źle sformułowałem moje pytanie. Ja jestem trochę pesymistycznym cynikiem, bardzo trudno mi znaleźć jakikolwiek sens w czymś, mieć poczucie że to ma jakąś rzeczywistą wartość, że po prostu warto zacisnąć zęby.

Chodzi mi o to że jak mam spędzić najbliższe 5 lat chodząc po terapiach, łykając tabletki jak drażetki, żeby na koniec stanąć pod lustrem i powiedzieć sobie "dalej jestem społeczną i mentalną kaleką, ale w 5 niezobowiązujących banalnych społecznie sytuacjach czuje się bardziej komfortowo" no to ja nie wiem czy jest sens żeby robić sobie nadzieje. Nie pytam się czy terapia mi pomoże bo to jasne że coś tam musi, ale czy warto robić sobie jakieś umiarkowane nadzieje w takich przypadkach nie na poprawę, tylko na stanie się w miarę zdrowy

(17 Lis 2018, Sob 14:49)Zas napisał(a): Nie wiem. Mnie przez 6 lat nic nie pomogło.
Ale ja jestem konkretnie z+.
Mimo wszystko nie żałuję, że próbowałem, a jedynie tego, że nikt mi wtedy konkretnie nie doradził czego szukać, ani ze nie trafiłem od razu na dobrą terapię do dobrego terapeuty. Szybciej bym wiedział, ze zrobiłem wszystko i po prostu nie wyszło. A ta to zawsze byłem niezadowolony, bo ktoś mnie nie rozumiał, nie wysłuchał itp.

Dlatego poszukaj terapii, ale jakiejś dobrej. Wiem, ze cholernie trudno o opinie w internecie, ale kierunek jest jasny. CBT, a najlepiej CBT plus terapia schematów.

W teorii oczywiście swoim zaangażowaniem, charyzma itp może pomoc i jakiś terapeuta psychodynamiczny, ale na to jest taka sama szansa jak na to, że fobika ktoś zechce na Tinderze.

(18 Lis 2018, Nie 21:22)Bobek90 napisał(a): Tutaj nawet nie chodzi o jedno konkretne zaburzenie, tylko kilka na raz. @Strachliwy‍ lepiej szybciej niż później, to jasne, ale w naszym wypadku to i tak jest daleko po czasie. Nasi rówieśnicy zakładają w tym czasie rodziny, robią kariery, od kilkunastu lat mają bujne życie towarzyskie zbierając doświadczenia i kontakty, a my co? Czasami żałuje że mnie mama nie wysłała do psychologa w wieku 14 lat kiedy nauczycielka zwróciła uwagę na to że jestem "dziwny". Zamiast tego było coś w stylu weź się w garść i nie rób mi wstydu... 8->  @USiebie‍ , jeśli miałbyś ocenić poprawę swojego życia w skali 1-10 w związku z terapią, to jakbyś ocenił?

(25 Lis 2018, Nie 11:52)USiebie napisał(a): Nie oszukujmy się, statystyki jeśli chodzi o skuteczność terapii, w przypadku zaburzeń osobowości są raczej słabawe. xP

(25 Lis 2018, Nie 20:54)forac napisał(a): Przemkło mi przez myśl dzisiej pojscie na terapię, na szczęście @USiebie‍ rozwial moje wątpliwości uff

(26 Lis 2018, Pon 6:46)forac napisał(a): A co taki terapeuta może ciekawego nauczyć oprócz podważania negatywnych myśli?

(26 Lis 2018, Pon 17:09)USiebie napisał(a):

(26 Lis 2018, Pon 6:46)forac napisał(a): A co taki terapeuta może ciekawego nauczyć oprócz podważania negatywnych myśli?

Nje wiem, dlatego polecam grupową, niektórzy znajdują tam dobrych znajomych, dobry znajomy da więcej niż terapeuta. xP

A w sumie to nie wiem.  

Cytat:Bobek, cy to Cię zadowoli? Takie życie? Wg mnie nie zmarnowałeś młodości, doświadczyłeś różnych sytuacji, spotkałeś różnych ludzi, czy to wszystko było absolutnie złe? Nic pozytywnego nie zdarzyło się w Twoim życiu?

(27 Lis 2018, Wto 5:32)Bobek90 napisał(a): @alette‍ 
Ja ciebie poniekąd rozumiem, jak miałem powiedzmy 24 lat to też mi się wydawało że już bardzo późno, a dzisiaj z chęcią miałbym znowu 24 lata (i tak dalej). Sęk w tym że jest za późno teraz, i było wtedy,  i jedyne co może zrobić człowiek to pogodzić się z tym że cierpi na choroba która aktualnie jest nieuleczalna i w najlepszym przypadku może poprawić sobie nieco jakość życia. No bo, nawet jeśli założymy że terapia sprawi że nie będę się wycofywał z życia społecznego (co nie znaczy że sprawi że będę zdrowy, naukowcy udowodnili że nadmierny stres w dzieciństwie trwale uszkodza mózg, doświadczyłem przemocy domowej, tego nie zmieni już żaden terapeuta) to i tak moje życia towarzyskie w ostatnich kilkunastu latach ograniczone było do minimum. Czyli nawet jakby pomógł mi terapeuta na tyle że przestałbym się wycofywać z życia społecznego, to i tak musiałbym zdobyć gdzieś brakujące kilkanaście lat życiowego doświadczenia społecznego. Czyli powiedzmy, nawet jeśli zredukowałbym stres do takiego poziomu że mógłbym myśleć serio o poszukaniu dziewczyny to i tak byłbym kompletnym kaleką w robieniu tego bo nie mam żadnego doświadczenia podczas gdy moje rówieśniczki mają już na koncie kilka poważnych związków, i jeszcze więcej partnerów seksualnych. To mi wygląda na syzyfową prace. Tym bardziej że w moim przypadku przynajmniej od kilku lat fobia społeczna przestała być jedynym problemem, a raczej jednym z wielu.


Ja jestem od ponad 10 lat uzależniony od porno. Tak, wiem że to głupio brzmi, ale takie coś istnieje. Były takie czasy że spędzałem na tym ponad 30 godzin tygodniowo. W ostatnich kilkunastu miesiącach ograniczyłem czas spędzany na pornografii o jakieś 85-90%, ale co z tego skoro w tym samym czasie wydałem na nią równowartość sumy za którą mógłbym kupić na przykład jakiś w miarę solidny samochód

Cytat:Bobek, cy to Cię zadowoli? Takie życie? Wg mnie nie zmarnowałeś młodości, doświadczyłeś różnych sytuacji, spotkałeś różnych ludzi, czy to wszystko było absolutnie złe? Nic pozytywnego nie zdarzyło się w Twoim życiu?

Cytat:Zdarzyło, ale przeżyłem może 10% tego co przeżyłbym gdybym nie miał takiego dzieciństwa jakie miałem. To cholernie boli i nie mogę nie czuć żalu z tego powodu. A jak tylko pomyśle że terapia prawdopodobnie podniesie ten % o kilkanaście punktów w najlepszym wypadku, to aż mnie piekli w środku.

Ale masz racje, użalam się teraz. Prawdopodobnie pójdę na terapie, w grudniu mam tydzień wakacji, coś poszperam wtedy. Ale nie potrafię ukryć tego że nie mam wielkich nadziei co do terapii. Nie mam żadnych oporów przed braniem leków, po prostu uważam że w momencie w jakim aktualnie znajduje się medycyna, nasze pojmowanie mózgu, poważniejsze choroby psychiczne należy klasyfikować jako choroby nieuleczalne których negatywne skutki można co najwyżej obniżyć. Pełne lub prawie pełne wyzdrowienie potraktowałbym jako cud porównywalny z Jezusowym chodzeniem po wodzie -

(27 Lis 2018, Wto 9:07)Phobos napisał(a): Ani depresja ani fobia nie są chorobami psychicznymi, co więcej da się je wyleczyć - ale z takim nastawieniem jakie prezentujesz to chyba może być ciężko

Życie to nie gra komputerowa z levelem rozwoju postaci, acziwmentami i procentami doświadczenia życiowego.
Jak będziesz się oglądał wstecz, analizował i porównywał nie wiadomo do kogo to możesz nigdy nie zrobić kroku w kierunku poprawy swojej sytuacji, a kto stoi w miejscu ten się cofa

P.S.
jezus chodził po palach

Najlepiej idź do psychiatry, ten w zależności od tego co ci tam zdjagnozuje albo przepisze jakieś prochy albo wyśle na terapię - a może jedno i drugie.
Pozdro

(25 Lis 2018, Nie 11:52)USiebie napisał(a): Nie oszukujmy się, statystyki jeśli chodzi o skuteczność terapii, w przypadku zaburzeń osobowości są raczej słabawe. xP

(02 Gru 2018, Nie 6:24)alette napisał(a): USiebie poproszę o źródła naukowe

(02 Gru 2018, Nie 17:16)Zas napisał(a): dowodzące, że takie zaburzenia można leczyć.

(02 Gru 2018, Nie 17:16)Zas napisał(a): No to teraz ty @alette wrzucaj swoje, jak rozumiem dowodzące, że takie zaburzenia można leczyć. 

(25 Lis 2018, Nie 11:38)Zas napisał(a): @alette "żadna terapia, żadne leki nie pomogły Ci przez 6 lat? To co to były za diagnozy, leki i terapeuci? I nadal uważasz, że jesteś konkretnie z+?  Kto tak uważa, Twoi przyjaciele? Inne ważne w Twoim życiu osoby, które Ciebie akceptują. i lubią taki jakim jesteś??

Leków nie było, dwa razy po miesiącu coś brałem, ale że z kapci nie wyrywało, właściwie niczego nie zmieniało, to odpuszczałem, zresztą liczyłem, że dobra terapia wystarczy i jakos to wszystko w głowie ogarnę, poukładam i naprostuję. A terapie po czasie stwierdzam, że beznadziejnie , poza ostatnią, na której ktos wreszcie wiedział o co chodzi i co  mi w głowie siedzi, tylko ja z terapią chyba nie jestem kompatybilny.

Przyjaciele i inne ważne w moim życiu osoby na szczęście nie uważają mnie za z+... bo po prostu nie ma i nigdy nie było w moim życiu takich osób 

(03 Gru 2018, Pon 18:38)Zas napisał(a): Na ilu? Straciłem rachubę, chyba siedmiu, w tym dwie CBT.
I dalej jestem w tym samym punkcie praktycznie, to o czymś świadczy, nie?
No i nie, nie mam absolutnie nikogo bliskiego, komu bym ufał.