Cytat:Tak się składa, że moi rodzice uznawali karanie i rozkazywanie jako podstawową metodę postępowania z dziećmi.

Cytat:Rozumiem, że komuś dla kogo lęk jest dominującym motywem postępowania (np. fobikowi) trudno sobie wyobrazić lepszą motywację niż strach w wychowaniu dziecka, skoro trudno mu wyobrazić sobie lepszą motywację w swoim własnym postępowaniu.

Cytat:Przeciwnie, uważam, że z reguły rodzice chętnie uczą się ze wszystkich dostępnych im źródeł, a nawet chodzą na szkolenia i szukają fachowej wiedzy u specjalistów

masterblaster napisał(a):Jak dla mnie 'rozkazywanie' nie jest nigdy normą, a jest odstępem od normy.

trash napisał(a):Nie duś kota! Nie baw się nożem! Ścisz telewizor! Umyj zęby! Nie szarp jej za włosy! Nie wkładaj ołówka do kontaktu! - to chyba też rozkazy ?

trash napisał(a):Czyli prawidłowo powinno być jak w tym kawale "...nie kop pana bo się spocisz" mt002 ?

masterblaster napisał(a):Mama mogła by powiedzieć do dziecka: Jest mi wstyd i gniewam się na ciebie. Nie potrafię akceptować takiego zachowania.

Cytat:Rozkazywanie i komenderowanie, cóż by innego.

Cytat:Zauważcie, że w każdej z powyższych sytuacji zasadniczo to opiekun ma jakiś problem a nie dziecko. Coś jest nie do przyjęcia dla opiekuna, dlatego ma on problem. Ale słysząc taki rozkaz dziecko nie dowie się o zaistniałym dla opiekuna problemie ponieważ wypowiedź jest skierowana wyłącznie na dziecko.

trash napisał(a):Rusz wyobraźnią.

trash napisał(a):Np. dzieciaka zainteresowało coś po drugiej stronie ulicy (zwierzak, motor, zabawka, cokolwiek) i jest tym na tyle bezgranicznie przejęty że nic do niego nie dociera i w każdej chwili może przebiec przez ruchliwą ulicę. Wtedy każdy normalny rodzic albo go złapie, przytrzyma mocno za rękę albo głośno krzyknie. Wykorzysta swoją fizyczną przewagę.

trash napisał(a):fizyczna/psychiczna przewaga jednych nad drugimi są na tyle naturalne że próba całkowitego się ich wyrzeczenia to jakiś koszmarny, utopijny pomysł.

trash napisał(a):Uważam że najważniejsze jest zachowanie odpowiednich proporcji. Wszelkie nagrody, kary, upomnienia, rozkazy, muszą być adekwatne do zaistniałej sytuacji. Muszą być spójne i konsekwentne. Wtedy nie ma mowy o patologii.

trash napisał(a):..krzyk, strach, rozkwaszony nos, chamstwo, brak zrozumienia i cały ten syf który siedzi w ludziach

Cytat:- czy nie wypadało by wyobrazić sobie co doprowadziło do takiej sytuacji?

Cytat:Ale to jeszcze nie koniec. Teraz wyobrażę sobie jak dziecko zareaguje na taką akcję rodzica:
Wariant 1 - zakładając, że rodzic często komunikuje się z dzieckiem za pomocą poleceń i zakazów, można przewidywać, że dziecko będzie: opierać się, wyrywać w kierunku ulicy, wrzeszczeć, płakać itp. a wtedy rodzic dalej nie może zrezygnować z użycia przewagi (dopóki dziecko nie zostanie 'pokonane' i nie podda się).
Wariant 2 - zakładając, że rodzic wcześniej zapoznał dziecko z zagrożeniami i wspólnie umówili się na przestrzeganie pewnych granic, można przewidywać, że dziecko: samo rozpozna swój błąd, nie będzie miało żalu, że rodzic go powstrzymał, jeśli nadal będzie miało potrzebę, poprosi rodzica o pomoc w sprawie obiektu po drugiej stronie ulicy.

Cytat:to nie działa tak jak u dorosłych, u dziecka reakcje emocjonalne są wielokrotnie silniejsze niż u dorosłego Rolling Eyes

trash napisał(a):Niepoważne wydaje mi się założenie że praktycznie wszystko dziecku można wytłumaczyć, całkowicie bez arbitralnych zakazów i nakazów

trash napisał(a):Nie wiem na ile trafnie odczytuję twoje podejście, ale na moje oko przebija z tego przede wszystkim doktrynerstwo i brak krytycyzmu ( względem jakiejś tam oryginalnej koncepcji jakiegoś tam facia )

stap!inesekend napisał(a):Naprawdę są tak znacząco silniejsze? To w takim razie skąd tu tyle fobików, hmm?

masterblaster napisał(a):Trash, szczerze mówiąc to nie jestem pewien czy z nas dwóch to ja jestem większym 'idealistą'. Piszesz że "nieważne co doprowadziło" do danej sytuacji. Jeśli mamy brać pod uwagę tylko wybrane fakty wyjęte z kontekstu, to tak można sobie dowodzić cokolwiek. Nie bardzo rozumiem czemu sugerujesz, że emocje są zjawiskiem sprzecznym z racjonalnym rozumowaniem. O ile mi wiadomo nic nie stoi na przeszkodzie aby 'inteligencję emocjonalną' rozwijać razem z 'inteligencją racjonalną'. Z tego, że obszar emocji nie jest tym samym co obszar rozumu nie wynika, że są one ze sobą sprzeczne. Myślę, że te dwa obszary się znakomicie dopełniają idąc w parze ze sobą.

Cytat:największą trudność (z reguły) sprawia ludziom wyjście poza utarte przez pokolenia i głęboko zakorzenione w świadomości schematy myślenia (nawet jeśli są powszechne i ciągną się przez pokolenia moim zdaniem nie uprawnia do twierdzenia, że są 'naturalne' i dobre).

trash napisał(a):Po prostu uważam, że wychowanie w 100% bez nakazów, "rozkazów" i zakazów to fikcja.

trash napisał(a):Za to największą łatwość sprawia co niektórym kontestowanie wszystkiego co zakorzenione od pokoleń.

Cytat:Może najbardziej znaczącym wynikiem w życiu rodzin, które posługują się wychowaniem bez przemocy, i to wynikiem, którego nawet nie oczekiwałem, jest właśnie ogromna oszczędność czasu: po pewnym czasie konflikty po prostu przestają się pojawiać. "Wydaje się, że już nie mamy żadnych problemów do rozwiązywania" - relacjonuje jedna z matek po upływie roku od czasu jej uczestnictwa w naszym kursie. W odpowiedzi na moją prośbę o przykłady zastosowania trzeciej metody w rodzinie pisze inna matka: "Chcielibyśmy spełnić pana prośbę o materiały, ale okazuje się, że w ostatnich miesiącach nie mieliśmy zbyt wielu konfliktów, tak że nawet nie mamy okazji do zastosowania metody i ćwiczenia się w niej". W ubiegłym roku w mojej własnej rodzinie było tak mało poważniejszych konfliktów rodzice - dzieci, że uczciwie mówiąc, w tej chwili nie potrafię sobie żadnego przypomnieć, po prostu dlatego, że te rzeczy rozwiązują się same na bieżąco, nie narastając do rozmiarów konfliktów. (...)

1. Wiele konfliktów stanowi proste problemy, które można rozwiązać „na stojąco" czy „w biegu", zajmują one od minuty do najwyżej dziesięciu minut.
2. Niektóre problemy wymagają więcej czasu: np. kieszonkowe, obowiązki domowe, korzystanie z telewizji, pora spoczynku. Kiedy jednak zostaną rozwiązane trzecią metodą, pozostają na zawsze rozwiązane. Zupełnie inaczej niż rozwiązania pierwszą metodą, kiedy problemy wypływają stale na nowo.
3. Na dłuższą metę rodzice oszczędzają czas, gdy już nie muszą godzinami tłumaczyć, upominać, nadzorować, kontrolować czy wciąż na nowo użerać się z dziećmi o te same sprawy.
4. Przy początkowym wdrażaniu w rodzinie trzeciej metody wspólne rozmowy trwają zazwyczaj dłużej, bo dzieci (a także rodzice) nie mają wprawy w posługiwaniu się nowym sposobem porozumienia się, także dlatego, że dzieci okazują nieufność wobec dobrych zamiarów rodziców ("Jaką nową technikę wymyśliliście, żeby nas załatwić"), albo też dlatego, że trwają jeszcze niechęci wyniesione z postawy walki o zwycięstwo ("muszę postawić na swoim").
(Thomas Gordon - 'Wychowanie bez porażek')

flamme_im_wind napisał(a):co z tego ze np. tatuś czy mamusia stosuje te nowoczesne metody jak reszta osob robi cos dokladnie przeciwnego..