(15 Maj 2019, Śro 18:44)damiandamianfb napisał(a): Fajnie czytać, że wam się udaje coś znaleźć. Ale szczerze to jednocześnie czuje się jakoś gorzej, że sam zostanę, taki jeden co nie weźmie się w garść i niczego nie spróbuję. Jest tu ktoś jeszcze co nic z tematem nie może ruszyć? Znowu się zasiedziałem już któryś miesiąc i boję się jak dawniej tej pracy

(16 Maj 2019, Czw 15:29)damiandamianfb napisał(a): @Marcinzg
Miesięcy.. może z 8-9 łącznie, najdłużej pod rząd 3

@Karol1991
No czasem na jakiś koncert bym się przeszedł, ale ogólnie to nie byłby problem, żebym nie mógł imprezować xd
A którą to w końcu dostałeś? Jako listonosz?

(20 Maj 2019, Pon 14:39)Karol1991 napisał(a): Pierwszy dzien byl trudny, jeszcze nic tam nie ogarniam. Dziwny szef, malo informacji podaje, a jak cos odpowie to zbyt nieprecyzyjnie.. Pracowanicy zabiegani i przestraszeni. Wyglada na to ze czas pracy jest wysrubowany na maksa.. Zabijcie mnie : O

(20 Maj 2019, Pon 15:32)Karol1991 napisał(a): @wianek Dzięki : ) Strasznie się boje, jestem taki jakiś tępy.. Ledwo cos zapamiętuję : ( jak zawsze.. Masz racje, muszę to jakoś przetrzymać. : )

(27 Maj 2019, Pon 11:51)itanimuli napisał(a): Czasami mam takie dni że mój lęk i chęć zostania w domu, nie pójścia do pracy i tych wszystkich ludzi jest tak wielka że wręcz marze o zwolnieniu się choć wiem że nie powinnam

(27 Maj 2019, Pon 12:20)anxiousness napisał(a): nie mogę w takie dni nic więcej zrobić, więc bawię się telefonem i "umilam" sobie czas chodzeniem do kuchni po herbatę/do toalety

(27 Maj 2019, Pon 12:20)anxiousness napisał(a): Dawno się tutaj nie udzielałam, ale niestety nadszedł moment kryzysu i muszę się komuś wyżalić. Pracuję już prawie trzeci miesiąc, ale mam wrażenie, że z każdym dniem jest mi coraz trudniej wytrzymać w tym miejscu. Po pierwsze dlatego, że czuję, że nie pasuję do tego środowiska, do tych wszystkich głośnych, rozgadanych ludzi. Mało się odzywam, nie potrafię rozmawiać z ludźmi, chociaż bardzo bym chciała, żeby było inaczej. Jest kilka osób bardziej nieśmiałych i spokojniejszych, ale i tak wydają mi się bardziej towarzyskie niż ja. Nie mam w pracy nikogo bliższego, z kim mogłabym pogadać na tematy inne niż pogoda czy korki na mieście. To może wydawać się głupie, ale czuję się przez to cholernie samotna i zagubiona. Do tego są w zespole dwie osoby, które z racji mojego młodego wieku traktują mnie jak debila. Przynajmniej ja odnoszę takie wrażenie. Niby to wszystko są żarty, ale od pewnego czasu strasznie mnie to drażni. Generalnie nie odpowiada mi poczucie humoru osób, z którymi spędzam większą część dnia. Ciągle lecą takie typowe januszowe, prostackie żarty typu "hehe seksik". Nie wiem, może mam kija w dup*e, trudno. Nie odpowiada mi to. Nie mogę się od tego odciąć bo siedzę z tymi osobami w jednym pokoju. W dodatku sama praca jest dość dziwna i nudna. Są dni, kiedy mam dużo do zrobienia, a będąc skupiona na pracy mogę się odciąć od głupich gadek, czas leci wtedy szybko i mam poczucie, że w sumie nie jest aż tak źle. Ale czasem bywa tak, że swoją pracę wykonam w godzinę i przez resztę dnia siedzę w telefonie, czując się jak piąte koło u wozu. Jest mi głupio przed szefem i innymi osobami, które to widzą, ale choć bardzo chcę nie mogę w takie dni nic więcej zrobić, więc bawię się telefonem i "umilam" sobie czas chodzeniem do kuchni po herbatę/do toalety. Męczy mnie to wszystko coraz bardziej, chociaż na początku praca wydawała się spełnieniem moich marzeń, bo nie mam kontaktu z klientami. Jednak wcale nie jest tak kolorowo. Czuję, że cofam się w rozwoju. W poniedziałek jestem cała chora kiedy muszę tam iść, chce mi się ryczeć i najchętniej rzuciłabym to wszystko w piz***u. A potem zaczynam mieć wyrzuty sumienia, że tak myślę, bo zawsze mogło być gorzej, bo inni mają gorszą robotę, że jestem po prostu leniem i nie chce mi się pracować, i tak dalej i tak dalej. Z kolei wizja siedzenia znowu na bezrobociu przez kilka miesięcy nie zachęca do rzucenia tej pracy z dnia na dzień. Staram się szukać czegoś innego, w międzyczasie byłam na 3 rozmowach i nic z tego nie wyszło. Czuję się jak . Myślałam, że jak znajdę w końcu tą pracę to będzie wszystko super i przestanę się tak czuć, bo w końcu będę COŚ robić i będę mieć JAKIEŚ pieniądze. Tylko że jak widać to tak nie działa. Najgorsze jest to, że sama nie wiem co chciałabym robić i boję się tego, że całe życie będę nieszczęśliwa przez pracę, jakiejkolwiek bym się nie podjęła. Dzisiaj wzięłam sobie wolne, bo już w piątek wiedziałam, że to byłby jeden z tych dni, w których siedziałabym przez 8 godzin w telefonie, a czas stałby w miejscu. Poza tym mam tak podły nastrój, że szkoda słów. Najgorzej, że jutro już będę musiała tam pójść. Ech, musiałam to z siebie wyrzucić, bo już nie daję rady

(27 Maj 2019, Pon 15:21)Alciapralcia napisał(a):

(27 Maj 2019, Pon 12:20)anxiousness napisał(a): Dawno się tutaj nie udzielałam, ale niestety nadszedł moment kryzysu i muszę się komuś wyżalić. Pracuję już prawie trzeci miesiąc, ale mam wrażenie, że z każdym dniem jest mi coraz trudniej wytrzymać w tym miejscu. Po pierwsze dlatego, że czuję, że nie pasuję do tego środowiska, do tych wszystkich głośnych, rozgadanych ludzi. Mało się odzywam, nie potrafię rozmawiać z ludźmi, chociaż bardzo bym chciała, żeby było inaczej. Jest kilka osób bardziej nieśmiałych i spokojniejszych, ale i tak wydają mi się bardziej towarzyskie niż ja. Nie mam w pracy nikogo bliższego, z kim mogłabym pogadać na tematy inne niż pogoda czy korki na mieście. To może wydawać się głupie, ale czuję się przez to cholernie samotna i zagubiona. Do tego są w zespole dwie osoby, które z racji mojego młodego wieku traktują mnie jak debila. Przynajmniej ja odnoszę takie wrażenie. Niby to wszystko są żarty, ale od pewnego czasu strasznie mnie to drażni. Generalnie nie odpowiada mi poczucie humoru osób, z którymi spędzam większą część dnia. Ciągle lecą takie typowe januszowe, prostackie żarty typu "hehe seksik". Nie wiem, może mam kija w dup*e, trudno. Nie odpowiada mi to. Nie mogę się od tego odciąć bo siedzę z tymi osobami w jednym pokoju. W dodatku sama praca jest dość dziwna i nudna. Są dni, kiedy mam dużo do zrobienia, a będąc skupiona na pracy mogę się odciąć od głupich gadek, czas leci wtedy szybko i mam poczucie, że w sumie nie jest aż tak źle. Ale czasem bywa tak, że swoją pracę wykonam w godzinę i przez resztę dnia siedzę w telefonie, czując się jak piąte koło u wozu. Jest mi głupio przed szefem i innymi osobami, które to widzą, ale choć bardzo chcę nie mogę w takie dni nic więcej zrobić, więc bawię się telefonem i "umilam" sobie czas chodzeniem do kuchni po herbatę/do toalety. Męczy mnie to wszystko coraz bardziej, chociaż na początku praca wydawała się spełnieniem moich marzeń, bo nie mam kontaktu z klientami. Jednak wcale nie jest tak kolorowo. Czuję, że cofam się w rozwoju. W poniedziałek jestem cała chora kiedy muszę tam iść, chce mi się ryczeć i najchętniej rzuciłabym to wszystko w piz***u. A potem zaczynam mieć wyrzuty sumienia, że tak myślę, bo zawsze mogło być gorzej, bo inni mają gorszą robotę, że jestem po prostu leniem i nie chce mi się pracować, i tak dalej i tak dalej. Z kolei wizja siedzenia znowu na bezrobociu przez kilka miesięcy nie zachęca do rzucenia tej pracy z dnia na dzień. Staram się szukać czegoś innego, w międzyczasie byłam na 3 rozmowach i nic z tego nie wyszło. Czuję się jak . Myślałam, że jak znajdę w końcu tą pracę to będzie wszystko super i przestanę się tak czuć, bo w końcu będę COŚ robić i będę mieć JAKIEŚ pieniądze. Tylko że jak widać to tak nie działa. Najgorsze jest to, że sama nie wiem co chciałabym robić i boję się tego, że całe życie będę nieszczęśliwa przez pracę, jakiejkolwiek bym się nie podjęła. Dzisiaj wzięłam sobie wolne, bo już w piątek wiedziałam, że to byłby jeden z tych dni, w których siedziałabym przez 8 godzin w telefonie, a czas stałby w miejscu. Poza tym mam tak podły nastrój, że szkoda słów. Najgorzej, że jutro już będę musiała tam pójść. Ech, musiałam to z siebie wyrzucić, bo już nie daję rady

Hej,a gdzie pracujesz tak z ciekawości pytam? Po prostu zaczyna Ci się to miejsce kojarzyć negatywnie, masz zle emocje i to wszystko działa na twoja podświadomość, karmisz ja tymi obawami,tym złym samopoczuciem I koło będzie się toczyć... wiadomo że cisza jest krepujaca dla każdego, tak już się przyjęło że lepiej gadać o dup*e marynie. Ty może masz osobowość introwertyczna I nie potrzebujesz takiego zbednego pierdzielenia o niczym, ale widzę że z tego powodu czujesz się gorsza, może to obniżać morale, pewność siebie, ale musisz nad tym pracować, bo akceptacja to klucz, wejdź sobie na nagrania divovica na Youtube, nie wiem czy słyszałaś o nich, jest też strona zaburzeni.pl poczytaj sobie to wszystko, zacznij pracować nad sobą, abyś TY czuła się że sobą dobrze,nawet kiedy się nic nie odzywasz I robisz swoje... może akurat powinnaś znaleźć prace gdzieś gdzie siedzisz sama ? Może jakieś solarium/wyspa że sprzedażą czegokolwiek,byś mogła na początek poczuć się lepiej, ale taka izolacja od ludzi wcale nie jest dobra, z drugiej strony poczucie bycia gorszym z racji swojej malomownosci/inności też, a Masz jakieś zaburzenie w ogóle stwierdzone?

(27 Maj 2019, Pon 12:14)damiandamianfb napisał(a): Znajome
Mi wtedy czasem zdarza się nie zwrócić uwagi na to co powinienem, a czego nie
Ja dzisiaj zadzwoniłem o pracę, jutro mam rozmowę, ale kusi mnie żeby nie iść, popieprzyć wszystko i kupić bilet za granicę