(02 Kwi 2021, Pią 9:23)Ciasteczko napisał(a): @kartofel Ja musiałam sprawdzić w google co to są te cygaretki bo tak się na modzie znam XDD
Dla mnie te spodne są eleganckie, ja nie mam ani jednej pary takich spodni w szafie, wszysto co mam to dresy, spodnie a'la bojówki moro no i jeansy. Ja rzadko szafę zmieniam, zatrzymałam się praktycznie w czasie jeśli chodzi o ciuchy, ale to dlatego, że raz nie mam pieniędzy teraz na to, a dwa, ostatecznie jak coś kupuję to i tak te same ciuchy czyli koszulki z nadrukami. Nie umiem sobie dobrać garderoby, żeby normalnie wyglądać no i bolo mnie płacenie dużych czasem pieniędzy za jednolite, nudne ubrania.

Ja też nie będę mieć raczej pracy, którą chcę, chociaż w moim przypadku nie ma mowy o konkretnym zawodzie. Ja chciałabym po prostu robić coś ciekawego, cos co się "wyróżnia", nie jest nudne i takie "pospolite". Chcialabym np. pracować w prosektorium (poważnie, to nie żart), na zajeciach z prosektorium na studiach sami wykładowcy mówili mi, że mam do tego "predyspozycje" (cokolwiek to dla nich znaczyło) i mogłabym tak pracować. Niestety, do takiej pracy wymagają studiów, czesto medycznych, czyli odpadam I tak mam z każdym zawodem, który mnie interesuje xd Zostają mi na chwilę obecną nudne tyry, niewymagające kwalifiacji.

Mnie nawet tak te pieniądze nie bolą, bo tutaj w Niemczech z byle roboty jakbym na pełen etat robiła, t o dużo kasy zostahe dla siebie miesięcznie, ale denerwuje mnie strasznie, że te prace często są zmianowe, często mają nadgodziny, że są nudne, ja nawet nie do końca wiem co tam robię, co tam produkuję, bo nikt nie jest łaskawy nas wtajemniczyć w produkcje bo po co, te prace są wykańczające fizycznie no i ludzie z reguły są ch*jowi
Aktualnie na tym sprzątaniu co teraz robię, podoba mi się bardzo. Nie jest to praca na całe życie, pracuję też malutko i dużo kasy nie przynoszę, ale na chwilę obecną, jak miałam problemy i załamanie nerwowe przez kilka ostatnich miesięcy, to naprawdę mi się trafiło, bo spokój mam totalny i to pomaga mi się uspokoić no i wrócić na nowo na rynek pracy, bo po sytuacji z mobbingiem miałam silne lęki przed podjęciem roboty.

No z tą pracą rozwojową to różnie bywa, bo często są to albo roboty wymagahące dobrych kwalifikacji albo kontaktu z klientem Ty studiujesz coś jeszcze, czy tę chemię już ukończyłaś? Ogólnie jak piszesz, to odnosze często wrażenie, że jesteś strasznie ambitna xd Zazdroszczę Ci, poprawiasz swoje życie małymi kroczkami, masz dobrą pracę, a myślisz nad dokształcaniem się, a już w dorosłości mam tak wszystkiego dosyć, że jedyne czym mam siłę się zajmować to stricte moje hobby, żaden rozwój mnie już nie interesuje xd

---

@Danna Nie wiem, czy takie szkolenia by coś pomogły, bo wielu takich klientów wyżywa się dla samego wyżywania się xd U nas w sklepie panie potrafiły dostac skargi od klientów pełne klamstw, bywało, ze wgl do opisanej sytuacji nie doszło, ale baba czy dziad po złości, bo mu się kasjerka nie spodobała czy coś, anonimowo skargę wystosował z wymyśloną, z czapy sytuacją.

Jedyna opcja, żeby tego uniknąć to nie pracować z klientem, taka prawda. Z tym alkoholem to się nie dziwię, w sklepach masz to samo, panie sfrustrowane, miny skwaszone, a potem klienci się dziwią, czemy obsługa w Polsce niemiła, no ciekawe czemu? XD

Zresztą naprawdę widać różnice w podejściu u ludzi tu w Niemczech i w Polsce. W Polsce w markecie jak robiłam to jak w oborze często. Syf na półkach robiony przez klientów, rzeczy rzucane byle gdzie, byle jak, bywało, że drogie mięso znajdowałam na półkach sklepowych, raz znalałam 2 kilo świeżego łososia walnięte między karmy dla psów (jak ktoś się wstydził oddać na dział, to mógł chciaż na lodówkach zostawić), obsikane nocniki w dziale dziecięcym itp. Tutaj czegoś takiego nie widziałam ani razu, a sklep sprzątam codziennie, bywam też w sklepach parę razy w tygodniu i syfu żadnego nie ma. A rąk do pracy brakuje, bo ludzi stale szukają, więc to na pewno nie w 100% zasługa personelu, tylko klienci tez dbają o porządek. Do mnie, sprątaczki też inne podejście. Klienci witają się ze mną  w sklepie, często też "przepraszają" mnie jak chodza po umytym xd W Polsce nie do pomyślenia takie coś. Nikt się tu nie pcha w kolejki (w Niemczech nie widziałam ani razu, w żadnym mieście, w żadnym sklepie takiego tworu jak kasa samoobsługowa), ani nie rzuca do pracujących tam ludzi. Zupelnie inna atmosfera tu jest. Kasjerzy i inni pracownicy tez bardziej wyluzowani, bo ten sklep gdze teraz pracuje, to pierwsza robota, gdzie nik się do mnie nie sadzi, ani nie mobbinguje mnie XD

Ale ten brak dress code'u to u was wygląda tak, że można nosić dosłownie co się chce (wiaodmo, bez przesady xd) czy jednak jakaś tam elegancja jest wymagana?

(06 Kwi 2021, Wto 12:17)Danna napisał(a): @zbyszek93, jakich dokumentów potrzebowałeś do orzeczenia o niepełnosprawności? Znalazłeś pracę w ochronie sam czy po znajomości?

(12 Kwi 2021, Pon 17:40)Danna napisał(a): mać, czemu moje z+ życie musi się kręcić wokół pracy. Czemu przez bezrobocie mam depresję, a przez pracę nerwicę i depresję. Co jest ze mną nie tak. Myślałam dzisiaj jakby tu zakończyć swój żywot, ale nie mam odwagi na żadną z metod.

(13 Kwi 2021, Wto 16:55)Ciasteczko napisał(a):

(12 Kwi 2021, Pon 17:40)Danna napisał(a): mać, czemu moje z+ życie musi się kręcić wokół pracy. Czemu przez bezrobocie mam depresję, a przez pracę nerwicę i depresję. Co jest ze mną nie tak. Myślałam dzisiaj jakby tu zakończyć swój żywot, ale nie mam odwagi na żadną z metod.

Rozglądałaś się już za nową pracą?

(13 Kwi 2021, Wto 17:53)Danna napisał(a):

(13 Kwi 2021, Wto 16:55)Ciasteczko napisał(a):

(12 Kwi 2021, Pon 17:40)Danna napisał(a): mać, czemu moje z+ życie musi się kręcić wokół pracy. Czemu przez bezrobocie mam depresję, a przez pracę nerwicę i depresję. Co jest ze mną nie tak. Myślałam dzisiaj jakby tu zakończyć swój żywot, ale nie mam odwagi na żadną z metod.

Rozglądałaś się już za nową pracą?

Przeglądam oferty, ale boję się, że kolejna praca okażę się porażką. Nie wiem, czy dam radę pracować przy sprzątaniu na cały etat. Nie widzę siebie w tym. W niczym siebie nie widzę. Najchętniej otworzyłabym jakąś własną działalność typu sprzedaż internetowa. Nie dlatego, że moim marzeniem jest handlowanie. Chciałabym mieć po prostu święty spokój od ludzi, od presji, którą ktoś mi narzuca. Dzisiaj sobie musiałam drinki walnąć w ciągu dnia, bo nie wytrzymuję już ze swoimi myślami.

(15 Kwi 2021, Czw 11:29)Danna napisał(a): mąż

(15 Kwi 2021, Czw 11:44)Ciasteczko napisał(a): Nie znam Twojej terapeutki, ale to brzmi, jakby trochę bagatelizowała Twój problem na zasadzie "masz co jeść, masz gdzie spać, masz prace przy koronawirusie, to co wydziwiasz". Ja chłopaka na tym często lapie, jak chce mi pomóc z problemem, to tez gada takie mądrości, co mnie tylko bardziej wpienia. Coś na zasadzie, że ktoś widzi w Tobie potencjał (i może mieć rację), ale za cholerę nie potrafi pojąć, że ty go nie widzisz i że to właśnie jest sedno problemu.

Czemu na bezrobociu czułaś się ch*jowo (pytam, bo niektórym ten okres sie podoba)? Chodziło tylko o kase czy o coś innego?

Moim zdaniem ta praca nie jest dla Ciebie i tutaj nie ma się czego wstydzić, bo tylko dość specyficzne osoby sa w stanie naprawdę dobrze czuć się w pracy z klientem i jeszcze czerpać z tego satysfakcję. Jak dla mnie masz normalną reakcję na taką robotę.
Jaka Twoim zdaniem musiałaby być praca, żebyś ją polubiła? W sensie, ile godzin dziennie, jaki charakter pracy itp.

(15 Kwi 2021, Czw 12:36)Rival napisał(a): @zbyszek93 spoko, pamiętam, że kiedyś tu była taka co siedziała od wielu lat w domu, nic nie robiąc, mówiła że ma mega fobie, boi się pójść do pracy, czy nawet wsiąść do autobusu. Była utrzymywana przez męża xd Rzecz w tym, że u kobiet pewność siebie ma prawie żadne znaczenie w kontekście atrakcyjności, a u facetów to kluczowa cecha niestety. Stąd fobicy mają jednak bardziej przejebane, bo o pewność siebie u fobika ciężko.

(15 Kwi 2021, Czw 12:18)zbyszek93 napisał(a):

(15 Kwi 2021, Czw 11:29)Danna napisał(a): mąż

Przepraszam za offtop, ale to jedno małe słowo sprawiło, że mój nastrój spadł do poziomu dna. Jak to w ogóle jest możliwe mając fobię społeczną? Jak to w ogóle możliwe, że fobiczki bez problemu mają chłopaków/mężów, a większość facetów-fobików pewnie nigdy nie miało jakichkolwiek kontaktów z płcią przeciwną? Jedna ma męża, drugą utrzymuje chłopak, a w drugą stronę jest to całkowicie nierealne i tu jeszcze ktoś będzie miał wątpliwości która płeć ma gorzej? Wkurzenie, frustracja i samopoczucie na poziomie dna - oto co odczuwam, gdy tylko o tym myślę.

(15 Kwi 2021, Czw 12:37)Danna napisał(a):

(15 Kwi 2021, Czw 11:44)Ciasteczko napisał(a): Nie znam Twojej terapeutki, ale to brzmi, jakby trochę bagatelizowała Twój problem na zasadzie "masz co jeść, masz gdzie spać, masz prace przy koronawirusie, to co wydziwiasz". Ja chłopaka na tym często lapie, jak chce mi pomóc z problemem, to tez gada takie mądrości, co mnie tylko bardziej wpienia. Coś na zasadzie, że ktoś widzi w Tobie potencjał (i może mieć rację), ale za cholerę nie potrafi pojąć, że ty go nie widzisz i że to właśnie jest sedno problemu.

Czemu na bezrobociu czułaś się ch*jowo (pytam, bo niektórym ten okres sie podoba)? Chodziło tylko o kase czy o coś innego?

Moim zdaniem ta praca nie jest dla Ciebie i tutaj nie ma się czego wstydzić, bo tylko dość specyficzne osoby sa w stanie naprawdę dobrze czuć się w pracy z klientem i jeszcze czerpać z tego satysfakcję. Jak dla mnie masz normalną reakcję na taką robotę.
Jaka Twoim zdaniem musiałaby być praca, żebyś ją polubiła? W sensie, ile godzin dziennie, jaki charakter pracy itp.

Terapeutka pracuje w nurcie cbt i uważa, że jeśli jestem w kryzysie, to pomoże mi znaleźć sposób na to, żebym lepiej się poczuła tu i teraz. Pracuje też nad moimi zniekształceniami poznawczymi. Przez ostatnia sesję dyskutowałam z t. na temat bezsensowności mojego życia i na temat patu, w którym się po raz kolejny znalazłam. Ona mi na to odpowiadała, że nie zwracam uwagi na to, co osiągnęłam. No osiągnęłam tyle, że poszłam do pracy po długim okresie bezrobocia, a teraz chcę uciec jak z każdej pracy, którą podjęłam, tylko teraz udało mi się wytrzymać pół roku. W perspektywie całego życia i wymagań, jakie stawia dorosłość, jest to , nie osiągnięcie.

Na bezrobociu spędziłam większość dorosłości, dosłownie lata z małymi przerwami. Ostatni najdłuższy okres to 2 lata nieprzerwanie będąc na utrzymaniu męża. Czułam się jak pasożyt, czułam się gorsza od innych, bezużyteczna, było mi wstyd na spotkaniach ze znajomymi i z rodziną (wszyscy pracują), na nic nie było mnie stać, nic nie mogłam zaplanować (na zakup mieszkania nie stać, na dziecko nie stać), ledwo starczało na życie i wynajem mieszkania z jeden pensji, nie wspominając o tym, że nic nie dało się odłożyć. Jednym słowem życie bez perspektyw na zmianę.

Najbardziej chciałabym pracę indywidualną, niestresującą, bez ludzi. Może być 8 godzin. Nie potrafię podać więcej specyfikacji. Czasem myślę nad własną działalnością, bo wiem, że nikt nie będzie nade mną stał. Z drugiej strony, wszystko będzie zależeć ode mnie (mojej pracowitości i determinacji), więc rodzi się pytanie, czy byłabym w stanie taką odpowiedzialność udźwignąć.

(15 Kwi 2021, Czw 14:25)Danna napisał(a): Niezależność jest pożądana w życiu każdej dorosłej osoby, niezależnie od płci

(15 Kwi 2021, Czw 14:40)Ciasteczko napisał(a): Niezalexny to jest moj chlipak wlasnie bo on mimo braku kwalifilacji ma prawo jazdy plus fakt, ze jesy dobrze zbudowanym (w sensie masywnym) chlopem sprawia, ze bez proboemy znalazlby prace na naszym zadupiu lub w okolicach.