(15 Kwi 2021, Czw 14:37)zbyszek93 napisał(a):

(15 Kwi 2021, Czw 14:25)Danna napisał(a): Niezależność jest pożądana w życiu każdej dorosłej osoby, niezależnie od płci

Ale brak tej niezależności jest już inaczej (dużo gorzej) traktowana i oceniana u mężczyzn. Żona na utrzymaniu bogatego męża wciąż jest w miarę częstym zjawiskiem, natomiast mąż na utrzymaniu bogatej żony jest tak samo realny jak magiczny jednorożec.

(15 Kwi 2021, Czw 14:46)Danna napisał(a): Nie zmienisz ról społecznych kształtowanych przez lata, sorry

(15 Kwi 2021, Czw 14:42)Danna napisał(a): Terapeutka w sumie aż tak mi tego nie wmawia, stara się, żebym sama zauważyła, że jest to sukces. W perspektywie mojego życia pójście do pracy po okresie bezrobocia jest sukcesem, ale nieumiejętność radzenia sobie w pracy do tego stopnia, że rozważa się rezygnację z niej, już rozpatruję jako porażkę. Ja też bardzo porównuję się do innych, a innym wiedzie się świetnie - skończyli studia, mają pracę w zawodzie, którą lubią/tolerują, kupują mieszkania 60 metrów plus. Także mój sukces jest dość blady i nieoczywisty przy sukcesach normalsów xd

Mój mąż niby wspiera, niby nie. Z jednej strony nie wykopywał mnie na siłę do pracy przez te 2 lata, chociaż często wypominał, że nic nie robię i nawet się nie staram tego zmienić (miał rację). Teraz, gdy wariuję przez robotę  różnie mu wychodzi to wsparcie. Raz mówi, że rozumie, że mam takie problemy i że wszystko dużo bardziej przeżywam, innym razem podsumowuje temat "powinnaś zostać w obecnej pracy". Mówi to w dobrej wierze, ale dla mnie takie coś nie jest wspierające.

Byłam na bezrobociu, bo bałam się pójść do pracy. Mam lęki społeczne z różnym natężeniem w zależności od okresu życia. Mój lęk przed pracą wiąże się ściśle z lękiem przed ludźmi. Wszystko się właśnie wokół ludzi kręci.

(15 Kwi 2021, Czw 15:03)Ciasteczko napisał(a):

(15 Kwi 2021, Czw 14:42)Danna napisał(a): Terapeutka w sumie aż tak mi tego nie wmawia, stara się, żebym sama zauważyła, że jest to sukces. W perspektywie mojego życia pójście do pracy po okresie bezrobocia jest sukcesem, ale nieumiejętność radzenia sobie w pracy do tego stopnia, że rozważa się rezygnację z niej, już rozpatruję jako porażkę. Ja też bardzo porównuję się do innych, a innym wiedzie się świetnie - skończyli studia, mają pracę w zawodzie, którą lubią/tolerują, kupują mieszkania 60 metrów plus. Także mój sukces jest dość blady i nieoczywisty przy sukcesach normalsów xd

Mój mąż niby wspiera, niby nie. Z jednej strony nie wykopywał mnie na siłę do pracy przez te 2 lata, chociaż często wypominał, że nic nie robię i nawet się nie staram tego zmienić (miał rację). Teraz, gdy wariuję przez robotę  różnie mu wychodzi to wsparcie. Raz mówi, że rozumie, że mam takie problemy i że wszystko dużo bardziej przeżywam, innym razem podsumowuje temat "powinnaś zostać w obecnej pracy". Mówi to w dobrej wierze, ale dla mnie takie coś nie jest wspierające.

Byłam na bezrobociu, bo bałam się pójść do pracy. Mam lęki społeczne z różnym natężeniem w zależności od okresu życia. Mój lęk przed pracą wiąże się ściśle z lękiem przed ludźmi. Wszystko się właśnie wokół ludzi kręci.

Mnie przy sukcesach innych dobija to, ze ja mimo wszystjo nie uwazalam siebie nigdy za jakiegos lba jesli wiesz o co chodzi. Nigsy nie twierdzilam, ze jestem jakas jednostka wybitna czy cos, ale w porownaniu do wielu ludzi np. ze szkoly, mialam wrazenie, ze mam szanse cks osiagnac, moze nie spektakularnego ale jedbaj nigsy nie myslalam, ze jedyne co mnie czeka to jakies kolchozy. Wlasciwie nie bralam tego nawet pod uwage. Przez to moja sytiacja zyciowa (ubogie cv, same g*wnkroboty, bezrobocie) przeraza mnje bardziej,.bo zaczybam sir zastanawiac czy powinnam siebje na nowo zdefiniowac, w sensie, ze bgc moze zylam cale zycie w klamstwie i tak naprawde to jestem kims pokroju przyszlej Grazynki stojacej przy tasmie. Nie pomgaja tez fakt, ze czesto slyszalam, ze jak ktoa jest ogarniety to nawet w g*wnorobocie jakos awansuje, docenia go. Ja widze, ze tak czesto bywa, moj chlopak jest zaradnt, ludzi sir nie boi i nie jestem lbem, juz go w jego pracy docenjaja, bk szkoli sie jako jedyny w pracy przy takim specjalnym komputerze, ktkry maszyny obsluguje. W pracy w Polscr tez szybko awansowal, podwyzel my proponowali dosc spora zebt zostal. Ja tymczasem jestem przez pracodawcow traktowana jak szara,.niewidoczna masa, ktora ma stac przy maszynie i robic. 

Twoj maz moze sie po prpstu bac, ze znowu poziom zycoa soe obnizy. Jakby nie patrzec jedna strona zarabia i musi wstedu rezygnowac tez ze swoich przyjemnosci. To jest tez meczace i moze frustrowac. Mi jest strasznie wstyd jak moj nie moze sobie czegos kupic bi trzeba kase chomikowac, prawie codziennie o tym rozmawiamy vo ja stale.mam poczuciw winy. Tersz po znalezienuu malego etatu jest minimalnie lepiej, staram sie chociaz w domu dkbrze sprawowac, moj nie musi wcale sprztac, gotowac, prac, tylko na zakupy  razem chodzimy, bo on prowadzu samochod.

(15 Kwi 2021, Czw 17:27)kartofel napisał(a): @Danna totalnie się zgadzam odnośnie tych umiejętności miękkich. Myślę, że moja kariera stoi w miejscu właśnie przez ich brak. Bo owszem, od czasu rozpoczęcia stażu ilość moich obowiązków się zwielokrotniła i dostałam 3 podwyżki, ale nazwa stanowiska się nie zmieniła. Boję się, że w CV albo na Linkedinie będzie to wyglądało tak, że siedziałam przez 2-3 lata na tyłku i nic ciekawego nie robiłam.
Myślałam nawet, czy nie poprosić kierownika o zmianę nazwy stanowiska właśnie przez to, żeby wyglądało to lepiej. Nie wiem, czy rekruter jak zobaczy, że byłam pracownikiem administracyjnym, to nie przestanie od razu czytać aplikacji. A gdyby to zmienić choćby na "Młodszy specjalista ds. Preventive Maintenance" to od razu brzmi ambitniej.

Ogólnie jak patrzę na inżynierów i kierowników w mojej fabryce, to wielu dostało swoje stanowiska właśnie dzięki umiejętnościom miękkim. Na pewno jestem bardziej inteligentna od części z nich, ale nie mam wiedzy technicznej, no i te wszystkie interpersonalne rzeczy u mnie leżą. Nie umiem się chwalić. Niby sam dyrektor mnie chwali, widzi, że daję radę i osobiście mnie poleca, a tutaj prawdziwego awansu brak.

No i tak z jednej strony są ambicje, z drugiej lenistwo (bo po pracy zamiast się uczyć choćby Automation Anywhere albo języka niemieckiego wolę poczytać książkę i upiec coś słodkiego), a z trzeciej strach, że osiągnęłam szklany sufit i nic lepszego w życiu zawodowym mnie nie czeka.

Z tymi moimi ambicjami zawodowymi to jest w ogóle śmieszna sprawa. Idąc na studia byłam przekonana, że zostanę na doktoracie, bo nie nadaję się do żadnej innej pracy niż naukowa. Potem moje marzenia zostały starte na proch przez rzeczywistość. Postdoc, z którym robiłam badania do pracy dyplomowej zarabiał mniej niż ja wtedy (a byłam na stażu!). Widziałam też, że na stanowiskach techników pracują ludzie z doktoratami. No i że na uczelni też trzeba się umieć rozpychać łokciami. Uznałam więc, że znajdę sobie jakąś w miarę spokojną pracę biurową albo w laboratorium. Marzyłam wtedy o zarobkach 3k netto (...tak, naprawdę). Teraz w dobrym miesiącu z bonusami za projekty osiągam 4-4,5k, ale to dużo pracy, a ja i tak jestem mocno obciążona podstawowymi obowiązkami.

Trudno mi określić, co tu jest problemem tak naprawdę Czy przekonanie, że brakuje mi ambicji, czy niskie zarobki, czy też poczucie niższości, które tu wiele razy wymieniano - bo rówieśnicy robią kariery a ja stoję w miejscu.

(15 Kwi 2021, Czw 16:58)Danna napisał(a): A jak jest z Twoją znajomością języka? Myślałaś, żeby się na poważnie zabrać za naukę?

(15 Kwi 2021, Czw 20:16)Ciasteczko napisał(a): Najbardziej jednak boli mnie co innego. Mam w swojej biblioteczce pare ksoazek "terapeutycznych", pisanych przez psychologow, terapeutow, ostatnio tez szukam terapii dla siebie to zdarza mi sie trafiac na blogo-strony terapeutow. Czesto opisuja oni czy to w ksiazlach czy na tych blogach przyklady pacjentow z roznymi zaburzeniami. Bardzo czesto rozchodzi sir o powqzne problemy psychiczne jak przewlekly alkoholizm, powazne fobie, traumy jak molestowanie, gwalt, byci3 swiadkoem zabojstwa bliskiej osoby itp, nasilone zaburzenia osobowosci, czeste hosputalizacje. Generalnie opisywane tam przypafki sa mocnjejsze od tego co ja mam ze swoja psycha, a jednak schemat jest ten sam. Nigsy nie widzialam, zeby oposywany przypadek klinjczny w takich ksiazkach czy na blogu, zarabial malo lub pracowal jako nie wjem, smieciarz czy kasjer. Zawsze sa tp przypadki ludzi sukcesu, dyrektorow korporacji, prawnikow, menedzerow. Jak to czytam i porownuje ich zaburzenia do swoich, to jestem zalamana, bo totalbje nue pojmuje jak ci ludzie to robia, ze mimo bycka zagrozeniem dla siebie i kilkukrotnych pobytach w psychiatrykach, z brakiem kontaktu z rzeczywistosica sa w stanie paistowac stanowisko dyrektora finansowego czy innej waznej szychy w firmie. Albk ja cos robie bardzo zle, albo serio w jakiejs bance siedze,.juz sama nje wiem.

(15 Kwi 2021, Czw 19:35)kartofel napisał(a): @Danna takich "własnych" znajomych w zasadzie nie mam. Na tym forum nie jest to chyba kontrowersyjne wyznanie :P Użyłam tego określenia mając na myśli otaczające mnie osoby w podobnym wieku + dość liczne grono znajomych narzeczonego. Nie mam odwagi stalkować swoich dawnych koleżanek czy ludzi z liceum, bo jeszcze bym się załamała, że każdemu się powodzi, a ja klepię Excela. Do tego w fabryce jest sporo inżynierów, którzy są nieznacznie ode mnie starsi. Nie sądzę, żebym za dwa lata była w końcu "prawdziwym" inżynierem (chociaż mam techniczne wykształcenie).
Wśród znajomych narzeczonego jest sporo osób związanych z IT, no i tutaj pensje sięgają kwot, o których nawet nie marzę. Wiadomo, że mogą zmyślać, ale czuję się jak kupa, kiedy ktoś opowiada, że jego wypłata opiewa na 10 klocków albo i więcej. To jest moje kwartalne wynagrodzenie bez bonusów xd.

Nie chodzi o to, że uważam swoją pracę i życie za powód do wstydu i obraz nędzy i rozpaczy. Osiągnęłam więcej, niż się spodziewałam jeszcze kilka lat temu. Moje żyćko i praca są okej. Tylko to "okej" chyba na dłuższą metę mi nie wystarczy. Na przykład gdybym chciała kiedyś zmienić mieszkanie na większe, pewnie musiałabym wziąć kredyt, bo kwota ze sprzedaży + oszczędności nie wystarczą na jakiś fajny metraż. A do kredytu potrzebna jest zdolność kredytowa, która u mnie jest na ten moment dość mizerna. Niby w małżeństwie mogłoby być lepiej, ale ja jestem gorącą zwolenniczką rozdzielności majątkowej.

Może to też kwestia tego, że w szkole i na studiach byłam najlepsza. A teraz w dorosłości jestem szaraczkiem i nie wyróżniam się jakimiś sukcesami. Chociaż ponoć często się zdarza, że te największe kujony wcale nie brylują w dorosłym życiu. Mój narzeczony też jest orłem, który obniżył loty, ale on w obecnej pracy ma znacznie lepsze szanse rozwoju.

(16 Kwi 2021, Pią 11:29)gosc123 napisał(a): Obserwując tę dyskusję widzę, że większość problemów (zresztą nie tylko jeśli chodzi o pracę) bierze się z porównywania z innymi. Wiadomo- jak masz mercedesa, ale jeśli sąsiad ma jacht, to będziesz czuć się jak . Z drugiej strony jeśli masz malucha, ale nikt wokół nie ma samochodu będziesz panem świata.
Tak chyba genetycznie jest nasz mózg uwarunkowany, ale myślę, że dobrze jest tego nie nakęcać. Ktoś tu mądrze napisał, że nie warto porównywać się z innymi, tylko z samym sobą z wczoraj. Wiadomo, łatwiej powiedzieć niż zrobić, ale myślę, że dużo z nas tutaj biorąc pod uwagę swoją przeszłość i okoliczności osiągnęła bardzo dużo i warto to doceniać. W ogóle praktyka wdzięczności i doceniania tego, co się ma na pewno jest w tym względzie pomocna- i są liczne badania, które to potwierdzają.

Na pewno warto też zdecydowanie odciąć się od portali społecznościowych typy fb, Instagram, Tik tok itp.- to naprawdę jest kupa i nie warto się w tym babrać- z wielu powodów. Ludzie przedstawiają tam podkręcony, nierealistyczny obraz siebie, widząc to nie dziwne, że ludzie czują się przygnębieni.

Edit: jeszcze jedną rzecz chciałem dodać- problemy biorą się też trochę z tego, że wg mnie panuje bardzo zły stereotyp człowieka, który odniósł sukces w życiu- jest on utożsamiany najczęściej z sukcesem zawodowym/ materialnym. I dziwi mnie bardzo, że taki obraz powielają psycholodzy, o czym tu pisaliście.
Ja dochodzę do przeświadczenia, że sukces w życiu= rozwój, pokonywanie własnych słabości, życie zgodne z wartościami, docenianie tego co się ma i szczęcie. I można to mieć bez względu na finanse, można być takim bohaterem będąc jednocześnie "szaraczkiem"

(16 Kwi 2021, Pią 12:46)Ciasteczko napisał(a): @Danna  Nie jestem dokładnie na 100% pewna dlaczego mam tak z tymi językmi, jednak mniej więcej wiem kiedy, w jakich okolicznościach mówię lepiej/gorzej. Ja mam takie okresy w życiu, one się zmeniają, czasem trwają pare dni/miesięcy/lat, w których zmienia mi się trochę zachowanie i odczuwanie emocji. Nie wiem jak to napisac, żeby źle nie zabrzmiało, chodzi o coś  w stylu: budze się rano i jestem "inna" osoba. W sensie, zmienia mi się sposób odczuwania emocji, sposób myślenia i reagowania na otoczenie. Np. przed bezrobociem przez większość czasu zachowywałam się jak normalna powiedzm osoba. Czas, kiedy wyjechałam do Niemiec, te początki, były też moja zwiększoną aktywnością tu na forum, ale nie pisałam takich negatywnych rzeczy z regułu (chyba, że o braku przyjaciół, o to mi zawsze doskwierało), raczej pozytywnie do wszystkiego podchodziłam. Inaczej wyglądało też moje życie realne, ja chodziłam do pracy i zajmowałam się rzeczami po pracy takmi związanymi z dorosłym zyciem, typu łatwienie spraw urzędowych, zajmowani się domem. Czułam się wtedy inaczej niż teraz pschicznie i wgl światopogląd miałam też inny trochę. Nie fantazjowałam tyle, nie odlatywałam do swojej głowy, stąpałam bardziej twardo po ziemi i zajmowałam się tylko sprawami bieżącymi, nawet zainteresowania troche odpuściłam ale wtedy nie było to dla mnie problemem. Wtedy też mówiłam słabo po niemiekcu ale dobrze jak na moj poziom, czyli doagdywałam się na tyle ile mogłam. Ja rozmawiałam w urzędach, czy w pracy, albo jak coś się na drodze stało, to ja zamiat chłopaka łamanym niemieckim gadałam.
Potem przyszedł mobbing, bezrobocie i weszłam w stan lękowy (nie wiem jak to inaczej nazwać). Najpierw miałam załamnie nerwowe,a teraz jak gorzy okres minął, to mam lęki przed ludźmi. Nie bardzo lubię wychodzić z domu i nie bardzo chce mi się z ludźmi czas spędzać, np. zapraszać tutaj kogoś. W takim stanie jak można się domyślić, mam problemy z mówieniem po niemiecku, mam problemy z patrzeniem się w oczy i rozmawianiem przez telefon.
Ale teraz taki myk- ten stan nie jest u mnie ciągły, on teaz dominuje ale jest przeplatany innymi, lepszymi bądź gorszymi okresami. Po krótkim okresie bezrobocia, kiedy dałam sobie czas na regeneracje, postaowiłam szukać pracy i jeździłam wtdy z moim chłopakiem od agenrutry do agentury na rozmowy kwalifikacyjne. I tutaj w zależności w jakim nastroju, w jakim stanie wstałam, tak szło mi z językiem różnie. Na niektórych rozmowach, gdzie towarzyszyl mi partner szło mi tragicznie. Nic nie rozumiałam, miałam problem z wypowiedzeniem się, jak mozna się domyślić, agencje się zbytnio do mnie póxniej nie odzywały. XD Były też sytuacje, gdzie znowu, wstałam jako "inny człowiek" i normalnie gadałam z babką, nawet na tyle asertywności mialam, żeby sama sobie stawki dyktować i o warunkach dyskutować.
Najlepiej mi jednak poszło, kiedy musiałam sama dojechać do jednego miasta. Pisałam kiedys tutaj, że w licbazie była agresywna, miałam konflikty z prawem. Niby byłam, a mam wrażnie, że to we mnie siedzi i czasem się odzywa. Nie inaczej było właśnie na tamtej rozmowie. Wstałam w zupełnie innym nastroju, czułam się tak jak wtedy, gdy byłam w licem (uczucie takej nadpobudliwości, lekkiego poirytowania, nie wiem jak to opisać), a wtedy byłam też dość pewna siebie. Nie dość ,że zadzowniłam do typa na telefon po niemiecku (a dodam, że się panciznie boję, nawet po polsku dzwonić), to na dodatek gadałam z nim mega na luzie.

Niestety u mnie to jst losowe, nie wiem w jakim nastroju się obudzę, nie kontroluję tego za bardzo. Dla mnie to w pewien sposób norma, że zapominam języka, bo ja zapominam wielu rzeczy, np. potrafię tak zupełnie z tyłka zapomnieć pinu do karty, tego, kiedy mam urodziny czy ile mam lat, tak z dupska bez powodu.

(20 Kwi 2021, Wto 10:40)Danna napisał(a):

(16 Kwi 2021, Pią 12:46)Ciasteczko napisał(a): @Danna  Nie jestem dokładnie na 100% pewna dlaczego mam tak z tymi językmi, jednak mniej więcej wiem kiedy, w jakich okolicznościach mówię lepiej/gorzej. Ja mam takie okresy w życiu, one się zmeniają, czasem trwają pare dni/miesięcy/lat, w których zmienia mi się trochę zachowanie i odczuwanie emocji. Nie wiem jak to napisac, żeby źle nie zabrzmiało, chodzi o coś  w stylu: budze się rano i jestem "inna" osoba. W sensie, zmienia mi się sposób odczuwania emocji, sposób myślenia i reagowania na otoczenie. Np. przed bezrobociem przez większość czasu zachowywałam się jak normalna powiedzm osoba. Czas, kiedy wyjechałam do Niemiec, te początki, były też moja zwiększoną aktywnością tu na forum, ale nie pisałam takich negatywnych rzeczy z regułu (chyba, że o braku przyjaciół, o to mi zawsze doskwierało), raczej pozytywnie do wszystkiego podchodziłam. Inaczej wyglądało też moje życie realne, ja chodziłam do pracy i zajmowałam się rzeczami po pracy takmi związanymi z dorosłym zyciem, typu łatwienie spraw urzędowych, zajmowani się domem. Czułam się wtedy inaczej niż teraz pschicznie i wgl światopogląd miałam też inny trochę. Nie fantazjowałam tyle, nie odlatywałam do swojej głowy, stąpałam bardziej twardo po ziemi i zajmowałam się tylko sprawami bieżącymi, nawet zainteresowania troche odpuściłam ale wtedy nie było to dla mnie problemem. Wtedy też mówiłam słabo po niemiekcu ale dobrze jak na moj poziom, czyli doagdywałam się na tyle ile mogłam. Ja rozmawiałam w urzędach, czy w pracy, albo jak coś się na drodze stało, to ja zamiat chłopaka łamanym niemieckim gadałam.
Potem przyszedł mobbing, bezrobocie i weszłam w stan lękowy (nie wiem jak to inaczej nazwać). Najpierw miałam załamnie nerwowe,a teraz jak gorzy okres minął, to mam lęki przed ludźmi. Nie bardzo lubię wychodzić z domu i nie bardzo chce mi się z ludźmi czas spędzać, np. zapraszać tutaj kogoś. W takim stanie jak można się domyślić, mam problemy z mówieniem po niemiecku, mam problemy z patrzeniem się w oczy i rozmawianiem przez telefon.
Ale teraz taki myk- ten stan nie jest u mnie ciągły, on teaz dominuje ale jest przeplatany innymi, lepszymi bądź gorszymi okresami. Po krótkim okresie bezrobocia, kiedy dałam sobie czas na regeneracje, postaowiłam szukać pracy i jeździłam wtdy z moim chłopakiem od agenrutry do agentury na rozmowy kwalifikacyjne. I tutaj w zależności w jakim nastroju, w jakim stanie wstałam, tak szło mi z językiem różnie. Na niektórych rozmowach, gdzie towarzyszyl mi partner szło mi tragicznie. Nic nie rozumiałam, miałam problem z wypowiedzeniem się, jak mozna się domyślić, agencje się zbytnio do mnie póxniej nie odzywały. XD Były też sytuacje, gdzie znowu, wstałam jako "inny człowiek" i normalnie gadałam z babką, nawet na tyle asertywności mialam, żeby sama sobie stawki dyktować i o warunkach dyskutować.
Najlepiej mi jednak poszło, kiedy musiałam sama dojechać do jednego miasta. Pisałam kiedys tutaj, że w licbazie była agresywna, miałam konflikty z prawem. Niby byłam, a mam wrażnie, że to we mnie siedzi i czasem się odzywa. Nie inaczej było właśnie na tamtej rozmowie. Wstałam w zupełnie innym nastroju, czułam się tak jak wtedy, gdy byłam w licem (uczucie takej nadpobudliwości, lekkiego poirytowania, nie wiem jak to opisać), a wtedy byłam też dość pewna siebie. Nie dość ,że zadzowniłam do typa na telefon po niemiecku (a dodam, że się panciznie boję, nawet po polsku dzwonić), to na dodatek gadałam z nim mega na luzie.

Niestety u mnie to jst losowe, nie wiem w jakim nastroju się obudzę, nie kontroluję tego za bardzo. Dla mnie to w pewien sposób norma, że zapominam języka, bo ja zapominam wielu rzeczy, np. potrafię tak zupełnie z tyłka zapomnieć pinu do karty, tego, kiedy mam urodziny czy ile mam lat, tak z dupska bez powodu.

Wydaje mi się, że zmienny nastrój nie jest jakimś rzadkim zjawiskiem przy zaburzeniach psychicznych. U mnie bardzo duża rolę odgrywa to, czy mam obniżony czy podwyższony nastrój, wszystkie moje działania są od tego iuzależnione. Widocznie u Ciebie bardzo mocno to wpływa na koncentrację, pamięć i komunikację. Myślę, że dobra byłaby dla Ciebie terapia w nurcie poznawczo-behawioralnym i ewentualnie terapia schematów. Niektórzy terapeuci są przeszkoleni z tych dwóch nurtów jednocześnie.

(26 Kwi 2021, Pon 6:49)Wikiok napisał(a): Ja mieszkam w Anglii od 3 lat. Przez pierwsze 2 lata co chwile zmieniałam prace, bo przez moje lęki co chwile musiałam dzwonić, ze nie przyjdę dzis do pracy. Raz w życiu dostałam paniki w pracy i powiedziałam, że muszę wyjść, a pracodawca nie chciał mnie wypuścić, w końcu wyszłam, a później mnie zwolnił. Przez ostatni rok nie pracowałam i dostawałam zasiłek tu w Anglii. Ostatnio pokusilam sie na to, żeby pójść do pracy part-time, 3 godz dziennie, 15 godzin tygodniowo. Pierwsze dni znosiłam dobrze, byłam nawet na szkoleniach po 8 godzin. Załamanie przyszło teraz po ok. 2 tygodniach. Czuję, że nie pociągnę tak dłużej. Wczoraj wypiłam sama całą butelkę winę, czuję obniżenie nastroju, depresje, stres. Ten rok gdy nie pracowałam i mialam zasiłek, to był rok gdy czułam się najzdrowsze w życiu. Biegałam, zdrowo się odżywiałam i prowadziłam higieniczny tryb życia (nie pijac całej butelki wina). Żałuje, że poszłam do tej pracy.

Zastanawia mnie to jak w Polsce ludzie żyją, jeśli mają podobne problemy do mnie, skoro w Polsce tak ciężko o zasiłek. Mieszkanie z rodzicami i bycie utrzymywanym przez rodziców? A co jeśli nie ma się dobrych relacji z rodziną. Co tacy ludzie robią? : (

(26 Kwi 2021, Pon 7:20)Shirohebi napisał(a): znaleźć bogatego męża