(26 Kwi 2021, Pon 8:35)zbyszek93 napisał(a): albo bogatą żonę. No chyba, że znowu obie płcie traktujemy wyjątkowo nierówno.

(26 Kwi 2021, Pon 9:01)Shirohebi napisał(a): czułbym się trochę jak nieudacznik, gdyby moja żona/partnerka zarabiała więcej ode mnie

(26 Kwi 2021, Pon 7:20)Shirohebi napisał(a):

(26 Kwi 2021, Pon 6:49)Wikiok napisał(a): Ja mieszkam w Anglii od 3 lat. Przez pierwsze 2 lata co chwile zmieniałam prace, bo przez moje lęki co chwile musiałam dzwonić, ze nie przyjdę dzis do pracy. Raz w życiu dostałam paniki w pracy i powiedziałam, że muszę wyjść, a pracodawca nie chciał mnie wypuścić, w końcu wyszłam, a później mnie zwolnił. Przez ostatni rok nie pracowałam i dostawałam zasiłek tu w Anglii. Ostatnio pokusilam sie na to, żeby pójść do pracy part-time, 3 godz dziennie, 15 godzin tygodniowo. Pierwsze dni znosiłam dobrze, byłam nawet na szkoleniach po 8 godzin. Załamanie przyszło teraz po ok. 2 tygodniach. Czuję, że nie pociągnę tak dłużej. Wczoraj wypiłam sama całą butelkę winę, czuję obniżenie nastroju, depresje, stres. Ten rok gdy nie pracowałam i mialam zasiłek, to był rok gdy czułam się najzdrowsze w życiu. Biegałam, zdrowo się odżywiałam i prowadziłam higieniczny tryb życia (nie pijac całej butelki wina). Żałuje, że poszłam do tej pracy.

Zastanawia mnie to jak w Polsce ludzie żyją, jeśli mają podobne problemy do mnie, skoro w Polsce tak ciężko o zasiłek. Mieszkanie z rodzicami i bycie utrzymywanym przez rodziców? A co jeśli nie ma się dobrych relacji z rodziną. Co tacy ludzie robią? : (

Właściwie są dwie opcje. Otworzyć własny biznes, który w całości można kontrolować i prowadzić przez Internet lub... znaleźć bogatego męża. Osobiście będąc w Anglii poszedłbym na zasiłek i w międzyczasie edukowałbym się w celu otworzenia własnej działalności.

(26 Kwi 2021, Pon 9:21)zbyszek93 napisał(a): Niby dlaczego? Przez głupie stereotypy? Halo, mamy XXI wiek, czasy równouprawnienia i mamy takie same prawa do bycia utrzymywanymi jak kobiety.

(26 Kwi 2021, Pon 9:45)Danna napisał(a): Tylko jaką działalność można prowadzić przez Internet, żeby móc się z tego utrzymywać. W teorii brzmi ładnie, ale praktyka jest bardziej skomplikowana.

(26 Kwi 2021, Pon 10:02)kartofel napisał(a): Myślę, że założenie i prowadzenie własnej działalności gospodarczej wymaga więcej odwagi i ogarnięcia niż standardowe 8h w pracy. Zwłaszcza, jeśli ta praca jest powtarzalna i nie wiąże się z dużą odpowiedzialnością.

(26 Kwi 2021, Pon 16:06)Wikiok napisał(a): @Ciasteczko o, rzeczywiście mamy podobną sytuację. Ja też nie rysuję portretów i pejzaży. Tacy studenci asp to by wyśmiali pewnie te moje rysuneczki. Rysuję sylwetki postaci, w takim stylu może kreskowkowo-komiksowym (ale nie manga), trochę mandale od niedawna, trochę też maluje, ale nie są to obrazy typowe, na takim poziomie jakie można znaleźć w galeriach, także nie uderzam w to nawet, żeby żyć ze sztuki. Myślałam, zeby pójść w taką grafikę użytkową, gdzie zdolność rysowania jest przydatna, ale to nie jest sztuka, np. projektowanie loga dla firmy. Może mogłabym tez moze robić proste ilustracje np. do książek dla dzieci, jeśli bym się podszkoliła w rysowaniu Digital.


Obecnie moja praca to sprzątanie w takim średniej wielkości supermarkecie. Celowałam w prace sprzątającą, myślałam o tym ze jest to w miara niezależne zajęcie, wiec z fobia sobie poradzę i 3 godziny dziennie to mało, więc dam rade. Niestety znoszę to gorzej, niż myślałam. Praca zaczyna się o 5 rano, żeby być na miejscu musze wstać o 3. Po pracy najpierw jestem zmęczona, później musze wziąć kąpiel, bo po takim zajeciu muszę, a później ciągle jestem w napięciu, ze musze iść wcześnie spać, żeby rano iść do pracy. Mam wrażenie, że jestem w tej pracy 24h. Niedokonca jest to tez takie niezależne stanowisko jak myślałam, bo personel sklepu tez pracuje w tych godzinach i jesteśmy dosyć blisko, jak w zespole. Zawsze tak mam, ze pierwsze dni w pracy mijają mi najlepiej, bo wtedy ludzie się nie znają i zawsze jest o czymś gadać, 'jak masz na imię, skąd jesteś, bla bla bla'. A później jak te tematy sie kończą, to powinno się być już częścią zespołu i ucinać sobie small talki ze współpracownikami, ziomeczkami, a ja na tym etapie sie boje, ze odsunę sie od grupy. Wszyscy zobaczą, że coś jest ze mną nie tak, ze się nie integruje, ze się nie uśmiecham. Juz zdarzało mi się słyszeć w pracach jak inni mnie obgadują, albo w momencie jak mam w sobie turbo napięcie to sobie żartują ze tego, że 'nigdy się nie śmieje'' (po tym zdarzeniu juz nigdy nie wróciłam do tamtej pracy, to było akurat jak pracowałam w pizzerii). W tej pracy jeszcze nie maja mnie za wariatkę i odludka, ale czuje ze to się zaczyna i to mnie przeraża i sprawia, że nie chce tam iść, dodatkowo to wstawanie rano. Smutno, bo tyle sie przygotowywałam do tej pracy, kupilam sobie specjalnie buty, spodnie, które się nie nadają żeby w nich chodzić gdzie indziej. Cieszyłam się, że mnie przyjęli, ze mam zniżkę na zakupy. Chwaliłam się rodzinie i znajomym, ze mam fajna nowa prace, jak było dobrze na początku. A teraz Oni tez mnie wezmą za wariatkę, jeśli z niej zrezygnuje. Ale nie dam rady żyć w takim napięciu. Dzisiaj pierwszy raz zadzwoniłam rano ze nie przyjdę. Jestem załamana, bo obiecałam sobie, że nie będę tego robić. Jutro znowu musze tam iść i dobrze by było, żebym poszła. Może chociaż do końca miesiąca...

Z tą grafiką to tez nie wierze w to 100%, ze cos z tego będzie, ale mam przynajmniej takie poczucie dążenia do celu i że mam jakieś perspektywy. Zaczelam juz rozmowy z collegem o przyjęcie, pewnie też będę potrzebowała pomocy finansowej, bo collage i studia w anglii są płatne. I oby nie był to taki słomiany zapał jak z pracą. Oczekiwania są duże, a co będzie... to będzie

---

Nie pomaga mi też fakt, że z moim chłopakiem wynajmujemy jeden pokój w sharehousie ze wspollokatorami, a On też jest cały czas w domu i nie mam przestrzeni, żeby pobyć samej. Boję się tez wchodzić do kuchni, kiedy jakiś wspollokator tam jest. Mecze się glodna w pokoju i czekam, aż wyjdzie. Logicznie myśląc, wiem, że to jest chore. Powinnam się leczyć może.

Przepraszam za spam i ze nie na temat. Ale nawarstwiło mi się tych problemów teraz. Za kilka miesięcy tez musimy się wyprowadzić, bo wlasciciel sprzedaje dom. I to jest stresujące, szukanie miejsca, w którym zamieszkamy. Mając mało pieniądze, nie będzie tam luksusow. To wszystko takie dołujące.

Przepraszam za negatywna energię, nie lubię innym narzekać, mam gorszy okres teraz.

(26 Kwi 2021, Pon 16:42)Ciasteczko napisał(a): albo w ochronie.

(26 Kwi 2021, Pon 16:42)Ciasteczko napisał(a): Wiesz, ja nie wiem jak jest w kwestii kontaktów międzyludzkich w Anglii, nie wiem eż na ile Twój język jest dobry, ja znam niemiecki słabo, ludzie tutaj nawet nie próbują się integrować , tylko witają się ze mną i tyle. Nikt nie zagdauje, ja tez nie mam ochoty na to, po ostatniej pracy, gdzie baby miały wręcz pretnsje do mnie, że się nie odzywam, to ja już nie chcę z nikim gdac i cieszę się, że jest jak jest. 

(05 Maj 2021, Śro 12:56)Danna napisał(a): Jako że w pracy ostatnio po kontakcie z klientem potrafię wybuchnąć płaczem i szlochać przez pół godziny, postanowiłam wybrać się do lekarza psychiatry po L4. Dostałam też receptę na leki. Nie wiem czy wykupić. Z racji zaburzeń osobowości nigdy żadne leki nie pomogły mi na zaburzenia nastroju ani lęki. Nie wiem co robić dalej z pracą. Doktor powiedziała: "powinna pani znaleźć pracę indywidualną, gdzie nikt pani nie nadzoruje, gdzie nie musi pani rozmawiać intensywnie z ludźmi". Jaka to praca? Sprzątanie i ochrona tylko. Programistą ani grafikiem nie zostanę. Nie widzę dla siebie żadnego rozwiązania.

(06 Maj 2021, Czw 14:26)Ciasteczko napisał(a):

(05 Maj 2021, Śro 12:56)Danna napisał(a): Jako że w pracy ostatnio po kontakcie z klientem potrafię wybuchnąć płaczem i szlochać przez pół godziny, postanowiłam wybrać się do lekarza psychiatry po L4. Dostałam też receptę na leki. Nie wiem czy wykupić. Z racji zaburzeń osobowości nigdy żadne leki nie pomogły mi na zaburzenia nastroju ani lęki. Nie wiem co robić dalej z pracą. Doktor powiedziała: "powinna pani znaleźć pracę indywidualną, gdzie nikt pani nie nadzoruje, gdzie nie musi pani rozmawiać intensywnie z ludźmi". Jaka to praca? Sprzątanie i ochrona tylko. Programistą ani grafikiem nie zostanę. Nie widzę dla siebie żadnego rozwiązania.

W pracy indywidualnej tez paradoksalnie wymagana jest komunikacja, chyba, ze pracujesz totalnie sama i na obiekcie nie ma praktycznje nikogo. Ja sir w pracy izoluje zazwyczaj i ludziom to przeszkadza bardzo. Nawet jak pracowalam w miejscach, gdzie mialam swoje stanowisko, to i tak ludzie potrafili sie doj*bac, ze sje z nimi nie socjalizuje np. na.przerwach,.to chore.  Dla mnie to absurd bo nie mozess przyjsc i robic ck masz robic, bo pracownicy wrecz zmuszaja.cie ostracyzmem do integracji. W mojej obecnej pracy chroni mnie tylko to, ze pracuje 2 godzinu i w razie gdyby ktks sie zaczal czepiac, czemu z mimi nie gadam to mkge zawsze.powiedziec, ze nie gadam bo nie mam czasu i musze sie wyrobic ze wszystkim.

(05 Maj 2021, Śro 12:56)Danna napisał(a): Jako że w pracy ostatnio po kontakcie z klientem potrafię wybuchnąć płaczem i szlochać przez pół godziny, postanowiłam wybrać się do lekarza psychiatry po L4. Dostałam też receptę na leki. Nie wiem czy wykupić. Z racji zaburzeń osobowości nigdy żadne leki nie pomogły mi na zaburzenia nastroju ani lęki. Nie wiem co robić dalej z pracą. Doktor powiedziała: "powinna pani znaleźć pracę indywidualną, gdzie nikt pani nie nadzoruje, gdzie nie musi pani rozmawiać intensywnie z ludźmi". Jaka to praca? Sprzątanie i ochrona tylko. Programistą ani grafikiem nie zostanę. Nie widzę dla siebie żadnego rozwiązania.

(19 Maj 2021, Śro 13:07)sara12345 napisał(a): Hej jestem tu nowa. Moja sytuacja z pracą jest bardzo kiepska. Od skończenia szkoły nigdzie nie pracowałam, to jest już 5 lat, boję się iść do pracy, ale również, że nikt mnie nie zatrudni, no mam 5 letnią lukę w Cv. Masakra nie wiem co mam robić.
może ktoś mi pomóc co wpisać w tel luki w CV? Proszę