Zas napisał(a):jakby tak chcieć dalej się wyzłośliwiać, to można powiedzieć, że o ile mężczyźni mieszkają z mamunią i nie pomagają w niczym, ale pracują, o tyle kobiety, mieszkając z mamunią, pomagają jej, ale nie pracują.

właściwie to synowa znajomej mojej matki jest takim przykładem. chociaż tutaj to i z jej synem dobrali się jak w korcu maku. dawno mogliby sie wynieść, bo maja kasę na mieszkanie, ale mieszkają u tej znajomej. lasce tak wygodnie, NIC nie robi, nie pracuje, tylko co tydzień na weekend jeździ do swojej mamusi.

soulmates napisał(a):A nawet gdy w końcu zamieszkają same to zazwyczaj i tak mamusia przychodzi pościerać kurze, czy przynieść domowy obiadek. Potem od życiowej partnerki ( oczywiście zaakceptowanej lub wręcz wybranej przez mamę) oczekują przejęcia tychże obowiązków, bo przecież całe życie ktoś ich wyręczał, bo tak jest po prostu wygodnie.

soulmates napisał(a):W końcu nie bez powodu funkcjonuje w społeczeństwie termin "maminsynek", a jego żeńskiego odpowiednika brak.

ananas filozoficzny napisał(a):Utożsamiasz zyciowa niezaradność i brak samodzielności z egoistyczna postawa i wygodnictwem.

BlankAvatar napisał(a):sorry za terminy z psycholodżio, ale mie się wydawało, że masz coś wspólnego z psychologią soulmates.

|Nexon napisał(a):Mój przypadek: tatuś fobik (wspaniały wzór dla syna) + nadopiekuńcza mamusia = Ja fobik ._.

eden1 napisał(a):Ja dzisiaj z Mamą byłem u dentysty.

Proxi napisał(a):fobik=ninja
bardziej

Cytat:Nie słyszałem na tym forum o jakichś negatywnych doświadczeniach z rodzicami, co mnie dziwiło. Nikt złego słowa nie mówi oprócz mnie.

(06 Gru 2022, Wto 1:55)AlterEgo napisał(a): Podbijam temat.
Miałem wczoraj oświecenie.

Czytałem starą książkę o psychologii, Adlera. Wtedy mieli surowe podejście i nie było patyczkowania.

Jestem rozpieszczonym dzieckiem.

To drugi najważniejszy czynnik po wyjściu z rodziny z niskim statusem prowadzący do zaburzeń w funkcjonowaniu, szczególnie typowo fobicznych.

W moim przypadku to największy problem prowadzący do fobiczności.

Zawsze czułem się jak wystraszone dziecko. Tak opisywałem swój problem na terapiach.
W sytuacjach społecznych, wchodząc w nowe ogarniało mnie poczucie jakbym był zagubionym dzieckiem, nieprzygotowanym do wydarzenia.

Zawsze czułem się jak .

Oczywiście do tego dochodzą też inne błędy wychowawcze, może bardziej w oczywisty sposób negatywne, dlatego tak trudno jest uznać rozpieszczenie za problem.
Trudno jest przyznać się, że jest się po prostu rozpieszczonym dzieckiem.
Leniwym (matka wszystko robi), nie potrafiący sobie odmówić przyjemności, nieprzygotowanym do życia społecznego, nienauczony radzenia sobie z emocjami, nadwrażliwym, bez wytrwałości, z poczuciem słabości itp. itd. Jakby człowiek był zatrzymany w rozwoju na poziomie dziecka.

Z rozpieszczenia wynika wiele problemów.
Przede wszystkim prowadzi do niskiego poczucia siły (wartości), a to do braku wiary w siebie, do braku pewności siebie, a to do dramatycznie marnego i bolesnego życia.
Wykształca się przez to również unikowy styl życia.

Pomyślcie jak nadopiekuńczość wpływa na tworzenie się obrazu samego siebie u dziecka.

Jedyna wiara jaką w siebie mam to do działań intelektualnych. Bo w szkole byłem najlepszy, po prostu mam do tego głowe. Mówienie to już inna kategoria. Kontakty społeczne też.
Wszystko inne wydaje się trudne i czuję się ciągle nie wystarczający, bez umiejętności.
tak naprawdę mam fundamentalny brak wiary w siebie.

W dodatku jestem najmłodszym dzieckiem, w dodatku mam ambiwalentny styl przywiązania i matka miała patologicznego fioła na punkcie chronienia i doszukiwania się ułomności w dziecku  i zagrożeń w świecie.
U mnie to jeszcze tak typowo nie przebiegło, bo miałem wole bycia samodzielnym itp, no ale, rozpieszczenie ryje banie.

Jak to widzicie?
Jesteście maminsynkami?
jak to wyleczyć?

Nie słyszałem na tym forum o jakichś negatywnych doświadczeniach z rodzicami, co mnie dziwiło. Nikt złego słowa nie mówi oprócz mnie.
Fobia (taka jak tu na forum) nie powstaje z traumatycznych doświadczeń, ale z rozpieszczenia i nadopiekuńczości.

Fobicy wcale nie boją się, że ktoś ich zaatakuje.
Boją się, że coś im się nie uda i wyjdzie na jaw, że mają małą wartość (myślenie dziecka). Wolą cierpieć niż doznać upadku dumy.

(06 Gru 2022, Wto 1:55)AlterEgo napisał(a): jak to wyleczyć?

(06 Gru 2022, Wto 1:55)AlterEgo napisał(a): Nie słyszałem na tym forum o jakichś negatywnych doświadczeniach z rodzicami, co mnie dziwiło. Nikt złego słowa nie mówi oprócz mnie.