Gollum napisał(a):Ja wychodzę tak co dwa dni, ale tylko mnie to dołuje. Tak się mówi, ze wyjście do ludzi dobrze robi, ale właściwie w jaki sposób? Spotyka się tylko obojętne twarze. Mniej mnie chyba przygnębia pusta ulica niż ta pełna ludzi.

(14 Sie 2015, Pią 12:28)Tulkas napisał(a): Zwykle siedzę w domu, ale w przeciwieństwie do wielu fobików nie odczuwam lęku przed wyjściem i znalezieniem się w ruchliwym miejscu. Ba! Czasem nawet wychodzę z domu specjalnie po to, żeby posiedzieć gdzieś na ławce w centrum Warszawy lub na starym rynku i po prostu "chłonąć" atmosferę tego miejsca - obserwować przechodzących ludzi, ich zachowania, rozmowy, śmiech, ten krótki wycinek ich życia, kiedy znajdują się w zasięgu mego wzroku. Uspokaja mnie to i sprawia, ze czuję się mniej samotny.

(16 Lut 2019, Sob 22:39)dziwożona napisał(a):

(14 Sie 2015, Pią 12:28)Tulkas napisał(a): Zwykle siedzę w domu, ale w przeciwieństwie do wielu fobików nie odczuwam lęku przed wyjściem i znalezieniem się w ruchliwym miejscu. Ba! Czasem nawet wychodzę z domu specjalnie po to, żeby posiedzieć gdzieś na ławce w centrum Warszawy lub na starym rynku i po prostu "chłonąć" atmosferę tego miejsca - obserwować przechodzących ludzi, ich zachowania, rozmowy, śmiech, ten krótki wycinek ich życia, kiedy znajdują się w zasięgu mego wzroku. Uspokaja mnie to i sprawia, ze czuję się mniej samotny.

Poproszę o receptę na taki styl życia!

Ja na ogół nie wychodzę z domu (poza pracą i innymi niezbędnymi sprawami), ale nie dlatego żebym czuła typowo fobiczny lęk (w stylu wszyscy na mnie patrzą itd.) ale z powodu odczucia potwornej przytłaczającej samotności - czyli odwrotnie niż Ty, Tulkas.
Chciałabym tak sobie czasem wyjść, ot choćby pospacerować, ale to uczucie pustki, przygnębienia, jak gdyby chłodu bijącego od tego świata, ludzi, budynków, przytłacza mnie na tyle, że natychmiast muszę stamtąd uciekać. Można by powiedzieć że odwrotnie niż typowy fobik, nie czuję lęku przed byciem dostrzeżoną (i np. wyśmianą) tylko właśnie przed pozostanie niezauważoną, zignorowaną, a przez to niepotrzebną i nieważną. Może ktoś jeszcze ma podobny problem?

(17 Lut 2019, Nie 19:47)inferno napisał(a): Jak się czujecie, kiedy już wyjdziecie do ludzi po dłuższym siedzeniu w domu?

(17 Lut 2019, Nie 19:47)inferno napisał(a): Jak się czujecie, kiedy już wyjdziecie do ludzi po dłuższym siedzeniu w domu?

(17 Lut 2019, Nie 19:47)inferno napisał(a): Jak się czujecie, kiedy już wyjdziecie do ludzi po dłuższym siedzeniu w domu?

(04 Kwi 2019, Czw 8:48)inferno napisał(a): A macie tak, że jak wyjdziecie do ludzi po dłuższym siedzeniu w domu, to nie wiecie o czym rozmawiać, macie pustkę w głowie? Mnie wtedy nasilają się problemy z wysławianiem się, budowaniem swoich wypowiedzi.

(05 Kwi 2019, Pią 13:06)Mighty napisał(a): Jeszcze parę lat temu spędzałem całe dnie w domu. Straszny mi był żal z tego powodu. Jakby do tego dodać nudne, późniejsze dzieciństwo, przez co nadal byłem niewyżyty z tym wychodzeniem, to było jeszcze gorzej. Byłem uzależniony tylko od czyjegoś towarzystwa, by wyjść. Obecnie zdarzy mi się spędzić więcej czasu na dworze niż w domu. Nie u ludzi. Jak jest dobra pogoda, to staram się to wykorzystać rolkami, rowerem czy pieszo. Kij z tym, że sam. Przynajmniej po powrocie do domu czuję się lepiej, że gdzieś sobie wyszedłem.
Rozumiem, że nie każdy ma ochotę wyjść samemu, bo tak jest nudno, a nawet smutno. Polecałbym jednak spróbować, tylko nie lecieć na rynek miasta, centrum handlowe, bulwary, a wybrać spokojniejsze miejsca jak jakieś ścieżki wśród zielonych terenów. Może słuchanie muzyki, radia w słuchawkach pomoże przerwać ciszę. Może chcecie zobaczyć jakieś miejsce wybrane z mapy, niedaleko stąd. Sorry, jeśli mylę brak chęci wychodzenia z domu z powodu fobii lub braku motywacji. Ja nawet o tym nie myślę, by pójść do mcdonaldu czy sklepu odzieżowego.