(06 Paź 2017, Pią 12:01)nika32 napisał(a): do tych co mają myśli samobójcze: powinniście być w szpitalu psychiatrycznym

(06 Paź 2017, Pią 13:04)qaz21122 napisał(a):

(06 Paź 2017, Pią 12:01)nika32 napisał(a): do tych co mają myśli samobójcze: powinniście być w szpitalu psychiatrycznym

Dlaczego miał bym się zamykać w szpitalu...

(06 Paź 2017, Pią 12:29)Claudia napisał(a):

(05 Paź 2017, Czw 19:51)NoRoadsLeft napisał(a): Depresja i myśli samobójcze towarzyszą mi od pewnego czasu. Miałem próbę samobójczą kiedyś. Kolejna w drodze.

Jak to kolejna w drodze?!

(06 Paź 2017, Pią 21:11)NoRoadsLeft napisał(a):

(06 Paź 2017, Pią 12:29)Claudia napisał(a):

(05 Paź 2017, Czw 19:51)NoRoadsLeft napisał(a): Depresja i myśli samobójcze towarzyszą mi od pewnego czasu. Miałem próbę samobójczą kiedyś. Kolejna w drodze.

Jak to kolejna w drodze?!  

Wybacz. To nie miało tak zabrzmieć. Nicnic. Po prostu no, nadal się tak czuję. No ale nic.

(08 Paź 2017, Nie 14:53)Lonely Boy napisał(a): Gdybym ich nie miał, to bardzo mnie by to martwiło,oznaczałoby że jest ze mną bardzo źle,jeszcze gorzej niż sądziłem.
Normalnym odruchem jest chęć przerwania cierpienia,czegoś co sprawia nam ból,czy nawet przykrość.Podobnie jest z życiem.Jeżeli przysparza ono nam więcej cierpień i trosk niż radości i odczuć neutralnych,normalne jest że myślimy o przerwaniu tego co sprawia nam ból - w tym przypadku mówimy o życiu.
Można to znosić przez jakiś czas,miesiące czy nawet lata.Mniej wytrzymali odpadają po drodze.
Jest to decyzja nie tyle co dramatyczna (bo przyspiesza coś nieuniknionego) ale wymagająca odwagi i zdeterminowania.Powstrzymać instynkt przeżycia który mamy wciąż w nas, to nie jest zadanie któremu sprosta każda osoba.
Ja bardzo często myślę o samobójstwie,właściwie o śmierci.Dlatego że to oznacza koniec moich cierpień,mojego czucia.Nie będę mógł myśleć,cierpieć,czuć.Bo mnie zwyczajnie nie będzie.Kiedy umiera mózg, umiera świadomość.Po śmierci nie będę nawet świadom tego że kiedykolwiek istniałem!
Czy to nie jest wspaniałe?Śmierć to prawdziwe dobro.Przynajmniej dla Nas,a już na pewno dla mnie.Jeżeli ktoś czuje się szczęśliwy,odnalazł się w tej rzeczywistości,śmierć może jest dla niego straszna.Ma co stracić.
Ale dla ludzi nieszczęśliwych,samotnych,cierpiących,którzy nie mają widoku na polepszenie swojej marnej sytuacji,śmierć jednym z niewielu pozytywnych czynników które ich spotkają.
Można to jedynie przyspieszyć lub czekać aż samo się stanie.A że czekanie w cierpieniu na coś co nastąpi na pewno, ale nie wiadomo w którym momencie jest moim zdaniem swego rodzaju masochizmem,popieram jak najbardziej ideę samobójstwa.To dobrowolne zrzeczenie się kary istnienia.
Wracając do tematu,nie skończyłem ze sobą tylko z jednego powodu,nie mam na tyle pewnego sposobu i możliwości by podjąć ryzyko.Jeżeli spróbuję to ma się udać i koniec kropka.Żadnego partaczenia.
Dodatkowo nie mam zamiaru konać w męczarniach,śmierć ma być szybka i najmniej bolesna,ale na pewno szybka.Jeżeli będzie bardzo szybka to może być nawet bolesna.Ważne by po podjęciu decyzji nie było czasu na rozmyślanie.Instynkt przeżycia można zatrzymać na jakiś czas,ale nie na długo.
Niestety, moje możliwości nie gwarantują wysokiego prawdopodobieństwa powodzenia.Dlatego jeszcze nie podjąłem próby.
Co mam oczywiście nadzieję nadrobić w przyszłości.

(05 Lis 2017, Nie 3:32)Shiro napisał(a): Czasami chciałem cofnąć czas, przyśpieszyć go, znaleźć się w innym stanie świadomości, z daleka od rzeczywistości ale wizja nie istnienia i braku świadomości jest za bardzo przerażająca, aby pozbawić się życia.

(19 Sty 2018, Pią 2:39)Rival napisał(a):

(05 Lis 2017, Nie 3:32)Shiro napisał(a): Czasami chciałem cofnąć czas, przyśpieszyć go, znaleźć się w innym stanie świadomości, z daleka od rzeczywistości ale wizja nie istnienia i braku świadomości jest za bardzo przerażająca, aby pozbawić się życia.

Przecież każdy z nas "nie istniał" od początku wszechświata, czyli prawie 14 miliardów lat i jakoś nikt się nad tym nie zastanawia, że to było straszne. Czym się różni stan nieświadomości zanim zaczęliśmy swoje życie, od tego, gdy je zakończymy? Po prostu wrócimy do stanu, w którym byliśmy od zawsze. To tylko instynkt przetrwania powoduje u nas lęk przed śmiercią.

(30 Sty 2014, Czw 9:50)incomplete napisał(a): Nie wiem w ogóle, skąd się wzięło w ludziach takie przekonanie, że życie to jakaś tam najwyższa wartość i dar. Tylko bez żadnej spiny, niech mi ktoś powie, czemu życie jest traktowane jak coś, no nie wiem, świętego (pytam ateistów, bo wiem, że jest ich tu całkiem sporo)?

(30 Sty 2014, Czw 9:50)incomplete napisał(a): Jakkolwiek głupio to zabrzmi, życie przypomina mi do złudzenia jakąś hodowlę mrówek - śpimy, pracujemy, jemy, i potem wszystko od nowa. Gdzie jest w tym wszystkim miejsce na jakieś wyższe cele? I przede wszystkim, czemu tak niewiele osób ma potrzebę ten "mrówkowy" schemat przełamać?

(19 Sty 2018, Pią 23:30)Tutu napisał(a): Nawet jak się mi wszystko układa wystarczy, że zatrzymam się na chwilę i wtedy dochodzi do mnie jakie to moje życie miałkie i bezsensu, że jestem dla wszystkich nikim. Dzisiaj w pracy wystarczyła chwila, krótka rozmowa i już wiem, że czeka mnie ciężki tydzień walki z myślami. Już długo myślałem nad miejscem i sposobem, ale boję się tego tak samo jak wszystkiego innego, więc moi rodzice mogą być spokojni.

(19 Sty 2018, Pią 23:52)mardybum napisał(a): Nie ma nic co lubisz robić na tyle, że nie wydaje Ci się miałkie?