viller napisał(a):Potwierdzam. Wyprowadzka jest jedynym najlepszym rozwiązaniem. Moi rodzice nie są toksyczni, ale mają bardzo ograniczone poglądy. Dlatego ciężko byłoby mi z nimi mieszkać na stałe.

andrew_ace napisał(a):Śmiem twierdzić że rada zamykająca się w zaleceniu wyprowadzenia się jest niepełna. Jeśli nosisz w sobie poczucie beznadziejności swojej osoby, to wyprowadzka stanowiła będzie jedynie ucieczkę przed problemem, a nie rozwiązanie go.

Przede wszystkim musisz zrozumieć, że jeśli nawet (bo wymaga to weryfikacji) nie spełniasz oczekiwań swoich najbliższych, to nie jesteś bezwartościowym człowiekiem. Z pewnością masz swoją wartość, którą jeśli nie oni, doceni ktoś inny.

Kiedy będziesz czuła się wartościowym człowiekiem, ich uwagi będziesz odbierała zupełnie inaczej. Zrozumiesz że ich zastrzeżenia nie oznaczają wcale że jesteś nikim.

Ja przykładowo nie spełniam kompletnie oczekiwań mojego dziadka, ale przyjąłem to do wiadomości i nie próbuję nawet z tym walczyć. Grunt to znać swoją wartość.

andrew_ace napisał(a):Absolutnie moim zamiarem nie było potraktowanie Twojego zachowanie jako tchórzostwa. Patrzę na sytuację kompleksowo. Chodziło mi o to, że sama wyprowadzka może nie być wystarczająca.

Mówiąc obrazowo:
mieszkam w domu z ludźmi którzy uważają mnie za zero, zgodnie z czym sam uważam się za bezwartościową osobę. Wyprowadzam się, ale poczucie zostaje. Uciekłem z jaskini lwa, ale lęk został mi w sercu. Lęk z którym mam zacząć nowe życie.

andrew_ace napisał(a):wartości? a może poczucia wartości? Wartości którą już posiadasz :-)

Jak to zrobić? Szukać swoich pozytywów. Do tego zaakceptować fakt, że każdy ma jakieś wady. Ich posiadanie wcale nas nie przekreśla.

Tośka napisał(a):Moja matka jest toksyczna, krytykuje mnie i poniża, dlatego ograniczam kontakt z nią do minimum. Kiedyś mogłam jej powiedzieć wszystko i bezgranicznie zaufać; dziś muszę uważać na każde wypowiadane słowo, bo może zostać obrócone przeciwko mnie.
Ojciec jest pod tym względem zupełnie bezproblemowy, w zasadzie to funkcjonujemy trochę jak sublokatorzy, ale odpowiada mi ten stan.

Członków dalszej rodziny natomiast nie uważam za rodzinę, nie kontaktuję się z nimi od lat, nie odczuwam takiej potrzeby.

Inni ludzie muszą się martwić o jakieś święta, imieninki, rocznice ślubu, osiemnastki czy weselicha - a ja jestem od tego wolna. :-D

Cytat:Ależ dumałem. I nie widzę takich.

Zas napisał(a):A jak nabrać wartości? Oto najtrudniejsze pytanie...

mocart napisał(a):

Zas napisał(a):A jak nabrać wartości? Oto najtrudniejsze pytanie...

poczucie wartosci sie nabiera w prosty sposob, im wiecej podbojów dokonasz w zyciu, im wiecej odniesiesz sukcesow,nawet tych malutkich, jak zdanie prawa jazdy, skonczenie studiow, doprowadzenie do kopulacji z upatrzona wczesniej kobieta, danie komus w zeby,podjęcie jakeigos ryzyka,udzielanie komus pomocy,zdobycie uznania znajomych w jakiejs sytuacji,nabycie nowych umiejetnosci, to wszystko stanowi wspolną składową na nasze poczucie wartosci, od siebie dodam ze w tej kwestii bardzo mocno pomaga sport

jednak tego typu pytania to sa dosyc ślepe pytania, bo to jest to samo jak by zapytać ratownika, jak sie nauczyc pływać,a on odpowie- "to proste, wskakujesz do wody machasz rekami i nogami i płyniesz", no ale co my mamy z takiej porady? no gowno, bo nie jest w zaden sposob ani merytoryczna ani uzyteczna

nikaragua napisał(a):

Tośka napisał(a):Moja matka jest toksyczna, krytykuje mnie i poniża, dlatego ograniczam kontakt z nią do minimum. Kiedyś mogłam jej powiedzieć wszystko i bezgranicznie zaufać; dziś muszę uważać na każde wypowiadane słowo, bo może zostać obrócone przeciwko mnie.
Ojciec jest pod tym względem zupełnie bezproblemowy, w zasadzie to funkcjonujemy trochę jak sublokatorzy, ale odpowiada mi ten stan.

Członków dalszej rodziny natomiast nie uważam za rodzinę, nie kontaktuję się z nimi od lat, nie odczuwam takiej potrzeby.

Inni ludzie muszą się martwić o jakieś święta, imieninki, rocznice ślubu, osiemnastki czy weselicha - a ja jestem od tego wolna. :-D

Serio? Boże, jak ja bym chciała nie musieć w tym uczestniczyć. Mnie matka ciągle przypomina żeby składać życzenia. Koleżanki raz się śmiały, że jeste ubezwłasnowolniona bo u niej w rodzinie nie ma żadnej celebry i nikt nikomu nic nie każe. Cholera, czy ja muszę całe życie czuć się jak zganiona, mała dziewczynka? Czuję się tak jakbym zatrzymała się na wieku 13 lat. To strasznie obniża poczucie wartości. Nawet nie czuję się na równi ze swoimi rówieśnikami. Jestem żałosnym nieudacznikiem, który wykonuje polecenia rodziny, która ma mnie za nic

kapitan_bomba napisał(a):

nikaragua napisał(a):

Tośka napisał(a):Moja matka jest toksyczna, krytykuje mnie i poniża, dlatego ograniczam kontakt z nią do minimum. Kiedyś mogłam jej powiedzieć wszystko i bezgranicznie zaufać; dziś muszę uważać na każde wypowiadane słowo, bo może zostać obrócone przeciwko mnie.
Ojciec jest pod tym względem zupełnie bezproblemowy, w zasadzie to funkcjonujemy trochę jak sublokatorzy, ale odpowiada mi ten stan.

Członków dalszej rodziny natomiast nie uważam za rodzinę, nie kontaktuję się z nimi od lat, nie odczuwam takiej potrzeby.

Inni ludzie muszą się martwić o jakieś święta, imieninki, rocznice ślubu, osiemnastki czy weselicha - a ja jestem od tego wolna. :-D

Serio? Boże, jak ja bym chciała nie musieć w tym uczestniczyć. Mnie matka ciągle przypomina żeby składać życzenia. Koleżanki raz się śmiały, że jeste ubezwłasnowolniona bo u niej w rodzinie nie ma żadnej celebry i nikt nikomu nic nie każe. Cholera, czy ja muszę całe życie czuć się jak zganiona, mała dziewczynka? Czuję się tak jakbym zatrzymała się na wieku 13 lat. To strasznie obniża poczucie wartości. Nawet nie czuję się na równi ze swoimi rówieśnikami. Jestem żałosnym nieudacznikiem, który wykonuje polecenia rodziny, która ma mnie za nic

to sie nie dawaj tak traktowac ... sory ale to moze w tobie jest problem, bo dlamnie to bylo by cos takiego niedopuszczalne w wieku 14 lat, a znam goscia co ma 30 i tak zyje i mu chyba odpowiada

kapitan_bomba napisał(a):niechcesz to nie rob i niedaj sie traktowac jak dziecko