butterfly92 napisał(a):Zaczyna się lato, a ja jestem coraz bardziej przygnębiona, a to dlatego, że jak sobie pomyślę że większość ludzi będzie gdzieś wyjeżdżać, spotykać się ze znajomymi, ogólnie będą się cieszyć latem i życiem, to strasznie źle się czuję, bo oczywiście wakacje spędzę w domu, pracy też pewnie nie będę mieć bo w ogóle jej nie zacznę szukać.. już mi w domu powiedzieli że nie wyobrażają sobie żebym całe wakacje siedziała w domu. Dobija mnie to, bo nie chcę taka być, ale nie potrafię się zmienić i znowu przesiedzę tyle czasu w domu nigdzie nie wychodząc Czy Wy też macie takie napady depresji czy jakby to nazwać?

excelsior napisał(a):Jak byłem w wieku nastu lat miałem dokładnie podobne przemyślenia co Ty, ale ja tak naprawdę nie dość pragnąłem urozmaicać sobie te wakacje żeby podjąć działania w tym celu. Pamiętam, że bardzo chciałem w tamtym czasie zaprzyjaźnić się z jakąś panienką.

Dziś mam 31 lat i zeszło ze mnie to poczucie że muszę żyć jak inni. Świadomość że możesz sobie iść do parku rozłozyć sie na kocu i czytać książkę alb siedzieć w pokoju ogladając film samotnie bez presji jest czymś fantastycznym.

To naprawdę nie ma znaczenia co będziesz robił byle byś to lubiał robić, reszta się nie liczy.

Jeśli chcesz iść do ludzi to idź, jeśli tego nie robisz najwyraźniej nie pragniesz tego tak mocno. Ja tego nie pragnę aż tak więc jakoś nie zabiegam o to ale to jest też kwestia wieku. Jak się jest młodym chce sie pewnych rzeczy doświadczać.

Cytat:Ja nie umiem robić zadań, bo są po+ i trzeba kierować się jakimiś słowami kluczami, a do tego wbić się w klucz.