Garrus napisał(a):Wolę leniuchować i rozmyślać nad swoją egzystencją, tworząc jakieś absurdalne fakty i przypisując sobie jakieś zaburzenia

Garrus napisał(a):Jestem osobą która dużo myśli, ba, mam w głowie natłok myśli który czasem nie daje mi spokoju, przez co jestem często osłupiony i "przymulony".

Garrus napisał(a):Jestem także osobą leniwą; niestety, która ceni sobie dużą niezależność, nie lubię zobowiązań ani obowiązków; to jest kolejna rzecz która mnie w jakiś sposób niszczy i blokuje moją ścieżkę do zmian.

Garrus napisał(a):Ponad to, mam jakąś dziwną przypadłość, będzie to dla was śmieszne, ale... Mam jakby taką fobie patrzenia się ludziom w oczy. W szczególności chłopakom w moim wieku; nie wiem dlaczego akurat tak.

Garrus napisał(a):Strach przed bólem, kalectwem i przede wszystkim - ośmieszeniem. Jestem bardzo "dumną" osobą, co też często stwarza mi problemy. Dla mnie porażka jest ośmieszeniem i zażenowaniem, leżenie na ziemi to upodlenie...

Garrus napisał(a):W dodatku, jestem osobą która nie potrafi prosić. Nie potrafię zaproponować komuś spotkania, wspólnego spędzenia czasu. Uważam to za jakiś dyshonor, ponadto uważam, że jestem nudnym człowiekiem i ta osoba będzie się ze mną nudzić; choć nikt nigdy mi się z tego nie skarżył.

Garrus napisał(a):Śmieszne jest to, jak wielu ludzi zapewne myśli, iż jestem normalnym, 17-letnim chłopakiem. Ba, nawet mój przyjaciel nie wie o mnie tak wiele rzeczy...

Garrus napisał(a):Tu jest kolejna sprawa; nie lubię dzielić się uczuciami, cenię sobie ogromnie prywatność, denerwuję się kiedy ktoś zaczyna dotykać moich prywatnych rzeczy takich jak telefon. Jestem także osobą bardzo nieporadną życiowo; co wpędza mnie w przygnębienie...

Garrus napisał(a):Mam dwie lewe ręce do wszystkiego, nie potrafię się domyślać "co i jak znaleźć, co i jak przykręcić, co i jak zrobić". Uważam, że nie mam żadnych zalet, żadnych praktycznych talentów. Nie potrafię grać w żaden sport zespołowy, nie potrafię kopnąć piłki... Mam niby jakieś hobby, ale co śmieszniejsze, nie poświęcam mu zbyt wiele czasu.

Garrus napisał(a):Wolę leniuchować i rozmyślać nad swoją egzystencją, tworząc jakieś absurdalne fakty i przypisując sobie jakieś zaburzenia.

Garrus napisał(a):Zapytacie się; czego ty gościu tak właściwie oczekujesz? Cóż, oczekuję, że ktoś potrafi mnie naprostować, wyjaśnić mi jak działa rzeczywisty świat, jak mogę powstać z ruin, jak mogę znaleźć swój życiowy cel i odzyskać wiarę - w cokolwiek! I jak sobie z tym wszystkim radzić...

Cytat:Masz poczucie, ze inni chcą Ci coś narzucić...?

Cytat:o jest, z tego co badania pokazują, po prostu coś z poziomem dopaminy w mózgu nie tak

Cytat:Z jednej strony czujesz się od innych w pewnym sensie "lepszy", czy czujesz w stosunku do nich odrazę i pewnie Cię odbierają jako bardzo wyniosłego czy nawet aroganckiego?

Cytat:Mhmm, skąd ja to znam Uważasz, że jesteś nudny, czy raczej, że męczy Cię przebywanie z kimś i jesteś wtedy "nieobecny"?

Cytat: zainteresowanie ze strony innych odbierałam jako "atak" na mnie. Ta nieporadność życiowa też jest związana z tym oderwaniem od rzeczywistości... Masz problemy z orientacją, łatwo się "gubisz"?

Cytat:Pewnie dlatego, że masz problemy z koncentracją? Trudno Ci zatrzymać uwagę na czymś dłużej?

Cytat:Niestety, wygląda na to, że nie przypisujesz sobie zaburzeń, tylko je masz Bezcelowe rozmyślania, niezaradność życiowa, lęk przed patrzeniem ludziom w oczy, lęk przed wyśmianiem by to potwierdzały...

Cytat:Możesz za celu ustawić sobie zdobycie dobrego zawodu i że zrobisz sobie sześciopak przynajmniej może dzięki temu wyrwiesz kogoś.

Cytat:Teraz jeszcze ktoś mnie informuję, że być może brakuje mi czegoś w mózgu...

Garrus napisał(a):Echh, czyli brakowało mi tylko tego żeby ktoś potwierdził, że mam fobię.

Garrus napisał(a):Mam poczucie, że każdy nieznajomy (wśród znajomych tego nie odczuwam) chce w jakiś sposób udowodnić mi, że jestem od niego gorszy i nic nie potrafię. Cóż, kolejny wytwór mojej chorej wyobraźni...

Garrus napisał(a):Cholera, nie cierpię być słaby i bać się innych, ale silny też nie potrafię być...

Garrus napisał(a):Nie mam problemu żeby chwile pogadać z kimś obcym, jednak nie kończy się to na dłuższej znajomości.

Garrus napisał(a):Zgadza się, to i to. Nie mam refleksu, nie potrafię szybko myśleć i znajdować tematów do rozmowy. Jadę niedługo do mojego kolegi na wakacje i gdzieś w głębi duszy, zamiast całkowicie się cieszyć z tego, że mogę spędzić czas z przyjacielem, mam takie dziwne uczucie "A jak zrobi się niezręczna cisza, przez to, że nie będę wiedział o czym rozmawiać...?"

Garrus napisał(a):To zdołowało mnie jeszcze bardziej. Bezcelowe jest te popieprzone życie. I niesprawiedliwe.

Garrus napisał(a):Jednak znowu pojawiają się te chore, destrukcyjne myśli "Będą się na Ciebie patrzyć", "Będą się z Ciebie śmiać", "Będziesz popełniać dużo błędów", "Nie będzie Ci się chciało tyłka ruszyć"...

Garrus napisał(a):Jest pewna dziewczyna, która coś do mnie czuje, ale jak pisałem; nienawidzę obowiązków i zobowiązań. Poza tym, gdyby poznała moją prawdziwą naturę... Echh...

Cytat:Ogólnie zauważyłem, że nie potrafię rozmawiać o rzeczach, o których czegoś nie wiem.

Cytat:Szybko mówię, śmieję się z byle pierdoły...

Cytat: Nie potrafię się zmienić ani zaakceptować.

Cytat:Spróbuj spojrzeć na to tak, że jeśli już ją masz, to dobrze, że dowiadujesz się tego teraz, kiedy nie jest za późno żeby z nią walczyć. Inaczej miałbyś poczucie, że tylko Ty widzisz świat w taki sposób. Ja bardzo długo miałam takie przekonanie. O tym, że to była fobia, dowiedziałam się dopiero około 5 lat po nasileniu się jej objawów, w wieku dwudziestu kilku lat.
Myślę, że świadomość, że jest to jakoś klasyfikowane, i że istnieje dość dużo ludzi, którzy mają takie same problemy jak Ty, może dużo zmienić. Nie jesteś z tym sam

Cytat:Niestety nie pamiętam w jakim wątku, ale ktoś tu na forum ciekawie pisał o tym, że w fobii społecznej charakterystyczne jest to, że człowiek myśli racjonalnie, ale jego emocje są "chore". No właśnie, zdajesz sobie sprawę, że tak nie powinno być, ale co z tego jeśli odczucie jest tak silne...

Cytat:Nikt nie chce być słaby... Ale niestety to pokręcone fobiczne odbieranie świata "trochę" przeszkadza w byciu silnym i prowadzi do paradoksów...

Cytat:Mhm, masz problem, żeby nawiązać bliższą relację.

Cytat:Oj też tak miałam, tak jakby mój system nerwowy nie wytrzymywał przebywania z kimś dłużej... Tak jakby to było dla niego "za dużo".

Cytat:A propos śmiechu Nie skomentowałeś mojej rady co do tego, żeby zacząć się śmiać. Śmiech ma podobne działanie do leków, (oczywiście jest 100 razy od nich lepszy i generalnie ma same zalety w przeciwieństwie do nich), którymi jak pisałeś nie chcesz się faszerować. Ten pomysł wydaje Ci się zbyt szalony czy abstrakcyjny?

Cytat:A nie masz takiego poczucia, że Twoja natura jest właśnie inna, tylko fobia zniekształca Ci obraz świata i przeszkadza Ci w byciu sobą i pokazaniu Twojej prawdziwej prawdziwej natury?

Garrus napisał(a):Zgadzam się z powyższym. Może na początku troszkę mnie to, jakby to nazwać, zszokowało, dobiło, jednak kiedy przemyślałem to, zrozumiałem że jest to już jakiś krok, jeśli mam pojęcie co mi właściwie dolega, i że nie ja jedyny mam takie spojrzenie na świat. Przynajmniej wiem już, co mogę obserwować i jak niektóre rzeczy zmieniać.

Garrus napisał(a):To jest także bardzo mądre i prawdziwe. Ja właśnie mam pojęcie o tym, jak wygląda rzeczywistość, zdaję sobie sprawę z tego, że co mi mogą zaszkodzić słowa jakiejś osoby. Zdaję sobie sprawę z tego, że rzeczywistość jest jednak trochę inna, a fobia mnie ogranicza, lecz pomimo mojej wiedzy, to właśnie te "chore" emocje nie dają mi spokoju! Wiem, w sposób racjonalny, że prawda jest inna, jednak te emocje starają się tę prawdę jak najbardziej zagłuszyć, wmówić mi coś. Wywołują we mnie obawę, lęk. To jest niestety okropne; póki co. Wierzę że prędzej czy później dam sobie z tym radę!

Garrus napisał(a):To jest to... Jedna strona każe mi próbować, eksperymentować, z kolei ta druga zaraz niszczy te plany, tworzy w mojej głowie obrazy ośmieszenia, niezrozumienia, lęku. Chociażby ten mój tydzień u kumpla; pojawił się lekki lęk, myśli "a co będzie jak...", a pomimo tego tydzień naprawdę uważam za udany, mimo drobnych komplikacji!

Garrus napisał(a):Tak, po prostu boję się i nie potrafię nawiązać bliższej relacji z innymi. Nie wiem jak, nie potrafię. Nie wiem o czym mówić, jak zaciekawić innych swoją osobą, tym bardziej że nie posiadam tej "wiedzy ogólnej na każdy temat", nie znam się na sporcie ani na muzyce której słucha większość ludzi... I już mam problem. Boję się często wyrażać swoje opinie, obawiam się tej cholernej krytyki i wyśmiana... Wszystko się kręci wokół tych dwóch rzeczy.

Garrus napisał(a):Kolejna rzecz z którą się zgadzam całkowicie! Dziś po powrocie do domu, nie miałbym już siły spotkać się z kimś innym - muszę "odpocząć", naładować się. W ten ostatni dzień, czyli dziś, byłem już naprawdę otępiały; być może to przez nie wyspanie... Dziś kiedy poszliśmy przejść się w parę osób, w ogóle się właściwie nie odzywałem; tak jak dotychczas o czymś z nimi potrafiłem pogadać...

Garrus napisał(a):No właśnie nie potrafię się jakoś przekonać do wypróbowania tej metody... Nie wiem dlaczego, ale wewnętrznie wątpię w jej skuteczność, poza tym czułbym się jeszcze jako większy wariat jakbym tak zaczął się ni stąd ni z owąd śmiać sam do siebie

Garrus napisał(a):A i tak jest mi bardzo ciężko, nie wiem dlaczego, ale boję się jakiegoś "wypomnienia", jeśli zdradzę komuś swój sekret. Nawet wobec przyjaciół...

Garrus napisał(a):Ogólnie co do tej mojej niezaradności życiowej, zauważyłem taką pewną zależność. Kiedy jestem sam, nie ma nikogo, potrafię zrobić naprawdę wiele rzeczy, na spokojnie, po swojemu... Ale kiedy jestem już z kimś, a w szczególności gdy ktoś mnie obserwuje; momentalnie głupieje. W szczególności gdy mam coś robić szybko. Ostatnio miałem problem z otworzeniem paczki z sosem do zupki chińskiej przy koledze...

Cytat:To fajnie, że miło spędziłeś czas, mimo lęków. Z drugiej strony, jak mówisz, bardzo Cię to w niektórych sytuacjach blokowało.

Cytat:Myślę, że nie trzeba mieć "wiedzy ogólnej na każdy temat". Bardziej chodzi o to, żeby nawet jeśli nie masz tej wiedzy, którą mają inni, umieć włączyć się do rozmowy bez tych obaw o których piszesz. Myślę, że bardziej tu chodzi raczej o koncentrację, swobodę, dzięki którym będziesz mógł skomentować coś, o czym wcześniej nie miałeś pojęcia, spontanicznie wyrazić swoje myśli czy emocje. Sam piszesz, że wszystko kręci się wokół obaw o krytykę i wyśmianie - zastanów się, czy boisz się ich dlatego, że nie masz wiedzy na jakiś temat, czy raczej bez żadnego racjonalnego powodu, po prostu, bo jeśli coś powiesz, to "ktoś" sobie "coś" o Tobie może pomyśleć...

Cytat:Staram się przypomnieć sobie jak ja odbierałam świat kiedy byłam w Twoim wieku. Tak pomyślałam, że może Ci to trochę pomóc w wyrażeniu tego, jak Ty go odbierasz. A jeśli to sformułujesz, to łatwiej Ci będzie to zracjonalizować.

Cytat:Myślę, że to nie dziwne, że boisz się ich reakcji. Dopóki im o tym nie powiesz będą Cię traktować raczej jako nieśmiałego. Powiedzenie komuś o tym, że to poważniejsze problemy może prowadzić do pewnej stygmatyzacji - zaszufladkowania Cię jako "innego". Szczególnie jeśli osoba, której to mówisz, sama jest niedojrzała. Nie chcę Ci doradzać w tej kwestii, sam musisz zdecydować, czy Twój przyjaciel jest na tyle dojrzały i wyrozumiały, żeby to przyjąć i starać się Ci pomóc, czy jeśli się dowie, raczej się od Ciebie oddali.

Garrus napisał(a):Nie tyle co blokowało, ale strasznie mnie "uwierało", przeszkadzało, aby zrobić coś więcej. Mój lęk też jest często dziwny. Raz jest to lęk, niepokój w jakiś sytuacjach, jednak w większości przypadków jest to jakiś dziwny "element" w moim mózgu, który mówi "Nie, bo..." - i nie jest to nic pozytywnego

Garrus napisał(a):I to jest jedna z najważniejszych rzeczy, którą chcę naprawić; umiejętność wtrącenia się, zadawania pytań, nawet jeśli nie wiem o czym te osoby mówią. Co do koncentracji, to jest kolejny mój problem. Nie umiem się świadomie skoncentrować, skupić. Im bardziej próbuję, tym gorzej mi to wychodzi...

Cytat:Staram się przypomnieć sobie jak ja odbierałam świat kiedy byłam w Twoim wieku. Tak pomyślałam, że może Ci to trochę pomóc w wyrażeniu tego, jak Ty go odbierasz. A jeśli to sformułujesz, to łatwiej Ci będzie to zracjonalizować.

Garrus napisał(a):I piszesz naprawdę dokładnie, dzięki czemu wiem co mi we łbie siedzi...

Garrus napisał(a):Terapia śmiechowa; postaram się wypróbować, choć PÓKI CO, wydaję mi się że to poprawia "nastrój" tylko na chwilę

Garrus napisał(a):Właśnie to jest kolejna paradoksalna sytuacja; ludzie nie uważają mnie za nieśmiałego. Może nie uważają też mnie za duszę towarzystwa, ale nikt nigdy nie powiedział mi, że jestem nieśmiały. Co do mojego przyjaciela; jest do dla mnie najlepsza osoba pod słońcem, która wiem że mnie wysłucha i doradzi. Jednak, pomimo tego... Nie potrafię, nie chcę mu tego mówić. Ufam mu, naprawdę, ale kolejna rzecz której się boję i nie lubię robić, to "zgorszenie" w oczach innych ludzi... Często okłamuje ludzi, niech myślą że jestem normalnym nastolatkiem który ma co robić ze swoim życiem... Szkoda że w rzeczywistości jest zupełnie inaczej. Nie poświęcam czasu niczemu innemu, niż przyglądaniu się własnym myślom. Tak jak już pisałem, potrafię ocenić zachowanie, charakter i zainteresowania innych - własnego zachowania, charakteru i zainteresowań - nie do końca. Czasem mam wrażenie, że jestem rozdarty, na dwie inne osoby. Moje "ego" i moje drugie "ego", te negatywniejsze, silniejsze...

Garrus napisał(a):Często przeszkadza mi też to, że ja "lgnę" do tego mojego kumpla, chciałbym spędzać z nim więcej czasu; w końcu uważam go za przyjaciela. Jednak nie potrafię zaproponować mu spotkania (mieszka ok. 20 km ode mnie), wiem że ma swoją ekipę i nie chcę mu truć gitary. Boję się, że pomyśli sobie "A ty nie masz co robić u siebie, że tak ciągle chciałbyś ze mną spędzać czas?". On raczej też tak szybko nie zaproponuje mi spotkania, w końcu byliśmy razem przez tydzień; mój mózg znów daje mi negatywne sygnały "Pewno jest już tobą znudzony!", "Ma cię dość!", "Jesteś nudnym człowiekiem!". Brakuje mi tej śmiałości, żeby najnormalniej w świecie zaproponować spotkanie, nie rozmyślając "A co on sobie o mnie pomyśli...".

Garrus napisał(a):Śmieszne jest też to, że czasami gdy mam możliwość spotkać się z jakimiś innymi znajomymi, to ja najnormalniej w świecie zaczynam kręcić, wymyślać wymówki; nie chcę mi się ruszyć z domu. Zdaję sobie sprawę, jak gnije i nie umiem tego zmienić...

Ciężko jest też cokolwiek zmienić. Gdy teraz próbuje blokować moje "automatyczne negatywne myśli", w moim mózgu od razu pojawia się kolejna destrukcyjna myśl "A po co to zmieniać, przecież nie chce ci się! Lubisz o tym myśleć! Wiesz ile czasu minie, zanim cokolwiek zmienisz? A i na pewno się nie uda - jak zwykle! Zmienisz swój sposób myślenia, i co z tego?"

Brr, to jest okropne, czasem mam ochotę wysadzić sobie łeb...

Cytat:To znaczy nie okłamujesz z wyrachowania, tylko pewnie tuszujesz pewne rzeczy

Cytat: Ciągłe poczucie winy i roztrząsanie po dziesięć razy czegoś, na co ktoś inny w ogóle nie zwróciłby uwagi...

Cytat: Miałam ją i już z jakiegoś powodu nie mogłam mieć nikogo innego, bo obawiałam się jak ona by zareagowała na to, że utrzymuję kontakty z kimś innym.

Garrus napisał(a):PRZEOGROMNY paradoks; chcę wyjść z domu i poznać nowych ludzi, ale jednocześnie nie chcę mi się wyjść z domu i boję się poznawać tych nowych ludzi...

Naprawdę uważam, że jestem osobą nudną; ofiarą losu. Nie mam nic do zaoferowania innym. Bo czym ja się mogę pochwalić? Skrzywieniem klatki piersiowej? Niedoczynnością tarczycy? A może fobią? Ktoś chce ze mną pogadać o sporcie; gdzie tam, nie znam się na tym, w nic grać nie umiem. Nie mogę patrzeć na chłopaków w moim wieku którzy tak dobrze sobie w różnych sportach zespołowych radzą i przede wszystkim; mają znajomych i potrafią grać. Naprawdę, jestem nieporadną ofiarą losu. Na sto osób które miałyby pójść do odstrzału - wybraliby mnie. Na 3 osoby w które zaczepi się jakiś cwaniak - to właśnie będę ja (z życia wzięte); dlaczego? Czym się różnie od pozostałych zewnętrznie? Niczym, po prostu jestem ofiarą losu. Nawet w głupie karty w większości przypadków muszę przegrywać.

Garrus napisał(a):W ogóle, zauważyłem "fajną" zależność wmawiania sobie różnych rzeczy, jakby tłumaczenie ich na drugą stronę; dajmy znów przykład ze sportem = wewnętrznie dana gra mi się podoba, jednak nie mam z kim grać i nie potrafię grać (i się nie nauczę; strach przed ośmieszeniem i nabijaniem się ze mnie ) - tłumaczę sobie to na: "to jest nudne i bezsensu, w ogóle mnie to nie interesuje, nie wiem co oni w tym widzą". Inna sprawa "Ale ty przy nas biały jesteś" - "Unikam słońca jak tylko mogę, nie lubię się opalać!". Naprawdę: "Wychodzę z domu co dwa, trzy dni więc ciężko jest mi się opalić, no wieecie jak to jest!".

Garrus napisał(a):I to tak "pięknie" naginam wiele rzeczy i wciskam ludziom kity że gdybym urodził się 70 lat wcześniej, to zwerbowaliby mnie za ten "talent" do KBW albo UB.

Garrus napisał(a):wiele razy już miałem taką sytuację, gdzie ja nad czymś rozmyślałem "jak to wyszło", kiedy inni już od dawna mieli to gdzieś i nawet tego nie pamiętali. No ale co z tego że "Ja" to wiem, mój umysł jest ode mnie mądrzejszy i on wie lepiej jak to "naprawdę" jest!

Garrus napisał(a):W moim przypadku nie do końca tak jest. Mam tu paru innych znajomych, jednak z jakiegoś niewiadomego powodu akurat uwziąłem się na niego. Ogólnie zauważyłem że samym charakterem i sposobem myślenia jesteśmy do siebie podobni, nie raz rozmawialiśmy o głębszych, wewnętrznych sprawach, jednak mimo to nigdy nie powiedziałbym mu o fobii. Ani go samego o fobie nie podejrzewał. Jedyne co mi przeszkadza, to to że w wakacje bardzo rzadko się widzimy.

Garrus napisał(a):Teraz był ten tydzień - kolejny raz, nie wiem kiedy. W dodatku mimo tego że ja czegoś chce od ludzi, chcę popisać dajmy na to - nigdy, ale to nigdy nie piszę pierwszy. Czekam aż ktoś do mnie napisze i coś mi zaproponuje. OBŁĘD.
Tak samo rzadko kiedy, a tym bardziej temu mojemu przyjacielowi, zaproponuję spotkanie. Albo inaczej, mu nie zaproponuję częstszego spotykania się. Dlaczego? Uważam że ma co u siebie robić, ma swoich znajomych, a ja nie będę mu truł d*py swoją nudną osobą.

Garrus napisał(a):Zauważyłem że u mnie dominującą myślą mojej fobii, za każdym razem kiedy wyjdę na zewnątrz, jest strach przed spotkaniem jakiś cwaniaków; strach przed zaczepkami. Tym bardziej przed znajomymi. Pomimo tego że zawsze pyskuję, to wewnętrznie czuję się zażenowaną ofiarą losu, a na zewnątrz się pocę...

Cytat:Wiesz co? Myślę, że będzie Ci bardzo trudno samemu sobie z tym poradzić. Spróbuj się przełamać i mimo wszystko powiedzieć o swoich problemach rodzicom, żeby Cię zabrali do jakiegoś dobrego psychologa, póki nie jest za późno.

Cytat:Czyli szukasz dla swoich ograniczeń jakiegoś wytłumaczenia w świecie zewnętrznym, żeby zrzucić z siebie odpowiedzialność, tak można to określić?

Cytat: Chyba jednak nie jest jedynym problemem to, że się za rzadko widzicie - sam pisałeś, że kiedy byliście razem przez tydzień, to też było źle, bo Twoje lęki nie pozwalały Ci do końca czuć się dobrze, bo włączały Ci się te różne "chore", niepotrzebne myśli.

Cytat:Nie będę Ci pisać, że musisz próbować się przełamać, bo sama tak miałam i wiem jakie to trudne - jeśli w ogóle jest możliwe żeby samemu to zmienić.

Cytat:Często Cię zaczepiają...?