+- PhobiaSocialis.pl (https://www.phobiasocialis.pl)
+-- Dział: Działy tematyczne (https://www.phobiasocialis.pl/forum-9.html)
+--- Dział: Nieśmiałość, Fobia społeczna (https://www.phobiasocialis.pl/forum-11.html)
+--- Wątek: Po prostu chcę się wygadać (/thread-13030.html)
Po prostu chcę się wygadać - brisingr88 - 24 Sie 2015
Hej. W sumie trafiłem tu przypadkiem. Regularnie od jakiegoś czasu czytam podobne fora, gdy miewam złe nastroje i nie mogę udawać, że tak się nie dzieje. A ostatnio jest to o wiele częściej, niż kiedyś, także powoli uznaję że mam problem. Z wieloma rzeczami.
W czerwcu skończyłem gimnazjum, skończone 16 lat. Dość duża nadwaga, astma (choć już prawie na wykończeniu), okulary, niedługo prawdopodobnie aparat na zęby. Nigdy nie miałem zbyt wielkiego szczęścia w zdrowiu, ale to akurat nic takiego. Aż tak mi to nie przeszkadza. Wielkie huśtawki nastrojów, których powoli już usprawiedliwiać dojrzewaniem nie mogę. Ogólnie moim problemem jest to, że ZA DUŻO myślę, zdecydowanie za dużo, wiem o tym i sam się za to za karcę. Ale może lepiej wprowadzę was w temat, jak najpierw coś jeszcze o sobie powiem.
Można powiedzieć, że wychował mnie internet. Od okołu 11 roku życia siedziałem na pewnym forum prawie codziennie i to był błąd, ogromny błąd z perspektywy czasu, bo nie dość że przyczyniło się to do mojej wagi, to jeszcze do problemów ze wzrokiem i obecnej sytuacji. Jestem wielkim miłośnikiem wielu seriali, filmów, książek, gier, muzyki; możecie nazwać mnie zwykłym nerdem. Nigdy nie miałem szczęścia w żadnym relacjach. Pierwsza klasa gimnazjum? Totalny alien, uważałem się za kogoś lepszego niż inni, patrzyłem na świat z góry, łatwo oceniałem ludzi i miałem wszystkich za imbecyli. Druga - coś na pograniczu. Wciąż odludkowo, ale już częstsze interakcje z klasą i kilkoma osobami, z którymi śmiałem się na głos prawie codziennie. Trzecia klasa jeszcze lepsza - niesamowicie polubiłem niektórych ludzi, sądzę że oni mnie też, jeździłem na więcej wycieczek także z innymi klasami, bardziej wkręcałem się w szkolne życie. Lubiłem tam przebywać. Ale co z tego, skoro teraz jako jedna z dwóch osób z tej samej klasy idę do kompletnie innej szkoły, w dodatku klasa humanistyczna, masa dziewczyn, prawie wszyscy nowi. To oczywiste, że sobie nie poradzę, a nawet jeśli to pewnie znowu po roku/dwóch. Jestem tym zmęczony.
Często przed wyjściem z domu czuję się pewnie, ale wystarczy moment niepewności, by nagle cały pobyt stał się nieznośny. Ciągłe wlepianie wzroku w podłogę, nerwowe poprawianie okularów, unikanie jakiegokolwiek kontaktu wzrokowego. Oczywiście gdy jestem sam. Świat wtedy zdaje się ze mnie szydzić i mówi mi wprost 'Wróć, nic tu na ciebie nie czeka'. Na przykład wczoraj. Ambitny plan - pójdę do parku, pospaceruję, spędzę tak z dwie godzinki na świeżym powietrzu. Skończyło się po jakichś dziesięciu minutach, kiedy już zacząłem odczuwać zbyt duży niepokój i przytłoczenie.
Wiem, że ten post jest strasznie chaotyczny, ale to w sumie dobrze ilustruje moją sytuację emocjonalna, więc przynajmniej jakoś was wprowadzę w ten mętlik. Większa imersja.
Musicie, albo wcale nie musicie, bo nie wiem czy dobrze to przedstawiłem - zadawać sobie pytanie: Okej, skoro idzie ci całkiem dobrze w większym towarzystwie, ale ogólnie masz problemy z nieśmiałością, to jak lecą ci wakacje? Co robisz, by nie zwariować? Masz jakieś kontakty z innymi?
Forum, które tak zaklinam i które odebrało mi wiele zdrowia, jednak w czymś się opłaciło. Poznałem tam trochę ludzi. Będąc potem w innych miejscach w Internecie poznałem innych. Skład się przez lata raczej nie zmieniał. Można powiedzieć, że to moi przyjaciele, choć oni by raczej tak tego nie nazwali. No, może z wyjątkiem jednego chłopaka, 4 lata starszy, miasto oddalone jakieś 3 godziny drogi, na razie tylko jedno spotkanie ale odległość na tyle bliska, że w przyszłości planujemy o wiele więcej. Ale to nie z nim wcale najwięcej piszę czy najwięcej się dzielę. Mam tak z jedną dziewczyną - piszemy do siebie dosłownie o każdej głupocie, doradzamy, śmiejemy się z tych samych rzeczy, oglądamy razem filmy czy kreskówki, wysyłamy głupie SMSy. Ogólnie ją uwielbiam. Z tego samego miasta co chłopak, ba, nawet się znają. Ale z nią niestety jeszcze się nie spotkałem, choć planuję to zrobić w przyszłym roku. I tutaj widać świetnie ten kontrast. Kim ona jest dla mnie?
1) obecnie najbliższą osobą
2) powodem, dla którego uśmiecham się w drodze powrotnej ze szkoły
3) obiektem myśli w wielu różnych sytuacjach
Nie, nie zakochałem się. To po prostu dla mnie świetna przyjaciółka.
Ale kim ja jestem dla niej? Powiedzmy, że dobrym znajomym. To i tak dużo. Ale ona nie ma tego problemu co ja. Nie wyczekuje rozmów ze mną, bo ma swoje życie i swoich znajomych. Na pewno mnie lubi, może nawet bardzo, ale nie obeszłoby się po niej zbytnio, gdybyśmy nagle zerwali kontakt.
Za to po mnie tak. Nie wiem co bym wtedy zrobił.
Mamy nawet grupę, 4 osób, właśnie ta dziewczyna, jedna jej przyjaciółka i przyjaciel tej przyjaciółki. Często gramy czy po prostu ze sobą piszemy wspólnie na FB np. Ale jak ja się z tej grupy wyróżniam?
Każdy z nich zna się w prawdziwym życiu. Ta druga dziewczyna przyjaźni się i widuje regularnie z obojgiem. Chłopak mieszka jeszcze dalej niż ja, ale znają się jeszcze z czasów dziecięcych i to nie problem. Wszyscy widują się na konwencie co roku, są znajomymi.
Ja jestem tylko 'tym kolesiem z Internetu'
I nawet nie wiecie, jak mnie momentami dopada zazdrość. Jedna z emocji, których nienawidzę w sobie najbardziej, bo nigdy w życiu niczego nikomu nie zazdrościłem. Miałem gdzieś lepsze ubrania czy więcej pieniędzy - nie zazdrościłem wyglądu, dziewczyny. Zazdroszczę tej bliskości, jaką oni momentami mają między sobą. Gdy np. podczas grania randomowo zaczynają rozmawiać o sprawach prywatnych i wpada mi do głowy myśl - 'A, no tak, przecież oni się znają. Dobijajcie mnie jeszcze bardziej'. 'Hej, pójdź ze mną tu i tu.' 'Jak spędzamy sylwestra?'
A ja tylko słucham. Jestem w tak beznadziejnej sytuacji. Możecie powiedzieć, że to i tak dobrze, bo niektórzy nie mają kompletnie nikogo, żadnych bliskich relacji nigdzie. Możliwe. Ale ta zazdrość nie pozwala mi się z tego cieszyć.
I ostatnio sobie myślę. Nawet jak ich w końcu spotkam... co z tego? Jeśli uda mi się pojechać tam, gdzie chcę w przyszłym roku, to może spędzimy ze sobą koło trzech dni. A potem powrót do szarej rzeczywistości. I co? Wyczekiwanie kolejnego podobnego spotkania za rok?
To nie są relacje. To tylko dodatek do relacji, których nie mam. I zawsze będę przez to nieszczęśliwy. Zawsze będę zazdrościł i zawsze będę się czuł, jakbym był na uboczu.
W prawdziwym życiu wątpię, bym znalazł taką znajomość. Badałem grunt; dziewczyny uważają mnie za miłego, chłopaki za zabawnego. Umiem się dopasować do tej i do tej płci w rozmowie, wiem że umiem, potrafię czasami cieszyć się towarzystwem. Nie zapomnę, jak na klasowym ognisku jedna dziewczyna, już wstawiona powiedziała mi, że jestem świetny, zawsze miły i godny zaufania. TAK, była pijana, ale czułem że to była prawda. Przez te słowa przed każdym snem serce biło mi mocniej, bo poczułem, że istnieję.
Ale co z tego? Tej klasy już nie ma, za kilka dni nowa. Nie wpasuję się, na pewno nie. I nie chodzi tu o pesymistyczne myślenie. Nawet jak uda mi się nawiązać długą rozmowę, znaleźć znajomość to wystarczy moment niepewności, bym całkiem w to wszystko zwątpił i zamknął się w sobie. Czuję, że przydałaby mi się pomoc psychologa, ale jeszcze z tym czekam.
Towarzystwo ludzi jest rzeczą, która nadaje ludziom odpowiednie poczucie, że chce im się robić inne rzeczy. Ja tego nie mam i nie czuję chęci już powoli na nic. Ostatnio nawet na wstawanie z łóżka.
Mam pozytywne myśli, tylko że blakną z dnia na dzień. Przeczytałem, że najlepiej podzielić się swoimi problemami, zamiast trzymać je w głowie i się nimi dusić, więc to zrobiłem właśnie. Nie wiem jak to przyjmiecie, przez ten chaos prawdopodobnie możecie czegoś nie zrozumiem, więc chętnie odpowiem na jakieś pytania. Po prostu musiałem się 'wypisać'. O wiele lżej mi teraz.
Re: Po prostu chcę się wygadać - WesołyHipokryta - 25 Sie 2015
Odpowiem tak całkiem wybiórczo, bo piszesz dziwne rzeczy, tak.
Cytat:W prawdziwym życiu wątpię, bym znalazł taką znajomośćTo tylko jedno zdanie, ale chcę odnieść się do części o życiu w internecie. Na Twoim miejscu odciąłbym się od tej grupy. Po co masz się męczyć i wysłuchiwać ich prywatne gadki podczas gier i tak dalej? Zaprosili Cie sami z siebie gdzieś; "Ej, może jednak pójdziesz z nami?" Byłem w tej samej sytuacji, ba, spotkałem się z takimi ludźmi a miałem jakieś 6h drogi do stolicy. Ta grupa się zapewne zna i skąd wiesz, że zaakceptują gościa z internetu? Może zamiast im zazdrościć zgrania i planów na sylwestra czas odciąć się raz na zawsze od internetowych znajomości i żyć w swiecie realnym?
Cytat:1) obecnie najbliższą cosobą
2) powodem, dla którego uśmiecham się w drodze powrotnej ze szkoły
3) obiektem myśli w wielu różnych sytuacjach
Nie uzależniaj się tak od ludzi poznanych w internecie bo źle skończysz. Czas nacisnąć "Wyloguj" i zacząć życie w normalnym świecie. A tu masz powód dlaczego trzeba tak zrobić:
Cytat:Ale kim ja jestem dla niej? Powiedzmy, że dobrym znajomym. To i tak dużo. Ale ona nie ma tego problemu co ja. Nie wyczekuje rozmów ze mną, bo ma swoje życie i swoich znajomych. Na pewno mnie lubi, może nawet bardzo, ale nie obeszłoby się po niej zbytnio, gdybyśmy nagle zerwali kontakt.
Re: Po prostu chcę się wygadać - brisingr88 - 25 Sie 2015
Zapraszali mnie, nawet im zależy byśmy w końcu się spotkali. Myślę że zostałbym zaakceptowany, bo naprawdę dobrze się dogadujemy. Ogólnie jesteśmy bliżej, niż mogłoby wyniknąć z chaotycznego postu. Ale najbardziej irytuje mnie fakt, o którym wspomniałem
Cytat:I ostatnio sobie myślę. Nawet jak ich w końcu spotkam... co z tego? Jeśli uda mi się pojechać tam, gdzie chcę w przyszłym roku, to może spędzimy ze sobą koło trzech dni. A potem powrót do szarej rzeczywistości. I co? Wyczekiwanie kolejnego podobnego spotkania za rok?
Dlatego to jest dla kogoś takiego jak ja sytuacja bez wyjścia. I faktycznie odcięcie się wydaje dobrym pomysłem, ale nie jestem na to gotowy, bo naprawdę nie mam żadnych innych dobrych kontaktów z nikim innym, a naprawdę tego potrzebuję, by nie zwariować. Jeśli bym miał, to na pewno nie przykładałbym aż takiego skupienia do zwykłej grupki w internecie do grania w gry i gadania o pierdołach. Byliby wtedy po prostu dodatkiem.
Ogólnie dzięki za szybką odpowiedź
Nie szukam rozwiązania, bo wiem, że żadne z nich by mi się nie spodobało. Post powstał tylko po to, by się wygadać i uwolnić z negatywnych emocji. Może wszystko zmieni się w liceum. Nie ukrywam, że na to liczę, choć wszystko zależy ode mnie. A z tym charakterem...
Re: Po prostu chcę się wygadać - WesołyHipokryta - 25 Sie 2015
Więc życzę Ci, żebyś w liceum spotkał takich ludzi, którzy nie są oddaleni od Ciebie trzema godzinami drogi.
Re: Po prostu chcę się wygadać - brisingr88 - 25 Sie 2015
Zacznę od tego, że to faktycznie racja, że najlepiej jest się wygadać. Czuję teraz ogromną ulgę, myśli aż tak nie wirują mi w głowie i mam po prostu dobry nastrój. Możliwe, że wczoraj był jeden z moich gorszych dni, ale cieszę się z tego, bo przez to zdecydowałem się tu napisać i znacznie mi ulżyło.
Ordo Rosarius Equilibrio, bardzo dziękuję ci za twój post - niech dowodem będzie na to będzie fakt, że przepisałem ten nick ręcznie
Nie wiem jakiej jesteś płci, ale dziękuję ci bo okazałeś/aś się dla mnie bardzo pomocny/a, także ogromne dzięki. Na razie jeszcze nie podejmuję żadnych kroków. Mam nadzieję, że życzenie WesołegoHipokryty (któremu także ogromnie dziękuję) się spełni i liceum będzie punktem zwrotnym, po którym moje życie społeczne trochę się rozrośnie. Wtedy nie będę miał już takich problemów i internetowa grupka zostanie tylko internetową grupką do spotykania od czasu do czasu (najbliższa okazja na spotkanie ich wszystkich to dopiero kwiecień, także...). Bardzo się postaram, by się przełamywać. Jak widać po tym, co napisałem - w szkole poszło mi z tym łatwo, i mimo strachu przed zmianą otoczenia, mam nadzieję na powtórkę tego sukcesu w najbliższych miesiącach. Moze jakoś to będzie, po waszym świeżym spojrzeniu moje nastawienie z pewnością się poprawiło. Do tego przez to rozpisanie dostałem nawet napływu weny do kontynuowania swojej 'powieści'
Nie wspomniałem, ale chciałbym kiedyś zostać pisarzem. W związku z tym teraz też mam bardziej pozytywne myśli.