user52 napisał(a):Nie demonizujcie. Bycie chrzestnym nie jest niczym szczególne wymagającym i absorbującym. W praktyce wymaga to poświęcania czasu dziecku podczas odwiedzin i kupowania prezentów. Rodzice i dziadkowie wykonują tytaniczną pracę wychowawczą, a rodzice chrzestni, o ile są istotnie młodsi od rodziców, co najwyżej bawią się z dzieckiem i okazjonalnie, samodzielnie pomogą w najprostszych czynnościach. Jestem ojcem chrzestnym i nie mam żadnego problemu, żeby wymigać się od karmienia czy posprzątania po chrześniaku, nie wspominając już o prawdziwym wychowywaniu, a czasami sam mogę poczuć się jak dziecko oglądając wspólnie bajki albo bawiąc się nowymi, wystrzałowymi zabawkami (składanie torów wyścigowych zwiększa zdolności przestrzenne ) Osobiście nie widzę wielu negatywnych aspektów w byciu rodzicem chrzestnym - przy założeniu, że nie jest konieczne wymaganie od samego siebie zastąpienie rodzica Chyba chcecie wyręczyć w obowiązkach rodziców, dziadków, przedszkolanki, nauczycieli, wychowawców itd.
Z tego co się orientuję, idea rodzica chrzestnego zakłada zastąpienie rodzica w przypadku jego śmierci, tak? Więc teoretycznie jakie oficjalne obowiązki ma rodzic chrzestny jeżeli rodzina jest kompletna?
I jak uczę małego grać na gitarze (on nie wie, że sam nie umiem), to czuję się jak pitagorejczyk

Urthon napisał(a):Oczywiście moi chłopcy są od czasu do czasu niegrzeczni, ale zwykle szybko się uczą, gdy znajdują swoje zwierzątka w łóżku... martwe. Trzeba ich trzymać w ryzach, o tak. Czasem jednak trafi się jakiś cwaniak, który, wielokrotnie prostowany do pionu, i tak się ugina pod ciężarem odpowiedzialności. Wtedy jest tylko jedno rozwiązanie, niestety...

Rozszczepiona napisał(a):Ja będę chrzestną w tę niedzielę. Nie przeszkadza im to, że jestem niewierząca? Dziwne. A mam bardzo wierzącą rodzinę. Jestem wyjątkiem, który nie wierzy. Trochę się boję tego przedstawienia. Będę musiała bodajże nałożyć jakąś szatę na dziecko. No... i stać na środku. W sumie bardziej obawiam się przyjęcia w lokalu. Tych całych rozmów.

ZagubionywCzasie napisał(a):Bardziej dziwne jest to, że Tobie to nie przeszkadza... Jesteś ateistką (chociaż zaraz pewnie się okaże, że tak nie do końca), ale dałaś się wciągnąć w bycie chrzestną. No wybacz, ale widzę tutaj pewną niekonsekwencję w Twoim postępowaniu, jedno deklarujesz, drugie robisz.

Michal88 napisał(a):A moze ktos z was tez jest ojcem.matka chrzestna?
Jak wy poradziliscie sobie z taka sytuacja,daliscie ciala czy moze daliscie rade

Zas napisał(a):No bo chrzest jest mocno wiązany z katolickim Bogiem..

Tutu napisał(a):Ale ateizm to brak wiary w Boga, a nie wola walki z katolicyzmem. Jak jej nie przeszkadza bycie chrzestną to czemu miałaby nią nie być.

Tutu napisał(a):Tak samo jak Boże Narodzenie, a jednak nie trzeba wierzyć by ubrać choinkę, rozdać prezenty i zjeść kolację z całą rodziną, a potem dwa dni odpoczywać i objadać się bez opamiętania. Więcej w tym tradycji i sprawianiu radości innym niż prawdziwej wiary.

Tutu napisał(a):Wiem, że chrzest to trochę inny kaliber, inna sytuacja

ZagubionywCzasie napisał(a):

Tutu napisał(a):Ale ateizm to brak wiary w Boga, a nie wola walki z katolicyzmem. Jak jej nie przeszkadza bycie chrzestną to czemu miałaby nią nie być.

Eeee... aaa... Ty tak serio ?
Tak jak napisano powyżej, ktoś kto decyduje się na zostanie rodzicem chrzestnym bierze na siebie odpowiedzialność i obowiązek wychowywania dziecka w wierze katolickiej. Także powiedz mi łaskawie, jak do cholery osoba, która deklaruje to, że jest osobą niewierzącą może brać udział w takim obrzędzie i deklarować coś, czego nie jest w stanie wypełnić?
Jak coś takiego w ogóle nazwać?
I co, będzie trzymać to dziecko na rękach, klepać te wszystkie formułki i przysięgać przed kimś, czymś w co nie wierzy? ŻENADA.
Albo wóz, albo przewóz. Jak ktoś jest ateistą, to zdwałoby się dość oczywistym być, że w świadkowanie ani w bycie chrzestnym się na bawi...