wikipedia napisał(a):Leczenie
Leczenie OCD obejmuje farmakoterapię, psychoterapię i psychoedukację. W OCD z przewagą natręctw psychoterapia wydaje się mieć przewagę nad oddziaływaniami farmakologicznymi[3]. Meta-analiza badań porównująca skuteczność farmakoterapii (antydepresanty) i psychoterapii (poznawcze i behawioralne), wskazała na większą efektywność tych drugich. Jednak w wielu eksperymentach badani podczas psychoterapii mieli zezwolenie na korzystanie z leków. Autorzy meta-analizy konkludują, że najbezpieczniej jest założyć, że łączenie obu form leczenia jest najbardziej efektywne[6][7][8].

Psychoterapia
Rekomendowaną metodą psychoterapeutyczną jest terapia poznawczo-behawioralna (ang. cognitive behavioural therapy – CBT), a szczególnie forma zawierająca technikę ekspozycji i powstrzymania reakcji (ang. exposure with response prevention – ERP), która została opracowaną z myślą o terapii ZOK. Metody CBT mają najlepiej udowodnioną efektywność (wiele badań z randomizacją i kontrolą efektu placebo)[6][9][10][11][12][13][14]. Sama terapia poznawcza (np. restrukturyzacja poznawcza) też jest bardziej skuteczna od placebo: pomaga zmniejszać dystres, pozbywać się dysfunkcyjnych przekonań związanych z objawami czy motywować do leczenia, ale wygląda na to, że ERP jest skuteczniejsza[6][7]. Terapia behawioralna jest efektywna, a jeśli chodzi o jej "składniki", to ekspozycja może być przeprowadzana w wyobraźni, zanim będzie przeprowadzana in vivo i lepiej, żeby odbywała się również przy terapeucie, a nie tylko podczas zadań domowych[6][7][10][12]. Najprawdopodobniej grupowa wersja CBT jest efektywna, choć przydałoby się więcej badań z grupami placebo[15].

Opracowuje się programy CBT, które mogą być przeprowadzane "poza gabinetem" (ang. self-help). Programy te różnią się formą (np. książki, kursy online) i intensywnością kontaktu ze specjalistą (od braku kontaktu, poprzez kontakt ograniczony do maila, aż do wideokonferencji). Wyniki meta-analiz przedstawiają się bardzo obiecująco, ale potrzebnych jest więcej badań kontrolujących efekt placebo. Poza tym, wygląda na to, że kontakt ze specjalistą zwiększa efektywność terapii[16][17][18][19][20][21].

(...)

Farmakoterapia
W farmakoterapii OCD zalecane są, przede wszystkim, selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI), a dokładniej: escitalopram, fluoksetyna, fluwoksamina, paroksetyna i sertralina. Lekiem drugiego rzutu ma być klomipramina (TCA), ze względu na większe ryzyko wystąpienia skutków ubocznych[23][24]. Jako kolejne rekomendowane są citalopram (SSRI), wenlafaksyna (SNRI) i mirtazapina (NaSSA); w ostatniej kolejności – fenelzyna[3][24].

Efektywność SSRI, jako grupy, została udowodniona w randomizowanych badaniach kontrolujących efekt placebo. Najwięcej dowodów przemawia za skutecznością fluoksetyny, fluwoksaminy, paroksetyny i sertraliny. Citalopram, escitalopram i wenlafaksyna testowane były w jednym, dwóch badaniach. Dobrze udokumentowana jest też efektywność klomipraminy[6][7][24]. Skuteczność leków SSRI i SNRI nie zależy od nasilenia objawów ZOK[25].

Niektóre neuroleptyki stosowane są w leczeniu skojarzonym, w przypadku oporności na leczenie lub przy niepełnej odpowiedzi terapeutycznej. .Są dowody na skuteczność potencjalizacji leczenia antydepresantów arypiprazolem (tylko dwa badania). Niejasna jest kwestia efektywności po dodaniu rysperydonu (4 badania). Nie stwierdzono skuteczności potencjalizacji olanzapiną (2 badania), kwetiapiną (4 badania), haloperydolem (1 badanie), paliperydonem (1 badanie) i kwetiapiną (4 badania)[26][27][28]. Co do tej ostatniej, dwa badania mierzące efektywność w połączeniu z citalopramem wykazały skuteczność[29].

(25 Sie 2018, Sob 8:02)Phobos napisał(a): Zastanawiam się czy możliwe jest że tranzwestyta też może mieć nerwicę natręctw do tego wszystkiego ?

(24 Sie 2018, Pią 20:25)Chomik123 napisał(a): Cześć, mam 19 lat i od kilku miesięcy z przerwami dotknęło mnie coś podobnego jak opisuje to bolos w  https://phobiasocialis.pl/nerwica-natrectw-hocd-czy-cos-innego--6256w.html     tyle, że chyba jakby taka wersja "light"

Ale może zacznę od początku -> od zawsze byłem bardzo wrażliwym i kochliwym chłopaczkiem. Niestety (mieszkam pod miastem wojewódzkim) trafiłem do patologicznego gimnazjum, gdzie królowała przemoc, alkohol i dragi. Ja byłem inny i nie dałem się temu przez co byłem kozłem ofiarnym przez 2 lata, odrzucony przez wszystkich, nie miałem szans u żadnej dziewczyny, nikt nie chciał się ze mną przyjaźnić. Myśli samobójcze na porządku dziennym, które mam do teraz praktycznie brak oceny osobistej, nie potrafię żyć w społeczeństwie. Uciekłem w w gry komputerowe, od tamtego czasu przesiaduje nawet po 14h dziennie, ale jest to jedyna rzecz jaka daje mi przyjemność. Jednak w liceum postanowiłem to zmienić, w końcu odważyłem się zagadać do dziewoi i nawet było kilka spotkań jednak traktowała mnie jak chodzący bankomat. Po wszystkim załamałem się potwornie(do tego zacząłem łysieć co jest moim strasznym kompleksem) i zacząłem się zastanawiać co ze mną nie tak i czy kiedykolwiek uda mi się znaleźć kogoś, kto mnie nie odtrąci, jak wszyscy w gimbazie. Moja religijna babcia wywaliła z tekstem czy abym może ksiundzem nie został se, bo czemu by nie. I w tedy zaczęły się ataki natrętnych myśli, ataki paniki i lęku, że muszę nim zostać, że nie bd miał nigdy nikogo wtedy (bo celibat nie) Kiedy już myślałem, że pokonałem to to gdy byłem z psem u weterynarza to zobaczyłem w poczekalni piękną dziewczynę, która czekała na kogoś. W końcu nadszedł gostek, nagle przez głowę przeleciała mi myśl, że jest on rzeczywiście ciekawie wyglądającym gościem akurat dla takiej niewiasty i wtedy zaczął się koszmar. Myśl, że może jestem homo skoro miałem taką myśl -> a skoro jestem nim to dziewczyny miał nie będę. I z tym męczę się do dziś. 

Teoretycznie wygląda to tak, że od zawsze mam wielki problem z rozpoznawaniem swoich uczuć, bardziej rozpoznaje je przez odczucia w trzewiach, więc będę je podawał oznaczone bo nie jestem pewien. W całym okresie dojrzewania 2 razy tak jakby przez 2-3h byłem "zafascynowany" wyglądem jakiegoś gościa,ale czytałem, że w takim wieku to normalne w miarę. Tyle, że dla mnie mężczyźni od zawsze byli i są aseksualni. Jedyne, po czym tak jakby "oceniam wygląd faceta" to jego twarz. Żadna część ciała mężczyzny mnie nie podnieca, ani mi się nie podoba. Jak sprawdzałem to gejowe porno w ogóle mnie nie podnieca, w przeciwieństwie do bolosa z tematu w linku na górze nie mam też chęci dotknięcia innego mężczyzny, i wciąż podniecają mnie kobiety. Pierwszą miłość przeżyłem już w wieku 6 lat, było ich kilka, od zawsze szukałem u ojca  z tyłu gazety "Motor" zdjęć pań z tyłu każdego numeru.  Jak widzę faceta, którego tak jakby uznam a przystojnego to od razu zaczynam czuć "napięcie" i rozpoczyna się wewnętrzna  bitwa. A jak jeszcze oglądam jakiś np. teledysk, albo film który lunie 
(nowy, te które widziałem przed tym tak nie mam) i np pomyślę, że ten gość zaje.. śpiewa, albo fajnie wygląda w tej roli to od razu w głowie ostra jazda bez trzymanki. Tak samo jak widzę faceta bez koszulki to czuje w okolicach krocza takie jakby "podniecenie" jakbym miał za sekundę dojść a nawet nie ma erekcji, ale o takich sztucznych odczuciach czytałem już gdzieś.  Po prostu jak tylko pojawia się jakie  kolwiek pozytywne odczucie czy emocja w stosunku do faceta to mnie to wewnętrznie rozwala. Nie mam żadnych snów tej tematyce, ale jest to jak każda nerwica bardzo uciążliwe. Proszę was o pomoc, musiałem się w końcu komuś wyżalić, bo nie mam już siły i myśl o samobójstwie jest z każdym dniem coraz bardziej kusząca, a już przez to kompletnie nie chce mi się żyć, a ciągnę to tylko dlatego, żeby nie zrobić przykrości rodzicom.  Jakby mi ktoś powiedział, że jestem homo to bym go wyśmiał, a teraz mam takie schizy, że dramat. Po prostu te 2 wydarzenia z  przeszłości nie dają mi żyć. Pomocy jeśli ktoś może