(20 Mar 2019, Śro 17:30)Kisza napisał(a): Mi się udało wygrać walkę z depresją, ale oczywiście z pomocą leków i psychologa. Chyba nie przyniosło to jakichś spektakularnych zmian w moim życiu, bo w końcu czego można się spodziewać po antydepresantach? Tego, że wyleczą cię z depresji. I pod tym względem rzeczywiście spełniają swoje zadanie, jeśli masz je dobrze dobrane. Więc ze swojej strony mogę powiedzieć, że na pewno warto brać leki, że tak - pomagają, że da się z tego wyjść. Tylko żeby to w pełni zadziałało, to powinnaś połączyć to z psychoterapią, bo leki lekami, ale jak nie popracujesz nad psyche, to na dłuższą metę na niewiele się to zda.
Ja na tych wszystkich lekach to się za bardzo nie znam, w każdym razie z antydepresantami jest taki problem, że zazwyczaj na jakiś efekt trzeba czekać 2-4 tygodnie + przez pierwsze dni brania leku możesz się czuć paradoksalnie jeszcze gorzej niż wcześniej. Także no - jakby coś, to nie martw się wtedy, że coś jest nie tak, bo takie już uroki tych proszków.

(20 Mar 2019, Śro 16:49)Fala napisał(a): Hej wszystkim
\Mam pytanie glownie do osob ktore zmagają/zmagały sie z depresją i lękami społecznymi,ale dzięki lekom ich zycie nabralo sensu i odmieniło sie na lepsze. Mozecie opisywać swoje historie,chętnie poczytam,jak wasze zyie wyglądalo przed farmakoterapią a jak po? Jacy byliście co się zmienilo? Moze macie teraz lepsze kontakty z ludźmi,udało wam sie znaleźć dobrą prace/partnera,wziąć sie w garsc? Szukam chyba pocieszenia bo sama zaczynam wątpić w to,że uda mi się wyjsć z depresji,obecnie biorę FLUOKSETYNĘ juz trzeci tydzien,Co sadzicie o tym leku?

(20 Mar 2019, Śro 19:55)Kisza napisał(a): Pewnie, że się zmagałam; nadal się zresztą zmagam. Wiesz, leki na pewno działają na samopoczucie - zaczynasz patrzeć na świat nieco inaczej - może nie przez różowe okulary, ale przynajmniej już nie przez czarne. Dają ci siłę i motywację do ruszenia się z miejsca, dosłownie i w przenośni. Ale czy jakoś szczególnie mnie otworzyły... nie wydaje mi się. Raczej była to zasługa mojego terapeuty, tego, że zaczęłam pracować nad swoją psyche i ogólnie nad sobą. Aczkolwiek chyba nie mogę powiedzieć, że stałam się nagle duszą towarzystwa, że pozbyłam się fobii i że jest już wszystko dobrze, nie - lęk towarzyszy mi cały czas i regularnie podcina mi skrzydła. Ale nauczyłam się go w jakimś stopniu kontrolować, role w końcu się odwróciły. Wciąż niechętnie się odzywam i zdecydowanie nie błyszczę w grupce znajomych, ale jest to już bardziej kwestia chcenia lub niechcenia, a nie moich fobicznych barier. W takich sytuacjach po prostu kończy się fobia, a zaczyna charakter. Ale na pewno jest mnóstwo osób, które właśnie gdzieś tam w sobie skrywały przez lata tego uśpionego ekstrawertyka, wzięły leki, przestawiły im się jakieś trybiki i poszły podbijać świat; ja do nich nie należę, więc nie będę się w ich imieniu wypowiadać. Niemniej jednak, abstrahując od uwolnionych z kokonów motylków, warto wspomnieć, że wiele tego typu leków ma działanie mniej lub bardziej wyrzucające w kosmos, więc można sobie na nich być i elegancko fruwać, tylko pytanie czy umiesz to później kontynuować "na trzeźwo".

(21 Mar 2019, Czw 11:35)Żółwik napisał(a): nie wiem, jakie to leki. Ale jeśli zaliczasz się do szczęśliwców, którzy uzyskali trwałą poprawę, to można trzymać się jakiejś podtrzymującej dawki.

(21 Mar 2019, Czw 11:35)Żółwik napisał(a): Oczywiście mogą być argumenty za odstawieniem (np.somatyczne efekty uboczne, koszty finansowe)

(21 Mar 2019, Czw 11:35)Żółwik napisał(a): W każdym razie zdrowia życzę!

(21 Mar 2019, Czw 12:56)Kisza napisał(a): Asentra, 150 g.

(21 Mar 2019, Czw 12:56)Kisza napisał(a): 25 -> 50 -> 75 -> 100 g