(09 Gru 2021, Czw 10:06)Pandady napisał(a): Tak się zastanawiam czy ktoś z was może był, jest w podobnej do mnie sytuacji życiowej i na przysłowiowym zakręcie i jest w podobnym wieku.
W w przyszłym tygodniu idę do nowej pracy i tak jakoś wzięło mnie na rosterki i chęć po prostu wygadania się.
Nie jest to praca marzeń jak to mówią. Zresztą nawet nie wiem jaka to praca marzeń.
Ot kolejna praca na produkcji z tą różnicą że w mniejszym składzie i z produkcją maszyn przemysłowych od podstaw. 
Jedyny plus to słowa kierownika że wszystkiego nauczą i pokażą co i jak(chodzi mi o obsługę maszyn i elektronarzędzi, bo skręcenie mebli w domu to nie to samo).
Z jednej strony w jakiś sposób cieszę się, bo praca blisko domu i na jedną zmianę, a z drugiej strony jestem załamany, bo na start 2500 na rękę po ok. 3 miesiącach 2800 i później kwestia dogadania jak się sprawdzę + dochodzi strach przed oceną innych osób pracujących, bo jestem totalnym laikiem a z tego co widziałem to osoby tam pracujące i chyba młodsze ode mnie ogarniają temat.
Ostatnio pracowałem na produkcji w dużym zakładzie, ale psychicznie nie wyrabiałem po 4 latach i skończyło się ponad rokiem na bezrobociu..........
Czasami mam takie przemyślenia, że gdyby nie błędy które popełniałem/popełniam w życiu, to teraz byłbym w znacznie lepszej sytuacji 
A tak jest mi po prostu wstyd przed samym sobą i rodziną  .

(09 Gru 2021, Czw 10:40)Dziadumił napisał(a): Ta, zaczynamy od -1 w wieku 34 za kilka tygodni w zasadzie 35 i lezemy w psychiatryku za decyzją wrednych starych, a było do nich nie wracać, choć nie zażywam żadnych substancji, nie piję alkoholu i nie jestem agresywny, po prostu nie chcę żeby mi ktoś wciskał tabletki, to , będą tabletki wciskane przez obcych ludzi, bo tak. 0 praw, ale i tak dobrze, że mnie nie próbują ubezwłasnowolnić sądowo, w zasadzie za chęć niezależności od nich. Może powinienem ich pocałować w stopy i poprosić, to nie zadzwonili by po karetkę, że chcę pracować.

(09 Gru 2021, Czw 10:06)Pandady napisał(a): Tak się zastanawiam czy ktoś z was może był, jest w podobnej do mnie sytuacji życiowej i na przysłowiowym zakręcie i jest w podobnym wieku.
W w przyszłym tygodniu idę do nowej pracy i tak jakoś wzięło mnie na rosterki i chęć po prostu wygadania się.
Nie jest to praca marzeń jak to mówią. Zresztą nawet nie wiem jaka to praca marzeń.
Ot kolejna praca na produkcji z tą różnicą że w mniejszym składzie i z produkcją maszyn przemysłowych od podstaw. 
Jedyny plus to słowa kierownika że wszystkiego nauczą i pokażą co i jak(chodzi mi o obsługę maszyn i elektronarzędzi, bo skręcenie mebli w domu to nie to samo).
Z jednej strony w jakiś sposób cieszę się, bo praca blisko domu i na jedną zmianę, a z drugiej strony jestem załamany, bo na start 2500 na rękę po ok. 3 miesiącach 2800 i później kwestia dogadania jak się sprawdzę + dochodzi strach przed oceną innych osób pracujących, bo jestem totalnym laikiem a z tego co widziałem to osoby tam pracujące i chyba młodsze ode mnie ogarniają temat.
Ostatnio pracowałem na produkcji w dużym zakładzie, ale psychicznie nie wyrabiałem po 4 latach i skończyło się ponad rokiem na bezrobociu..........
Czasami mam takie przemyślenia, że gdyby nie błędy które popełniałem/popełniam w życiu, to teraz byłbym w znacznie lepszej sytuacji 
A tak jest mi po prostu wstyd przed samym sobą i rodziną  .

(09 Gru 2021, Czw 18:37)an92 napisał(a): Widzę że Cię trochę martwi to wdrożenie, a napiszesz jak to było w tej poprzedniej pracy? Gładko się udało przejść przez początki czy jednak nie? Ja zawsze wolałam zaczynać z kimś (tj że przyjmowali kilka osób i szkolili) bo jak byłam tylko ja nowa, a tak sami ludzie z długim stażem, to ta róznica w poziomie wykonywania zadań mnie dosłownie do skrajnej paniki doprowadzała i rezygnowałam po dniu.
Pozdrawiam

(09 Gru 2021, Czw 18:37)an92 napisał(a): Ja mam 29 lat. Ostatni rok życia to już takie dobicie do ściany (wcześniej mimo kiepskiego samopoczucia i lęków byłam w stanie się zmusić do różnych rzeczy, przez ostatni rok już nie. Kaplica). Jestem na 5 tym roku studiów i boje się, że nie dam rady tego dociągnąć, a poszłam na nie 'marząc' później o zostaniu na uczelni i pracy naukowej. Hahaha. Ludzie już pracują w zawodzie lub około, a ja nawet nie wpisuje w CV że studiuje (to tylko dziwnie wygląda jak aplikujesz na magazyn etc).
Więc  myślę, że Cię rozumiem w tym sensie, że wiek robi swoje i coś co nie bolało jakiś czas temu (niskie zarobki etc) teraz już bardziej dotyka, i widać tą odległość od osób dobrze funkcjonujących w podobnym wieku.
Dla mnie przepracowanie gdzieś 4 lat brzmi jak abstrakcja i bardzo Cię podziwiam. Choć współczuje tego, że Ci ciężko i że Cię hamują te lęki Mam nadzieję, że w nowej pracy będzie dobrze. Co do wstydu też go czuje, próbuje się urobić na myślenie że powinnam się porównywać tylko do siebie i cieszyć się z osiągnięć które dla innych są niczym (odebranie telefonu od rekrutera np), ale no wiadomo jak jest.
Widzę że Cię trochę martwi to wdrożenie, a napiszesz jak to było w tej poprzedniej pracy? Gładko się udało przejść przez początki czy jednak nie? Ja zawsze wolałam zaczynać z kimś (tj że przyjmowali kilka osób i szkolili) bo jak byłam tylko ja nowa, a tak sami ludzie z długim stażem, to ta róznica w poziomie wykonywania zadań mnie dosłownie do skrajnej paniki doprowadzała i rezygnowałam po dniu.
Pozdrawiam

(10 Gru 2021, Pią 10:11)TatankaYotanka54 napisał(a): Jak płacą minimalną to nie mogą sie spodziewać że będą przychodzić specjaliści z kwalifikacjami i też nie mogą wymagać nie wiadomo jak szybkiego tempa pracy.
Ja mam 30 lat, jestem po studiach a pracuje na produkcji bo w sumie taka praca mi bardziej odpowiada bo jak sobie wyobraże że miałbym odbierać kilkadziesiąt telefonów i obsługiwać klientów to mi sie słabo robi. Dostaję płace minimalną w zasadzie, sytuacje ratuję troche 2 pracujące soboty w miesiącu i premia uznaniowa.  Już dawno przeszedłem z tym do porządku dziennego że niewiele w życiu osiągne, mam w sobie bardzo mało ambicji i jakoś mi z tym nie jest źle, dużo ludzi nic w życiu nie osiągneło mimo że próbowali więc nie będe jedyny.