tifa napisał(a):Kilka czynników się na to złożyło.
Zaczęło się jak pewnie u większości, w domu. Nie chcę tu za bardzo wchodzić w szczegóły, bo wspominanie tego nie jest dla mnie przyjemne. Powiem tyle, że z domu wyniosłam właściwie zerową pewność siebie i brak umiejętności nawiązywania kontaktów. Niby miałam znajomych, ale to było złe towarzystwo, więc wciąż trwałam w odosobnieniu. Do okresu liceum niszczyła mnie właśnie ta samotność, pojawiła się depresja.
Dopiero pod koniec liceum zaczęłam jakoś z tego wychodzić, kiedy zaczęłam na różne sprawy inaczej patrzeć.

cthulhu napisał(a):1. Nadopiekuńcza mama przez którą nie chciałam wychodzić z domu
2. W przedszkolu, gdy wszystkie dzieci miały dziwny stosunek do mnie. A przy wyjściu z przedszkola większość z grupy stwierdziła, że nie chce trafić ze mną do podstawówki.
3. Moja naiwność, łatwowierność i bezmyślność w podstawówce gdy wpadłam w dziwne towarzystwo, a te osoby odepchnęły mnie stwierdzając, że jestem nudna i nieinteresująca.
4. Gimnazjum i ciągłe wyśmiewanie, traktowanie mnie jak dziwną, nienormalną wręcz.

Na dobrą sprawę jeszcze nie doświadczyłam jak to jest żyć bez fobii i raczej nie ma na to szans.