Cytat:Oglądanie brutalnych i agresywnych scen przez dzieci wyrabia w nich przekonanie, że świat jest niebezpieczny, a przemoc powszechnie akceptowana, jak również że jest ona jedynym sposobem rozstrzygania nieporozumień. W wyniku oglądania scen przemocy, kształtuje się postawa obojętności, a dzieci, które są świadkami brutalności ukazywanej w telewizji o wiele słabiej reagują na przejawy przemocy wśród rówieśników, jak również o wiele rzadziej przychodzą z pomocą bitym kolegom. Zazwyczaj także nie zwracają się o pomoc do dorosłych, tylko stają się biernymi obserwatorami, po czym znudzone, po prostu odchodzą. Co więcej, dzieciom, które są świadkami przemocy na ekranie, spada poczucie własnej wartości a ich samoocena jest bardzo niska, co w konsekwencji prowadzi do trudności w nawiązywaniu kontaktów z rówieśnikami, słabej odporności na frustracje i impulsywne działanie. Dzieci stają się więc nadpobudliwe, co odbija się na ich funkcjonowaniu w grupie oraz na relacjach z rodzicami i nauczycielami.

Cytat:W związku z oglądaniem powtarzających się scen przemocy w mediach przez dzieci, mogą wyniknąć następujące problemy:
- zwiększone prawdopodobieństwo agresywnych zachowań dzieci wobec innych, przemoc traktowana jest przez nie jako normalna reakcja na stres, frustrację i sposób rozwiązywania konfliktów, dzieci bardzo często naśladują agresywne zachowanie bohaterów bajek, filmów bohaterów prawdziwych sytuacjach;
- oglądanie przemocy powoduję, że dzieci mogą stać się mniej wrażliwe na ból, cierpienie innych, przemoc postrzegają jako coś normalnego, nie wzbudzającego negatywnych emocji;
- kolega podczas sprzeczki staje się jego wrogiem (… a co robi bohater medialny z wrogiem?…), dziecko nie ma poczucia winy związanego z ich własnym zachowaniem agresywnym; zwraca też mniejszą uwagę na agresję występującą wokół niego;
- powtarzające się sceny przemocy w mediach wyzwalają lęk, dzieci mogą zacząć bać się otaczającej go rzeczywistości;
- programy, w których pojawia się przemoc, charakteryzują się często prymitywnym sposobem wypowiedzi, a niekiedy też pojawiają się wulgaryzmy, jest to poważne zagrożenie wobec rozwoju języka u dzieci;
- w naturze dziecka leży naśladowanie ról zaobserwowanych u swego bohatera w zabawie (niegdyś najważniejszym bohaterem był rodzic, nauczyciel, dziadek, starszy brat, potem bohater filmowy, obecnie ta prawidłowość została zaburzona), obecnie twórcy filmów animowanych, bajek o dużym zabarwieniu agresji wprowadzają na rynek zabawki (potwory będące połączeniem zwierząt, robotów, roślin), w związku z tym dzieci nie wymyślają zabaw, a tylko powielają przy pomocy tych zabawek sceny z filmów (zabawy bronią), to z kolei prowadzi do zubożenia wyobraźni, która „wiotczeje” jak nie używany mięsień;
- dzieci, które widzą mnóstwo przemocy, są skłonne traktować ją jako powszechny element prawdziwego życia, co najgorsze skłonne są uznać przemoc jako akceptowany społecznie, efektywny sposób rozwiązywania problemów życiowych.
(...)

Psychologiczne mechanizmy zachodzące podczas przyjmowania agresywnych zachowań przez dziecko przebiegają zupełnie „bezboleśnie” jeżeli towarzyszą im dogodne warunki zewnętrzne typu:
- przemoc pokazywana jest w czystej formie, bez ukazania cierpienia ofiary, brak negatywnych skutków agresji;
- przemoc pokazywana w postaci usprawiedliwionej jako aprobata społeczna;
- przemoc pokazywana jako sprawiająca satysfakcję;
- przemoc pokazywana jest w formie humorystycznej;