04 Wrz 2018, Wto 16:31, PID: 762291
Autosabotaz, przyczyny i objawy
Autosabotaż ma miejsce wówczas, gdy dokładamy wszelkich starań do tego, aby osiągnąć określony cel i jednocześnie, w mniej lub bardziej świadomy sposób, robimy wiele, aby tego celu nie zrealizować. W wyniku autosabotażu zwykle wiele tracimy (osobiście i w relacjach z innymi ludźmi), jak również zyskujemy (tak zwane "wtórnych korzyści z choroby"). Najczęściej autosabotaż wykorzystują osoby, które przeżywają siebie jako ofiary. Poprzez ten mechanizm podkreślają one swoją wyjątkowość w osiąganiu porażek ("zobacz jak bardzo się staram, a i tak mi nie wychodzi").
Przyczyny
Przyczyną stosowania autosabotażu są okoliczności i określony sposób wychowania, jakie miały miejsce w dzieciństwie. Najwyraźniej to widać na przykładzie rodzin z problemem alkoholowym. Osoby z takimi doświadczeniami w swoim dorosłym życiu odtwarzają schemat rodziny, która jest bezradna, w której trudno o granice, poczucie bezpieczeństwa, stablizację, za to w której jednocześnie panuje wysoki stopień kontroli, prowokowania poczucia winy i delegowania poszczególnych osób do pełnienia z góry określonych ról. Osoby te charakteryzuje pewien zespół cech, zwanych potocznie syndromem DDA.
Objawy
Emocjonalne
nadmierne obwinianie się, zadręczanie,
zamartwianie się o przyszłość,
ciągłe myśli analizujące sytuacje w jeden określony sposób,
powracanie do przeżytych krzywd, rozpamiętywanie traum,
słaba motywacja, ciągłe szukanie wymówek,
silna potrzeba kontroli i frustracja wynikająca z braku wpływu na określone sytuacje,
potrzeba powtarzania schematów emocjonalnych z dzieciństwa,
oczekiwanie, że inni się domyślą i coś zrobią, powiedzą, załatwią,
narcystyczna obawa przed popełnianiem błedów oraz przekonanie o własnej samowystarczalności.
Behawioralne
częste spóźnienia, które prowadzą do odrzucenia - dosłownego wykluczenia z relacji lub braku poważnego traktowania takiej osoby,
opóźnianie wywiązywania się z obowiązków - co daje efekt w postaci braku możliwości ukończenia szkoły, projektu, otrzymania awansu,
szybka rezygnacja z podejmowanych decyzji,
unikanie ryzyka związanego z rozwojem (w przekonaniu, że i tak się nie uda),
zachowania biernoagresywne,
robienie kilku lub wielu ważnych rzeczy jednocześnie.
Społeczne
trudności w budowaniu stabilnych i trwałych związków,
prowokowanie odrzucenia,
trudności w dawaniu i przyjmowaniu bliskości,
tendencja do nierozwiązywania konfliktów,
brak umiejętności komuikacji (brak spójności dotyczącej myśli, wypowiedzi i zachowań).
Autosabotaż Psychoterapia
Osoby stosujące autosabotaż są zaskoczone tym, gdy ktoś z zewnątrz pokazuje im inną perspektywę. Najczęściej negatywne konsekwencje swoich działań tłumaczą tym, że bardzo się starają, aby było inaczej, a ciągle uzyskują ten sam efekt. Zazwyczaj stosują wyłącznie deklaracje, ponieważ po bliższej analizie łatwo dostrzec podwójność - jedno mówią, drugie robią. Istotne jest to, aby taka osoba pozwoliła sobie zobaczyć co robi, ponieważ to stanowi podstawę do zmiany. Psychoterapia takich Pacjentów od początku niesie ze sobą ryzyko niepowodzenia i frustracji, gdyż osoby stosujące autosabotaż trafiając do terapeuty deklaracją chęci zmiany wiele robią w tym kierunku, aby tej zmiany nie osiągnąć. W chwili, gdy terapeuta nie wpisuje się w ich oczekiwania (gdy nie sprowokują go do odrzucenia), najczęściej zrywają terapię, dlatego potrzeba sposo czasu, aby taki mechanizm osłabić i zacząć konstruktywnie budować swoje życie.
Autosabotaż ma miejsce wówczas, gdy dokładamy wszelkich starań do tego, aby osiągnąć określony cel i jednocześnie, w mniej lub bardziej świadomy sposób, robimy wiele, aby tego celu nie zrealizować. W wyniku autosabotażu zwykle wiele tracimy (osobiście i w relacjach z innymi ludźmi), jak również zyskujemy (tak zwane "wtórnych korzyści z choroby"). Najczęściej autosabotaż wykorzystują osoby, które przeżywają siebie jako ofiary. Poprzez ten mechanizm podkreślają one swoją wyjątkowość w osiąganiu porażek ("zobacz jak bardzo się staram, a i tak mi nie wychodzi").
Przyczyny
Przyczyną stosowania autosabotażu są okoliczności i określony sposób wychowania, jakie miały miejsce w dzieciństwie. Najwyraźniej to widać na przykładzie rodzin z problemem alkoholowym. Osoby z takimi doświadczeniami w swoim dorosłym życiu odtwarzają schemat rodziny, która jest bezradna, w której trudno o granice, poczucie bezpieczeństwa, stablizację, za to w której jednocześnie panuje wysoki stopień kontroli, prowokowania poczucia winy i delegowania poszczególnych osób do pełnienia z góry określonych ról. Osoby te charakteryzuje pewien zespół cech, zwanych potocznie syndromem DDA.
Objawy
Emocjonalne
nadmierne obwinianie się, zadręczanie,
zamartwianie się o przyszłość,
ciągłe myśli analizujące sytuacje w jeden określony sposób,
powracanie do przeżytych krzywd, rozpamiętywanie traum,
słaba motywacja, ciągłe szukanie wymówek,
silna potrzeba kontroli i frustracja wynikająca z braku wpływu na określone sytuacje,
potrzeba powtarzania schematów emocjonalnych z dzieciństwa,
oczekiwanie, że inni się domyślą i coś zrobią, powiedzą, załatwią,
narcystyczna obawa przed popełnianiem błedów oraz przekonanie o własnej samowystarczalności.
Behawioralne
częste spóźnienia, które prowadzą do odrzucenia - dosłownego wykluczenia z relacji lub braku poważnego traktowania takiej osoby,
opóźnianie wywiązywania się z obowiązków - co daje efekt w postaci braku możliwości ukończenia szkoły, projektu, otrzymania awansu,
szybka rezygnacja z podejmowanych decyzji,
unikanie ryzyka związanego z rozwojem (w przekonaniu, że i tak się nie uda),
zachowania biernoagresywne,
robienie kilku lub wielu ważnych rzeczy jednocześnie.
Społeczne
trudności w budowaniu stabilnych i trwałych związków,
prowokowanie odrzucenia,
trudności w dawaniu i przyjmowaniu bliskości,
tendencja do nierozwiązywania konfliktów,
brak umiejętności komuikacji (brak spójności dotyczącej myśli, wypowiedzi i zachowań).
Autosabotaż Psychoterapia
Osoby stosujące autosabotaż są zaskoczone tym, gdy ktoś z zewnątrz pokazuje im inną perspektywę. Najczęściej negatywne konsekwencje swoich działań tłumaczą tym, że bardzo się starają, aby było inaczej, a ciągle uzyskują ten sam efekt. Zazwyczaj stosują wyłącznie deklaracje, ponieważ po bliższej analizie łatwo dostrzec podwójność - jedno mówią, drugie robią. Istotne jest to, aby taka osoba pozwoliła sobie zobaczyć co robi, ponieważ to stanowi podstawę do zmiany. Psychoterapia takich Pacjentów od początku niesie ze sobą ryzyko niepowodzenia i frustracji, gdyż osoby stosujące autosabotaż trafiając do terapeuty deklaracją chęci zmiany wiele robią w tym kierunku, aby tej zmiany nie osiągnąć. W chwili, gdy terapeuta nie wpisuje się w ich oczekiwania (gdy nie sprowokują go do odrzucenia), najczęściej zrywają terapię, dlatego potrzeba sposo czasu, aby taki mechanizm osłabić i zacząć konstruktywnie budować swoje życie.