Choroba sieroca

[paranormal987]

Choroba sieroca to pierwsze skojarzenie z bujaniem, ale przyczyn może być wiele.
Ja się bujam od dzieciństwa, wtedy z umiarkowaną częstotliwością, od 15-go roku życia zacząłem bujać się coraz częściej, a od 21-go roku życia bujam się niemal non stop, gdy nikt nie widzi. Gdy byłem na stażu, to czasem wychodziłem do toalety po to, żeby się pobujać. tMam kilka hipotez, z czego to u mnie wynika.
W dzieciństwie rodzice próbowali mnie oduczyć bujania, ale im się nie udało, zacząłem się po prostu z tym ukrywać.

[Rin]

Chociaż czasami mam takie momenty, kiedy się kołyszę, bujam, czy jak to tam nazwać, to nie zdarzało mi się zwracać na to większej uwagi, nie przeszkadzało mi, dopóki jakiś czas temu jedna znajoma osoba nie wyskoczyła mi z tematem dotyczącym choroby sierocej i nie zaczęła mnie na tym przyłapywać. Zaczęło mnie to krępować, tym bardziej, że wcześniej nie zdarzyło mi się tak robić przy kimś, więc teraz się pilnuję i w taki sposób radzę sobie z bujaniem. U mnie jednak wiąże się ono jedynie z jakąś stresującą sytuacją, więc może jest to po prostu jakaś odruchowa, próba uspokojenia się, wyciszenia i niekoniecznie musi mieć taki odruch coś wspólnego z chorobą sierocą.

[paranormal987]

U mnie czasem jest to od stresu, ale często od "ogólnego napięcia" w ciele i psychice. Po prostu, jeśli się nie kołyszę, to zaczynam czuć, że "obwody w ciele" mi się "przeładowywują" oraz jakieś "przeładowanie" w psychice.

[Szary]

Może nie kołyszę się tył-przód, ale często mam tak, że wprawiam w dygotanie stopę lub nogę (wymuszona lekka epilepsja), aby rozładować napięcie. To mnie jakoś uspokaja, ale to chyba coś zupełnie innego.