Pragniecie zemsty na osobach które wam dokuczają/li?

[Zasió]

"Mam się czuć z tego dumny czy raczej uważać za żałosnego?"
IMHO za żałosnego. Właściwie, zadałbym ci to samo pytanie, co Judas.

Edit - czyli nie mam wątpliwości.
Choc żałosny... po prostu, typowy, nieporadny, nieasertywny bywalec forum dla fobików I nie, nie sadzę, że jestem lepszy! Choć chyba jednak w takiej sytuacji wybrałbym inne rozwiązanie niż ty, zwłaszcza, mając możliwość.

[Pewna_dziewczyna90]

Ja nie chcę zemsty, mimo, że sporo złego doświadczyłam w swoim życiu od bliźnich. Ale też do końca nie wybaczyłam. Mam żal do pewnych osób, niektórym z nich o tym otwarcie powiedziałam, chociaż może to było podłe z mojej strony. Ale zrobiło mi się nieco lżej. Nie chcę żadnej zemsty, ale też nie wybaczyłam, choć może kiedyś dojrzeję do tego, aby przebaczyć. Są osoby, wobec których ja sama źle się zachowałam, mimo, że one nic mi nie zrobiły. Mam jednak nadzieję, że zostanie mi to kiedyś przebaczone...

[akuku]

U mnie tak się śmiesznie złożyło, że na tych, którzy mi dokuczali, zemściło się życie. Dziwnym trafem wszyscy z nich tają się coraz grubsi, brzydsi, głupsi.
Sasasasa

[_marcin]

...teraz wiem że to tylko i wyłącznie moja wina jak jest się traktowanym przez innych...

Nie całkiem. To jak ktoś zareaguje na ciebie zależy od tego co ma w głowie. Miałem kiedyś żal do ludzi za to, że są tacy jacy są, ale to był jeden z największych błędów jakie kiedykolwiek zrobiłem.
Oni są okropni - okej.
Ty też masz prawo być 8)
Pomyśl tylko, czy zachowując się w sposób przykry dla innych postępujesz zgodnie ze swoim kodeksem moralnym - a masz prawo do własnego. Tylko, że przyjmując zły sam działasz sobie na szkodę.

[verti]

Może nie pragnę zemsty ze swojej strony, ale chciałbym, żeby stało im się coś złego.

[heisenberg512]

Nieraz pojawiały się myśli o zemście, ale czy rzeczywiście byłby sens się mścić?

[_marcin]

heisenberg(2^9), lepiej się zemścić, niż samemu się zabić.
Ale jak wszystko okej, to pozostaje wrzucić na luz i zadbać o przyszłość

[paranormal987]

Odczuwam chęć powstania po śmierci jako demon i dokonania zemsty.

[cichociemna]

Jeśli mam być szczera, to o dziwo nie... Nigdy nie byłam mściwym człowiekiem, więc nawet, gdy ktoś mi dokuczał, to po prostu starałam sobie wytłumaczyć jakoś to zachowanie, i tyle. Powiedziałabym, że nawet byłam zbyt naiwnym i dobrym, jeśli tak to mogę nazwać, dzieckiem. Zawsze, gdy działa się krzywda drugiej osobie (nawet mojemu oprawcy), to starałam się jej pomóc. Mam tak do tej pory. Jakieś wyższe wartości i idee chyba we mnie siedzą, nie dobrze, oj, nie dobrze.   Szczypta egoizmu i zobojętnienia by mi nie zaszkodziła. 

W każdym razie, mściwość, zazdrość czy inne tego typu negatywne emocje są złe. Nawet, jeśli ktoś nam dokuczał - warto stać się takim człowiekiem jak nasz oprawca? Bo w gruncie rzeczy, mszcząc się na nim, stajemy się tacy, jak on. Albo, gdy ktoś ma lepiej od nas - warto zazdrościć? Nie lepiej cieszyć się szczęściem innych i doceniać to, co samemu się ma? Brzmi banalnie, ale takie małe rzeczy dają mi satysfakcję i pozwalają być lepszym człowiekiem - jakkolwiek by to rozumieć.

[L1sek]

Kiedyś jak mnie spotykały nieprzyjemne rzeczy że strony, szczególnie znienawidzonych osób to tak, ale już mi przeszło. Ludzie się zmieniają i część z tych osób, które mi kiedyś dokuczały może być teraz lepszymi ludźmi, a w ogóle nawet jeśli nie to nie ma co w sobie kumulować złych emocji i zadręczać się przez to najgorszym okresem z życia.

[WinterWolf]

Ciężko powiedzieć czy pragnę zemsty. Czasami chciałbym żeby ktoś kto mi niszczył życie poczuł przez chwilkę to co czułem przez kilka lat (i w sumie nadal czuję) ale z drugiej strony, co to mi da? Satysfakcja jeśli się pojawi to szybko minie, stan mi się nie poprawi ani nic.

[paranormal987]

Nawet, jeśli ktoś nam dokuczał - warto stać się takim człowiekiem jak nasz oprawca? Bo w gruncie rzeczy, mszcząc się na nim, stajemy się tacy, jak on

Mszczenie się na oprawcy nie jest stawaniem się takim jak on. Sprawca gnębi często tych, którzy na to nie zasługują, a zemszczenie się na oprawcy to zemszczenie się na osobie, która na to zasługuje.

[cichociemna]

Nawet, jeśli ktoś nam dokuczał - warto stać się takim człowiekiem jak nasz oprawca? Bo w gruncie rzeczy, mszcząc się na nim, stajemy się tacy, jak on

Mszczenie się na oprawcy nie jest stawaniem się takim jak on. Sprawca gnębi często tych, którzy na to nie zasługują, a zemszczenie się na oprawcy to zemszczenie się na osobie, która na to zasługuje.

Każdy popełnia błędy, mimo to, i tak nie mamy prawa wyrządzić innym krzywdy, nawet, jeśli ta osoba skrzywdziła nas. Czy coś to zmieni, że ktoś się na kimś zemści? Nie wydaje mi się. Jedno wyrządzi krzywdę drugiemu, drugie mu odpłaci, i co dalej? Na zmianę będą się na sobie mścić? Któremuś z nich ulży? Będą mieć z tego satysfakcję?

Ja nie uważam zemsty za coś dobrego, ale każdy może mieć własne, odmienne zdanie.

[dziewczyna z naprzeciwka]

Problem w tym, że wiele osób gnębiących innych nie zaprzestanie swojej działalności dopóki ktoś nie postanowi im się odpłacić. Niestety do niektórych nie dociera inaczej i trzeba im na ich własnej skórze pokazać, jak to jest.

[Shiro]

Zawsze lubię, jak karma wraca. Balans we wszechświecie powinien być zachowany!

[forac]

Zawsze lubię, jak karma wraca. Balans we wszechświecie powinien być zachowany!

no tak, lubię popaczeć na fejsie jak gnębiący wygrywają życie 

[Lonely Boy]

Z pewnością, jestem raczej mściwym człowiekiem.Mściwy ma niby wydźwięk negatywny,ale w sumie nie wiem dlaczego.Jeżeli ktoś wyrządza drugiej osobie krzywdę,nie ma zamiaru przestać i bawi się tym - zemsta jest naturalna.Może ktoś nazwać to obroną,ale to co innego,jest obrona i zemsta/odwet.I z tym potencjalny przeciwnik musi się liczyć.
Zresztą,szczęściem dla moich wrogów nigdy nie będę miał tej możliwości żeby zemścić się tak jak bym chciał,szczęściem dla nich i może dla mnie,bo może lepiej żeby ta zemsta i cała reszta pozostała w moich marzeniach.
Zemsta to zupełnie naturalne następstwo ataku.

[paranormal987]

Ja w praktyce nie jestem mściwy, jedynie odczuwam chęć zemsty. W pierwszej kolejności odczuwam chęć zemsty na tych, co zaszkodzili mi w "wyrachowany" sposób, w drugiej kolejności na tych, co mi dokuczali.

[asleep]

Jak przechodziłam przez to całe "dokuczanie" to miałam różne wrogie myśli, nawet myśli bardzo agresywne - wyobrażałam sobie jak mogę fizycznie skrzywdzić tych ludzi. Oczywiście nie wcieliłam tych myśli w życie, jak wyszłam z tej sytuacji to też przestałam myśleć o tych ludziach. Teraz jak przypadkiem kogoś z nich spotkam na ulicy to czuję się od nich lepsza, patrzę im prosto w oczy choć nie wiem czy mnie nawet pamiętają. Czuję też do nich wielką niechęć. Z jeden strony chciałabym, żeby wiedzieli jak przez nich cierpiałam ale z drugiej strony nie chcę by się dowiedzieli jak bardzo wpłynęli na moje życie. Mam też tak, że raczej ciężko byłoby mi skrzywdzić kogoś, nawet jak ta osoba skrzywdziła mnie. Wolałabym chyba, żeby zrozumieli jak bardzo mnie skrzywdzili i żeby naprawdę, szczerze tego żałowali.
Co do zemsty to jest to bezcelowe, nie mam jak im zaszkodzić, szkoła się skończyła i każdy poszedł w swoją stronę. Mogę się tylko czasem do siebie uśmiechnąć widząc gdzie oni teraz są w swoim życiu. Gorzej jak ktoś osiąga sukcesy, wtedy mnie dołuje ta wiedza, że życie jest niesprawiedliwe i że osoby, które miały tak negatywny wpływ na moje życie, same mają się dobrze.

[Fearless]

Nie pragnę zemsty, bo i niby na kim miałbym się mścić? Z perspektywy czasu, patrząc też na historię innych ludzi mogę powiedzieć, że miałem naprawdę mnóstwo szczęścia w życiu, że trafiłem na te osoby na jakie trafiłem. Nikt mi nie dokuczał, nie gnębił, nie prześladował. Tak naprawdę 90% problemów w życiu stworzyłem sobie sam. Więc jeśli już to musiałbym się mścić na sobie.. pytanie tylko po co?

[wolfganek]

Myślę że jakbym w przyszłości stał się bogatym i oni by się o tym dowiedzieli to pewnie mieli by nieźle ciśnienie d*py XDDDD .
Dla nich to byłoby upokorzenie.

[Belzuz]

Nie szukam zemsty, bo czym zatem różniłbym się od moich wrogów? Liczę jedynie na to, że kiedyś zrozumieją swój błąd.

[PonuryWiksiarz]

Ja jeszcze do nie dawna tak miałem, że pragnąłem zemsty na swoich "oprawcach" z czasów podstawówki i gimnazjum, ale później pomyślałem, że to bez sensu, bo co mi to da? Podbudowanie swojego ego?

[Misiek]

Jeśli mam być szczera, kiedyś nie miałam agresywnych myśli w stosunku do moich oprawców, było mi jedynie przykro. Teraz (jakkolwiek nazywanie ich oprawcami jest trochę niewłaściwe, bo uważam, że są to osoby niedowartościowane, które koniecznie potrzebują uwagi i złudnie polepszają swoje samopoczucie wyzywaniem innych) miewam agresywny stosunek, gdy osoba przegnie pałę. Obojętność i zajmowanie się swoimi sprawami ma swoje granice, a na niektórych działa jedynie warkot, agresywna asertywność.
Niemniej, bardziej niż srać na cudze podwórko, wolę zadbać o własne.
Wychodzę z założenia, że małe psy głośno szczekają. Dlatego, staram się być dużym psem, niewzruszonymi oczyma wpatrywać się w swój cel, raczej nie karmiąc, ale i nie dając sobie wejść na głowę trollom. Jakkolwiek, wolę koncentrować się na budowaniu poczucia własnego wartości skupiając się bardziej na sobie i rozwoju osobistym, nie oszukujmy się, że jest pewna rywalizacja i pilnowanie, żeby ów wróg nie był lepszy od ciebie. 
Osobiście, staram się nie kontrolować negatywnym emocjom, bo jest to szalenie nieproduktywne i nie stanowi to dla mnie motywacji, która polepsza moje samopoczucie. To dla mnie zwykłe marnowanie energii, którą mogę zużyć na produktywniejsze rzeczy. Mam osoby, które mnie nie lubią, dla mnie zazwyczaj są znowu obojętnie [patrz.marnowanie energii]. Postrzegam je jako słabe jednostki, których obecność kompletnie nic nie daje mojemu światu, więc po prostu się nie godzę, żeby mnie kontrolowały, a ich obecność w moim życiu jest ograniczone do minimum. 
I wiecie co? Te osoby upadają same z siebie. Nikt nie lubi negatywnej energii i zwykłego chamstwa, więc zostają same. Jasne, czasami znajdują sobie osoby, które są podobne do nich, ale trudno tutaj mówić o prawdziwej przyjaźni, raczej o sojuszu, to wynika z mojej obserwacji. Podchodząc do tego neutralnie, ludzie wolą przebywać w moim towarzystwie, ich zaś widząc jako... cóż, w+ i u+. 
Jeśli komuś imponuje tego typu agresywne zachowanie, to śmiało. Znajdziecie towarzystwo, które do was pasuje. Jeśli nie imponuje to wam, to śmiało. Znajdziecie towarzystwo podobnej energii, którą samą wydzielacie. 
To są moje doświadczenia.

[Makayoko]

Ja mam tak samo co jakiś czas myślałem o tym żeby znęcać się psychicznie i fizycznie na ludziach który nawet zle się popatrzeli że ich będę torturował i mówił że są nikim myślę że gdyby nie Bóg który naprawdę istnieje już dawno stało by kilka 'nieszczęść'' Jak młodszy byłem ''fascynował' mnie Bernardo kiedy rpzychodziłem ze szkoły zdenerwowany oglądałem dokumenty o nim i w ogóle czytałem kim jest.. porywał dziewczyny i gwałcił je potem je zabijał, znęcał się nad nimi psychicznie kazał im powtarzać sobie że są niczym koniec z końcem go skazano go na dożywocie... może i ten temat nie ma z tym wiele wspólnego ale wymieniłem co bym zrobił.. i nie jestem psychopatą  . Kiedy to wszystko się na mnie staczało i do tego ktoś się ze mnie naśmiewał czy dręczył mnie w chamski rutynowy sposób wtedy chciałbym zrobić z nim to co on oczywiście w jakimś podobieństwie... Ale pewnie nie zrobię to tylko myśli i trzeba mieć w to mówiąc krótko wy+.. Bo zemsta dla kilku chwil nie opłaca się w tym życiu i tylko sobie go s+ do końca..