Urojenia ksobne

[nikt wazny]

Nie wiem jak zacząć, otóż dokuczają mi i bardzo uprzykrzają życie przeklęte urojenia ksobne, polega to na tym ze gdy jade autobusem wszyscy o mnie mówią obgadują smieją sie zresztą nie tylko wtedy. Najbardziej boli mnie gdy słyszę śmiech w jakimś miejscu taki buńczuczny straszny radosny(?) a dla mnie szyderczy. Wtedy mam ochotę ryczeć i mam silne myśli samobójcze i chęć ucieczki bo ból wewnętrzny jest rozsadzający. Zbliża się rok akademicki i mi się to nasila,boję się że przez smiech rzucę to wszystko w diabły,a jak zobaczę ze ktos sie ze mnie smieje albo usłyszę smiech- ucieknę z uczelni. Macie jakieś sposoby aby sobie z tym radzić? Potwornie się boję ze ludzie będą się ze mnie śmiać a trudno oczekiwać żeby wszyscy byli smutni.

[iLLusory]

Kiedyś, dawno temu zaczęłam większość z nich ignorować....znaczy tych ksobnych...No i większość, albo prawie wszystkie, z tych ignorowanych sobie poszły.

[nikt wazny]

Nie dam rady rozpocząć roku akademickiego potwornie się boję jak sobie z tym radziliście? Czy studiowaliście lub studiujecie? Za każdą radę będę wdzięczna.

[ananas filozoficzny]

Czyli ja miałem urojenia ksobne. Wdawało mi się, że ludzie się ze mnie smieją. Te obawa śmiesznosci wyczerpywała mnie podczas przebywania wsród ludzi i saprawiła, że ich unikałem.
Skad sie to bierze? Z niskiej samooceny. To nie ludzie tylko nasz stosunek do nas samych. To my na siebie tak patrzymy. Z pogardą, szyderczo tylko myslimy, że to inni nas krzywdzą. Nie mówię, że nikt nas nie krzywdzi, zwłaszcza kiedy wyczuje, że może, ale ile jak czesto rzeczywiscie ktods sie z nas smieje?
Po co sami siebie tak krzywdzimy? Moze chodzi o to ze mamy wtedy kontrole, nikt nas nie zaskoczy, jestesmy przygotowani na najgorsze.

[away]

ja mam takie urojenia. mam wrażenie, że nawet małe dzieci się ze mnie śmieją, jak ktoś wykrzykuje na ulicy czyjeś imię to wydaje mi się, że krzyczy do mnie tylko nie wiedzieć czemu używa innego imienia. Chore to jest, jestem zmęczony tym wszystkim, siedzę w domu i tyle