Przyczyny

[Zygmund]

ale masz fajnie podobnie do mnie

[stap!inesekend]

A z moją mamusią za ciut ponad miesiąc będę rozmawiać tylko wtedy, gdy będe musiał :]

[ReenaGirl]

mam 16 lat i mam fs. i jeszcze do tego dochodzę do wniosku że osobowość unikającą. zaczęło sie już w pedałowie jak miałam bardzo "uporczywą" koleżanke i chiała ze mną być 24 na dobę i te denerwujące telefony co godzinę spędzone na gadaniu o niczym.. mówiłam mamie żeby kłamała że mnie nie ma a ona sie z tego śmiała że ta paulina jest taka u+. czy jest jakaś możliwość że przez nią mogłabym mieć fobie ?? jakiś tam chyba udział w tym ma... : jak myślicie .? dodam że ja jestem raczej nieśmiała ale to też zależy

[Luna]

Heh, nie zazdroszczę takiej koleżanki. Raczej nie mogłaś nabawić się fobii tylko z tego powodu, ale możliwe, że ta koleżanka przyczyniła się do zwiększenia lęków przed ludźmi. Też nie lubię takich natrętnych osób Może ona po prostu się nudziła, i dlatego tak wydzwaniała

Ja miałam w gimnazjum koleżankę, która codziennie wydzwaniała do mnie i pytała, co zadane, jak zrobiłam jakieś zadanie i takie tam. Po pewnym czasie miałam już tego dosyć. Wydaje mi się, że ona zazwyczaj wiedziała, i co jest zadane i jak coś tam zrobić, ale chciała się upewnić, nudziła się może, nie wiem. A najlepsze, że w szkole w ogóle do mnie nie podchodziła i wcale ze mną nie gadała Cóż...

[Budhi]

hejka

Przyczyny, które ja odkryłam to przede wszystkim rodzina-coś musi być z genetyką, albo wychowaniem-albo jedno i drugie.

Mam zaawansowaną FS, mój brat lata ją leczy u różnych lekarzy, siostra sobie jakoś radzi bez pomocy, ale jest baaaardzo nerwowa, a tata (chociaż kocham go bardzo i nie potępiam przez to ani trochę) od zawsze unika kontaktu z ludźmi, a urzędy dla niego to przymus powodujący lęk. Tylko mama nie ma z tym problemów. Jest bardzo otwarta do ludzi-aż za bardzo-wielokrotnie zwraca na siebie uwagę innych krzycząc na ulicy-kup to i tamto itp. A gdy jej zwracam uwagę, że mi wstyd jest - jak ona tak krzyczy, to odpowiada, że nie ma pojęcia, dlaczego ja jestem taka ograniczona i zahamowana psychicznie-że to jest wstyd... Poza tym mama zawsze była nadopiekuńcza i wpadała w panikę, jak tylko ktoś był na coś chory, lub gorzej się czuł. Rozpostarła parasol ochronny nad nami.

I doszłam do przyczyn mojej neurotyczności i FS-i nie pomogło mi to ani trochę...

Z resztą do tej pory to mi tak nie przeszkadzało-tzn-przeszkadzało, ale ostatnio to nie mogę z tym normalnie żyć... nasiliło się

[ReenaGirl]

Budhi, czyli wychodziło by na to ze FS jest dziedziczne ?

Luna hehe znowu Ty Widzisz miałaś podobnie jak ja to się rozumiemy Myślę że ta Twoja koleżanka można by rzec lubiła jak robiłaś za nią zadania domowe. Nie no żartuje, ale chyba nie robiła tego złośliwie.. Nieważne - ważne że mamy je z głowy

[Budhi]

Nie twierdzę, że jest to dziedziczne, ale u mnie w rodzinie nie jestem sama. Może jest, a może nie...
Nie wiem co jest przyczyną, ale to nie jest istotne, bo niczego już nie zmienia.
Najważniejsze to dalej żyć i nie zamartwiać się. Staram się też olewać strach. I nie rozpamiętywać tych "porażek"-po co się dołować.

[ReenaGirl]

jak znajdziesz fajny sposób na olewanie to daj mi znać

[Budhi]

spoko
Olewać można ten strach-tzn-nie rozpamiętywać go.
Ja w ten sposób często się dołowałam i nadal mi się to zdarza. Myślałam w ten sposób-jaki to wstyd, że tak dziwnie reaguję i nie mam kontroli nad swoim zachowaniem. Wkurzające to jest i w rezultacie dołujące. Ale jeśli nie zadręczam się tym i myślę sobie-przecież ludzie są różni i jeśli ktoś tego nie zrozumie-to jego problem. Staram się skupiać na innych ludziach i myśleć o nich. Przecież każdy się czegoś boi, choćby śmierci. I kiedy pojawia się współczucie dla innych, zanika strach. Oczywiście przeważnie dopada mnie uczucie niepokoju w sytuacjach społecznych, ale staram się akceptować siebie i swoje reakcje.

[sm]

[stap!inesekend]

Racja. Niestety Od dawna wiadomo, że stres ma negatywny wpływ na zdrowie.

[ZgarbionyFred]

osoby, które nie były darzone sympatią przez rówieśników 9 razy częściej chorują na serce i 4 razy częściej na cukrzycę. Dwa razy częściej występują u nich także choroby psychiczne i częściej popełniają samobójstwa.

Innymi słowy, żyć nie umierać.

[Fju00]

Tak jak w temacie, czy przyczyną fobii może być guz, torbiel czy coś podobnego w głowie?

[magik]

Guz plata skroniowego powoduje zmiany charakterologicznie. Wiec bardzo mozliwe. Ja sam pragne isc na tomografie czy rezonans glowy. Jak narazie zbieram checi
Tez kiedy widzialem jeden z odcinkow z seriali o pani adwokat. Nie pamietam juz tytulu ale lecial na polsacie. W tymze odcinku byl gosciu milioner na codzien zrzeda, sknera. Jak "dostal" guza to stal sie bardzo szczesliwy - przeciwienstwo tego. Niestety guz trzeba bylo wyciac i wrocil do normalnego stanu.

[nika811]

Och tam od razu guz - przewrażliwiony może jesteś

[Fju00]

Po wycięciu wraz ze zmianą charakteru zmieniają się poglądy, nastawienie do pewnych rzeczy?
Mogłabym się zamienić w fankę Timberlake z całym pokojem w jego plakatach albo zacząć czytać bravo, bravo girl? : o

[Sugar]

lol, ja chyba mam guza

[magik]

poglądy to raczej doświadczenie czyli to co masz zapisane w glowie ale z czasem moze i by to sie zmienilo

[Safona]

Przyczyny nieśmiałości nie znam, od samego początku, odkąd pamiętam byłam nieśmiała i przez to już w zerówce miałam pewien problem z nawiązywaniem znajomości. Ale wtedy jeszcze oczywiście nie myślałam w ogóle o takich rzeczach i tak poszłam sobie do podstawówki. Nadal byłam nieśmiała, ale znalazłam koleżanki i przyjaciółkę. W 6 klasie coś zaczęło się psuć i następnie rozpoczął się kolejny etap pt. "Gimnazjum" i tutaj zaczęła się u mnie fobia... Jedynym tego powodem są toksyczne koleżanki, zwłaszcza taka jedna, która wykreowała się na guru dziewczyn... W liceum miałam spokój, ale nie umiałam się otworzyć, lepiej było w 3 klasie. Studia prezentują formę lepszą i gorszą, ale wiem, że wspomnienia z gimnazjum już zawsze będą mi towarzyszyć...

A co do rodziny, to na pewno nie odziedziczyłam po nikim nieśmiałości. Tata gada, co myśli, potrafi nawrzeszczeć na innych, mama podobnie, potrafi np. stać długo w sklepie i wybierać, czego ja nienawidzę, siostra też się niczego nie wstydzi, dalsza rodzina jest pewna siebie, tylko ja, jak ta czarna owca, jestem inna...

[Sugar]

dalsza rodzina jest pewna siebie, tylko ja, jak ta czarna owca, jestem inna...

pomyśl inaczej, że to fajnie, że różnisz się od innych w swoim otoczeniu nigdzie nie jest napisane, że wszystko ma byc czarne albo białe. a propo tej czarnej owcy inny nie znaczy gorszy

[Unnecessary]

W tej kwestii właśnie to znaczy.

[ghostgirl]

Przyczyny moich problemów są dla mnie w zupełności jasne. Toksyczny dom+obciążenie genetyczne. Odziedziczyłam po ojcu skłonność do zaburzeń psychicznych. Uważam go za totalnego, sadystycznego psychola, który zatruł mi życie, i z przerażeniem zauważam coraz większe podobieństwo. Niedojrzały, nieliczący się z moimi uczuciami (wszystko dla niego jest histerią), zera, , niedorozwoje zdażały się często, a po chwili już słyszę pukanie do drzwi i pytanie o jakąś pierdołę jakby nic się nie stało. Na przepraszam to ja jego zdaniem nigdy sobie nie zasłużyłam. Właśnie to jest najgorsze. Widziałam jak katował swoją matkę do krwi, a za chwilę musiałam udawać że nic się nie stało, tolerować to bo mieszkałam z nim pod jednym dachem. To mnie rozwaliło na kawałki. Czuję, ze nie mam prawa żyć, już z samego faktu, że jestem jego córką.Przez niego nienawidzę mężczyzn, z żadnym nie rozmawiałam od lat. Człowiek przypominający zwięrzę, nawet jak je to prawie warczy gdy mu przy tym przeszkodzisz. Obrzydliwy typ. Moją babcię wpędził w chorobę, zmarła. Mama jest takim samym wrakiem jak ja, czuję już do niej chyba tylko poczucie obowiązku, tkliwośc, współczucie, ale chyba nie miłość..... To cudowny człowiek, ale wewnętrznie czuje do niej ogromny żal, że mi nie pomogła, nie zapobiegła... Obecnie jestem 700 km od domu, sama jak palec, zaszczuta w swoim mniemaniu, ale do domu póki nie będzie to konieczne nie wracam.

[mops]

ghostgirl
Aż trudno uwierzyć że można funkcjonować w takiej rodzinie.
U mnie było podobnie, ojciec który nie obdarzał mnie uczuciem, ciągle jak z nim coś robiłem nieustannie wmawiał mi że źle to zrobiłem, że miało to być inaczej, mówił to oczywiści pełen złości i gniewu na mnie, krzycząc i wymachując rękami, nazywał mnie "ciemnotą" . Przechodząc koło mnie, często burkał żebym mu się odsunął lub nie zawadzał, popychał mnie przy tym. Kiedy szedłem za nim, zamykał mi drzwi nieraz tuż przed nosem. Ciągle miał o wszystko pretensje, nie zwracał się do mnie po imieniu, tylko prawie zawsze w formie bezosobowej-On. Przy ludziach znów był całkiem innym człowiekiem, mówił mi Michał, ale często też uwielbiał mnie ośmieszać, pokazując jak coś źle robię lub mówiąc mi że czegoś nie rozumiem, często przy kumplach. Często z nim podróżowałem samochodem, ale rzadko kiedy zabierał mnie tam gdzie przyjechaliśmy, często zostawiał w samochodzie na kilka godzin, bez picia i możliwości wysikania się. Jak wracał to znów krzyczał że poprzestawiałem mu w samochodzie jakieś lusterka czy fotel. Istna parnoja!!! To tylko kawałek mojej opowieści. I oczywiście to wszystko za przyzwoleniem matki, która nie mogła uwierzyć że ojciec może mnie tak traktować. Dziś mam 30 lat i mieszkam tylko w swoim pokoju, zamknąłem się na świat i na ludzi

[Księżycowa]

........

[7wave]

Pf, żeby to było proste. To może być

- dziedziczne: moja rodzicielka jest podobna jak ja - trzęsącą się galareta, która była sama do dość późnego wieku a potem chyba z desperacji związała się z Największym Możliwym Socjopatycznym Fiutem w polu widzenia, z którym zmarnowała potężny kawałek życia (a to wrażliwa i inteligentna osoba, której NMSP dość skutecznie wmówił, że taka nie jest). Od jej strony rodziny też jest parę osób, które niby są ok, tyle że dziwnie same. No, chyba, że to nie genetyczne, tylko

- wychowawcze: w końcu to wychowanie przez p. Galaretę i sz. p. Największego Możliwego Socjopatycznego Fiuta. Acz z dwojga złego szczęśliwie nauczyłem się głównie cech galarety (mogło być gorzej). Dzięki temu wiem np. "żeby się nikomu nie narzucać". Do oporu.

- a może fizyczne: "dlatego, że chodziłem w swetrze, bo gardło miałem słabe i płuca nie najlepsze". Eufemistycznie powiem, że od Pudziana trochę się różnię i wyglądam zastraszająco niegroźnie (i jestem równie groźny jak wyglądam). To nie pomagało

- albo i brak szczęścia do ludzi. Jestem pewien, że istnieje duży zbiór osób prowadzących normalne życie, bo ich zgarnęła przepływająca w okolicy fajna grupa towarzyska. W sumie sam raz na jakiś czas miałem okazje się w miarę dobrze czuć, tyle że jakoś dziwnie nie z towarzystwem, które miałem szansę regularnie spotykać.

- albo jestem bucem, brak mi empatii i sam sobię zasłużyłem. Przyznaję, że raczej nie jestem z osób które lubią żywiołowo wyrażać emocje i pytać wszystkich "jak leci", bo po prostu aż tak mnie to nie obchodzi jak komuś leci. Tj. nie cieszę się nadmiernie z cudzych nieszczęść (chyba, że są naprawdę zabawne), ale też słuchanie opowieści o prozaicznych przeżyciach bliźnich mam zazwyczaj dość głęboko. Chyba, że są naprawdę zabawne.

- albo teoria mojego brata, że jestem ą i wszystkiego się boję. W sumie ma sens i może więcej nie trzeba.

I w sumie dalej nie wiem, czemu jest tak jak jest. W sumie to pewnie mało ważne.

Idę pospać i trochę potrzeźwieć, przez sen zastanowię się, czy nie zamienić powyższego w trzykropki