Pozytywne strony osobowości unikającej?

[unikająca]

Cześć wszystkim!
Jestem nowa na forum i to jest mój pierwszy post.

Wczoraj potwierdziła się u mnie osobowość unikająca. Jest to dla mnie o tyle przykre, że nigdy nie akceptowałam u siebie objawów unikania. Walczyłam z nimi, na tyle na ile mogłam (czasem mniej, czasem wcale) albo próbowałam je ukryć przed innymi, bo się ich wstydziłam. Nigdy nie chciałam uchodzić za osobę, który ma problemy z czymś tak naturalnym i podstawowym, jak kontakty społeczne, tworzenie więzi, czy wchodzenie w nowe środowisko.

Wychodzi na to, że nigdy nie akceptowałam tej (ogromnej i przenikającej chyba wszystkie sfery mojego życia) unikającej części siebie, a teraz... Chyba powinnam, bo jeśli to odrzucam, to tak, jakby odrzucała fundamentalną prawdę o sobie. (?) Ciekawi mnie, jakie jest Wasze zdanie na temat akceptacji siebie, jako osoby z osobowością unikającą? Czy dostrzegacie może jakieś pozytywne strony osobowości unikającej?

Pozdrawiam i mam nadzieję, że zechcecie podzielić się swoimi przemyśleniami.

[Gollum]

Nie, ja niestety żadnych nie, widzę tylko strasznie ograniczone i ubogie życie, które za tym biegnie. Ale może ktoś? Chociaż do mnie to żaden argument nie przemówi, też mam osobowość unikającą i ona zrujnowała mi życie i rujnuje dalej.

[Kira]

...

[Chispa]

"Aby zrozumieć funkcjonowanie osób lękliwych, warto skupić się na pozytywnych aspektach tej osobowości, bo przecież takie też istnieją. Częściej przestrzegają oni zasad moralnych i społecznych, co wskazuje związek lęku i poczucia winy. Dlatego nie zaparkują w niedozwolonym miejscu, mało prawdopodobne, że kogoś oszukają. Łatwiej okazują współczucie i wrażliwość na cierpienie innych. Nie krytykują. Są dobrze zorganizowani, co stanowi przydatną innym cechę. Są pomocni i można na nich liczyć. Wcześniej od innych dostrzegają potencjalne zagrożenia, ponieważ stale są przygotowani na to, że zdarzy się coś złego."

H. McGrath, H. Edwards „ Trudne osobowości. Jak radzić sobie ze szkodliwymi zachowaniami innych oraz własnymi”, Wyd. REBIS, Poznań 2013


Jasne, że są pozytywy, tylko trzeba umieć je dostrzec. Dobrze jest najpierw zaakceptować swoją osobowość zanim człowiek podejmie decyzję o tym by się rozwijać i powoli wychodzić z problemu.

[Wycofany]

Wydaje mi się, że nie ma się co doszukiwać pozytywów. Bo na siłę to można byłoby coś znaleźć, ale to jest zupełnie pozbawione jakiegokolwiek sensu.

[PMCL]

Pozytywne strony? Pocieszanie się na siłę, nie ma pozytywnych stron no chyba że ktoś lubi unikać a potem czuć się źle w takim razie ok

[świr]

Ja też mam zdiagnozowane to zaburzenie.... jako jedno ze wszystkich

[Przegrany]

Nie ma pozytywnych stron. Same zle. Takie życie nie ma sensu. Żadnej przyjemnosci a Z tego się juz nie wychodzi, mózg jest zniszczony i nie powróci do normalności. Wole się zabić niż tak do ubranej śmierci dzień w dzień będzie lepiej a to prawda zjedzie się na samo dno i juz z tego nie wyjdzie. Brak znajomych dziewczyny brak imprez wiec po tu żyć niech mi ktoś powie

[unikająca]

Cześć wszystkim!
Oczywiście miałam mały problem z powrotem, ale to norma.
Dziękuję za wszystkie odpowiedzi, a szczególnie za te pozytywne.

Akceptacja nie wydaje mi się aż tak bezsensowna, biorąc pod uwagę, że osobowość kształtuje się bardzo długo, raczej nie da się jej nagle zmienić w parę miesięcy. I chyba w ogóle nie ma co liczyć na to, że osobowość można zmienić o 180 stopni. Raczej nie będę gwiazdą towarzystwa, ani przebojowym człowiekiem sukcesu, nawet jak trochę zmniejszę lęk i zminimalizuję tendencje do unikania. To zdaje się jest podstawowa różnica między osobowością, a fobią, taką np. arachnofobią, której można się pozbyć całkowicie. (Ale może się mylę.)

Też spróbowałam się zastanowić nad pozytywnymi stronami i lubię np to, że:
- mam swój wewnętrzny świat, który jest dla mnie schronieniem i źródłem inspiracji
- dzięki takim a nie innym doświadczeniom mam w sobie dużo współczucia dla innych
- mam dużo czasu na rozwijanie własnych zainteresowań
- niezależność myślenia, preferencji, wyborów - nie muszę się do nikogo dopasowywać ani na nikogo oglądać
Według mnie to wszystko są pochodne osobowości unikającej i naprawdę je lubię, choć może uznacie to za wydumane. A może nie i nawet ktoś zechce coś dopisać do listy? Ja osobiście poczułam się lepiej, czytając, że ktoś dostrzega w osobowości unikającej jakieś pozytywy i odnajdując w nich cząstkę siebie. Mam nadzieję, że wy również, bo o to przecież chodzi w tym wątku.

[PaniSztuka]

Masz czas na swoje zainteresowania; myślisz w inny, trochę indywidualniejszy sposób (specjalnie utworzyłam to słowo );nie oceniasz; nie wtrącasz się w czyjeś życie; jesteś trochę mniej podatny na manipulację i wszechobecną głupotę. Nie jest tak źle! W sumie to trochę oznaka lenistwa, nie widzieć żadnych plusów bo łatwiej jest być podobnym do ogółu, w którym się znajdujemy niż odstawać. Ale skoro akceptacja, trudno zaakceptować swoją osobowość jeżeli widzimy w niej same wady!

[Judas]

Pozytywna strona: pełna samorealizacja w każdym aspekcie i pod każdą postacią. Możliwość poznania siebie, odnalezienia swojego sensu/celu w życiu.
Nie traci się czasu na bezsensowne ploty i gadki o dup*e-marynie z osobami reprezentującymi taki poziom.

[Zasió]

"Pozytywna strona: pełna samorealizacja w każdym aspekcie i pod każdą postacią. Możliwość poznania siebie, odnalezienia swojego sensu/celu w życiu. "

[Judas]

"Pozytywna strona: pełna samorealizacja w każdym aspekcie i pod każdą postacią. Możliwość poznania siebie, odnalezienia swojego sensu/celu w życiu. "

Oj Zasie, Zasie, no serio, można.

[Jarg]

To na pewno przypadek że jak na razie tylko kobiety potrafią znaleźć jakieś pozytywy.

[Babetka]

Bardzo ciekawy wątek.
Zgadzam się z powyższymi wypowiedziami na temat tego, że jesteśmy niezależni, samodzielnie myslący i wrażliwi (czasem do bólu).

Uważam też, że bardzo ważna jest akceptacja siebie, zanim będziemy próbowac zmian. Ja na początku zaczęlam od razu od zmian i za każdym razem kończyło się na płaczu i załamaniu.

[Fobiczny777]

Uważam że akceptacja siebie jest bardzo ważna (i bardzo trudna) w procesie leczenia. Tak naprawdę to właśnie braku akceptacji się obawiamy i braku akceptacji doświadczaliśmy (od rodziców, rówieśników...). Myślę, że samoakceptacja jest punktem od którego należy zacząć drogę w kierunku zmian. Inaczej wszystko będzie o wiele, wiele trudniejsze... Tak naprawdę gdyby każdy z nas w pełni siebie akceptował, to nikt z nas nie miałby fobii społecznej.
To nie tylko moje przemyślenia, ale też doświadczenia wyniesione z terapii.

[Zasió]

Na pewno częściowo coś w tym jest...

[Jarg]

Samoakceptacja to chyba też akceptacja swoich słabości i pogodzenie się z tym że wiele rzeczy dostępnych i osiągalnych dla "normalnych" ludzi jest poza naszym zasięgiem. Skupienie się na tym co jest w danej chwili możliwe. Można mieć ogromne ilości zapału i woli walki (czy to dzięki terapii czy jakimś życiowym przypadkom - poznaniem kogoś niezwykłego, przeczytaniem inspirującej książki itp.) ale jeśli się je inwestuje w nierealne cele, a realne i przyziemne zaniedbuje to jest najprostsza droga do myślowej pętli: "znowu wszystko zepsułem, jestem beznadziejny, lepiej żebym już nic nie robił bo to mi wychodzi najlepiej". Życie wymaga od nas tyle samo co od innych tylko że my dysponujemy o wiele uboższymi środkami niż przeciętny człowiek ale to nie znaczy ze nic nie możemy tylko możemy mniej i to "mniej" uboższe i nie tak piękne jak możliwości życiowe kogoś bez chorobliwych zahamowań społecznych, jest jednak nasze i można to po woli rozwijać i uszlachetniać, przyzwyczajać się aż w końcu się to na swój sposób zaakceptuje - to chyba jest stan najbliższy zdrowiu który może osiągnąć człowiek z zaburzeniem osobowości.

[tPoH]

To trochę tak jakby doszukiwać się pozytywnych stron zachorowania na AIDS xD
Osobowość unikająca nie jest czymś normalnym, to zaburzenie osobowości, mocno utrudniające życie. Nie ma co szukać zalet, tylko należy skupić się na zredukowaniu lęków, dolegliwości związanych z zaburzeniem.

[Divine]

Skupienie się na tym co jest w danej chwili możliwe. Można mieć ogromne ilości zapału i woli walki (czy to dzięki terapii czy jakimś życiowym przypadkom - poznaniem kogoś niezwykłego, przeczytaniem inspirującej książki itp.) ale jeśli się je inwestuje w nierealne cele, a realne i przyziemne zaniedbuje to jest najprostsza droga do myślowej pętli: "znowu wszystko zepsułem, jestem beznadziejny, lepiej żebym już nic nie robił bo to mi wychodzi najlepiej". Życie wymaga od nas tyle samo co od innych tylko że my dysponujemy o wiele uboższymi środkami niż przeciętny człowiek ale to nie znaczy ze nic nie możemy tylko możemy mniej i to "mniej" uboższe i nie tak piękne jak możliwości życiowe kogoś bez chorobliwych zahamowań społecznych, jest jednak nasze i można to po woli rozwijać i uszlachetniać, przyzwyczajać się aż w końcu się to na swój sposób zaakceptuje - to chyba jest stan najbliższy zdrowiu który może osiągnąć człowiek z zaburzeniem osobowości.

Niestety muszę przyznać, że w poście tym jest bardzo dużo prawdy. Nie wiązałbym jednak tego wszystkiego z zagadnieniem fobii społecznej czy osobowości unikającej, ale z neurotyzmem.

Neurotyzm jest efektem nadmiernej reaktywności układu nerwowego. Osoba neurotyczna odczuwa lęk 1) mocniej, 2) częściej (łatwiej się on aktywuje) niż osoba, która ma mało reaktywny układ nerwowy. Neurotyzm jest uwarunkowany genetycznie i właściwie niewiele można na to poradzić. Wśród zwierząt występują odpowiedniki neurotycznych ludzi.

Jestem w stanie założyć się o dowolną sumę pieniędzy, że większość osób tutaj reprezentuje wysokie wartości na skali neurotyzmu. Niestety szeroko dowiedzione jest, że neurotycy mają cięższe życie i osiągają mniej niż bardziej odporne osoby. W tym świetle przesłanie zacytowanego postu jest jeszcze bardziej uderzające...

[nielubiana]

Częściej przestrzegają oni zasad moralnych i społecznych, co wskazuje związek lęku i poczucia winy. Dlatego nie zaparkują w niedozwolonym miejscu, mało prawdopodobne, że kogoś oszukają. Łatwiej okazują współczucie i wrażliwość na cierpienie innych. Nie krytykują.

Ja uważam to za wady, przynajmniej w Polsce wiadomo, że krętacze i lizodupy mają łatwiej w życiu (chociaż by przykład ze szkoły lizodupy mogły ściągać i za to że lizalidupy mieli 5 zamiast 3)

Uważam, że nie ma pozytywnych cech osobowość unikająca gdybym nie była taką fajtłapą co się boi się zabić to bym się zabiła

[Desiro]

Ja się zachowuję jak dziecko, ktoś u siebie zaobserwował?

[vesanya]

Jak się przejawia to zachowywanie się jak dziecko?

[.Proxi]

Pewnie bawi się w piaskownicy, Ves.

[Desiro]

No nie ale tak usłyszałam od 2 osób, głównie to robie co każą... w pracy tylko czekam aż kotoś mi powie co mam zrobić