Terapia na sportowo? Przypadki wyleczenia zaburzeń sportem

[Alchemik umysłu]

Chciałem podjąć bardzo ciekawy temat, mianowicie: wpływ sportu i wysiłku fizycznego na zaburzenia depresyjne, socjofobie bądź nerwice.

Zacznę na wstępie, że osobiście znam pewną osobę, która cierpiała na głęboką depresje, fobie społeczną - totalnie wycofana z życia, zamknięta w domu, ciągle użalająca się nad własnym życiem. A to że brak urody, a to nadwaga, a to jakieś wady, a to coś innego - ciągłe szukanie w sobie wad przy jednoczesnym braku podejmowaniu nawet próby szukania w sobie zalet i naprawy wad.

Osoba ta siłą (tak, prawie że siłą wpakowana do auta) została zawieziona na trening na siłownie. "Skoro płaczesz, że masz nadwagę, że tyle wad, że ojeju taka brzydka - to zacznij coś robić zamiast się użalać nad sobą"
Łatwo nie było, sporo krzyku, wyzwisk że wp*erdalają się w jej życie. Po paru tygodniach jednak wkręciło ją to, samemu chętnie wychodziła na treningi(ale tylko na treningi, nie było mowy o spotkaniach ze znajomymi, czy imprezach), zainteresowała się tym. Po prawie 2 latach ćwiczeń (różnych, siłownia, aerobik, bieganie) - całkiem inna osoba, i fizycznie i emocjonalnie. Konkretna, pewna siebie, stawiająca sobie cele, rozmowna, po depresji ani śladu. Wychodzenie na rower, ze znajomymi, poznawanie nowych ludzi- bez śladu lęku.

Zastanawia mnie czy taka forma terapii miałaby sens u większości ludzi z podobnymi zaburzeniami? Nie od dziś wiadomo, że wysiłek fizyczny ma zbawienny wpływ na zdrowie, hormony, mózg i ogólnie samopoczucie. Każdy, kto regularnie uprawia sport, nawet amatorsko - przyzna mi rację, że po treningu samopoczucie pomimo zmęczenia jest wspaniałe. Dodając do tego pobijanie swoich rekordów, uczestnictwo w zawodach - myślę, że mogłoby to być znakomitą terapią dla takich osób.

Chciałbym poznać wasze zdanie na ten temat, szczególnie tych osób, które uważają się za gorsze, że za grube, że za chude, że niesymetryczne, jak i tych którzy poprawiają swoje samopoczucie właśnie poprzez wysiłek.

[Sugar]

Niewielu ludzi zdaje sobie sprawę z tego, że ruch po prostu jest wpisany w człowieka. Bez ruchu nie ma życia. Jeśli ktoś się nie rusza to się zabija, dosłownie skraca sobie życie. Sport wpływa na psychikę oraz ciało, a jak wiadomo te dwie rzeczy są ze sobą mocno związane. Jeśli osoba widzi, że coraz lepiej wygląda to pewność siebie zaczyna przebijać w jej zachowaniu. Sport to endorfiny, człowiek się czuje jak na haju, bo to jest naturalny haj. Człowiek się lepiej czuje, lepiej śpi. No i oczywiście sport daje człowiekowi jakiś cel, a to jest bardzo istotne w życiu. Życie bez celu to udręka, sport jest celem sam w sobie a poza tym daje możliwość sprawdzać własne granice i je przekraczać, dzięki czemu człowiek rozumie, że ma w sobie więcej siły niż sądził.

[tPoH]

Uważam, że wysiłek fizyczny jest nie tylko jest pomocny przy leczeniu fobii/depresji, ale jest wręcz podstawą jakiejkolwiek terapii. Podczas wysiłku wydzielają się endorfiny, czyli tzw. hormony szczęścia. Często gdy mam zły humor, po prostu idę na siłownię i po godzinie intensywnych ćwiczeń czuję się dużo lepiej. Długofalowym skutkiem wysiłku fizycznego jest poprawa sylwetki, co wiąże się z pozbyciem/osłabieniem kompleksów i prowadzi do wzrostu pewności siebie.

Jeżeli ktoś ma nadwagę/niedowagę, to zamiast tracić czas na użalanie się nad sobą, powinien go poświęcić na wysiłek fizyczny. Jasne, że czasami się nie chce, ale trzeba się po prostu do tego systematycznie zmuszać, a gdy przyjdą pierwsze efekty, wysiłek stanie się przyjemnością.

[Ksenomorf]

Czy jak będę biegał z jednego pokoju do drugiego przez korytarz – w sumie może jakieś 13 m, a w obie strony ponad 20 – tak z godzinę dziennie, to przestanę wpadać w melancholię i hejtować na forumkach? Pomyślałem nawet, że mógłbym połączyć przyjemne z pożytecznym: po każdym przybiegnięciu do pokoju, gdzie mam komputer, odświeżałbym stronę phobiasocialis i naocznie sprawdzał, czy mam ochotę hejtować czy jest już trochę lepiej. W drugim pokoju mógłbym postawić tablet – tam dla odmiany miałbym włączone inne forum.

Pytam, bo w samych majtkach zwykłem chodzić tylko po domu.

[iLLusory]

Nie wiem skąd miałabym wziać siłę, żeby dobrowolnie męczyć się na jakiejś siłowni albo podczas biegania. Jak ktoś ma w sobie takie pokłady siły, że jak się zmęczy, to nic takiego, to spoko, i na korzyść mu to wyjdzie.

[tPoH]

iLLu, spróbuj zastosować metodę małych kroczków. Na początek lekki wysiłek fizyczny, a potem systematycznie go zwiększaj. Spróbuj chociaż. Obiecuję Ci, że nie będziesz żałować - wysiłek fizyczny naprawdę poprawia kondycję psychiczną.

Czy jak będę biegał z jednego pokoju do drugiego przez korytarz – w sumie może jakieś 13 m, a w obie strony ponad 20 – tak z godzinę dziennie, to przestanę wpadać w melancholię i hejtować na forumkach?

Przykro mi - nie da się zmienić natury człowieka. Hejtowania tak łatwo się nie pozbędziesz

Pytam, bo w samych majtkach zwykłem chodzić tylko po domu.

W jakim stroju będziesz ćwiczył, to już twoja sprawa. Możesz nawet bez majtek.

[Zasió]

ja tam nigdy nie poczułem takiego haju, by się uzależnić i potem mieć głód ćwiczeniowy, innymi słowy - by mieć motywację Kilka razy podchodziłem do poprawiania sylwetki, ale pomimo jakichś tam efektów i tak po czasie dawałem sobie spokój.
Bo wszystkie ćwiczenia są nudne, po prostu. A moje niedoskonałości fizyczne nie są juz tak duże/mogę je zwykle lepiej lub gorzej ukryć, że nie mam silnej motywacji do katowania się ćwiczeniami jak ludzie z 30 kg nadwagi.
Ale zazdroszczę wam samozaparcia.

[Alchemik umysłu]

ja tam nigdy nie poczułem takiego haju, by się uzależnić i potem mieć głód ćwiczeniowy, innymi słowy - by mieć motywację

No ja sobie nie wyobrażam obecnie życia bez sportu, chociaż też mało chętnie zaczynałem - wyłącznie chęć poprawy wyglądu. Jednak z czasem jak zaczynasz podwajać wyniki w ciężarach(siłownia) lub tempo/dystans(bieganie), to mimo bezcelowości (życia Ci to nie poprawi, fakt) cholernie wciąga, chcesz sprawdzać granice swoich możliwości. Już dla samego samopoczucia po wysiłku warto się katować te min. 3 razy w tygodniu. A jeśli ktoś już dojdzie do pewnej granicy, to nic nie stoi na przeszkodzie by startować w zawodach, rywalizacja to też ciekawa sprawa, nagły dopływ sił, i treningowy rekord zostaje przesłonięty nowym rywalizacyjnym.

Czy jak będę biegał z jednego pokoju do drugiego przez korytarz – w sumie może jakieś 13 m, a w obie strony ponad 20 – tak z godzinę dziennie, to przestanę wpadać w melancholię i hejtować na forumkach?

Hejterzy też są potrzebni, ktoś musi wbijać kij w mrowisko

Każdy ma siłę, tylko nie każdy sie na to decyduje. Dla każdego bieganie to wysiłek i tutaj nie ma wyjątku.

Siła nie bierze się znikąd. Jeśli ktoś pół życia spędza na siedzeniu i użalaniu się i brak u niego jakichkolwiek działań i chęci poprawy (np. wygląd) to nie będzie niezwykłym, że taki człowiek odparnie po 200m biegu. Co nie znaczy, że się do tego nie nadaje. Z czasem te 200m zamieni się w 5km, a jeśli ktoś jest na tyle wytrwały i zależy mu na pobijaniu swoich wyników, to półmaraton- 21km w czasie 1:30 będzie dla niego wynikiem średnich lotów.


W każdym razie ja uważam, że regularny wysiłek fizyczny rozładowuje stres, poprawia humor(nawet jeśli tylko na 1-2h, to i tak lepsze niż nic ) i dodaje jakiś cel, zmusza do wyjścia z domu, dodaje pewności siebie.

[Zasió]

"Już dla samego samopoczucia po wysiłku warto się katować te min. 3 razy w tygodniu"
No toż przecież piszę - niby tak, ale co jeśli nie było sie na haju? Za mało kok.. tzn za krótkie ćwiczenia?

[tPoH]

Raczej za mało intensywne. Długość treningu nie ma znaczenia. Chodzi raczej o to, by dawać z siebie wszystko. Masz się zesrać pod siebie, ale to ostatnie powtórzenie zrobić, czy przebiec ostatni kilometr. Chodzi o przekraczanie własnych granic.

[rowerem]

W moim przypadku sport owszem poprawia moje zaburzenia lękowe ale tylko w czasie kiedy go uprawiam. W momencie kiedy zdejmuje kask i strój wszystko wraca do "normalności". Jeżdżę na rowerze i rolkach. W czasie jazdy czuję się odprężony i bardzo pewny siebie. Nie boję się spojrzeń innych i kontaktów z ludźmi. Normalnie, gdy kogoś spotkam, mogę rozmawiać bez żadnych lęków i stresu. W czasie maratonów wrotkarskich nie miałem żadnych problemów z kontaktami z innymi uczestnikami. A gdy jadę na rowerze (np. w czasie jakiejś dłuższej wyprawy) nie boję się w ogóle zapytać kogoś o drogę, poprosić o jakąś pomoc, przebywać w większym tłumie, czy po prostu zagadać. Niestety w innych sytuacjach jestem totalnym nieudacznikiem.

[Alchemik umysłu]

Jeśli chodzi o bieganie, to powiem szczerze, że mimo, że wolę krótkie dystanse (preferuje wysokie tempo a mało kilometrów, zazwyczaj zamykam się w 5-10km), to jednak samopoczucie po przebiegnięciu powyżej 15-20km jest zayebiste. Taka euforia połączona z wyczerpaniem. W tym przypadku (przynajmniej u mnie) czas ćwiczeń działał na korzyść. Jeśli chodzi o inne ćwiczenia, to właśnie lepiej się czułem przy bardziej intensywnych niż długich.

[nielubiana]

Takie pytanko. A wy się nie boicie biegać, tylko ja tak mam0-o? Ja tylko ćwiczę w domu bo się boje sama biegać, boje się że ktoś będzie się patrzył i się śmiał ze mnie że jakiś niedorozwój biegnie albo że mam strój. Po lesie boje się że kleszcze złapie (kiedyś złapałam), no albo że mnie ktoś zabije.

[PMCL]

Zamiast biegać jak pajac wole siłke w domu zrobić

[Judas]

Ja czasem biegam.
Po fajki.

[tPoH]

Czyli można powiedzieć, że łączysz przyjemne z pożytecznym.

[Alchemik umysłu]

Takie pytanko. A wy się nie boicie biegać, tylko ja tak mam0-o? Ja tylko ćwiczę w domu bo się boje sama biegać, boje się że ktoś będzie się patrzył i się śmiał ze mnie że jakiś niedorozwój biegnie albo że mam strój. Po lesie boje się że kleszcze złapie (kiedyś złapałam), no albo że mnie ktoś zabije.

Co do lasu to obawy są uzasadnione, może nikt Cie nie zabije, ale powiem wam, że spotkanie z dzikiem było zabawne i przerażające jednocześnie. Ale jaka motywacja do dalszego biegu(ucieczki ).
Co do pierwszych obaw - powinno być odwrotnie, przynajmniej ja tak mam. Nawet lubie jak ktoś się patrzy- dodatkowa motywacja dla mnie jak i - mam nadzieję - dla niego. Niech też ruszy dupsko :-) No i niezapomniane miny ludzi, jak sobie urządziłem wieczorny wigilijny bieg. Każdy ociężały po wieczerzy, niektórzy już wódeczką naprawieni, a ja sobie nabijałem kilometry

[iLLusory]

Przed dzikiem to tylko na drzewo!!

[Zasió]

https://www.youtube.com/watch?feature=pl...wP-s#t=368