|
07 Gru 2010, Wto 20:49, PID: 230996
zyx napisał(a):"tak, tak oczywiście, masz rację, no nie denerwuj się tak". Radzilabym uzyc innego zwrotu, ludzki mozg nie rozumie slowa 'nie' i jedyne, co zrozumie z tego to 'denerwuj sie', wiec radzialbym uzyc 'uspokoj sie' albo czegos w tym klimacie.
07 Gru 2010, Wto 21:18, PID: 231014
Tutaj (jak zauważyłem) przeważają ludzie kulturalni, weźmy ten fakt za punkt wyjścia... każdy agresor, czy niechciany "sugerator" mógłby zostać zdyskryminowany przez olanie (czyli poniekąd wykluczenie). Bądźmy łagodni i dyskutujmy tylko ze sobą, troszczmy się o rozmówcę, a najlepiej się spotkajmy.. ech te moje marzenia o idealnej społeczności..
08 Gru 2010, Śro 16:07, PID: 231070
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 08 Gru 2010, Śro 17:01 przez Bieszczadzki Chłopak.)
Ja też to kiedyś miałem, w szkole średniej. M. in. brało się to z nieprzyzwyczajenia do prowadzenia samodzielnej argumentacji. Dodatkowo wiązało się to z przekonaniem, że lansowane wówczas przez media, używane popularnie przez ludzi slogany są nieprawdziwe - a nie bardzo wiedziałem, jak to komuś udowodnić, bo oni na wszystko mieli jakiś slogan - i się tym denerwowałem. Potem się przekonałem, że tamci są po prostu zmanipulowani socjotechniką i że przekonać się ich nie da, bo logika jest im obca. Oni chcą, żeby ktoś myślał za nich, a oni będą tylko trawić papkę, którą im przekazuje. Jednak jak coś ileś razy powtórzę, to może coś się za jakiś czas do ich umysłów przebije i zaczną znów korzystać z rozumu.
09 Sty 2011, Nie 1:35, PID: 235106
Bieszczadzki Chłopak napisał(a):Ja też to kiedyś miałem, w szkole średniej. M. in. brało się to z nieprzyzwyczajenia do prowadzenia samodzielnej argumentacji. Dodatkowo wiązało się to z przekonaniem, że lansowane wówczas przez media, używane popularnie przez ludzi slogany są nieprawdziwe - a nie bardzo wiedziałem, jak to komuś udowodnić, bo oni na wszystko mieli jakiś slogan - i się tym denerwowałem. Potem się przekonałem, że tamci są po prostu zmanipulowani socjotechniką i że przekonać się ich nie da, bo logika jest im obca. Oni chcą, żeby ktoś myślał za nich, a oni będą tylko trawić papkę, którą im przekazuje. Jednak jak coś ileś razy powtórzę, to może coś się za jakiś czas do ich umysłów przebije i zaczną znów korzystać z rozumu.Ci, którzy stosują sztuczki socjotechniczne i manipulują są raczej nie do uratowania. Większość ludzi chce być karmiona medialnymi papkami. Pozostaje garstka, która mysli. Niech jednak nie próbują zmieniać świata. On należy do większości...a może jest inaczej?
31 Mar 2011, Czw 17:51, PID: 246519
Witam wszystkich
Czytając ten temat uświadomiłam sobie, że nie jestem sama z tym problemem. Od niedawna chodzę do liceum, mam nowych znajomych, ale nie potrafię rozwinąć jakoś tych znajomości. Na przerwach wszyscy gadają, śmieją się, wygłupiają się, a ja stoję z boku. Jeżeli już z kimś rozmawiam, to ta rozmowa nie schodzi na inne tematy niż szkoła i to wydaje mi się zgubne bo ile można o niej rozmawiać, w końcu i tak zapada cisza. Kiedy jestem w domu zachowuje się inaczej. Nie mam takie problemu jak w szkole. Z domownikami i z osobami, z którymi dużo przebywam rozmawiam normalnie
07 Maj 2011, Sob 10:05, PID: 252811
Witam.
Czytam Wasze posty i oczywiście widzę siebie. Mam 26 lat, w życiu przeszłam naprawdę wiele, mam oryginalne poglądy, tryb życia niecodzienny, kocham zwierzęta (nie jem mięsa), dobrych mądrych ludzi, wolność wyboru i WŁASNEGO ZDANIA! Kiedyś jeździłam ze znajomymi po świecie, na festiwale, koncerty, miałam ogrom znajomych (o podobnych poglądach). Poznałam męża,w tym okresie każdy znajomy poukładał sobie życie, kontaktujemy się na portalach, ale widać, że drogi wszystkich się rozeszły. Teraz stałam się taką nie wiem, ciepłą kluchą? Jak na czymś mi zależy nie potrafię bronić własnych zdań. Wiem, że moje argumenty są dobre, ale zapominam o wszystkich jak z kimś rozmawiam! Wszyscy traktują mnie jak głupią osobę, nie szanują mnie, uważają, że moje poglądy są do d.. . A ja nie potrafię nic powiedzieć. A później w domu nie mogę usnąć gdyż chodzą mi te sytuacje po głowie, już wiem co powinnam powiedzieć..Kiedyś taka nie byłam. Jeszcze 4 lata temu byłam inna..Teraz z mężem mamy mieszkać koło moich wujków, dziadków itd. Nikt mnie nie szanuje (przez co mojego męża), a ja się boję krzyknąć, powiedzieć ostre słowa, gdyż boję się, że stracimy to miejsce zamieszkania (prawo byłoby po ich stronie). Myślę by iść do psychologa, ale nie wiem gdzie w Częstochowie by był na kasę chorych i ja już nie chcę tak żyć, ratunku... Ps. Mąż wie o moim problemie, sam nie wie jak mi pomóc, on był moim przeciwieństwem, on się nie odzywał jak miał inne poglądy, bo po co, wiem że idzie za tym samoocen - niska - którą wyniósł z domu. Może to ja od niego taka się stałam? Choć nie, zanim go poznałam to w pracach też tak się zaczęłam zachowywać.
07 Maj 2011, Sob 13:04, PID: 252860
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 07 Maj 2011, Sob 13:05 przez Luna.)
Ilona, zajrzyj na dobrylekarz.info, może znajdziesz kogoś polecanego przez innych. Możesz też wpisać w google: psycholog Częstochowa, na pewno kogoś znajdziesz. Z psychologami jest różnie, są dobrzy specjaliści, jak i specjaliści z przypadku, ale jak Ci ktoś nie przypasuje, zawsze mozesz iść do kogoś innego
Słuchaj, a musicie mieszkać koło rodziny? Piszesz, że nie szanują ani Ciebie, ani Twojego męża, więc chyba lepiej byłoby szukać innego miejsca zamieszkania...
08 Maj 2011, Nie 14:45, PID: 253049
Ja umie bronic swojego zdania jak kogoś nie lubię ... gorzej jak lubię bo i tak w końcu mnie przekona bym go zmieniła
09 Maj 2011, Pon 9:01, PID: 253198
Luna napisał(a):Słuchaj, a musicie mieszkać koło rodziny? Piszesz, że nie szanują ani Ciebie, ani Twojego męża, więc chyba lepiej byłoby szukać innego miejsca zamieszkania...No właśnie niestety na razie to jest najlepsze wyjście dla nas. Nie stać nas na najem mieszkania ani nie ma możliwości na kredyt. Myślimy by na razie tam być, a w jak najszybszym czasie iść na "własne", a może się coś zmieni (jak ja przestanę pozwalać na takie zachowanie tym ludziom),a jak będzie źle to na pewno wcześniej uciekniemy.. No i dużo pieniędzy i pracy tam wpakowaliśmy, sądzę, że to również ja byłam kierowana kimś  A tak w ogóle znalazłam wiele artykułów na temat asertywności, próbował ktoś? Podobno asertywności trzeba się nauczyć, człowiek się z nią nie rodzi. http://mediweb.pl/psyche/wyswietl_vad.php?id=639 ta strona wydaje mi się najlepsza. Tylko czy ja będę potrafiła? Ale może komuś z Was pomoże.
31 Maj 2011, Wto 11:19, PID: 256361
Dopisuję się do listy nieumiejących bronić swoich poglądów. My już tak mamy, że zapominamy języka w gębie nawet mając rację. Ale i tak niżej od nas upadli debile, którzy uważają, że nawet najbardziej niedorzeczny, chory pogląd nabiera 100% racji bytu, jeśli ułoży się z niego rymowankę. ŻAL
31 Maj 2011, Wto 12:25, PID: 256374
Cytat:Ale i tak niżej od nas upadli debile, którzy uważają, że nawet najbardziej niedorzeczny, chory pogląd nabiera 100% racji bytu, jeśli ułoży się z niego rymowankę. ŻALOraz meganiezależni ultraindywidualiści z Demotów.
03 Cze 2011, Pią 22:44, PID: 256923
Serafis napisał(a):Ale i tak niżej od nas upadli debile, którzy uważają, że nawet najbardziej niedorzeczny, chory pogląd nabiera 100% racji bytu, jeśli ułoży się z niego rymowankę. ŻAL Yyy... że co? Może poprzesz to jakimś przykładem, bo ja chyba nie jestem w stanie zrozumieć, co masz na myśli. Popieranie swoich poglądów rymowankami? Muszę to wypróbować... 
27 Gru 2011, Wto 3:04, PID: 285633
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 27 Gru 2011, Wto 3:54 przez anikk.)
Trzy dni imprez rodzinnych i zauważyłam, że w ogóle nie bronię swojego poglądu. Powiem coś i ten temat zaczyna żyć w ustach innych i ja już milczę, mimo że wyrażają się o tym moim zainteresowaniu czy czymś co lubię/na co poświęcam czas niepochlebnie. Nie wiem, jak włączyć się do tematu i czy jest w ogóle po co, jeśli nikt mnie nie pyta i już ze mną nie rozmawia. A że lubię inne rzeczy niż większość takie sytuacje zdarzają się bardzo często.
Po prostu zabija mnie ignorancja w różnych tematach, wiem, że jasne wyrażenie swojego zdania sprawiłoby, że bym się tak nie gotowała, ale nie umiem tego zrobić. Przez to traktują mnie jak nierównorzędnego rozmówcę. Jak już wyrażam swoje zdanie to mają mnie za przemądrzalca, bo mój ton nie znosi sprzeciwu, opieram się tylko na faktach, a ktoś mi swoje teorie wciska, w oczywisty sposób bzdurne, ale da sobie rękę za nie uciąć. Tracę nadzieję, że się kiedyś z ludźmi dogadam...
07 Sie 2012, Wto 10:03, PID: 311550
Dzisiaj natrafiłem na swojego listonosza.Straszny z niego arogant .Zapytał czy odebrałem awizo z wczorajszą przesyłkę którą włożył wczoraj do skrzynki , ja mu na to że nic wczoraj nie było .On do mnie zaraz z mordą czemu kłamie .Wtedy ja głupek się z nim zgodziłem że rzeczewiście coś tam odbierałem.Tylko że to była przesyłka która przyszła do mnie w piątek a nie wczoraj.Wczoraj to ją mogłem dopiero odebrać.Przez ten stres chyba tak chlapnąłęm.teraz o tym myślę że mogłem powiedzieć inaczej,prawdę .To chyba przez ten stres.
07 Sie 2012, Wto 10:35, PID: 311553
też tak miałam przed laty, że cięzko mi było się z kis nie zgodzić, zgadzałam sie dla swietego spokoju, albo ze strachu czy stresu.
potem przybrałam postawę "z góry się nie zgadzam", czyli negowanie wszystkiego. Niestety moja domeną są skrajności. Fajnie było. zrobił sie ze mnie 'hejter' buntownik. teraz staram sie to wyważyć. niełatwa sztuka  genralnie sa takie sytuacje, że nie warto z kims dyskutować, bo nie ma to żadnego celu, a ktos jest zwykłym, slabym krzykaczem. Ja osobiście nawet gdybym chciała to po prostu nie umiej pochylic sie az tak nisko. krzykacze to zbyt słabi psychicznie ludzie nawet jak na mnie. z krzyczących ludzi staram sie śmiać, powoli staje się to moja automatyczna reakcja. strasznie ich to wku*wia a ja smieje się jak opetana póki ktos nie przestanie wrzeszczeć. mysle, ze to ich bardzo wyprowadza z równowagi i cieszy mnie to.
15 Wrz 2012, Sob 3:06, PID: 316453
la_luna_negra napisał(a):Właśnie. mi kiedyś pomogły leki, velafax jest na dziś rewelacyjny, luz, śmiałość, to dzieje się szybko, zero niepewności, spięcia, wręcz stajesz się innym człowiekiem.
16 Wrz 2012, Nie 20:34, PID: 316698
Raczej nigdy nie miałam większych problemów z obroną własnego zdania (jakkolwiek to brzmi
). Po prostu umiem się sprzeciwić i to mi na szczęście pozostało do dzisiaj
07 Maj 2013, Wto 10:21, PID: 349792
Witajcie,
Przeczytałem większość postów i cieszę się, ze ktoś otworzył taki wątek. Z tego co widzę, to jestem trochę starszy od większości - mam 29 lat, ale też mam podobnie, tzn. nie potrafię obronić własnego zdania podczas dyskusji, natomiast po skończonej rozmowie przychodzi mi do głowy mnóstwo możliwych argumentów, które mogłem użyć w rozmowie i czasem nawet nie śpię po nocach i o tym myślę, że tego nie zrobiłem, zadając sobie pytanie, dlaczego tego nie zrobiłem. Przyznam, że jest to męczące, kiedy ciągle wieczorem, podczas układania się do snu dalej myślę o tym czego nie powiedziałem. Ktoś napisał, że warto w razie czego wrócić do danej rozmowy po jakimś czasie. To pewnie i dobry pomysł, ale osobiście uważam to za odgrzewanie starych kotletów, bo w rzeczywistości chodzi o to, aby tu i teraz, podczas toczącej się dyskusji, umieć obronić własne zdanie, przytoczyć te argumenty, które pojawią się dopiero po zakończonej rozmowie. Ostatnio staram się jakoś szczególnie nie przejmować tym. Tłumaczę sobie, że aby rozmowa była dobra, to i drugi rozmówca musi wykazywać jakiś poziom. Być może trafiam na rozmówców, którzy nie są warci dyskutowania ze mną Poza tym zauważyłem również, że lęk jest czymś paraliżującym. Zauważcie, że u osób, mających wystąpić przed dużą publicznością, często mówi się o tremie, czyli swego rodzaju zdenerwowaniu, lęku. Potem czasem jest tak, że wychodzą na środek i zapominają kompletnie co mieli powiedzieć. Myślę, że lęk tu odgrywa znaczną rolę. Moja rada w sprawie lęku: - dowiedz się z czego on się bierze (czego się boisz, obawiasz, kogo, dlaczego itd.) - pomyśl, jak możesz nauczyć się reagować na sytuacje stresujące cię Czasem właściwa reakcja na różne sytuacje może zmniejszyć lęk. Nie twierdzę, że on całkiem zniknie, ale możecie być mniej "sparaliżowani tym lękiem". No i jeszcze nauczyłem się, że jeśli chcę coś powiedzieć, to muszę być przygotowany do tematu. Wtedy wyrabiam w sobie pewność siebie i łatwiej jest mi dyskutować. Ja np. boję się, że ktoś mnie przegada, nawet jeśli nie wiem, o czym będzie mowa. To jest niewłaściwa reakcja. Dodatkowo mówię sobie, że jeśli nawet nic się nie odezwałem w trakcie rozmowy, najwidoczniej nie było to potrzebne, albo moje argumenty nie były na miejscu, jeśli nie przyszły mi do głowy. Jeśli jednak po zakończonej dyskusji przychodzi mi do głowy mnóstwo argumentów, wtedy staram się je zapamiętać, by wypowiedzieć je przy najbliższej okazji, gdy temat sam się jakoś wywiąże. Czasem nawet staram się doczytać na jakiś temat, by mieć większą wiedzę.. itd. Pozdrawiam wszystkich i nie bójcie się
07 Maj 2013, Wto 12:15, PID: 349798
Nie jesteś tu wcale najstarszy.
Do wyrażania swoich poglądów bez obawy, bez tremy można przywyknąć, ale przede wszystkim to lata doświadczeń, praktyki, życia, nawiązywania kontaktów z innymi ludźmi. Jak ktoś siedzi w swojej skorupie i z niej nie wyjdzie, to pozostanie samotnikiem, odludkiem, inaczej być nie może.
09 Wrz 2015, Śro 13:07, PID: 469970
Też nie lubię dyskutować. Nigdy w danym momencie do głowy nie przychodzi mi wystarczająca ilość argumentów, aby móc włączyć się do dyskusji. Poza tym zawsze boję się, że druga osoba będzie wiedzieć na ten temat więcej niż ja i wyjdę na ignoranta. No i rzadko kiedy na jakikolwiek temat mam ugruntowane zdanie. Zawsze staram się zrozumieć każdą że stron i zazwyczaj uważam, że każdy ma w jakimś stopniu rację, ma prawo uważać tak a nie inaczej. Poza tym często dostrzegam u ludzi pewien rodzaj trudności z zaakceptowaniem poglądów innych, niekiedy wręcz wrogość wobec nich. Z powodu tego często macham ręką, bo nie widzę sensu w tłumaczeniu komuś czegoś, czego i tak nie będzie w stanie zrozumieć.
|
|
|
PhS
