Jak reagujecie na czyjąś krytyke?

[Użytkownik 19221]

Zależy od kogo jest ta krytyka, jakie ona ma ukryte znaczenie, w jakim celu jest powiedziana, w jakiej sytuacji i formie. No ale już uniezależniając się od tych zmiennych   najczęściej mam ochotę zareagować śmiechem. I to nie, że coś mnie rozbawiło choć mogło, ja ukrywam swoje zamieszanie za śmiechem. Szczera prawda boli mnie, a jak jest jeszcze dobrze uzasadniona odpowiednio to mogę tylko się śmiać z tego, że to prawda, świat się nie zawalił, a ja przyjęłam krytykę prosto do swego serca. Kiedy indziej zaprzeczam, w głębi wiedząc że to chyba prawda albo zupełnie ignoruję i robię coś dalej. Zdarza mi się odpowiedzieć nie tak oczywistym w przekazie atakiem. Mogę reagować złością, smutkiem, lękiem, zdarzało mi się też podziękować z uśmiechem na twarzy i odpowiedzieć komplementem.

[bajka]

To o niewypowiedzianej krytyce. Wczoraj miałam naprawdę ciężki dzień. Bycie dekoratorem to u mnie przede wszystkim praca fizyczna, a przynajmniej po 9 czy 10 godzinach, bo wtedy już trudno myśleć. No więc układałam jedną szafę, i patrze- dziewucha z naprzeciwka, ze stoiska, pokazuje na mnie nosem koleżance, stoją razem i się śmieją (nie uśmiechają, tylko widać było że ta jedna mnie po prostu wyśmiewała, popatrzyłam drugi raz- dalej się gapią i śmieją, z tym że ta normalniejsza spuściła wzrok a ta druga dalej się patrzyła chamsko (nie trzeba być szerlokiem, żeby potrafić odczytać przyjazny uśmiech/śmiech od niemiłego; no i już słyszałam jak obgadywala ta jedna inną moja współpracownicę za wygląd). Niesamowite, źle się z tym czuje, jakbym była słaba i z zupełnie niewiadomego mi powodu obśmiana. jej w oko

[Promyk]

Za każdym razem płaczę i miewam stany depresyjne przez kilka kolejnych dni.

[PaPaPaPa]

nie radze sobie z krytyka. albo kogos atakuje, albo zamyka sie w sobie w zaleznosci od relacji jaka mam z krytykujaca mnie osoba

[jabeznadziejna]

Nie lubię gdy ktoś mnie krytykuje. Złoszczę się wtedy i jest mi przykro. Albo gdy ludzie często nie widzą czegoś złego u siebie ale chętnie wytkną coś komuś... to mnie wkurza najbardziej.

[czerczesow]

Też w pewnych momentach denerwowała mnie krytyka, zwłaszcza nieuzasadniona. trzeba przeanalizować własną sytuację, myślenie i wszystkie czynniki obiektywne i wyciągać własne wnioski. Nie można mylić krytyki z krytykanctwem, niestety wielu ludzi za bardzo bierze do siebie opinie innych frustratów Róbmy to, co jest po naszej myśli. Ułożyłem taką rymowankę:

Beznadzieja, beznadzieja,
dodaj sobie trochę chcieja
Może Ci się los poprawi?
Mądra myśl to szybko sprawi?
W Ręce bierz własny los
Wątpliwości hen na sztos.

[Siakistam]

Niestety bardzo źle znoszę krytykę. W danym momencie rośnie do olbrzymich rozmiarów. Zazwyczaj się "wyłączam", przestaję myśleć, działam automatycznie z głową w glebie i checią ucieczki jak najdalej. Dopiero później, na spokojnie, w odosobieniu wracam myślami i staram się ogarnąć na ile była konstruktywna, a na ile miała za zadanie mnie skopać. Jeśli konstruktywna, to o ile jest możliwość, to dopytuję później o szczegóły. W ten sposób udaje się dojść do kompromisów, czasem. Jeśli uznam, że nie, że ktoś na mnie pomyje wylał, to kij tej osobie w oko, zbieram się w sobie i idę dalej. Omijając z daleka tego człowieka.

[L1sek]

Normalnie, butem przez ryj.

A jeśli nie jest to konstruktywna krytyka to poprawiam tyle razy aż delikwent przeprosi.

[czerczesow]

Zazwyczaj się "wyłączam", przestaję myśleć, działam automatycznie z głową w glebie i checią ucieczki jak najdalej

To jest efekt zepsutego układu nagrody w mózgu, poprzez różnoraki stres, używki, złe nawyki no i przede wszystkim zaniżoną samoocenę.  Ośrodek nagrody trzeba naprawić, co ja staram się robić każdego dnia. Zmieniłem jedzenie, całkowicie odrzuciłem wędlinę, która non-stop rano i wieczorem była na kanapkach. Orzechy wszelkiego typu, suszone morele, nabiał, pestki słonecznika. Wszystkie te rzeczy wrzuciłem do swojej diety. Dotlenianie się, rozsądny wysiłek fizyczny, produkty bogate w żelazo, które poprawia krążenie w mózgu. Jedną z ostatnich książek jaką przeczytałem był "Stalin: Dwór czerwonego cara." S.S. Montefiore. Już kilka lat przed śmiercią tow. Stalina jego lekarz, prof. Winogradow był zszokowany wynikami badań, jakie przeprowadził po pijatykach lata 1944-45, czyli słynnych "obiadach" na daczy w Kuncewie. Następnie zaczęły się u Stalina coraz częstsze zaburzenia równowagi, bóle piersiowe, i zawroty głowy. Zawroty to naprawdę złe objawy. Wszystko na to wpływa, a najbardziej alkohol papiery no i narkotyki, ale tych ostatnich to ja na szczęście nie używałem. No i przewlekły stres, to jest najgorsze. Wieloletnie krytykanctwo ze strony mojego ojca, zła sytuacja finansowa, historie rodzinne i masa innych rzeczy. I tak po tym wszystkim czuję się  dobrze. Witamina A i cynk też są dobre, w ogóle szereg witamin, najlepiej naturalnych. Ja kiedyś bardzo lubiłem marchewkę. Teraz do tego powróciłem, bo trochę gorzej widzę na dalsze dystanse, a marchew dobrze działa na oczy.

[Ej]

Ostatnimi czasy olewam, bo ta niekonstruktywna jest nic nie warta 🙂