Psychoterapia Carla Rogersa(Zorientowana na klienta)

[Sosen]

Psychoterapia zorientowana na klienta

Psychoterapia zorientowana na klienta, psychoterapia rogersowska, psychoterapia rogeriańska to szkoła terapeutyczna, stworzona przez Carla Rogersa, której celem jest samorealizacja pacjenta i pomoc w zwiększaniu poczucia własnej wartości.

Założeniem terapii jest teoria osobowości Rogersa, oparta na założeniach, że:

1. Organizm to umiejscowienie wszelkiego doświadczenia. Każdy buduje wewnętrzną poznawczą koncepcję rzeczywistości - pole fenomenologiczne. Pole to składa się z doświadczeń świadomych i nieświadomych. Doświadczenia świadome są symboliczne, głównie słowne, czynnościowe. Doświadczenia nieświadome to subcepcja - nieświadome akty pamięci.
   
2. Self (ja) to część doświadczenia, najczęściej ma charakter symboliczny. Rozwój osobowości ma charakter wrodzony i ma tendencje do samourzeczywistnienia. Istotna potrzebą jest potrzeba aprobaty społecznej, którą zaspokaja się przez intensywne kontakty z innymi ludźmi.
   
3. Niezgodności to źródło problemów adaptacyjnych. Mogą występować:
   - między spostrzeganiem ja a doświadczeniem organizmu (gdy to co widzę i co wiem o sobie różni się od moich doświadczeń, których nie pamiętam). Nieadekwatny obraz siebie powoduje, że ludzie zachowują się jakby się nie znali, zachowują się asekuracyjnie bądź wyolbrzymiają swoje zdolności.
   - między rzeczywistością obiektywną a subiektywną (gdy to co myślę różni się od obiektywnej rzeczywistości). Człowiek nie żyje w świecie realnym, a we własnej rzeczywistości.
   - między ja realnym a ja idealnym.

Źródło wikipedia

_____________________________________________________________________________________

Nie sprowadza funkcjonowania człowieka do ulegania nieświadomym, niekontrolowanym popędom (psychoanaliza) ani do systemu prostych i złożonych odruchów (behawioryzm). Jest podejściem holistycznym, traktującym indywidualną jednostkę globalnie, jako niepowtarzalną, godną szacunku i pokładającym głęboką wiarę w możliwości człowieka. Niemal intymna relacja, bardzo szczególny rodzaj więzi między klientem i terapeutą jest warunkiem odkrycia przez klienta własnego "ja", prawdziwej osobowości i jej zmiany, dokonanej przy pomocy wewnętrznego potencjału jednostki.

Rogers był przekonany, że człowiek z natury jest dobry. Wszystkie negatywne cechy osobowości są wypadkową nabywanych doświadczeń i zmian rozwojowych. Duża znaczenie dla prawidłowego rozwoju człowieka ma kształtowanie się obrazu własnego "ja", wyłaniającego się z indywidualnej percepcji specyficznych i istotnych cech jednostki, subiektywnej percepcji relacji interpersonalnych oraz poczucia ważności, wiążącego się z tymi procesami odbioru wrażeń. Zdaniem Rogersa powstawanie obrazu własnego "ja" jest procesem zmiennym i ciągłym. Dojrzała osobowość, czyli ukształtowany pozytywny obraz "ja", decyduje o swoim zachowaniu, biorąc pod uwagę wiedzę o samej sobie i ocenę uprzedniego postępowania; nie kieruje się opinią innych. Rogers wierzył we wrodzone mechanizmy samoaktualizacji (samorealizacji) i regulacji, prowadzące do korzystnych, społecznie akceptowalnych wyborów. Wyborów dotyczących zaspokajania nie tylko potrzeb fizjologicznych, ale i wyższych potrzeb rozwoju duchowego, rozwoju relacji interpersonalnych, korzystania z dorobku kultury i cywilizacji, odporności na presję otoczenia. To są składniki osobowości przystosowanej, czy inaczej dobrze przygotowanej - podlegającej ciągłym zmianom, weryfikującej wiedzę o "ja" przez odnoszenie się do nowych doświadczeń, zadowolonej z życia i chętnie przeciwstawiającej czoła nowym trudnościom. Natomiast rozwój zaburzeń jest związany z obniżoną samooceną, która jest skutkiem przyjmowania za swoje opinii zewnętrznych, dotyczących spraw ważnych dla jednostki. Zaburzenia osobowości powstają, kiedy obraz własnego "ja realnego" pozostaje w konflikcie z obrazem "ja idealnego".

Więcej TUTAJ

Nie jest to może terapia fobii społecznej, bo w tej terapii nie klasyfikuje się pacjentów na podstawie objawów, ale jest moim zdaniem bardzo ciekawa. Jest to podejście humanistyczne do klienta(nie pacjenta), czyli podmiotowe, nie przedmiotowe. Relacja z terapeutą opiera się na zaufaniu. To zaufanie pozwala klientowi się otworzyć, w ten sposób lepiej poznać siebie i dokonać zmiany w swojej osobowości. Terapeuta cię szanuje jako człowieka, akceptuje i nie ocenia, stara się ciebie zrozumieć, poznać. Ja osobiście bardzo bym chciał skorzystać z takiej terapii.