Virtual Reality Cognitive Behavioral Therapy

[Pan Foka]

Nie, nie Call of Duty.

http://android.com.pl/news/60440-samsung...nie-lekow/

W sumie naprawdę ciekawie zapowiada się terapijnie - niby wszystko jest sztuczne, ale jak prawdziwe. I co ważniejsze - już do kupienia, a nie wyfantazjowane jak w latach 90-ych. I tu swoją drogą przychodzą kolejne sprzyjające okoliczności - typowy nolife kupi se do gier i przy okazji będzie dziabał terapię, z drugiej mańki można przekonać mamę do zakupu słowami "to naprawdę nie do gier, tylko do ćwiczenia umiejętności społecznych. I do nauki".

A potem każdy i tak odpali porn simulator.

Wszczynam dyskusję.

[Zasió]

no tak, najpierw pokona się fobie podczas udawanego występu, a potem pójdzie się wykorzystać nowe umiejętności w... porn simulator.

[BlankAvatar]

spoko pomysł

[USiebie]

The Cyberpsychology Lab at the University of Quebec

Próbowano tam wykorzystywać gry komputerowe jako tańszą alternatywę dla specjalnych programów do tego typu terapii. Tym sposobem swojego czasu powstały mody do Maxa Payna, Half-Lifea i Unreala Tournamenta skupiające się na arachnofobii, klaustrofobii i lęku wysokości. Na stronie do pobrania, jak ktoś jest ciekawy, jak to wyglądało.

Taka ciekawostka w temacie.

[iLLusory]

Taka terapia, to chyba tylko w jakimś ośrodku pod nadzorem, bo wiadomo, że jeśli dać to do użytku domowego to w pierwszej kolejności będą eksplorowane możliwości cyber seksu, a sama terapia będzie nie tknięta.

[iLLusory]

http://9gag.com/tv/p/aP7q2x/%E3%81%95%E3...ort?ref=9d

[SzczwanyLisek]

Ostanio natknęłam się na dość ciekawy artykuł dot. wirtualnej rzeczywistości. Z początku nie widziałam w tym nic więcej niż zwykłą zabawę, lecz jak się okazało ma to o wiele więcej ciekawych zastosowań, także w leczeniu różnych fobii, w tym i fobii społecznej. Polecam się zapoznać i wyrazić swą opinię na ten temat. Czy waszym zdaniem taka terapia rzeczywiście może coś wskórać? Bylibyście chętni? 

Terapia VR:
Terapia przy pomocy wirtualnej rzeczywistości odbywa się zgodnie z wszystkimi głównymi założeniami charakterystycznymi dla podejścia poznawczo-behawioralnego, z tą jednak różnicą, że ekspozycja w wyobraźni jest tu zastąpiona przez ekspozycję na sytuacje wykreowane w wirtualnym świecie. […]

Ogólne założenia organizacyjne terapii:
Przed przystąpieniem do ekspozycji należy poddać pacjenta serii testów służących do wstępnego oszacowania poziomu nasilenia zaburzenia. Testy przeprowadza się także tuż po zakończeniu terapii oraz po upływie sześciu miesięcy od czasu ostatniej sesji w celu sprawdzenia trwałości rezultatów. Terapia zakłada odbycie dwunastu sesji indywidualnych prowadzonych przez terapeutę poznawczo-behawioralnego w okresie od trzech do czterech miesięcy. Czas każdej sesji przewidziano na 45 minut, z czego mniej niż 20 minut jest zarezerwowane na ekspozycję w VR. Po zakończeniu każdej części terapii, prowadzący omawia wraz z pacjentem zadania do samodzielnego wykonania przez pacjenta przed kolejnym spotkaniem.

Struktura sesji VRT:
Podczas pierwszego spotkania z pacjentem terapeuta zaznajamia go z przebiegiem terapii oraz z obsługą narzędzi wirtualnego środowiska, do czego służy zaprojektowana do tego celu symulacja przestrzeni ,,neutralnej”. Celem jest nauczenie klienta posługi tegocelusymulacja przestrzeni ,,neutralnej”. Celem jest nauczenie klienta posługiwania się narzędziem, dlatego też znajdują się w nim same przedmioty a nie postacie ludzkie. Osiem następnych sesji stanowi rdzeń terapii, gdyż w czasie ich trwania pacjent poddawany jest ekspozycji w wirtualnym środowisku na sytuacje intymne, wystąpienia publiczne, związane z wrogością innych, wymagające od niego asertywności. Celem treningu odbywanego w pierwszym środowisku jest nauka asertywności: obrony własnych interesów, poglądów, umiejętności odmawiania. Drugie środowisko wiąże się z życiem prywatnym. Klient uczy się jak nawiązywać kontakty z przyjaciółmi, czy prowadzić krótką konwersację. W trzecim środowisku klient trenuje opanowywanie lęku w sytuacji bycia obserwowanym, oraz w jaki sposób zachowywać się, gdy wszyscy wokół nastawieni są negatywnie. W czwartym środowisku klient uczy się jak występować w publicznych przemówieniach zarówno przy neutralnej, aprobującej, jaki znudzonej publiczności.

Ekspozycja w wirtualnym środowisku zawsze musi się odbywać pod stałym nadzorem terapeuty szkoły poznawczo-behawioralnej, który decyduje o powtórzeniu, przedłużeniu bądź zatrzymaniu terapii, w zależności od zachowania pacjenta. Pierwsza konfrontacja, z każdego rodzaju sytuacją zagrażającą, służy wstępnej diagnozie stopnia radzenia sobie przez pacjenta; w czasie następnych trzech ekspozycji (razem cztery próby na jeden rodzaj środowiska) pacjent stara się wprowadzać konstruktywne przekonania i zachowania proponowane przez terapeutę. Całość dopełniają polecenia realizowane przez pacjenta między sesjami w rzeczywistym świecie, które są komplementarne do występujących w czasie sesji terapeutycznych. Zadania te, zalecane do wykonania po każdej sesji, mają na celu głównie rozwijanie adaptacyjnych zachowań w rzeczywistym świecie, takich jak: zachowania asertywne, ograniczanie zachowań unikowych oraz pracę poznawczą poprzez: wychwytywanie dysfunkcyjnych przekonań i ich modyfikację. W czasie dziesiątej i jedenastej sesji pacjent wybiera ekspozycję sprawiającą mu najwięcej problemów i raz jeszcze powtarza ją w celu utrwalenia konstruktywnych zachowań. Na dwunastej sesji następuje podsumowanie postępów klienta i udzielenie mu przez terapeutę ostatnich wskazówek.


Terapia wirtualną rzeczywistością prowadzona jest zgodnie z trzema głównymi regułami: 

1.Diagnozowanie - W czasie ekspozycji, terapeuta bada reakcje pacjenta na środowisko poprzez pytania dotyczące:
• sfery poznawczej: ,,Jakie myśli przychodzą Ci do głowy?" - pomagające ocenić subiektywny poziom ,,zagrożenia” odczuwanego przez pacjenta oraz jego zasoby radzenia sobie. 
• sfery emocjonalnej: ,,Co czujesz?” - potrzebne do oszacowania stopnia natężenia emocji,
• sfery behawioralnej: ,,Co robisz?” - mogące pomóc w identyfikowaniu zachowań unikowych, pasywnych lub agresywnych.

2.Spontaniczność - Podczas ekspozycji terapeuta pozwala pacjentowi zachowywać się spontanicznie, w sposób jak najbardziej zbliżony do stylu reagowania w realnych sytuacjach, by móc poprawić nieadaptacyjne wzorce i utrwalać konstruktywne.

3.Udzielanie instrukcji - Podczas sesji terapeuta instruuje pacjenta o zachowaniach adaptacyjnych do danej sytuacji w sferze behawioralnej, poznawczej i emocjonalnej. 

Cały artykuł

[BlankAvatar]

jak pisałem wcześniej, założenia terapii są bardzo sensowne. W okolicach weekendu zrobie jakis mały update na temat skuteczności #15761