Telefon do ćwiczeń

[Urfe]

Zauważyłem że rozmawianie przez telefon dość spontanicznie z kimś zupełnie obcym bardzo dobrze poprawia tę umiejętność -  dla mnie wcale nie łatwą - dla innych całkowicie zwyczajną. Uczę się też milczenia, co nie jest wcale proste. Zawsze przez te usilnie wciskające się pauzy w moich rozmowach z innym człowiekiem, pewność siebie i motywacja spadały na łeb na szyję. 


O dziwo coraz ich mniej.


Rozmowy telefoniczne z obcymi ludźmi, czasem z drugiego końca Polski wiele dają. Jak to jest u Was? Macie opory przez rozmową telefoniczną? Zniechęca Was fakt że jest to ktoś kogo nie znacie, nie widzicie? Czy przeciwnie, z obcym jest Wam łatwiej?

Pozdrawiam.

[Zasió]

Nie robiłem nigdy takich szalonych rzeczy jak rozmowa, i to przez telefon!, z obcym człowiekiem...

[Kra_Kra]

Jeszcze kiedy równie łatwo było kupić prepaid jak i wywalić, bez tej całej rejestracji... to jeszcze MOŻE bym się zdecydowała na takie ekscesy. Teraz już raczej nie.

[asleep]

Wybierasz jakieś przypadkowe numery, na które dzwonisz? Czy jak to u Ciebie wygląda?

Myślę, że jest to bardzo fajny pomysł i może pomóc w przełamywaniu swoich lęków. Choć zależy też na jakiego rozmówcę się trafi.
Co do rozmów telefonicznych z obcymi to raczej nie mam z tym problemu, chociaż w sumie jedynymi obcymi, z którymi rozmawiam przez telefon są osoby dzwoniące by umówić mnie na spotkanie w sprawie pracy, także są to bardziej formalne rozmowy. Gdybym miała rozmawiać o sobie z kimś kogo nie znam, zapewne wyglądałoby to tak, jak wyglądają moje rozmowy na żywo - nie wiedziałabym co mówić. A milczenie mnie stresuje tak samo w rozmowach telefonicznych jak i w tych face to face. Jednak lubię w rozmowach telefonicznych to, że druga osoba nie widzi mnie i tego mojego lęku, niezręczności. Może to jedynie usłyszeć w moim głosie czy w sposobie formułowania wypowiedzi. Nie widzi jednak mnie i to sprawia, że uczucie wstydu, zażenowania jest mniejsze niż gdybyśmy rozmawiali na żywo.

[SzczwanyLisek]

Jak byłam młodsza (i niefobiczna) to dzwoniłam pod numery z ulotek, które wrzucano do skrzynki i robiłam takie głupie żarty. Teraz to mnie skręca jak mam do kogoś zadzwonić albo odebrać telefon. Choć jeśli chodzi o takie szybkie załatwianie spraw (np pani od korków chce przesunąć zajęcia) to jest luzik i czasem to jestem z siebie aż duma. Ale jak dzwonią do mnie znajomi ze szkoły to nie odbieram. Tylko potem mi głupio bo się muszę tłumaczyć .

[Urfe]

Do Asleep. Oczywiście przypadkowe telefony w grę nie wchodzą. Ale zabawne by to było, gdyby tak.. byle jaki... skądkolwiek i dzwonić.

Na czatach i portalach społecznościowych zdobywam numery. Staram się w miare szybko zapytać o telefon, jeśli druga strona nie widzi problemu to korzystam.

Pierwszy raz od dawna widzę jakiś progres. Rozmowy telefoniczne naprawdę dużo dają. Pamiętam czasy, gdy zatelefonowanie po pizze czy na jakieś ogłoszenie było strasznie dołujące i stresujące. Dziś formalne rozmowy by załatwić konkretną sprawę to pikuś.

[Onigirinori]

Ja może nie dzwonię znaczy no nie z telefonu. Ale gram w gry i tam zawsze często trzeba wbić na czat głosowy. Powiem jakoś to mi pomogło obecnie z nimi gadam zawsze można coś rozmawiać o grze. Na początku bałam się dołączyć do rozmowy ale dobrze trafiłam bo na początku były tylko 2 osoby, obecnie rozmawiam tam nawet z 10 osobami na raz. Jest progres

[christof_k]

Unikam rozmowy przez telefon, a jeśli już nie ma wyjścia, to układam sobie przykładowe dialogi z odpowiedziami, żeby się nie zaciąć i nie rozłączyć wychodząc na jeszcze większego dziwaka niż jestem.

[Vsshz]

Moje życie towarzyskie to w większości same osoby poznane w internecie. E-przyjaciele często nie rozumieją dlaczego nie chce bardziej rozwijać znajomości i zacząć rozmawiać przez telefon bądź skype. Strach przed rozmową jest coraz większy, bo podczas ostatniej miałam odruch wymiotny. Nie mam pojęcia co robić. Znalazłam w sobie siły aby z tym walczyć, mimo tego jak paskudnie się czułam po każdej z konwersacji. Nie rezygnowałam i próbowałam dalej. Teraz już nie potrafię nacisnąć tej pieprzonej zielonej słuchawki.

[Avoid]

Rozmowa przez telefon zawsze jest dla mnie ogromnym wyzwaniem, nie ma znaczenia czy znam tą osobę czy też nie.
Stres mnie zżera jak mam odebrać a co dopiero zadzwonić. Jak już nie mam wyjścia i trzeba dzwonić, piszę na kartce co mam do powiedzenia. W ten sposób mniej się stresuję a podczas pustki w głowie mam ściągę.
Dzwonienie w błahych sprawach jak rejestracja, w sprawie ogłoszenia czy zamówienie taxi itp. bardzo mi pomaga.
Strach przed wbiciem numeru i naciśnięciem zielonej słuchawki jest mniejszy.

Jednak gdy mam dłużej porozmawiać ze znajomym to nie potrafię, wolę face to face.

[Conrad]

Mnie rozmowa z osobą znajomą stresuje, jeżeli akurat jestem w miejscu publicznym. Nie cierpię sytuacji, w których wracam pociągiem z pracy i akurat ktoś z tej pracy dzwoni, bo się musi jeszcze na jakiś temat doświadczać. Rozmowa przy obcych ludziach jest dla mnie równie stresująca, co jedzenie w miejscu publicznym. Kiedy mam służbowo gdzieś zadzwonić, to też oczywiście bardziej stresuje mnie, kiedy mam rozmawiać z kimś po raz pierwszy. Na szczęście to się rzadko zdarza. Dzisiaj jednak musiałem w pracy wykonać telefon, do kogoś z kim rzadko rozmawiam, więc trochę mnie stresuje rozmawianie z tą osobą. Odebrała ku mojemu zdziwieniu żona tego faceta. Oczywiście byłem bardzo zaskoczony, bo miałem przygotowane przemówienie, tylko na sytuację, kiedy to on odbierze swój własny telefon. Na początku byłem spięty i się trochę plątałem, ale udało mi się chyba w miarę sensownie poprosić o przekazanie mężowi wiadomości ode mnie. Jak się zapisuję do fryzjerki, albo do dentysty, to stres jest mały, bo dzwoniłem w oba te miejsca już wiele razy. Generalnie jednak przez telefon rozmawiać nie lubię.

[mc_94]

Ja od niedawna coraz częściej rozmawiam przez telefon i bardzo mi się to podoba. 
O wiele bardziej niż pisanie na chatach. 
Lubię słyszeć głos drugiej osoby. 
Jeśli jest tutaj ktoś chętny do rozmowy telefonicznej ze mną - zapraszam do napisania wiadomości prywatnej lub do znalezienia mnie na gg 


Miłego wieczoru!
M