Leki na depresje - strach przed stłumieniem emocji..

[vellg]

Witam serdecznie, jestem w szczęśliwym związku z moją dziewczyną, niedawno stwierdzono u niej depresje. Bardzo proszę o pomoc i przeczytanie wszystkiego co tutaj napisze..
Nie ma jakiś silnych objawów, czasami lęki w szkole potrafi się rozpłakać na przedmiocie który jest dla niej trudny, w tym wypadku tylko matematyka, popłakać po prostu ze stresu, ale to nie tak, że za każdym razem - tylko co jakiś czas, odkąd mnie poznała jest o wiele lepiej, nie płacze tak często, bardzo często się śmieje i jest nam dobrze.

Jednak najbardziej obawia mnie branie leków, nie wiem jak się dokładnie one nazywają na leczenie depresji, ale czytałem troche o tym i niektóre mają w sobie takie objawy jak całkowite stłumienie emocji, brak zaangażowania w związek, niechęć do partnera.

Jestem osobą dosyć uczuciową, takie coś mnie zniszczy, nie chce żeby zaczęła ich brać, czy każde leki przepisane przez psychiatrę tak działają? Wiem, ze to zalezy od osoby, ale jednak. Czy jeżeli powie psychiatrze, że nie chce w żadnym stopniu takich objawów, żeby wyeliminować leki które tak działają, to to pomoże? Naprawdę zależy nam na tym, żeby całkowicie takich objawów uniknąć, to zniszczy związek..będę załamany.

Druga sprawa, jeżeli takie objawy miały by miejsce, czy po odstawieniu tych leków po jakimś czasie oczywiście wszystko by wróciło do normy, tak jak przed braniem? Niemożliwe, że efekt stłumienia emocji był na zawsze po rozpoczęciu leczenia. Bardzo proszę o pomoc, ciągle o tym myśle..

[Żółwik]

Cześć, witaj na forum.

czy każde leki przepisane przez psychiatrę tak działają?

Nie każde. Są obojętne pod tym względem, a nawet też działające przeciwnie - odhamowująco.

Wiem, ze to zalezy od osoby, ale jednak.

Zależy od osoby. Zależy też nawet od dawkowania tego samego leku, jego połączenia z innymi.

Czy jeżeli powie psychiatrze, że nie chce w żadnym stopniu takich objawów, żeby wyeliminować leki które tak działają, to to pomoże? Naprawdę zależy nam na tym, żeby całkowicie takich objawów uniknąć, to zniszczy związek..będę załamany.

I to jest najwłaściwsze, co możecie zrobić.
Powiedzieć psychiatrze, że zależy Wam na tym, aby uniknąć stłumienia emocjonalnego po lekach. Powiedzieć wprost, że zależy na utrzymaniu życia uczuciowego (czy też seksualnego) na dotychczasowym poziomie.

Druga sprawa, jeżeli takie objawy miały by miejsce, czy po odstawieniu tych leków po jakimś czasie oczywiście wszystko by wróciło do normy, tak jak przed braniem?

Zazwyczaj wraca do normy.

Powodzenia!

[vellg]

Bardzo dziękuje żółwiku za odpowiedź, jest Pan wspaniały.

Myśli Pan, że psychiatra po wysłuchaniu tego, że moja dziewczyna w żadnym wypadku nie chce mieć stłumienia emocjonalnego, woli coś co ją pobudzi, popchnie do działania to on to weźmie od uwagę u faktycznie dobierze tak, żeby całkowicie tego uniknąć?

Czy przykładowo jeżeli zauważylibyśmy, że jednak po lekach - ( bo słyszałem, że nie bierze się tylko jednego leku prawda? Że wypisuje czasami 2/3 rodzaje ) odczuwa spłycenie emocjonalne chociaż w lekkim stopniu, to można udać się do niego, żeby coś z tym zrobił?

Może wymienić lek na inny? Czy jest to możliwe?

[Żółwik]

Myśli Pan, że psychiatra po wysłuchaniu tego, że moja dziewczyna w żadnym wypadku nie chce mieć stłumienia emocjonalnego, woli coś co ją pobudzi, popchnie do działania to on to weźmie od uwagę u faktycznie dobierze tak, żeby całkowicie tego uniknąć?

Weźmie pod uwagę. Ale weźmie pod uwagę też charakter objawów, to z czym Twoja dziewczyna ma problem, czy ma jakieś inne choroby (nawet somatyczne) itp. Czasem będzie to jakiś kompromis.

Czy przykładowo jeżeli zauważylibyśmy, że jednak po lekach - ( bo słyszałem, że nie bierze się tylko jednego leku prawda? Że wypisuje czasami 2/3 rodzaje ) odczuwa spłycenie emocjonalne chociaż w lekkim stopniu, to można udać się do niego, żeby coś z tym zrobił?

Może wymienić lek na inny? Czy jest to możliwe?

Czasem się berze więcej niż jeden lek, ale docelowo dąży się do jednego. Jeśli to jest pierwsza wizyta, to zwykle będzie możliwe umówienie się na kontrolną za ok. 2 tygodnie. To trochę zależy od przychodni, obłożenia lekarza. Ale zwykle pacjenci, którzy już byli, mają pewien priorytet i nie muszą czekać nie wiadomo jak długo na drugą wizytę. Prywatni lekarze czasem umożliwiają nawet kontakt telefoniczny w razie pilnej potrzeby konsultacji.

Można wymienić lek na inny, przy czym zmiana leku nie jest natychmiastowa. Zazwyczaj trzeba zredukować dawkę jednego, odstawić i potem stopniowo wchodzić w drugi. Czasem się robi "na zakładkę", czyli przyjmuje obydwa w małych dawkach, aż do zastąpienia starego nowym.

Bardzo dziękuje żółwiku za odpowiedź, jest Pan wspaniały.

Nie ma za co. Jeszcze nie musisz mnie "panować", poczuję się młodziej.

W przypadku problemów lękowo-depresyjnych oprócz leków warto pomyśleć też o psychoterapii, polecam. Psychoterapia na pewno nie spłyca emocjonalnie.
Lekarz psychiatra na NFZ może dać skierowanie do psychoterapeuty.

[Galadriela]

Oczywiście, że jest to możliwe.
Należy zgłaszać lekarzowi wszystkie działania uboczne, niepożądane, a wtedy można dany lek zmienić lub zmodyfikować jego dawkę, połączyć z jakimś innym-wspomagającym. Można szukać tak długo, aż uzyskany efekt nas zadowoli, a zysk zrekompensuje ewentualne straty. Trzeba się jednak liczyć z tym, że są to środki silnie oddziaływujące na układ nerwowy, więc jakieś uboczne efekty mogą wystąpić i z tym trzeba się liczyć. To trochę na zasadzie wyboru mniejszego zła.
Z drugiej strony skoro dziewczyna jest młodziutka i jej objawy nie są bardzo nasilone, uciążliwe, nie uniemożliwiają jej codziennego funkcjonowania, to może lepiej nie pchać się od razu w farmakoterapię, może lekarz zasugeruje wizytę u psychologa czy psychoterapeuty.
Imo leki to ostateczność.
W każdym razie powodzenia i nie zamartwiaj się na zapas.
To bardzo cenne, że tak wspierasz bliską osobę
Takie wsparcie to połowa sukcesu

[vellg]

Jestem w stanie opłacić jej 2-3 wizyty u Psychoterapeuty, do niedawna chodziła do psychologa, nie pomagał jej prawie w ogole, nie potrafił. Czy psychoterapeuta i psycholog bardzo sie od siebie różnią? Jest to jednak inny poziom leczenia?

Powiem tak, znamy sie 2 miesiące, przed poznaniem potrafiła płakac codziennie bez powodu, sama go nie znała po prostu siedziała bardzo smutna. Odkad sie poznaliśmy po 2-3 tygodniach już było widac poprawe, na ten moment po prostu nie płacze prawie w ogole, tylko naprawdę z jakiegoś powodu większego, wtedy po prostu płacze więcej jakby musiała sie wypłakać.

Rozmawiamy codziennie po przynajmniej pare godzin, w szkole zawsze wie ze moze zadzwonic, napisać. Zajmuje jej duzo czasu.

Mi też się wydaje, że leki to ostatnia rzecz, naprawdę nie warto. Ja widzę różnice, że jest coraz lepiej, ona się boi po prostu i z jednej strony chce brać leki z drugiej nie, boi sie tego że pogorszy jej sie i będzie w takim tragicznym stanie jak kiedyś.

Czy na ten moment psychoterapia by jej coś pomogła? Wykluczając leki całkowicie.

[Galadriela]

Proponuję na początek udać się do psychiatry, on na podstawie wywiadu, opisywanych objawów, rozmowy - spróbuje postawić diagnozę i wybierze optymalną metodę leczenia.
Może się okazać, że obejdzie się bez wytoczenia ciężkich dział farmakologicznych i zasugeruje wizytę u psychoterapeuty.
Psycholog a psychoterapeuta to dwa odrębne zawody, choć zbliżone. Jedynie certyfikowany psychoterapeuta ma uprawnienia do przeprowadzenia terapii.
Możecie wtedy umówić się na pierwszą wizytę i się okaże, czy dziewczyna się kwalifikuje do takiej pomocy, a jeśli tak to w jakiej metodzie będziecie pracować i ile czasowo może to zająć.
Musisz się liczyć z tym, że 2,3 spotkania nie wystarczą, nawet terapie krótkoterminowe, te w nurcie CBT, to zakres czasowy obejmujący kilkanaście lub kilkadziesiąt spotkań.
Może uda się zapisać do terapeuty na NFZ.

[vellg]

Jestem w stanie wydać na nią duzo pieniędzy tylko żeby nie brała tych leków. Nie wytrzymam jeżeli zacznie je brać i stanie się totalnie obojętna na wszystko, na mnie oczywiście też. Nie będzie szczęścia w jej życiu.

Modle się o to naprawdę, że gdy ona pójdzie na ta wizytę i powiedziała mu że nie chce totalnie mieć żadnych stłumień emocji to on to jednak weźmie pod uwagę i albo da jej coś słabszego, bo jednak jej depresja nie jest szczególnie silna, albo po prostu dobierze coś tak żeby jednak tego nie było.

Boje sie strasznie, ze jemu będzie to obojętne i wypisze wszystko pod jej objawy a będzie mial za przeproszeniem gdzieś co ona tam powiedziała..

[Galadriela]

Nie martw się, leki na depresje   nowej generacji nie dają takich objawów, że człowiek chodzi jak zombie, szura nogami, a ślina cieknie mu z ust
Chyba za dużo filmów się naoglądałeś
Lekiem „pierwszego rzutu” zazwyczaj jest SSRI, sama zażywałam i nie przypominam sobie, by zobojętnił mnie emocjonalnie. Owszem tłumił negatywne, niechciane emocje, ale te pozytywne nawet podkręcał. Zdarzały się, szczególnie na początku terapii, (gdy lek już się rozkręcił) nawet stany euforyczne. Człowiek ma wreszcie chęć do życia, motywację, planuje przyszłość, jest pełen pozytywnej energii i dobrej wiary
Nie taki więc diabeł straszny jak go malują. Trzeba tylko dobrać odpowiedni lek.
Żeby nie było tak różowo to zwykle najczęstszym objawem ubocznym jest spadek libido prawie do zera i trudność w osiągnięciu orgazmu.
Ale jak mówiłam wybiera się mniejsze zło.
Zresztą może obejdzie się bez leków, choć znając lekarzy to oni mają jednak tendencje do zapisywania recept, czy jest to koniecznie czy też nie ...
W jakim wieku jest Twoja dziewczyna?
Może poszłaby na wizytę z rodzicem, który potrafiłby jasno sprecyzować wasze oczekiwania.

[argo]

Nie martw się, leki na depresje   nowej generacji nie dają takich objawów, że człowiek chodzi jak zombie, szura nogami, a ślina cieknie mu z ust
Chyba za dużo filmów się naoglądałeś

Dokładnie! @vellg‍, to nie jest tak, że jak zaczniesz brać leki to od razu stajesz się zupełnie inną osobą albo wręcz wrakiem człowieka. 

Sama doświadczenie mam tylko z fluoksetyną (SSRI) i rzeczywiście wystąpiło u mnie stępienie wrażliwości, ale nie do tego stopnia, żeby być zupełnie obojętną na wszystko. Leki "wyrównały" mnie emocjonalnie, nie płakałam z byle powodu, nie miałam dużych wahań nastroju tak jak wcześniej. Rzeczywiście te bardzo pozytywne emocje też zostały stępione, ale zaczęło mi to przeszkadzać dopiero później. Na początku leki bardzo pomogły mi wydostać się z tego największego dołka. A jeżeli chodzi o relacje z innymi to wręcz się polepszyły - swobodniej rozmawiałam z rodziną, nie spinałam się tak mocno w kontakcie z ludźmi.

Oczywiście każdy ma inne doświadczenia, leki które pomogą jednemu dla innego mogą mieć uciążliwe skutki uboczne, ale o tym trzeba samemu się przekonać. Myślę, że jeśli twoja dziewczyna chciałaby spróbować i zaleca jej to specjalista to może warto dać lekom szansę.