Studiowanie psychologii

[kulka31]

Witajcie, mam pytanie do osób, które studiują psychologię lub już ją skończyły. Czy studiowanie psychologii ma sens jeśli samemu ma się pewne zahamowania i trudności w kontaktach z innymi ludźmi? Bardzo interesuje mnie ta dziedzina nauki, chciałabym się rozwijać w tym kierunku, a w przyszłości pracować jako psycholog lub psychoterapeuta. A jednocześnie, nie bez powodu znalazłam się na tym forum. Mam problemy w nawiązywaniu nowych znajomości, a jeśli już kogoś poznam to nie są to relacje satysfakcjonujące. Wynika to pewnie z zaniżonej samooceny. Korzystałam już z pomocy psychoterapeuty. I to nie raz. Jednak jak do tej pory nikt nie nauczył mnie jak można pracować nad poczuciem własnej wartości, a ja czuję się bardzo zagubiona w tym temacie. Wizyty u obecnej terapeutki trwają od 10 do 20 minut, a po wyjściu z gabinetu mam poczucie, ze był to czas zmarnowany. Niestety, na chwilę obecną nie mam możliwości chodzić do nikogo innego. 

W tym roku nie dostałam się na psychologię i nie zdecydowałam się na żaden inny kierunek. Mam więc do dyspozycji cały rok, aby spróbować coś zmienić w sposobie myślenia. Obawiam się jednak, że bez pomocy kogoś kompetentnego nie uda mi się to. 

Wiem, że studiowanie psychologii nie rozwiąże moich problemów, ale może samo chodzenie na zajęcia, spotykanie nowych ludzi i ciągłe mobilizowanie się do tego, aby otwierać się na innych sprawi, że będę czuć się pewniej w sytuacjach społecznych.
Może ktoś z was ma podobne doświadczenia i chce się nimi ze mną podzielić? 

Ciągle mam nadzieję na to, że cały ten pomysł ze studiowaniem psychologii nie jest głupi, a moje doświadczenia będę mogła wykorzystać w pracy z ludźmi o podobnych problemach.

[niki11]

Wiesz nie chce Cię martwić, ale na psychologie co roku jest bardzo dużo chętnych, więc jeśli teraz się nie dostałaś to za rok pewnie też się nic nie zmieni, chyba, że poprawisz mature, w każdym bądź razie powodzenia życze

[BlankAvatar]

to chyba zależy jak duże te zahamowania i czy masz zamiar coś z nimi zrobić

[Sparkle]

Musiałabyś być lub umieć udawać pewną siebie osobę, bo raczej będąc zastraszoną sierotką nie zrobisz kariery. Sama nie chciałabym trafić na psychologa z fobią, który z niej nie wyszedł.
Co do poznawania tych nowych ludzi to u mnie w porównaniu do wcześniejszych lat edukacji to na studiach miałam najbardziej płytkie znajomości, ale u innych może jest/było inaczej.

Są tu fobicy psycholodzy/psychiatrzy ?

[Żółwik]

Musiałabyś być lub umieć udawać pewną siebie osobę, bo raczej będąc zastraszoną sierotką nie zrobisz kariery. Sama nie chciałabym trafić na psychologa z fobią, który z niej nie wyszedł.

Psycholog może robić różne inne rzeczy niż prowadzenie terapii. Może pracować naukowo, robić badania, pisać książki, wykładać na uczelni, współpracować ze sportowcami, w marketingu, w sztabach wyborczych.
Nawet z fobią może mieć zdolności, które zyskają uznanie. Ale fakt, że lepiej powinien się podleczyć.

[mastodont]

Mam podobny problem. W tym roku się dostałem na psychologię, marzyłem o tym od jakiegoś czasu, że jako fobik się przełamię i zacznę nowe życie w nowym środowisku, a potem będę w pracy wykorzystywał swoje doświadczenia i pomagał podobnym mi przypadkom. Nie sądzę żeby to zadziałało, właśnie intensywnie myślę czy nie zrezygnować. Zastanawiam się, czy jest jakaś dziedzina w której mógłbym pracować po psychologi, a nie wymagałaby pracy strichte z ludźmi, jedynie "o nich". Myślałem o czymś w rodzaju tłumaczenia dokumentów z tej dziedziny.. Tylko mój przypadek jest specyficzny i muszę przyznać, że wcześniej nie pracowałem nad swoją fobią, a tylko ją pogłębiałem, możliwe, że przez to mam teraz większe trudności, Ty możesz sobie poradzić, jeśli uczciwie wykorzystasz ten rok na pracę nad sobą i poprawę matury.. A swoją drogą, nie jestem na kierunku jedynym psychologiem chodzącym do psychologa.

[Gato]

Sam kiedyś chciałem iść na psychologię, ale bardziej po to, aby dowiedzieć się jak działa ludzki mózg, czym się kierujemy i tak dalej. Ostatecznie zrezygnowałem, ale miałem okazję poznać trochę to środowisko.
Z moich obserwacji mogę powiedzieć, że na studiach znajdzie się wybitne jednostki, osoby zafiksowane na tym temacie, którzy bardzo szybko zdobywają wiedzę i naprawdę można ich podziwiać. Jest też trochę takich zwykłych studentów. Ale jest też olbrzymia ilość osób, które wybierają ten kierunek właśnie po to, aby poradzić sobie z własnymi problemami, a dopiero potem może pomagać innym.
Niby cel szczytny, ale ja bym się jednak trochę obawiał takich osób. To coś podobnego do grubego dietetyka, alkoholika prowadzącego spotkania AA i tak dalej.

Jak to powiedziała kiedyś moja znajoma (szkoda że już nie mamy kontaktu) - najpierw trzeba zadbać o siebie, aby potem móc dbać (i uczyć się jak to robić) o innych.