Nic nie jest warte mówienia

[Dalekadroga]

Ostatnio coraz częściej uświadamiam sobie, że się nie wypowiadam, ponieważ według mnie żaden temat nie jest wart wspomnienia, np.: opinie moje (czy też innych ludzi) nie obchodzą nikogo, a z kolei fakty są oczywiste. Więc o czym tu gadać?

Z drugiej strony szczerze podziwiam gaduły, osoby prowadzące small talk albo takie, co rozmowie wtrącają, jakie to kuzynka/sąsiadka/ktoś równie mało istotny miał problemy. To niesamowite, że opowiadają o tym bez żenady i że druga osoba wykazuje (przeważnie) zainteresowanie takimi wątkami.

Nie wiem, czy ktoś miał podobnie, bo małomówność a nieuważanie niczego za istotne, by o tym mówić, to co innego. W tym przypadku masz jakieś myśli (a nie nagłą pustkę w głowie), ale ostatecznie wszystkie odrzucasz. Możesz mieć sporo zainteresowań, nawet wspólnych z rozmówcą, ale tematu pasji nie będziesz drążyć, bo uznasz, że albo zanudzisz go, albo już to wie i uzna cię za laika. Podobnie jest z newsami, filmami itp. Ja nawet unikam pytania o cokolwiek, by nie uznano mnie za kogoś, kto pcha się z butami w prywatność lub za niedorozwoja, który nie zrozumiał czegoś trywialnego.

Myślę podobnie do Ciebie. Uważam że każdy jest inny. Są ludzie, którzy lubią rozmawiać o innych, o niczym, o błahostkach, i ci dla których to nie jest po prostu interesujące, nie czują przyjemności w takiej rozmowie. Szkoda tylko że przez ogół społeczeństwa jest to różnie odbierane, zwłaszcza negatywnie.

[Siódmy]

Mam tak często, nawet teraz miałem wahanie czy warto tutaj coś napisać, bo jakie to może mieć znaczenie to co napiszę? Często też co innego chcę przekazać, a wychodzi co innego lub inaczej mnie ludzie rozumieją niż bym chciał.