3 propozycje mężczyzn dla pań

[Alexander Guard]

Temat skierowany jest do damskiej części naszej społeczności. Chodzi o ułożenie podanych typów mężczyzn w kolejności od najkorzystniejszej dla siebie opcji aż do najmniej korzystnej. Typy są oczywiście uproszczeniem sprawy, nie należy tej listy odbierać stereotypowo.
 
1. Artystyczna dusza, zajęta robieniem kariery. Słabiej z dbaniem o życie rodzinne, wiecznie zabiegany i zapracowany w swej branży. Cieszy się reputacją artysty, co okazuje się jego sposobem na uzyskanie całkiem dobrego statusu i uznania. Gorzej niestety ze zdrowiem, a sukces rzadko oznacza tu pieniądze na dostatnie życie. Nie wiadomo, jak to robi, ale ludzie często przymykają oko na jego niedoskonałości, a łaskawy los równie często się do niego uśmiecha.
 
2. Gość radzący sobie społecznie, dobrze zarabiający i zapewniający utrzymanie całej rodzinie. Ale trudno na dobrą sprawę powiedzieć, czy wykazuje się dużymi zdolnościami adaptacyjnymi, czy też zwyczajnie się dostosowuje, niczym rynkowy pantoflarz, robiąc, co mu każą. Nie można mu jednak odmówić zdrowia ani dobrej kondycji fizycznej. Partnerem w relacji jest dobrym.
 
3. Mężczyzna, który sięga po władzę i otwiera własną, dobrze prosperującą firmę. Nie ma samodzielnej siły sprawczej, jak pierwszy typ (artysta), sprawnie deleguje za to zadania na innych ludzi. Podobnie do artysty nie jest najlepszy prywatnie w życiu rodzinnym, co potrafi jednak zrekompensować sporymi dobrami materialnymi. Niestety kiepsko ze zdrowiem, trzyma się jednak chłopina dzięki prywatnemu leczeniu u najlepszych.

[Roztoczanka]

Wolę żyć sama i dzieci też nie mieć, ale jakby mi się zmieniło to tylko 2, a najlepiej ze zmianami. Nie musiałby radzić sobie społecznie i zarabiać na całą rodzinę tylko tak wspólnie ze mną. Jakoś bardzo zdrowy i z kondycja też nie musiałby być. Ważne że dobry partner i rodzina ważna. A karierę jak chce moze robić byleby nie kosztem rodziny.

1 i 3 nie pasowali by mi, bo są źli w relacjach rodzinnych i zajmują się tylko sobą, po co by mi był taki ktoś. To już lepiej być samemu. Po co ja bym tam im jeszcze była niech sobie żyją sami zarabiają i robią kariery. 

No chyba że 3 jeszcze by zaczął spędzać czas z rodziną.

Artysta to na końcu za dużo by musiał zmienić. Czas dla rodziny, musiałby oprócz tego pójść do normalnej pracy żeby nie było wszystko na mnie zrzucone, albo chociaż w tym czasie ogarnąć dom i dziecko. No i trochę mniej pracować i być zabiegany. Bo zapracowanie, zabieganie, spędzanie czasu z rodziną, robienie kariery i słabe zdrowie to szybsza śmierć, a to oznacza że i tak bym została ze wszystkim sama.

[niegodziwa]

wklej ich fotki, patrzac na konkretnego czlowieka latwiej poznac jego osobowosc

[AlterEgo]

ten, który ma władzę i jest bogaty ma dobre zdrowie bo ma dobrą chemię w głowie

[karmazynowy książę]

"czy też zwyczajnie się dostosowuje, niczym rynkowy pantoflarz, robiąc, co mu każą"
Rynkowy pantoflarz? Co to znaczy? Skoro dostosowuje się do zmiennych warunków rynkowych, to znaczy, że jest zaradny

[Pan Foka]

Godziwie upada i zostaje 1. Artystą

[bajka]

nie za bardzo rozumiem, co oznacza stwierdzenie "nie ma samodzielnej siły sprawczej" odnośnie typu 3. skoro otwiera własną firmę?

[Supa]

To chyba chodzi o to że najpierw ją ma ( siłę sprawczą) zakładając firmę a później z niej rezygnuje wyznaczając zadania w firmie. Czyli raczej nie rządzi a jest po prostu beneficjentem własnej firmy. Może poprzez menadżerów albo prawników z pełnomocnictwem? Czy coś w tym rodzaju.
Jeśli dobrze zrozumiałem.

[U5iebie]

To chyba chodzi o to że najpierw ją ma ( siłę sprawczą) zakładając firmę a później z niej rezygnuje wyznaczając zadania w firmie.

Albo o to, że jest oskarkiem i dostał firmę od rodzicuf, czy coś. xP

[bajka]

żeby firma dobrze prosperowała trzeba przecież mieć umiejętność stałego (a nie jednorazowego) delegowania zadań odpowiednim osobom, to dalej siła sprawcza; zresztą nawet jak się dostanie firmę od rodziców to przy nieumiejętnym zarządzaniu- w końcu padnie
ale ok odnosząc się do postu głównego. 1 - najniżej w drabinie matrymonialnej. liczenie na łut szczęścia, emocjonalność w działaniu = nieprzewidywalność; podejmowanie decyzji nie w oparciu chociaż o minimalna racjonalność tylko pod wpływem emocji - po co wikłać się w relacje z człowiekiem, po którym nie wiadomo czego się spodziewać? chyba trzeba być masochistą

[Użytkownik 105022]

To brzmi jak opisy z jakichś horoskopów Uważam, że nie da się na podstawie tych opisów udzielić rzetelnej odpowiedzi, więc jeśli chcesz na tym bazować, to możesz zostać wprowadzony w błąd. Nawiasem mówiąc, te pytania są dla kobiet dość obraźliwe.

[Ambroży]

Ja chyba mam pewne doświadczenie w dziedzinach panów 1 i 3, więc ośmielę się wypowiedzieć. Znam trochę świat artystów utrzymujących się z bycia artystami (co samo w sobie jest rzadkością, gdyż te dwie rzeczy często się wykluczają), bo sam miałem zostać koncertującym pianistą, znam też trochę świat małego przedsiębiorcy, pomagałem przez jakiś czas przy prowadzeniu małej firmy znajomego. Wybaczcie ci których urażę, ale te opisy na pierwszy rzut oka to jakiś kompletny bełkot, zlepek losowych, niezwiązanych ze sobą cech. Niestety jak bliżej się im przyglądam, zaczynam odnosić wrażenie, że ich autor ma chyba trochę ból pupy, że są ludzie, którzy cokolwiek w życiu osiągnęli, a fakt, że musieli coś poświęcić w tym celu, zasługuje jedynie na pogardę.

[Matlaltsauatl]

Temat skierowany jest do damskiej części naszej społeczności. Chodzi o ułożenie podanych typów mężczyzn w kolejności od najkorzystniejszej dla siebie opcji aż do najmniej korzystnej. Typy są oczywiście uproszczeniem sprawy, nie należy tej listy odbierać stereotypowo.

1. Artystyczna dusza, zajęta robieniem kariery. Słabiej z dbaniem o życie rodzinne, wiecznie zabiegany i zapracowany w swej branży. Cieszy się reputacją artysty, co okazuje się jego sposobem na uzyskanie całkiem dobrego statusu i uznania. Gorzej niestety ze zdrowiem, a sukces rzadko oznacza tu pieniądze na dostatnie życie. Nie wiadomo, jak to robi, ale ludzie często przymykają oko na jego niedoskonałości, a łaskawy los równie często się do niego uśmiecha.

2. Gość radzący sobie społecznie, dobrze zarabiający i zapewniający utrzymanie całej rodzinie. Ale trudno na dobrą sprawę powiedzieć, czy wykazuje się dużymi zdolnościami adaptacyjnymi, czy też zwyczajnie się dostosowuje, niczym rynkowy pantoflarz, robiąc, co mu każą. Nie można mu jednak odmówić zdrowia ani dobrej kondycji fizycznej. Partnerem w relacji jest dobrym.

3. Mężczyzna, który sięga po władzę i otwiera własną, dobrze prosperującą firmę. Nie ma samodzielnej siły sprawczej, jak pierwszy typ (artysta), sprawnie deleguje za to zadania na innych ludzi. Podobnie do artysty nie jest najlepszy prywatnie w życiu rodzinnym, co potrafi jednak zrekompensować sporymi dobrami materialnymi. Niestety kiepsko ze zdrowiem, trzyma się jednak chłopina dzięki prywatnemu leczeniu u najlepszych.

Trochę nie bardzo rozumiem. Właściwie to kompletnie nie rozumiem. No ale ok, skoro to uproszczenie... Skoro podany nie jest wygląd ani charakter, to załóżmy, że jedno i drugie byłoby identyczne we wszystkich przypadkach (pomijając określenia, które nie bardzo rozumiem).

1. Nie kojarzę żadnych artystycznych dusz, nie mój krąg znajomych, lepiej dogaduję się z innym typem ludzi. Niedbanie o życie rodzinne to duży minus, a może deal-breaker. A w zamian... brak pieniędzy i zdrowia? Ale za to jakiś random może powiedzieć o nim coś dobrego i czasem ma szczęście? A do tego jeśli zrobi coś złego, to ludzie przymkną na to oko? Brzmi jak dobre wejście w potencjalną patolę.

2. Tu są same plusy. Jedyne, co brzmi negatywnie to część o robieniu, co mu każą, ale w tym wąskim kontekście to może oznaczać cokolwiek. Jest zaradny, stara się w związku, dużo zarabia i jest zdrowy, więc mniejsza szansa, że zejdzie na jakiś zawał po trzydziestce i mnie zostawi w żałobie.

3. Tu kolejny, który nie jest dobry w życiu rodzinnym, ale za to dużo zarabia. Do tego ma słabe zdrowie. Innymi słowy, gorsza wersja pana #2, ale za to zarabia jeszcze więcej niż pan #2.

2-3-1 i podejrzewam, że większość by to tak ułożyła, biorąc pod uwagę, że #2 to prawie same zalety, a #1 to prawie same wady.

[Rival]

Bez podanego wzrostu i wyglądu w skali od 1 do 10 to pytanie nie ma sensu

[Alexander Guard]

Sytuacja wymaga wyjaśnienia. Bo zaszło tu nieporozumienie. Łatwiej mi będzie wszystko wyjaśnić, jeśli odniosę się do tej wypowiedzi:

Nawiasem mówiąc, te pytania są dla kobiet dość obraźliwe.

Bardzo się tym przejąłem.  I chyba wiem, na co mógł zabrzmieć mój post...  W rzeczywistości odnosi się on do mych osobistych dylematów, w jakich rolach się mniej lub bardziej odnajduję, oraz ciekawości, czy na forum jest jakaś sympatyczka mego typu osobowości i aspiracji.

A rozumiem, że zabrzmiało to na jakąś ironiczną aluzję, jakbym sugerował, że kobiety operują na jakimś wąskim zakresie typów mężczyzn, tak? Byłoby to dalekie od mojego spojrzenia na temat.

Wygląda na to, że zbiegło się tu niefortunnie parę rzeczy:

1. Moje zaburzenie Zespół Aspergera, cechuje m.in. to, że nie sięgając po retorykę wspomnianych aluzji czy ironii, jestem mniej czuły na to, że ma wypowiedź może na coś takiego dla drugiej strony zabrzmieć.

2. Skoro wśród cech mogących interesować kobiety wymieniam tak linczowane społecznie wartości, jak kariera czy władza, może to zabrzmieć, jakobym się skarżył, że na tak niedobre rzeczy lecą - mówiąc kolokwialnie - kobiety. Tymczasem mnie samemu podoba się władza, zwłaszcza posiadana. W szczególnej dezaprobacie społecznej jest robienie kariery. A, jak miała powiedzieć Hypatia z Aleksandrii Nauczanie przesądów, jak gdyby były prawdami, jest straszne. Umysł dziecka akceptuje i wierzy im, i tylko z wielkim bólem, a może i tragedią, będzie mógł się ich pozbyć przez lata.

3. Gdy z tak kontrowersyjnymi wartościami się wychyli na forum, gdzie nie brak mizogonii, mieszanka mogła okazać się tylko wybuchową.

4. Aczkolwiek prawdą jest, że podczas sporządzania opisu swoich typów doszła do głosu, może troszkę , delikatna nuta zazdrości, ale poniższe twierdzenie to już zgoła nieuprzejma przesada:

Wybaczcie ci których urażę, ale te opisy na pierwszy rzut oka to jakiś kompletny bełkot, zlepek losowych, niezwiązanych ze sobą cech. Niestety jak bliżej się im przyglądam, zaczynam odnosić wrażenie, że ich autor ma chyba trochę ból pupy, że są ludzie, którzy cokolwiek w życiu osiągnęli, a fakt, że musieli coś poświęcić w tym celu, zasługuje jedynie na pogardę.

Ty jesteś na forum stosunkowo krócej od osób, jakim miałem przyjemność gratulować odniesionych sukcesów, mimo, że sam ich nie miałem. Wierzę, że osoby te to pamiętają i przynajmniej dla nich odniesione przez Ciebie na mój temat wrażenie - nie brzmi dość przekonująco.

[Matlaltsauatl]

I chyba wiem, na co mógł zabrzmieć mój post... W rzeczywistości odnosi się on do mych osobistych dylematów, w jakich rolach się mniej lub bardziej odnajduję, oraz ciekawości, czy na forum jest jakaś sympatyczka mego typu osobowości i aspiracji.

Tak właśnie myślałam, że tak może być (ktoś też chyba to zauważył). Ale wg mnie ukazałeś jednak różne postacie (z charakteru).

[Ketina]

A może jeszcze podasz, jakie ci panowie mają znaki zodiaku, kiny, enneagram, cokolwiek, bo nie wiem, czy mi się ta cała impreza będzie opłacać po drugiej stronie, w zaświatach? ; D

Ja osobiście dużą uwagę zwracam na komunikację niewerbalną danej osoby, co jest przecież paradoksalne zważając na to, że mam ASD. Czy masz może podobnie?

"czy też zwyczajnie się dostosowuje, niczym rynkowy pantoflarz, robiąc, co mu każą"
Rynkowy pantoflarz? Co to znaczy? Skoro dostosowuje się do zmiennych warunków rynkowych, to znaczy, że jest zaradny

A to ci heca. ; P Może i @Alexander Guard użył niecodziennego określenia odbiegającego od tego, co się chce ukryć poprzez "zmowę milczenia" w naszym społeczeństwie, ale chyba łapię, o co mu chodzi.

Zawsze mnie zastanawiało, jak to z tym jest. Przecież panie lekkich obyczajów też dostosowują się do dynamicznej sytuacji rynkowej i często poświęcają swoją godność osobistą, byleby utrzymać swoją pozycję i zarobić ogromy hajs... W naszym społeczeństwie zwykło się diametralnie inaczej postrzegać wyżej wspomniane przeze mnie jednostki i pracoholików, którzy może i nie sprzedają swojej d*py w sensie dosłownym, ale często zaprzedają swoje zainteresowania, relacje z innymi czy nawet swój własny charakter, byleby zarobić jak najwięcej $$$ w najprężniej rozwijającej się branży.

Co innego jeśli indywidualne predyspozycje rzeczywiście pokrywają się z aktualnymi wymaganiami rynkowymi...

Niemniej jednak myślę, że ten krótki opis pana nr 2 nie zawiera dostatecznej ilości informacji, byśmy mogli go pod tym kątem jednoznacznie osądzić.

____________

Wstępnie wybrałabym pana nr 1 lub 3, ale musiałabym każdego z nich bliżej poznać, by ocenić, czy z tego będzie coś więcej.

[Alexander Guard]

I chyba wiem, na co mógł zabrzmieć mój post... W rzeczywistości odnosi się on do mych osobistych dylematów, w jakich rolach się mniej lub bardziej odnajduję, oraz ciekawości, czy na forum jest jakaś sympatyczka mego typu osobowości i aspiracji.

Tak właśnie myślałam, że tak może być (ktoś też chyba to zauważył). Ale wg mnie ukazałeś jednak różne postacie (z charakteru).

Skoro podałem trzy, to musiały być różne.  Do zacytowanego wyżej fragmentu mojej wypowiedzi zapomniałem dodać, że wstawiłem tam również typ, będący moim totalnym przeciwieństwem. Stąd pewnie nie czujesz się przekonana. Zaufaj mi nieco. 

A może jeszcze podasz, jakie ci panowie mają znaki zodiaku, kiny, enneagram, cokolwiek, bo nie wiem, czy mi się ta cała impreza będzie opłacać po drugiej stronie, w zaświatach? ; D

Nie w tym życiu? Nie bądź taka znowu skromna. 

Ja osobiście dużą uwagę zwracam na komunikację niewerbalną danej osoby, co jest przecież paradoksalne zważając na to, że mam ASD. Czy masz może podobnie?

Nietypowe, rzeczywiście. U mnie bywało z tym różnie; najbardziej na komunikaty niewerbalne wyczuliłem się stając przed wyzwaniami odgrywania roli w amatorskim teatrze (nie improwizowanym, tylko przygotowywanym). Dzięki temu, że dostałem czas na przygotowanie się, miałem znaczne ułatwienie, żeby do odgrywanej postaci dobrać gesty, ściągnięte czasem z książki o mowie ciała. Dzięki temu doświadczeniu skłoniłem się trochę ku komunikacji niewerbalnej, ale fobia chyba wzięła górę, bo też na deskach specjalizowałem się w tremie...

"czy też zwyczajnie się dostosowuje, niczym rynkowy pantoflarz, robiąc, co mu każą"
Rynkowy pantoflarz? Co to znaczy? Skoro dostosowuje się do zmiennych warunków rynkowych, to znaczy, że jest zaradny

A to ci heca. ; P Może i @Alexander Guard użył niecodziennego określenia odbiegającego od tego, co się chce ukryć poprzez "zmowę milczenia" w naszym społeczeństwie, ale chyba łapię, o co mu chodzi.

Zawsze mnie zastanawiało, jak to z tym jest. Przecież panie lekkich obyczajów też dostosowują się do dynamicznej sytuacji rynkowej i często poświęcają swoją godność osobistą, byleby utrzymać swoją pozycję i zarobić ogromy hajs... W naszym społeczeństwie zwykło się diametralnie inaczej postrzegać wyżej wspomniane przeze mnie jednostki i pracoholików, którzy może i nie sprzedają swojej d*py w sensie dosłownym, ale często zaprzedają swoje zainteresowania, relacje z innymi czy nawet swój własny charakter, byleby zarobić jak najwięcej $$$ w najprężniej rozwijającej się branży.

Co innego jeśli indywidualne predyspozycje rzeczywiście pokrywają się z aktualnymi wymaganiami rynkowymi...

Można na Ciebie w takich podbramkowych sytuacjach liczyć.  Dodam - do wiadomości Wszystkich, że podpisuję się pod ostatnim zdaniem.

[Użytkownik 105022]

Sytuacja wymaga wyjaśnienia. Bo zaszło tu nieporozumienie. Łatwiej mi będzie wszystko wyjaśnić, jeśli odniosę się do tej wypowiedzi:

Nawiasem mówiąc, te pytania są dla kobiet dość obraźliwe.

Bardzo się tym przejąłem.  I chyba wiem, na co mógł zabrzmieć mój post...  W rzeczywistości odnosi się on do mych osobistych dylematów, w jakich rolach się mniej lub bardziej odnajduję, oraz ciekawości, czy na forum jest jakaś sympatyczka mego typu osobowości i aspiracji.

A rozumiem, że zabrzmiało to na jakąś ironiczną aluzję, jakbym sugerował, że kobiety operują na jakimś wąskim zakresie typów mężczyzn, tak? Byłoby to dalekie od mojego spojrzenia na temat.

Spróbuję wyjaśnić. Dla mnie wszystkie trzy opcje bazują na założeniu, że kobieta to pijawka, która wchodzi w związek wyłącznie po to, by biednego mężczyznę eksploatować. Eksploatacja jest oczywiście głównie finansowa  ale może przybierać tez inne formy, np. żerowania na czyjejś sławie, prestiżu, czy pozycji społecznej. I teraz, zadając te pytania próbujesz jedynie wychwycić niuanse tej eksploatacji, czyli czy np. kobieta jest w stanie zadowolić się mniejszą ilością pieniędzy w zamian za prestiż, czy też może odwrotnie itp. Dlatego brzmi to przerażająco.

A jeśli miałabym odpowiedzieć bardziej szczegółowo, to kim jest np. ta artystyczna dusza? Artysta artyście nierówny. Może to być równie dobrze artysta malarz przenoszący na płótno swoje marzenia senne, jak i np. perkusista w zespole rockowym. Myślisz, że to wszystko jedno? Otóż wręcz przeciwnie. Mnie na przykład ten pierwszy prawie na pewno by zainteresował a ten drugi prawie na pewno nie. Co to znaczy, że ktoś ma problemy ze zdrowiem? Choruje na trąd, tak że nie mogę się do niego zbliżyć, czy może często się przeziębia? Skąd pomysł, że kwestia taka jak stan zdrowia będzie dla mnie priorytetową (bo sugerujesz, że jest priorytetowa, skoro na tej podstawie mam wybrać jedną z opcji)? Albo dlaczego ma mnie obchodzić czy ktoś ma firmę czy pracuje na etacie? Co za różnica? Niech robi to, w czym czuje się spełniony.

Jest mnóstwo ważniejszych rzeczy niż stan zdrowia albo rodzaj zatrudnienia. Jaka to jest osoba? Jak traktuje ludzi? Czy jest empatyczna? Jakie wyznaje wartości? W co wierzy? Czy postępuje etycznie? Czy jest zrównoważona emocjonalnie? Czy podziela moje poglądy na ważne tematy? Czy mam z nią o czym rozmawiać? To są istotne kwestie (niektóre, bo jest ich więcej). Jestem człowiekiem, a nie robotem, który wrzuca dane do odpowiedniego skryptu, kalkuluje i stwierdza co mu się bardziej opłaci.

Jeżeli zadałeś to pytanie dlatego, że nie wiesz jaka rola życiowa bardziej odpowiada kobietom, to odpowiem Ci tak: taka która odpowiada Tobie. I to jest poważna odpowiedź. Nikt nie jest bardziej atrakcyjny od człowieka, który żyje w zgodzie ze sobą i realizuje swój własny oryginalny pomysł na swoje życie. I odwrotnie, nikt nie jest mniej atrakcyjny od człowieka, który zrobi wszystko, łącznie z totalną rearanżacją swojego życia, byle tylko się komuś przypodobać. Nawet jeśli z początku nie widać, że jest to umizgiwanie się, to i tak prędzej czy później wyjdzie na jaw i nie wyniknie z tego nic dobrego.

[happy_face]

@Hypatia pięknie napisane, wyjdziesz za mnie?D
@Alexander Guard wiem ze pytanie nie było skierowane do mnie, ale ja na twoim miejscu pracowałbym w pierwszej kolejności nad samoocena. no i tez uważam ze umizgiwaniem się i robieniem z siebie ofiary przychylności kobiet raczej nie zyskasz

[Użytkownik 105022]

@Hypatia pięknie napisane, wyjdziesz za mnie?D

   No nie wiem... to zależy czy masz firmę, czy pracujesz na etacie  

[Pan Foka]

Prosimy o kolejne trzy opcje żeby ułatwić wybór

[Alexander Guard]

Dla mnie wszystkie trzy opcje bazują na założeniu, że kobieta to pijawka, która wchodzi w związek wyłącznie po to, by biednego mężczyznę eksploatować.

Jakie masz - przedstaw proszę - podstawy, by przypisywać mi tak negatywne zapatrywanie na kobiety? Na razie temat kończy się na pierwszych dwóch słowach, rozpoczynających całe zdanie.

Jeżeli zadałeś to pytanie dlatego, że nie wiesz jaka rola życiowa bardziej odpowiada kobietom, to odpowiem Ci tak: taka która odpowiada Tobie. I to jest poważna odpowiedź. Nikt nie jest bardziej atrakcyjny od człowieka, który żyje w zgodzie ze sobą

"Jeżeli".

Prawdziwych pobudek, z jakich sformułowałem swój post nie omieszkałem przedstawić już wcześniej... Ale nic tak nie stoi w opozycji do podejrzewania mnie o poniżające umizgiwanie się kosztem własnej natury, jak moje własne słowa "rynkowy pantoflarz", pokazujące jednoznacznie, jakie mam w tej sferze podejście do kobiet i siebie... Wręcz cieszę się, że palnąłem te słowa, jakie wcześniej wzbudzały kontrowersje. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.   

A jeśli miałabym odpowiedzieć bardziej szczegółowo, to kim jest np. ta artystyczna dusza? Artysta artyście nierówny. Może to być równie dobrze artysta malarz przenoszący na płótno swoje marzenia senne, jak i np. perkusista w zespole rockowym. Myślisz, że to wszystko jedno? 

Dziękuję za szczegółowe rozwinięcie; mimo, że w wątku wyraźnie zaznaczyłem:

Chodzi o ułożenie podanych typów mężczyzn w kolejności od najkorzystniejszej dla siebie opcji aż do najmniej korzystnej. Typy są oczywiście uproszczeniem sprawy, nie należy tej listy odbierać stereotypowo.

________

Jestem człowiekiem, a nie robotem, który wrzuca dane do odpowiedniego skryptu, kalkuluje i stwierdza co mu się bardziej opłaci.

A powiało takim chłodem, że aż mi herbata ostygła.  

Ja też jestem, wyobraź sobie, człowiekiem i napisałem chyba słowa wyjaśnienia. Tylko, o ile mnie stać było na napisanie, że się Twą wzmianką o obraźliwym charakterze wypowiedzi przejąłem i się do wszystkiego odniosłem, o tyle Ciebie Hypatio nie było stać kompletnie na odniesienie się do wytłumaczenia mego. Tym bardziej nie poczuwam się do odpowiedzi na kilkanaście pytań, jakie w swym poście na próżno stawiasz.

[happy_face]

@Hypatia haha, a wiec jednak! Wiedziałem!

No dobra to w takim razie 3 opcje ode mnie - proszę o poważne, przemyślane odpowiedzi. Czy najlepszy jest facet, który:

A) uważa ze świetnie tańczy i jest entuzjastycznie do tego nastawiony, ale tak naprawdę to nieustannie depcze partnerce po stopach

B) przed kazda lekcja tanca ma lekko czerwona jape, pocą mu się ręce i jest średnio pesymistycznie nastawiony do swoich umiejętności, ale jak przychodzi co do czego to całkiem niezle mu idzie

C) gardzi tańcem bo uważa to za niemęskie

Dla uproszczenia wszyscy zarabiają tyle samo, tak samo wyglądają, maja tyle samo wzrostu i pracują na etacie

[Ketina]

Nietypowe, rzeczywiście. U mnie bywało z tym różnie; najbardziej na komunikaty niewerbalne wyczuliłem się stając przed wyzwaniami odgrywania roli w amatorskim teatrze (nie improwizowanym, tylko przygotowywanym). Dzięki temu, że dostałem czas na przygotowanie się, miałem znaczne ułatwienie, żeby do odgrywanej postaci dobrać gesty, ściągnięte czasem z książki o mowie ciała. Dzięki temu doświadczeniu skłoniłem się trochę ku komunikacji niewerbalnej, ale fobia chyba wzięła górę, bo też na deskach specjalizowałem się w tremie...

Chciałabym Ci gorąco polecić ten kanał:

https://www.youtube.com/@martindecoder/videos

Są to filmiki stworzone przez językoznawcę i medioznawcę, który w swoich filmikach analizuje mowę ciała celebrytów i innych sławnych osobistości. Często umieszcza w nich swoje przemyślenia dotyczące popkultury. Autor filmików potrafi w dość prześmiewczy sposób, bez ogródek oceniać postawy oraz czyny innych osób, co niektórym osobom niekoniecznie musi odpowiadać, ale akurat ten typ szybko zyskał moją sympatię i dzięki jego twórczości dowiaduję się wielu nowych rzeczy na temat komunikacji werbalnej i niewerbalnej u innych osób i co się za nią może kryć.

Można na Ciebie w takich podbramkowych sytuacjach liczyć.  Dodam - do wiadomości Wszystkich, że podpisuję się pod ostatnim zdaniem.

Dzięki, że tam uważasz. ; D