zdobycie przyjaciół w wieku dorosłym

[kosiarz]

Jakie są szanse, aby zdobyć przyjaciół w dorosłym wieku? Tzn. już po podjęciu stałej pracy?

NIE CHODZI MI TU, jakie szanse ma fobik!!! Wiadomo, że małe. Chodzi mi o to, jakie szanse ma w miarę normalny człowiek.Swoje pytanie kieruję raczej do starszych użytkowników.

Bo ostatnio dopadły mnie czarne myśli z tego powodu. Wiadomo, w szkole człowiek spotyka tych samych ludzi ileś czasu, chodzi na imprezy, jeździ na biwaki, ma podobne pasje, zżywa się z ludźmi itp. Konie się z tymi ludźmi kradło. A mimo to tylko kilka z tych relacji staje się prawdziwymi przyjaźniami, a jeszcze mniej przetrwa próbę czasu.

A jak człowiek podejmie pracę, to co? Zna tylko kilku współpracowników i tyle. Ci pewnie mają rodziny i swoje życie. Ludzie chyba stają się też bardziej leniwi, stateczni, więc i okazji do wyjścia mniej. Jasne, znajomych da się radę poznać, ale czy zdobyć przyjaciół?

[stap!inesekend]

Co prawda nie mam 25+ , ale myślę, że dobrym wyjściem byłoby znalezienie jakiegoś koła zainteresowań.

[Zoe]

w szkole człowiek spotyka tych samych ludzi ileś czasu, chodzi na imprezy, jeździ na biwaki, ma podobne pasje, zżywa się z ludźmi itp. Konie się z tymi ludźmi kradło.

słowem nieźle się ze sobą bawiliście.
Był czas na zabawę a teraz....-heloł! witamy w świecie dorosłych! Zabawa schodzi na dalszy plan i trzeba przewartościować swoje życie.
Kiedyś też miałam ludzi z którymi mogłam "kraść konie"-świetnie się sprawdzali na imprezach. Stanowiliśmy naprawdę zgraną paczkę.
To jednak nie byli przyjaciele-ot, fajni ludzie jacy przez jakiś tam okres w życiu mi towarzyszyli. Kiedy zaczęło być ze mną źle, powoli znikali z mojego życia...albo:ja znikałam z ich.
Teraz ich nie ma, bo i ja i oni są inni. Kiedy ich spotykam, trudno nam ze sobą rozmawiać. Mamy swoje światy-tak niepodobne do tego w którym byliśmy razem.

Mam to szczęście, że mam Przyjaciółkę-i myślę, że więź jaka jest (i jaka się rozwija) miedzy nami nie przydarza się często. Dotychczas nie przeżywałam tak głębokich-ale i trudnych- uczuć- a mam ciut wiecej niż kolega wyżej 8). To nie przypadkowa znajomość, która zrywa się przy powjawieniu się niewygodnej sytuacji-ale świadomy, niejednokrotnie wymagajaca wyrzeczeń wybór. I jestem z niego dumna, bo pozwala mi się odpowiedzialnie mierzyć z tym co dla mnie najtrudniejsze-z bliskością.
Co ciekawe ...poznałyśmy się na forum o zbliżonej tematyce

Warto szukać wśród ludzi, którzy w danym momencie życia (bo zmieniamy się cały czas), znajdują z nami wspólny język, podobnie odbierają rzeczywistość, mają podobne doświadczenia, wartości, pasje, marzenia, cele....raczej nie tylko dotyczące życia zawodowego
A jak najlepiej takich znaleźć? Moim zdaniem rozmawiając z nimi.
Bez nastawienia na znalezienie jakiegoś wyjątkowego Ktosia*
Po prostu rozmawiając...

*nie podoba mi się tytuł Twojego watku "zdobycie przyjaciół..."-jakby chodziło o złowienie/upolowanie/posiadanie.
Przyjaźń to proces - tę wieź się buduje i pielęgnuje a nie zdobywa.

[stap!inesekend]

Myślę, że można użyć słowa "zdobyć" - bo część naszych przyjaciół to istny DAR, prezent od losu.

P.S.

Był czas na zabawę a teraz....-heloł! witamy w świecie dorosłych! Zabawa schodzi na dalszy plan i trzeba przewartościować swoje życie.

A kto powiedział, że życie po dwudziestce nie może być świetną zabawą?

[Zoe]

Myślę, że można użyć słowa "zdobyć" - bo część naszych przyjaciół to istny DAR, prezent od losu.

Już drugi raz spotykam się dziś tutaj z wiarą w los.
To jakieś nowe bóstwo? Dobry wujek z ameryki? krewniak mikołaja? hę?[Obrazek: 07icon_smile4.gif]

Przydarzyć się może, że kogoś poznamy. Co z tym dalej zrobimy zależy od nas.
Jeśli włożymy w tę relację wysiłek: zatroszczymy się o nią, będziemy ją pielęgnować-jest szansa, że pojawi się zażyłość, a może i przyjaźń, miłość.
Ale to nasz robota...nie jakiegoś Losa.

Był czas na zabawę a teraz....-heloł! witamy w świecie dorosłych! Zabawa schodzi na dalszy plan i trzeba przewartościować swoje życie.

A kto powiedział, że życie po dwudziestce nie może być świetną zabawą?

a kto powiedział? :rozgląda się:
Bo nie ja.
Jasne że można się doskonale bawić nawet po 80-tce-ale jak pisałam wyżej przewartościowanie właściwe dla dojrzałego człowieka polega na określeniu i działaniu z uwzględnieniem priorytetów, które w wieku dziecięcym nie zaprzątają nam głowy (pomijam tu patologie gdy dziecko musi być dorosłe ze wzgl. na okoliczności)
Z całą pewnością mogę jednak powiedzieć, że dorosłe życie to nie tylko zabawa. Dla dorosłego zabawa jest sprawą drugo/trzecio/czwarto...itd -rzędną. Mniejsza o to czy to 20/30/40 latek ->w tym kontekście metryka tylko w kwestiach formalnych określa dojrzałość człowieka.

[stap!inesekend]

A ja sądzę, że nawet pranie i gotowanie może być świetną zabawą, kwestia podejścia

Przydarzyć się może, że kogoś poznamy. Co z tym dalej zrobimy zależy od nas.

No tak, potem dużo od nas zależy. Ale jeśli ktoś bezinteresownie wyciąga do nas rękę, to jak to nazwać inaczej niż dar od losu?

[Zoe]

A ja sądzę, że nawet pranie i gotowanie może być świetną zabawą, kwestia podejścia

nie przeczę...ale niestety w dorosłości nie wystarczy prać /gotować/sprzątac.
Trzeba zmierzyć się z tym co dla fobików trudne-funkcjonowaniem w społeczeństwie.

No tak, potem dużo od nas zależy. Ale jeśli ktoś bezinteresownie wyciąga do nas rękę, to jak to nazwać inaczej niż dar od losu?

Dar losu-spływająca na nas łaska bogów...łorewa.
Ja to nazwę farmazonem.O.

Nie ma losu-jest drugi człowiek, któremu coś możemy dać i któremu zaspokaja jakieś masz potrzeby.
Jeśli ktoś nawiązuje ze mną kontakt i chce tego, to najwyraźniej coś z tego ma-coś mu daje "obcowanie" ze mną. Jestem dla niego na tyle (dość/wystarczająco) wartościowa, by chcieć tę rękę wyciągnąć.
I vice versa.
Tak, wiem -trudno uwierzyć, że ktoś z nami chce się spoufalać bo coś z tego kontaktu czerpie, bo nasza obecność JEGO ubogaca, coś mu daje. Ze jesteśmy dla niego wartościowi.
A tak właśnie jest

[stap!inesekend]

Trzeba zmierzyć się z tym co dla fobików trudne-funkcjonowaniem w społeczeństwie.

Aj, już nie przesadzajmy, bo takie gadanie "trudne, trudne" tylko nakręca spiralę.

Ja to nazwę farmazonem.O.

Ja tego nie nazwę farmazonem. Bo mógłbym na swojej drodze spotykać samych tępaków. A jednak w końcu LOS (czy też cokolwiek innego) się do mnie uśmiechnął. Ale, oczywiście, los wszystkiego nie zrobi

Tak, wiem -trudno uwierzyć, że ktoś z nami chce się spoufalać bo coś z tego kontaktu czerpie, bo nasza obecność JEGO ubogaca, coś mu daje. Ze jesteśmy dla niego wartościowi.
A tak właśnie jest Smile

Nie, czemu trudno? Chociaż słowo "daje" pachnie interesem. "Ubogaca" znacznie bardziej mi się podoba. Bo o to moim zdaniem chodzi w życiu - by żyć najpełniej, jak się da. A jeśli ludzie wokół nam w tym pomagają - to super