PhS
05 Lis 2015, Czw 23:00, PID: 485176
Wg artykułu dystymia, lecz wolę pozostać przy określeniu depresja. 
| Ankieta: Co Ci dolega, wg artykułów? Nie posiadasz uprawnień, aby oddać głos w tej ankiecie. |
|||
| Depresja | 44 | 20.47% | |
| Dystymia | 104 | 48.37% | |
| Depresyjny epizod dystymii | 16 | 7.44% | |
| Nic z tych rzeczy | 14 | 6.51% | |
| Lekarz mi zdiagnozował depresję lub dystymię | 37 | 17.21% | |
| Razem | 215 głosów | 100% | |
| *) odpowiedź wybrana przez Ciebie | [Wyniki ankiety] |
|
09 Lis 2015, Pon 23:27, PID: 486660
Ja nie wiem co mam czy to depresja czy to dys coś tam, ale od lat czuję totalną niemoc. Chciałabym robić tyle rzeczy, planuję sobie co zrobię i w efekcie nie robię nic! Czuję jakby coś mnie przygniatało i powstrzymywało. Teraz np. zamiast robić projekt siedzę tutaj i wylewam swoje żałosne żale. Boli mnie, że nie mogę tak, jak mój chłopak wstać rano i czegoś porobić. Może za dużo chcę? Marnuję każdy dzień. Chcę, a nie umiem. Wiem, że marnuję czas, a nie potrafię przestać. Jak już uda mi się coś zacząć robić i się wciągnę to jest super, ale za kilka dni znowu mam tę niemoc i znowu nie mogę się zabrać za nic. To nie może być normalne. Dodam tylko, że mam tak od kiedy pamiętam i zawsze zostawiam wszystko na ostatnią chwilę. Robię jak czuję nad sobą bat - np. zniecierpliwiony klient, ktoś czekający na moją pracę, a i to nie zawsze, bo potrafię wszystko przedłużać, przeciągać i się z tego tłumaczyć.
Kiedyś jeden psycholog mi powiedział, że jestem klasycznym przykładem depresanta tylko depresja ma u mnie przebieg jak sinusoida - raz jestem happy innym razem sad. Myślicie, że to depresja czy po prostu jestem leniwą krową i po prostu muszę się do wszystkiego zmuszać i taki mój los? Powiecie, że przecież mam diagnozę.. tak, ale w tym samym czasie trzech innych psychologów powiedziało inne rzeczy, a o tym nikt nie wspomniał.
09 Lis 2015, Pon 23:34, PID: 486666
WielkiNos napisał(a):Ja nie wiem co mam czy to depresja czy to dys coś tam, ale od lat czuję totalną niemoc. Chciałabym robić tyle rzeczy, planuję sobie co zrobię i w efekcie nie robię nic! Czuję jakby coś mnie przygniatało i powstrzymywało. Teraz np. zamiast robić projekt siedzę tutaj i wylewam swoje żałosne żale. Boli mnie, że nie mogę tak, jak mój chłopak wstać rano i czegoś porobić. Może za dużo chcę? Marnuję każdy dzień. Chcę, a nie umiem. Wiem, że marnuję czas, a nie potrafię przestać. Jak już uda mi się coś zacząć robić i się wciągnę to jest super, ale za kilka dni znowu mam tę niemoc i znowu nie mogę się zabrać za nic. To nie może być normalne. Dodam tylko, że mam tak od kiedy pamiętam i zawsze zostawiam wszystko na ostatnią chwilę. Robię jak czuję nad sobą bat - np. zniecierpliwiony klient, ktoś czekający na moją pracę, a i to nie zawsze, bo potrafię wszystko przedłużać, przeciągać i się z tego tłumaczyć. Słowo klucz - psychologów, a od depresji to bardziej psychiatra jest, choć powinno się łączyć jedno z drugim przy leczeniu, bo farmakologiczne powody depresji mogą się pojawić z powodu problemów psychicznych i vice versa. Ale lekarzem nie jestem, to tylko moja opinia.
10 Lis 2015, Wto 0:10, PID: 486702
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 10 Lis 2015, Wto 0:10 przez WielkiNos.)
U psychiatry też byłam. U dwóch. Wtedy akurat z powodu ataków paniki - miałam taki okres w życiu. Potraktowali mnie po macoszemu i się bardzo zawiodłam. Myślałam, że psychiatra umie wszystko fajnie wybadać sam, a okazało się, że zależnie od tego jak opowiesz swoją historię i na czym się skupisz taką dostaniesz diagnozę. Depresja jest lepsza niż ataki paniki i to o wiele. Może stała się dla mnie lekiem, bo od kiedy powiedziałam sobie, że walę wszystko i obojętne mi czy umrę czy nie ataki paniki zniknęły. A może to bardziej od leków na tarczycę, bo jak zaczęłam je brać ataki zniknęły. Mam też zaburzenia odżywiania i panicznie boję się przytyć, a widzę po siostrze mojego faceta, która bierze leki na depresję, że tyje się po nich elegancko, więc w grę wchodzi tylko terapia. Zwłaszcza, że moja depresja raczej nie zagraża mojemu życiu, bo wiem, że się nie zabiję - za bardzo się boję śmierci. Najwyżej będę wegetować, a wolę wegetować szczupła niż być grubasem z uśmiechem na twarzy, który nie jest mój tylko od serotoniny w tabletce.
19 Sty 2017, Czw 19:34, PID: 609667
Ja natomiast mam epizod depresyjny w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych.
25 Paź 2017, Śro 16:19, PID: 714218
Zdiagnozowany mam łagodny epizod depresyjny, ale ten obecny ciągnie się od kilku lat, więc może jednak dystymia.
18 Sty 2018, Czw 5:59, PID: 726282
Nie wiem co mi dolega, ale z przerwami zaczęło się ponad 8 lat temu. W październiku psychiatra stwierdził, że to depresja.
09 Lis 2018, Pią 3:01, PID: 770525
Mam zdjagnozowaną depresję ze stanami lękowymi. Diagnozę miałem postawioną 3 miesiące temu, gdy już sam nie mogłem sobie poradzić. Trzy miesiące spędziłem na łóżku wstając tylko do łazienki. Nie rozmawiałem z nikim, jadłem dwa razy w tygodniu a na zewnątrz byłem ze 3 godziny. Poczucie beznadzieji z której nie da się wyrwać. Lecz gdybym miał powidzieć kiedy się to zaczeło, to jakieś 5 lat temu jak zrezygnowałem ze studiowania.
|
|
|
