Czy wy też tak macie?

[zapomniananazawsze]

Witajcie. Zakładałam tu już pewne wątki, ale jakoś ostatnio rzadko tutaj wchodzę. Zwykle nie lubię 1 zabierać głosu, bo od razu boję się o krytykę, że cokolwiek nie napiszę, zaraz ktoś będzie z tego nie zadowolony. Ale jakoś nie mam już komu się wyżalić. Zawszę lubię czytać z boku.

Otóż mam ledwo 20 lat, skończę za 2 tygodnie, a czuję się, jakbym miała dosłownie z 80 lat. Jestem ciągle senna, nie ma we mnie życia w ogóle, siedzę non stop przed komputerem. Za oknem przepiękna pogoda ale boję się wyjść do ludzi bo mieszkam w bardzo ruchliwej okolicy. Mam wrażenie, że całe życie przemyka mi między oczami. Wszyscy mają znajomych, super się bawią, chwalą się, jak to nie zdali matury... ja zdałam szczerze najgorzej z mojej klasy, a zawsze byłam jedną z tych najlepszych w sensie nauki. Bardzo jest mi przykro, bo od zawsze uważałam się za gorszą od innych. Nikt o mnie nie pamięta. Wszyscy chodzą się bawić, a ja siedzę i wypłakuję się. Mam swoje talenty, ale nie umiem ich pokazać, wykorzystać bo się zwyczajnie boję krytyki. Bardzo lubię malować, robić filmy (w sensie animacji), parę osób mi mówiło, bym coś z tym zrobiła. Ale ja jestem za nieśmiała. W ogóle nie wiem, czy jest praca dla osoby takiej jak ja. Mam iść na studia, ale jak sobie o tym pomyślę, to mnie ciarki przechodzą. Ostatnio mam nawet problem z wyjściem do sklepu... to jest dla mnie koszmar. Boję się wyjść gdziekolwiek. Chciałabym iść do psychologa, ale każda terapia słono kosztuje, nie mam pieniędzy. Wiem, że może za bardzo smęcę... ale mam nadzieję, że znajdzie się ktoś, kto mnie trochę pocieszy. Albo może ktoś ma podobnie? Też czujecie się jakby ktoś wyssał z was całe życie? Jakbyście byli staruszkami, co tylko narzekają na wszystko? To bardzo smutne i ciężko z tym żyć... pozdrawiam mimo wszystko.

[Pan Foka]

Bardzo lubię (...) robić filmy (w sensie animacji), parę osób mi mówiło, bym coś z tym zrobiła.

Swego czasu miałem podobnie, powiedzmy. Montaż filmowy to jeden z moich planów na studia, które jednak znów odciągną się o (przynajmniej?) rok, bo również kompletnie nie widzę siebie na uczelni.
W kwestii terapii możesz się jeszcze zdać na państwo, jest kilka sposobów na ubezpieczenie zdrowotne. A jeśli o znajomych chodzi, to warto poszukać innych fobików w swoich okolicach. Od roku się tak ratuję, czasem z nadzwyczajnymi efektami.
A co do niemalże starczej demencji - często towarzyszy mi uczucie, że wszystko już straciłem, że nie zdołam popchnąć swego wózka ani metra dalej. Ostatnio sił mi dodało znalezienie pracy - marnej, ale zajmuje mi niemal cały dzień, więc mam mniej czasu na smęty, a poza tym przyjdzie mamona, bez której niestety ciężko ruszyć z miejsca. Nie spędzam już tylu godzin w ciągu dnia na pławieniu się w porażkach. Zamiast tego rozmyślam, jak najlepiej wydać zarabiane właśnie pieniądze, by pomogły mi się ogarnąć.

[rewolucjonista]

Ja w wieku 20 lat czułem że przegrałem swe zycie znajdź sobie chłopaka to Ci przejdzie

[Użytkownik 7017]

bo od razu boję się o krytykę, że cokolwiek nie napiszę, zaraz ktoś będzie z tego nie zadowolony.

to dobrze, bo o ile krytyka jest kontruktywna to człowiek może wyciągnąc jakieś wnioski i się uczy

. ja zdałam szczerze najgorzej z mojej klasy

maturą się przejmujesz? daj spokój przecież to tylko papierek, który wcale nie decyduje o niczyim życiu. A jesli tak, to zawsze można poprawić. Mam kumpla który maturę poprawiał w wieku 23 lat, a ja sam zdawałem tylko podstawę i tak to tak słabo wyszło, że lepiej się nie chwalić, ale szczerze to wali mnie to

Jestem ciągle senna, nie ma we mnie życia w ogóle, siedzę non stop przed komputerem. Za oknem przepiękna pogoda ale boję się wyjść do ludzi bo mieszkam w bardzo ruchliwej okolicy.

wyjdź na rower, pobiegaj, kup sobie psa i z nim wychodź, idź na zakupy do tego chyba nie potrzeba jakiejś wielkiej odwagi? Tym lepiej że mieszkasz na ruchliwej ulicy bo przynajmniej jesteś anonimowa a np w małym miasteczku czy na wsi to wszycy się znają i to może być faktycznie uciążliwe.

Mam swoje talenty, ale nie umiem ich pokazać, wykorzystać bo się zwyczajnie boję krytyki.

Przesadzasz. Ludzie nie skrytykują Cię, w najgorszym (najlepszym) wypadku dostaniesz konstruktywną krytykę, a to bardzo pomaga w rozwoju, ale w większości myślę że będą Cię chwalić, bo mało ludzi umie rysować, a już nie mówię o animacji... wszyscy lubią animację, bo to jest dosyć niszowa dziedzina i zazwyczaj jest tak, że ludzie się cieszą z samego faktu że coś się rusza wrzucaj te swoje filmiki na jutuba, ale to już!

czy jest praca dla osoby takiej jak ja.

jest. animacja jak już pisalem jest niszowa, bo jest bardzo żmudna i pracochłonna. do takiej pracy nadają się tylko takie osoby które to lubią robić, czyli Ty, takich ludzi jest mało. Porozłaszaj się po jakichś forach. Ja np jak się oglosiłem na Max3d.pl to miałem wręcz wysyp tych zleceń. co prawda połowa z tego jak mówiłem cenę to się już nie odzywali, ale ja tam i tak się nie poddaję, bo to jest dobre dla słabych

Ostatnio mam nawet problem z wyjściem do sklepu...

bo się nakręcasz swoimi negatywnymi i destrucyjnymi myslami.
Wszystko jest w Twojej głowie, wszystko zalezy tylko od nastawienia. Otocz się jakimiś pozytywnymi rzeczami, pozytywnymi historiami. hmm. w sumie miałem tak podobnie pare razy, a może nawet więcej, ale staram się o tym nie mysleć.
Strach przed takim stanem wiecznego przygnębienia motywuje mnie do działania. Wielu ludzi którzy dzisiaj odniosło wielkie sukcesy, albo są szczęsliwi było w dużo większych tarapatach niż Ty. Załóż sobie, że już wiesz jak to jest być nieszczęsliwą i teraz każde twoje dzialanie będzie tylko na plus, Twoim osobistym sukcesem i że już teraz może być tylko lepiej. Ja mam takie nastawienie do życia i szczerze mówiąc bardzo mnie to jara, bo mam taką filozofię, że moje życie, to taka gra przygodowa, w której każde działanie to dodatkowe punkty do skilla i nie ma porażki, jest tylko doświadczenie.

Nie porównuj się do nikogo, żyj swoimi zasadami.

[masterblaster]

nie lubię zabierać głosu; boję się o krytykę; jestem ciągle senna, nie ma we mnie życia w ogóle; od zawsze uważałam się za gorszą od innych; siedzę i wypłakuję się; jestem za nieśmiała; to jest dla mnie koszmar; boję się wyjść gdziekolwiek; Też czujecie się jakby ktoś wyssał z was całe życie? Jakbyście byli staruszkami, co tylko narzekają na wszystko? To bardzo smutne i ciężko z tym żyć...

A no tak.. ospałość, depresja, bezradność, pesymizm.. sami starzy znajomi

[Luna]

No tak, też często tak się czuję.

Odnośnie matury - nie dziwię się, że jest Ci smutno, ale postaraj się z tego otrząsnąć Matura nie jest żadnym wyznacznikiem tego, czy jest się wartościową osobą czy nie. Do tego piszesz, że zawsze byłaś jedną z najlepszych uczennic - to znaczy, że masz dużo w głowie, po prostu zabrakło Ci szczęścia. Niestety, tak się czasem zdarza i nie jest to od nas zależne : /

Masz talent do animacji, więc już masz odpowiedź na pytanie, czym mogłabyś się zajmować : )

Chciałabym iść do psychologa, ale każda terapia słono kosztuje, nie mam pieniędzy.

Możesz iść na nfz, dłużej się czeka, ale lepsze to niż nic : )

Jestem ciągle senna, nie ma we mnie życia w ogóle, siedzę non stop przed komputerem.

Wiesz co... szczerze, to mam podobnie. Nieraz mam wrażenie, że obie moje babcie, każda mająca ponad 80 lat, mają w sobie więcej energii ode mnie. Nie wiem dlaczego tak jest, nigdy nie umiałam zachować się spontanicznie i żywiołowo.

Myślę, że powinnaś mocno ograniczyć komputer. Długie siedzenie przy nim nie jest dobre, podejrzewam, że to też wpływa na rozleniwienie. I mimo wszystko wychodź z domu, choćby na spacer, do biblioteki, do sklepu po bułki. Po kilku dniach siedzenia w domu wyjście robi się coraz trudniejsze.

Powodzenia, z tego co piszesz wynika, że jesteś fajną dziewczyną, wrażliwą, inteligentną, posiadającą swoje pasje. Na pewno masz w sobie siłę, żeby urządzić się w życiu. Jesteś młodziutka, wszystko przed Tobą

znajdź sobie chłopaka to Ci przejdzie

Ha.Ha.Ha.
A poważnie, to świetna rada, ale zawsze mnie otrzepuje, gdy coś takiego słyszę. Może dlatego, że ja nigdy nie mogłam nikogo znaleźć : /

Załóż sobie, że już wiesz jak to jest być nieszczęsliwą i teraz każde twoje dzialanie będzie tylko na plus, Twoim osobistym sukcesem i że już teraz może być tylko lepiej.

Fajne

[matje]

Cześć :-)

Doskonale Cię rozumiem, Twój opis brzmi znajomo.
Jesteś utalentowaną młodą osobą, wiele ludzi mogło by Ci tego pozazdrościć.
Takie coś, to świetna sprawa. Sam projektuje grafikę komputerową i rysuje ołówkiem, jest to dla mnie świetną odskocznią. Również się bałem jak Ty, jednak zaryzykowałem i pokazałem swoje prace innym, nie żałuję ani trochę.

Uwierz w siebie! W życiu powinniśmy bardziej żałować tego, czego nie zrobiliśmy, niżeli tego czego dokonaliśmy.
Spróbuj udowodnić coś samej sobie, pokaż, że potrafisz gdzieś wyjść i się świetnie bawić. Wierz mi, że następnym razem będzie już o stokroć łatwiej!

Na Twoją senność, mogę polecić Ci yerba mate.
To taka herbatka z ostrokrzewu Paragwajskiego która pobudza.
Wypicie kilka mate mocno motywuje mnie do działania, staję się jakoś bardziej pozytywnie nastawiony do otaczającego mnie świata, chce mi się bardziej rozmawiać z innymi ;-)

Głowa do góry.
Trzymam za Ciebie kciuki, musi Ci się udać.