Są tu jacyś samotni?

[MarszałekFoch]

Odwały miałem od przysłowiowego zawsze niemniej uaktywniło się to mniej więcej po 6 roku życia.

Nasiliło się to jakieś 2-3 lata później po średniociekawych przeżyciach związanych z prześladowaniem w szkole. Wtedy zacząłem sobie zdawać sprawę na dobre, że jestem... inny. Wtedy odmienność odbierałem w kontekście dojrzałości i również samotności, nieśmiałości w kontaktach wobec rówieśników. Choć samotność i nieśmiałość była na dalszym planie.

Nie myślałem o tym, że to jest coś groźnego. Wogóle się tym nie przejmowałem.

[jarzebinka]

Kilka tygodni temu, właśnie m. in. przez moją fobię (o której nie myślałam w kategoriach choroby, tylko bardziej charakteru i osobowości) rozstałam się z chłopakiem. I od tego czasu (pierwszy raz tak mam po rozstaniu!) czuję się lekko i przyjemnie. Bez stresu.

Chyba jednak potrzebuję kogoś z większym zapasem empatii... I może nawet znacznie starszego, 20-letni chłopcy są dzisiaj jacyś..niewydarzeni (oczywiście ci na których miałam nieszczęście wpaść).

[Michał]

Ja jestem samotny, a samotność ponoć skraca życie, to przynajmniej się nie będę męczył wieki. <optymista>

[pałker]

Brakuje mi ludzi w moim życiu i nie mówię tu o znajomych w pracy. Tam jest ok. Najgorsze są weekendy (chociaż ostatnio zmieniłem nastawienie do życia, więc już nie ma tragedii). Kiedy człowiek siedzi sam w domu i nie ma pomysłu co ze sobą zrobić...

[LastChance]

Ja też niestety czuję się samotny i to codziennie. Ma ktoś ochotę popisać na gg/pw?
43348600.

[Royalowy]

Też brak mi towarzystwa. Niby mam znajomych z osiedla... co lata z nimi się trzymałem. Jednak każdy z nich znalazł swoją drugą połówkę i tak zostałem, jak to było forever alone bo już dla mnie czasu nie mają... =( od 3 lat głównie jak jestem poza domem to praca.

[Dragons86]

No a teraz jest brzydko.I tak się wyjdzie w taką pogodę teraz to niezły dół.Wczoraj jak łaziłem po mieście to czułem tak smród prawie wszędzie.Miasto strasznie śmierdzi,po prostu syf jest.

[verti]

Całe życie jestem sam i jakoś nie widać szans na zmianę. Wiele mam problemów i ogólnie moje życie nie należy do fajnych, ale samotność mi chyba najbardziej doskwiera. Mam taki dziwny charakter, że u mnie motywacja do działania przychodzi tylko wtedy, jak mam to dla kogo robić. Rzadko potrafię się spiąć dla siebie, zawsze muszę posiadać motor napędowy w postaci drugiej osoby. Wtedy jestem w stanie dokonać wszystkiego. Niestety brak takiej osoby w moim życiu, co skutkuję codziennym trwaniem w marazmie.