Jak z tego wyjść

[xxMariusz]

Siema. W tym roku zaczynam chodzić do drugiej gimnazjum i mam małe problemy.
Nie umie nawiązać znajomości.
Mam fobie społeczną.
Nie umie rozmawiać z obcymi ludźmi .
W szkole nie odzywam się z dziewczynami od roku ponieważ nie umie się z nimi zapoznać.
Nie potrafię nawet iść do sklepu i kupić np. loda bo się wstydzę i odrazu drżą mi ręce.
Krótka historia.
Jak na swój wiek jestem otyły można powiedzieć że byłem zawsze. Na początku gimnazjum bałem się że nie będę miał kolegów/koleżanek lecz jednak zawarłem dobrą znajomość z kilkoma osobami. Ma początku roku niektóre osoby trochę mi dokuczały ale na szczęście już to minęło. Nie chciałem jechać z rodzicami na wakacje ponieważ się wstydziłem wkońcu jak mnie przekonali i pojechałem to można powiedzieć że siedziałem cały czas w hotelu. Nie wychodziłem na miasto nie wszedłem do morza. Rodzice przynosili mi jedzenie do hotelu ponieważ publicznie wstydziłem się jeść. W końcu rodzice kazali mi iść samemu np. kupić loda. Przełamałem się i poszedłem kupić sobie tego loda lecz wróciłem ponieważ się wstydziłem go kupić. Ogólnie można powiedzieć że jestem miły nie dokuczam nikomu czasem lubię sobie pożartować ale tylko w gronie rodzinnym. Jak kiedyś mama poprosiła mnie żebym poszedł do sklepu i kupił np. wodę mineralną to poszedłem bez problemu a teraz jak idę to albo drżą mi ręce albo jestem cały czerwony.
Chciałbym abyście dali mi jakieś rady co zrobić jak z czegoś takiego wyjść ponieważ szczerze mówiąc jest mi ciężko bo też bym chciał jak inni normalnie iść pograć w piłkę czy choćby pogadać z jakąś dziewczyną a nie tylko cały czas siedzieć na komputerze.

Dodam jeszcze że nie lubię jak się wszyscy na mnie patrzą albo nawet jak ktoś się na mnie patrzy bardzo mnie to denerwuje.

[Mike]

Ale czego Ty się konkretnie wstydzisz?
Ty też patrzysz na innych no i co z tego

[Sukces]

Tak to jest jak się nie ma celów Zacznij myśleć w co by tu pograć, co poczytać i skończ analizować wszystko. Te "wstydzenie się" to już nie jest normalne.. Za dużo myślisz. Ja większość tego shitu pokonałem sam.. Uświadom sobie po prostu, że to nie jest normalne zachowanie. Pamiętaj CZASU nikt ci nie zwróci ! walcz

Jeśli nie uda ci się tego pokonać to udaj się do psychologa/psychiatry. Tylko rozpisz sobie wszystko co chcesz powiedzieć, bo oni potrafią nieźle ci "po+ć" w głowie.

[Signifer]

Gdybyś jednak nie miał ochoty iść do psychiatry, możesz spróbować terapii, którą można prowadzić samodzielnie. Poczytaj o tym w dziale "Terapie". Najbardziej polecaną jest "Overcoming Social Anxiety: Step By Step" autorstwa T. A. Richardsa. W Internecie możesz znaleźć tłumaczenie kilku pierwszych lekcji i streszczenie ciągu dalszego po polsku (pod tytułem "Pokonywanie fobii społecznej krok po kroku"). Najważniejsze jest, żeby się nie poddawać. Powodzenia. :-D

[Sukces]

Prawda jest taka, że nawet nie musisz iść do psychiatry. Wszyscy psychiatrzy od razu spekulują co ci dolega i przepisują leki. Potem bierzesz leki i może się okazać, że efektem ubocznym będzie dewiacja o której nie miałeś pojęcia. Skończ rozmyślać i zajmij się sobą. Jeśli jestes gruby to schudnij a nie się wstydź jak dziecko z autyzmem.

[Marianne]

Komentarze Mike i Sukces mnie rozwalają.
* Mike, niestety problem jest taki, że komuś bez fobii społecznej nie przeszkadza, że inni na niego patrzą, a komuś z fs tak. Gdyby to było takie łatwe powiedzieć sobie, "przecież patrzę na innych, i oni jakoś się tym nie przejmują". Tylko, że właśnie człowiek z fs się tym przejmuje! Mimo to, że w pewnym stopniu zdaje sobie sprawę z tego, że jest to irracjonalne. Z moich doświadczeń pamiętam, że uświadamiałam sobie, że coś jest nie tak w moich reakcjach na świat zewnętrzny, ale nie umiałam tego ot tak powstrzymać. W pewnych sytuacjach po prostu skrępowanie ogarniało mnie całą, nie miałam na to wpływu. Np. w gimnazjum, kiedy spędzałam sam na sam z koleżanką dłuższy czas.

*Sukces
"Jeśli jestes gruby to schudnij a nie się wstydź jak dziecko z autyzmem."
Nie przyszło Ci do głowy, że to brzmi dość nieprzyjemnie i obraźliwie? Poza tym, co to za rada??

*xxMariusz
Może warto, żebyś wybrał się do psychologa? Jesteś jeszcze na tyle młody, że łatwiej będzie zmienić Ci Twój sposób myślenia i otworzyć się na świat, poznać sposoby przełamywania swoich ograniczeń i lęków. A jeśli nie, to poszukaj w internecie tekstów o fobii, sposobach na zmianę swojego myślenia i zachowania.
Ja w Twoim wieku nie zdawałam sobie sprawy, że mam fobię społeczną, dowiedziałam się o tym dopiero kilka miesięcy temu(mam 22 lata). Na pewno im wcześniej zaczniesz szukać dla siebie pomocy, tym szybciej uda Ci się z tym poradzić, bo ja jestem przekonana, że można z tego wyjść i cieszyć się życiem.

[bulletskater]

bla

[Oh Crap]

Cześć xxMariusz,

Masz szczęście bo jesteś jeszcze młody, masz dużo czasu żeby z tego wyjść. Nie bój się psychologa, zawsze możesz pójść do innego. Co do psychiatry, w tym wieku nie pakowałbym się jeszcze w leki, może uda Ci się bez nich.

Powodzenia i nie łam się, wszystko da się zmienić.