Cytat:"Now be completely present, give me your whole attention, with all the understanding that you are capable of, with all the subtlety you can muster. For the teaching about divinity requires a divine concentration of consciousness if it's to be understood. It's just like a torrential river, plunging headlong down from the heights so violently that with its rapidity and speed it outstrips the attention not only of whoever is listening but also of whoever is speaking."

Knowledge moves so fast that you have to be as fast as it is if you want to keep pace. There is no standing still. You have to keep moving, leaving what you knew behind, otherwise it will hold you back.

The truth flows so rapidly that anything you think you know is not the truth, because knowing is too slow. And that applies especially to the teacher.

Real knowledge demands a tremendously subtle awareness. We have to be poised and empty, listening and watching. It keeps streaming down. It's invisible, not because it's "somewhere else," as we have been led to believe, but because its rapid flow is what actually creates everything we see. The only way we can perceive it is through a total focus, through being completely present as the text demands.

Cytat:The ultimate goal of all knowledge of God is to realize that one knows nothing. Yet even this is unattainable. A person may come to realize his own ignorance, but only in a certain area on a particular level. There is still the next level, which he has not even touched. He does not know enough about the next level to begin to realize his ignorance. No matter how high he climbs, there is always the next step. A person therefore knows nothing: he cannot even understand his own ignorance. For there will always be a level of ignorance beyond his present level of perception.

Sichot Haran # 3

The more you draw yourself to God, the more you must realize how far you are from Him. When a person believes that he has succeeded in achieving closeness to God and understanding of Him, it is a sign that he does not know anything at all. If he did, he would understand that he is very far from God and knows absolutely nothing, because God's greatness is without limits.

Likutey Moharan I, 63

mc napisał(a):czytałeś może Mistrza Eckharta

Cytat:Jestem Bogiem

Ramana Maharishi napisał(a):Keeping God in your mind becomes dhyana and dhyana is the stage before Realization. Realization can only be in and of the Self. It can never be apart from the Self: and dhyana must precede it. Whether you make dhyana on God or on the Self, it is immaterial; for the goal is the same. You cannot, by any means, escape the Self. You want to see God in all, but not in yourself? If all is God, are you not included in that all? Being God yourself, is it a wonder that all is God? This is the method advised in Sri Bhagavata, and elsewhere by others. But even for this practice there must be the seer or thinker. Who is he?

D: How to see God who is all-pervasive?

M: To see God is to be God. There is no ‘all’ apart from God for Him to pervade. He alone is.

D: Should we read Gita now and then?

M: Always.

D: What is the relation between jnana and bhakti?

M: The eternal, unbroken, natural state of abiding in the Self is jnana. To abide in the Self you must love the Self. Since God is verily the Self, love of the Self is love of God; and that is bhakti. Jnana and bhakti are thus one and the same.

icy napisał(a):Żeby już nie umniejszać autorytetu tego nauczyciela , składam to na karb tego właśnie culture crashu i nawet hit Paktofoniki go nie ratuje.

Abba Filemon napisał(a):Trzeba, byś przez wyciszenie całkowicie oczyścił umysł i dał mu stałe zajęcie duchowe. Jak oko zwraca się w stronę przedmiotów dostrzegalnych zmysłami i zachwyca się ich widokiem, tak czysty umysł kieruje się w stronę rzeczywistości dostępnej jedynie rozumowi. Pod wpływem duchowej kontemplacji wychodzi on poza siebie i z trudem powraca do stanu poprzedniego.

Człowiek staje się godny tak wielkiego poznania, o ile - poprzez wyciszenie - uwalnia się od namiętności i oczyszcza. Umysł jego jest doskonały wówczas, gdy przekroczył konkretne poznanie i zjednoczył się z Bogiem. Uważa to za największą godność i w żadnym stopniu nie chce dopuścić, by został jej pozbawiony (...)

św. Maksym Wyznawca napisał(a):Szczęśliwy umysł, który wzniósł się ponad wszystkie rzeczy i nieustannie cieszy się Bożym pięknem.

Daniel Feldman napisał(a):In passing through the Gate of the Alef, the consciousness of the traveler awakens in the supernal shell of the Neshamah (Divine Soul, equates to Sanskrit Atman). In the Neshamah, the traveler merges with the consciousness of Vast Face in the World of Atziluth, and all differentiation between individual and divine consciousness dissolves. Consciousness in the Neshamah is experienced as a witness state of pure Self-awareness that fills the entire Small Face universe. By renouncing attachment to the experience of this dream universe, consciousness automatically moves into the Neshamah HaNeshamah (Soul of the Soul, equates to Sanskrit Paratman) in the negatively existent roots of the Tree.

In the Mystical Qabalah, it is said that “spiritual life begins with the realization of the Ayn!” When (and if...) a soul reemerges from complete extinction in the Divine Essence in the roots of the Tree, it returns to consciousness in Sefirah Crown/Above. The individual is thereby remanifested in Small Face as a Tree of Perfection, and perceives the entire Creation as a mind-generated unity dream of Vast Face in the Name YHVH. Such an awakened soul is no longer subject to the illusion of the Fall into dualistic consciousness of Sefirah Kingdom.

Słownik:
Ayn (Hebrew: Nothing): deepest of the three negatively-existent roots of the Tree of Life.
Small Face: God with attributes; active aspect of the Ayn that manifests, preserves, and dissolves universes; in Hebrew, Ze’ir Afim or Ze’ir Anafin.
Vast Face: God without attributes; inactive aspect of the Ayn in the Mystical Qabalah; in Hebrew, Arikh Afim or Arikh Anafin.

mc napisał(a):Czytałem ostatnio, chyba była to wypowiedź Roberta Adamsa, że są stopnie w sadhanie, w duchowej praktyce, ale w oświeceniu nie ma, czyli albo jesteś oświecony albo nie.

Cytat:Isaiah 35:8
And a highway will be there; it will be called the Way of Holiness; it will be for those who walk on that Way. The unclean will not journey on it; wicked fools will not go about on it.

Matthew 7:13-14
Enter you in at the strait gate: for wide is the gate, and broad is the way, that leads to destruction, and many there be which go in thereat:
But small is the gate and narrow the road that leads to life, and only a few find it.

Luke 13:24
"Make every effort to enter through the narrow door, because many, I tell you, will try to enter and will not be able to.

clouddead napisał(a):DMT Molekuła duszy film

https://www.youtube.com/watch?v=vcXj_bDlOgs

Cytat:uważasz, że głębia duchowa pozbywa się balastu religijnego lepiej przy kontemplacji sefir, niż tajemnic maryjnych?

Fabrizio napisał(a):Yichud... well, only the very first stages are truly tolerable. I
will just say "starting the complete merge process with G-d". It is
like almost touching the lips of G-d. Kiss them, and you are dead.
Nodoby who did it came back.

Fabrizio napisał(a):Basically, when you renounce to your "I", you get a higher "I", which it not yours! There is a pyramid, which can be approximated as follows: separated intellects, collective soul, G-d. When you let your I die, you receive a collective I. It is like being able to deal with the collective unconscious. Here, there are all those twinkling goodies of the yetziratic world. You can read another's mind, see the past, present, future, and all those things, since you can touch the common knowledge level. When you let the humankind I die... you can receive the I of G-d... etc.

The "I" is not necessarily the tool. If it is the subject of the sentence, it definitely is not the tool. If it is the verb... it's not. If it is the object... that can be. Otherwise, it is only a hinderance.

św. Grzegorz Palamas napisał(a):Ci, którzy własnie przystapili do tej duchowej walki widzą, że ich rozum, zaledwie zostaje skupiony, wciąż się rozprasza. Nieustannie muszą więc oni sprowadzać go do siebie. Z braku doświadczenia nie wiedzą, że opanowanie umysłu jest czymś najtrudniejszym w dążeniu do kontemplacji i najbardziej zmiennym ze wszystkiego.
Dlatego niektórzy zalecają im zwracanie uwagi na wydychanie i wdychanie i na zatrzymywanie oddechu, tak by kontruloując oddychanie jednocześnie zatrzymać umysł. Powinni oni wykonywać to aż z pomocą Bożą poczynią postep w opanowaniu siebie, uniemożliwiając własnemu rozumowi wychodzenie ku temu, co go otacza. Kiedy w ten sposób oczyszczą swój umysł z zamętu, mogą doprowadzić go do "doskonałej jedności swych własnych mocy".
Można stwierdzić, że dokonuje się to niejako samoistnie dzięki uwadze umysłu.
[..]
Wszystko to dokonuje się bez trudu i specjalnych starań jeśli ktoś osiągnął postęp w duchowym wyciszeniu. Następuje to niejako samoistnie i z konieczności dzięki doskonałemu wejściu duszy do samej siebie.
Początkującym jednak to wszystko nie przychodzi bez trudu. Zobaczmy: cierpliwość jest owocem miłości, bowiem "miłość wszystko znosi", my zaś nauczeni jesteśmy użyć wszelkich sił, by zdobyć się na cierpliwość i w ten sposób dojść do miłości.

Teoleptos z Filadelfi napisał(a):Pamięć o Bogu jest kontemplacją Stwórcy: On zaś przyciąga ku sobie wzrok i pragnienie umysłu i oświeca duszę swym światłem.
Umysł, który zwraca się do Pana, zawiesza wszelkie myśli odnoszące się do stworzeń i widzi nie posługując się pojęciami. Ze względu na niedostępność chwały dochodzi do stanu, który jest najwyższą niewiedzą i przez to rozjaśnia swoje widzenie. Nie poznaje, gdyż to, co postrzega, pozostaje niepojęte.

Hezychiusz z Synaju napisał(a):Czujność jest drogą dla wszystkich cnót i przykazań Bożych. Nazywa się ją także wyciszeniem serca. Polega ona na całkowitym uwolnieniu od wszelkich wyobrażeń, stąd też jest strażnikiem umysłu.
Uwaga stanowi nieustanny spokój wewnętrzny, pozbawiony wszelkiej myśli.

Didadoch z Fotyki napisał(a):Kiedy przez pamięć o Bogu zamkniemy wszystkie drogi rozpraszania się rozumu, zaczyna on wymagać od nas koniecznie jakiegoś czynu, który zadowoliłby potrzebę jego działania. Dla całkowitego wypełnienia tego celu należy mu dać (słowa): "Panie Jezu" jako jedyne zajęcie. Powiedziano bowiem: "NIkt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: Panem jest Jezus". Niech w głębi swego wnętrza zawsze rozważa wyłącznie to słowo, aby nie zwrócić się ku wyobrażeniom. Ci bowiem, którzy w swym sercu nieustannie rozważają owo święte i chwalebne Imię, mogą kiedyś ujrzeć także światło rozumu.
Kiedy myśl całą swą troskę skupia na tym Imieniu, ono wypala wszelki brud pokrywający duszę, co przejawia się też w mocnym odczuciu. Powiedziano bowiem: "Bóg nasz jest ogniem trawiącym" zło. Dlatego Pan wzbudza w duszy wielką miłość do Jego chwały.
Gdy owo chwalebne i bardzo upragnione Imię, poprzez żarliwość serca, nieustannie pozostaje w naszej pamięci, tworzy w nas zdolność miłowania Jego dobroci do tego stopnia, że nic nie jest już w stanie temu przeszkodzić. To jest właśnie owa bezcenna perła, którą można nabyć za sprzedaną całą swoją namiętność i cieszyć się niewypowiedzianą radością, gdy się ją znalazło.
Umysł nie jest w stanie, nawet gdyby go zmuszać, wciąż trzymać się pamięci o Panu Jezusie, jeśli dusza poruszania jest gniewem, podniecana pijaństwem albo nękana ciężkim przygnębieniem.
Gdy bowiem umysł zaciemniony jest gwałtownymi namiętnościami, traci właściwą sobie wrażliwość. Dlatego pragnienie nie ma gdzie wycisnąć swojej pieczęci, aby umysł mógł nieść niezatarty znak medytacji.

mc napisał(a):trzeba przekroczyć poziom świadka, czyli poziom gdzie nie identyfikujemy się z żadnym "Ja", nawet tym najwyższym

Cytat:Dałeś w innym wątku, mc, link do tekstu traktującego o nauczycielu pseudonimem Osho; bardzo skrajne opinie na jego temat w internetach, czy dysponujesz dobrymi źródłami wiedzy o jego życiu i działaniu?