(13 Maj 2021, Czw 17:05)Tomek_z_SUR napisał(a): wychodzi 90 i 100% mniej więcej

(13 Maj 2021, Czw 17:41)zbyszek93 napisał(a): 90 i 100% z matematyki. Ja ę. Jeśli ty sobie nie poradziłeś na politechnice z takimi wynikami, a ja cudem zdobyłem 34% to aż nie chcę sobie wyobrażać jaką miazgę zrobiłyby kierunki techniczne ze mnie.

(13 Maj 2021, Czw 17:41)zbyszek93 napisał(a): Ale niestety, cóż mi z tego, skoro aby zajmować się tym na poważnie to trzeba mieć porządną wiedzę z matematyki i umieć bardzo dobrze rysować? Moja wiedza z matematyki jest niestety na poziomie szkoły podstawowej a moje rysunki to również niestety tylko koślawe grafiki robione w paincie. Szkoda, naprawdę wielka szkoda.

(13 Maj 2021, Czw 18:07)Tomek_z_SUR napisał(a): A może są jakieś kierunki na uczelniach artystycznych, które wiązałyby się właśnie z projektowaniem przestrzeni? Taka luźna myśl.

(13 Maj 2021, Czw 18:52)zbyszek93 napisał(a):

(13 Maj 2021, Czw 18:07)Tomek_z_SUR napisał(a): A może są jakieś kierunki na uczelniach artystycznych, które wiązałyby się właśnie z projektowaniem przestrzeni? Taka luźna myśl.

Na pewno o tym pomyślę, ale nie sądzę, przecież takie projektowanie zawsze będzie się wiązać z matematyką.

(13 Maj 2021, Czw 19:49)Nonnaa napisał(a): Pamiętaj też, że maturę można poprawić. Czujesz, że naprawdę nie masz zdolności czy może miałeś kiepskiego nauczyciela?

(14 Maj 2021, Pią 5:03)Szary napisał(a): iść. Można przecież przygotować się na tyle, by tę matmę podstawową jedynie zdać dla zasady na te 30%.

(13 Maj 2021, Czw 18:09)niki111 napisał(a): Moim marzeniem zawsze była praca w policji, chciałabym być np. technikiem kryminalistyki. A po pierwsze to nie jest wcale łatwa droga żeby w ogóle nim zostać, po drugie nie nadaję się na policjantkę, jestem zbyt zalękniona na policjantkę  Pogodziłam się już, że nie mam predyspozycji i szukam czegoś innego, prawdopodobnie czeka mnie całe życie jakaś nudna praca, no i trudno, nie można mieć wszystkiego

(14 Maj 2021, Pią 21:01)Czarny5 napisał(a): Jeśli to jest niemożliwe z powodu niskich wyników na maturze to polecałbym jakieś szkoły policealne

(12 Maj 2021, Śro 19:16)Ciasteczko napisał(a): Studia też rzuciłaś przez problemy z ludźmi? 

Jak terapeuta podchodzi do Twojego problemu? Bardzo mnie to ciekawi, zwłaszcza, że jak sama mówisz, terapia niewiele tu zmienia. 
Ja pracować mogę, ale u mnie jest taki problem, że nie radze sobie z... nie wiem jak to nazwać.. jak ktoś szacunku mi w robocie nie okazuje. Jakieś urojnienia mi sę zaraz włączają, że znowu się nade mną znęcać będą i uciekam z roboty. Z jednej pracy w Niemczech doslownie uciekłam (wyszłam z zakładu), bo baba jakaś stara w nerwach mnie szarpać za fartuch zaczęła, bo czegoś tam nie rozumiałam. Jak mam lepszy początek w pracy i problemy pojawiają się później, to potrafię się stawiać i prowokować, w końcu pracodawca sam ma mnie dość, ne przedłuża umowy lub daje wypowiedzenie. Podejrzewam, że ja sobie nie bardzo z przeszłością poradziłam, bo po ostatnim wylocie z roboty, miałam miesiącami (de facto do teraz mam, ale dzisiaj jest wyjątkowo dobrze) zepsuty nastrój, dziwne objawy, wyłączanie się i koszmary po nocach. Miałam też w międzyczasie samookaleczenia i myśli samobójcze.

(15 Maj 2021, Sob 8:49)zbyszek93 napisał(a):

(14 Maj 2021, Pią 21:01)Czarny5 napisał(a): Jeśli to jest niemożliwe z powodu niskich wyników na maturze to polecałbym jakieś szkoły policealne

Policealną już skończyłem, mam jeden zawód, a ja przede wszystkim marzę o zdobyciu wyższego wykształcenia, więc tylko i wyłącznie studia, ale tak jak pisałem - najpierw muszę zastanowić się nad odpowiednim kierunkiem, a potem odpowiednio się przygotować do studiowania. A jak nie teraz, to za rok.

(15 Maj 2021, Sob 9:28)Danna napisał(a):

(12 Maj 2021, Śro 19:16)Ciasteczko napisał(a): Studia też rzuciłaś przez problemy z ludźmi? 

Jak terapeuta podchodzi do Twojego problemu? Bardzo mnie to ciekawi, zwłaszcza, że jak sama mówisz, terapia niewiele tu zmienia. 
Ja pracować mogę, ale u mnie jest taki problem, że nie radze sobie z... nie wiem jak to nazwać.. jak ktoś szacunku mi w robocie nie okazuje. Jakieś urojnienia mi sę zaraz włączają, że znowu się nade mną znęcać będą i uciekam z roboty. Z jednej pracy w Niemczech doslownie uciekłam (wyszłam z zakładu), bo baba jakaś stara w nerwach mnie szarpać za fartuch zaczęła, bo czegoś tam nie rozumiałam. Jak mam lepszy początek w pracy i problemy pojawiają się później, to potrafię się stawiać i prowokować, w końcu pracodawca sam ma mnie dość, ne przedłuża umowy lub daje wypowiedzenie. Podejrzewam, że ja sobie nie bardzo z przeszłością poradziłam, bo po ostatnim wylocie z roboty, miałam miesiącami (de facto do teraz mam, ale dzisiaj jest wyjątkowo dobrze) zepsuty nastrój, dziwne objawy, wyłączanie się i koszmary po nocach. Miałam też w międzyczasie samookaleczenia i myśli samobójcze.

Jedne studia, trudniejsze, rzuciłam przez to, że nie radziłam sobie z presją i stresem. Było dużo wystąpień publicznych oraz ustnych wypowiedzi. Dodatkowo ciągle porównywałam się z innymi i uważałam się wiecznie za gorszą, co z perspektywy czasu uważam, za głupie, bo raz - radziłam sobie dobrze, dwa - inne osoby, dużo gorzej radzące sobie, skończyły te studia. Ja ogólnie często w życiu przez niską samoocenę sama siebie skreślałam, jest to cecha osobowości unikającej. Na tych studiach miałam też duże problemy na praktykach, które wymagały kontaktów społecznych. Po tych praktykach bardzo mocno wjechała mi myśl, że nie odnajdę się w pracy po studiach. 

Drugie studia rzuciłam przez depresję i myśli, dotyczące tego, że ja wcale tych studiów nie lubię i na pewno nie poradzę sobie w zawodzie, który po nich uzyskam. Znowu na studiach radziłam sobie dobrze (nawet stypendium rektora wpadło), a ja poddałam się swoim chorym myślom, że się nie nadaję, zamiast po prostu wytrwać i mieć chociaż ten głupi papier. Studium zawodowe rzuciłam z tego samego powodu, co drugie studia - w pewnym momencie włączymy mi się myśli, że zupełnie nie dam rady w przyszłym zawodzie. Oczywiście to były szczegółowe fantazje na temat tego, jakie czynności będę wykonowała w danym zawodzie.

Na każdym kierunku przychodził też czas bardzo obniżonego nastroju, izolacji od nawiązanych znajomości, unikania zajęć. Oczywiście im dłużej taki stan trwał, tym ciężej było powrócić do normalności, a depresja zamiast ustępować, tylko się pogłębiała. 

Na terapii na pewno zrozumiałam wiele zniekształceń poznawczych i mechanizmów obronnych, które stosowałam latami. Niektóre z nich udało mi się zminimalizować. Myślę, że terapia cbt bardzo mi pomogła w tym względzie, dlatego nadal ją kontynuuję. Nie liczę jednak na wielkie zmiany w kwestii podejścia do pracy. Moja terapeutka do tej pory nie sugerowała mi, jakiej pracy mogłabym szukać. Pracowałyśmy na terapii nad zmianą sposobu myślenia. Terepautka uświadamiała mi, jak bardzo myśli mają wpływ na emocję, zachowanie, a nawet na samopoczucie fizyczne. Analizowałyśmy moją codzienność. Celem terapii było podjęcie przeze mnie pracy, co się udało. Teraz na terapii omawiamy kwestię mojego poddania się i poczucia porażki (jestem na l4, ale wiem, że złożę wypowiedzenie). Na ostatniej sesji powiedziałam terapeutce wprost, że uważam, że jestem w sytuacji bez wyjścia, bo nie widzę siebie w totalnie żadnej pracy. Poprosiłam ją, żeby może zasugerowała mi pracę, która byłaby dobra dla introwertyka i neurotyka, bo przecież tacy ludzi też istnieją, a gdzieś pracują. Rzuciła pomysł pracy w bibliotece. Pomysł dobry, ale przyjmują tam głównie z wyższym. Przejrzałam szybko oferty pracy w mieście i jest jedna, oczywiście dla osoby z wyższym humanistycznym.

Nawiązując do Twojej wypowiedzi, ja też zupełnie nie radzę sobie z brakiem szacunku w pracy. U mnie jednak wystarczą szczegóły, np ktoś mnie skrytykuje, albo nie jest wobec mnie miły. Wtedy od razu włącza mi się poczucie gorszości i niedopasowania. Wiem oczywiście, że jest to głupie, bo jest to tylko praca i nie wszyscy muszą się lubić, a krytyka to normalna sprawa, ale moja psychika już wtedy świruje. Z tego względu cholernie boję się pracy, gdzie musiałabym przebywać w grupie ludzi, bo wiem, że od tego, jak te relacje się ułożą, zależy mój byt w tej pracy. Oczywiście dochodzi też kwestia tego, że praca sama w sobie musi być mało stresująca.

(15 Maj 2021, Sob 11:23)Danna napisał(a): @Ciasteczko, ja też nie potrafię zrozumieć jak to jest, że inni mają taką silną psychikę. Na przykład nie wiem jak to się stało, że w mojej pracy na tym samym stanowisku ludzie już po kilka lat pracują. Ja po kilku miesiącach obsługi trudnego klienta jestem wrakiem psychicznym. Wiem, że jedna osoba, która razem ze mną zaczynała, też rezygnuje ze względu na psychikę, także z drugiej strony chyba nie jestem takim beznadziejnym przypadkiem.

Właśnie tak myślałam, że tak będzie z tą biblioteką. Oczywiście terapeutka chciała dobrze, ale rzeczywistość jest inna. Mam wrażenie też, że terapeuci są trochę oderwani od rzeczywistości, bo siedzą w wygodnych fotelach i nie wszyscy zdają sobie sprawę, jak wielkie ograniczenia na rynku pracy mają chore psychicznie osoby. Albo udają, że nie wiedzą, żeby nie demotywować pacjenta.

Mam za sobą kilka terapii psychodynamicznych i obecnie cbt. W cbt jestem ok rok.

Pracowałam na wykładaniu towaru w sklepie, jako hostessa w marketach, na sprzątaniu w dużym markecie budowlanym, na produkcji przy taśmie, jako pakowacz w fabryce, jako opiekunka do dzieci, jako dyspozytorka taxi, na recepcji w przychodni i obecnie w korpo w obsłudze telefonicznej klienta.

(16 Maj 2021, Nie 19:27)Danna napisał(a): @Ciasteczko, najgorzej wspominam pracę na recepcji w przychodni, bo moje koleżanki współpracowniczki były niezbyt miłe i pomocne. System rejestracji był niedopracowany, trzeba było zapamiętać godziny i dni pracy kilku różnych lekarzy oraz różne inne ważne szczegóły, które były zapisane na kartkach i poprzyklejane w różnych dziwnych miejscach. Było to trudne do zapamiętania, a moje koleżanki były bardzo zniecierpliwione, że nie potrafię szybko pracować po 2 tygodniach od rozpoczęcia pracy. Jedna z dziewczyn doniosła na mnie do szefowej, że coś zrobiłam źle (nawet nie miałam pojęcia, że zrobiłam to źle). Jednego dnia w trakcie pracy poszłam do WC i ryczałam przez pół godziny. Nie wytrzymałam tam długo.

Źle zniosłam również sprzątania w markecie, ponieważ widziały mnie znajome osoby i dziwiły się, "co taka młoda, ładna dziewczyna robi w takiej robocie". Dodatkowo musiałam sprzątać obrzydliwe, zasyfione kible. Obrzydzało mnie też to, że podczas sprzątania męskiego WC, mężczyźni wchodzili i na luzaku w mojej obecności sikali do bidetu. Czułam się w tej robocie upokorzona. Bardzo szybko z niej zrezygnowałam. Ze względu na to doświadczenie, mam opory przed pracą przy sprzątaniu. Jeszcze sprzątałam kiedyś na wolontariacie za granicą pokoje gościnne i tam też znajdowałam różne obrzydliwe niespodzianki.

Nienawidzę też obecnej pracy ze względu na rozmowy z ludźmi, którzy obarczają mnie winą za procedury, które wymyślił ktoś inny. Źle znoszę też bardzo szybkie tempo pracy i konieczność wykonywania kilku zadań na raz. Zadania są najczęściej nieszablonowe. Uważam, że obecna praca jest niedoceniana, wszyscy moi koledzy tak uważają. Podobno na monitoringach niektórzy "z góry" przyznają, że faktycznie mamy bardzo dużo zadań do zrobienia.

Z tego co wiem, osoby tam pracujące albo celują w awans i zmianę działu, albo wyrobiły w sobie wy+ przy jednoczesnym przyznawaniu się do zmęczenia psychicznego. Wiele osób bierze co jakiś czas L4. Wiem też, że niektórzy radzą sobie pijąc alkohol.

Najlepiej czułam się w pracy jako dyspozytor taxi. Siedzialam sama w małym pokoju, odbierałam telefony i przekazywałam połączenia taksówkarzom za pomocą systemu. Niestety praca w nocy, w niedziele i święta, na czarno i za żałosną stawkę.

Mój mąż wie, że mam takie problemy, ale nie do końca pomaga mi w znalezieniu jakiegoś rozwiązania. Przez pewien czas, gdy nie pracowałam, przymykał na to oko. Są takie okresy (np teraz), że wymaga ode mnie znalezienia pracy i wzbudza poczucie winy przy jednoczesnym braku realnej pomocy. Wie, że nie chce pójść do pracy z ludźmi, ale nie zaproponuje mi, abyśmy wspólnie pomyśleli, co mogłabym robić i np nie zaoferuje, że poprzeglądamy oferty pracy. Tak naprawdę jestem z tym problemem sama.

(16 Maj 2021, Nie 21:14)Ciasteczko napisał(a):

(16 Maj 2021, Nie 19:27)Danna napisał(a): @Ciasteczko, najgorzej wspominam pracę na recepcji w przychodni, bo moje koleżanki współpracowniczki były niezbyt miłe i pomocne. System rejestracji był niedopracowany, trzeba było zapamiętać godziny i dni pracy kilku różnych lekarzy oraz różne inne ważne szczegóły, które były zapisane na kartkach i poprzyklejane w różnych dziwnych miejscach. Było to trudne do zapamiętania, a moje koleżanki były bardzo zniecierpliwione, że nie potrafię szybko pracować po 2 tygodniach od rozpoczęcia pracy. Jedna z dziewczyn doniosła na mnie do szefowej, że coś zrobiłam źle (nawet nie miałam pojęcia, że zrobiłam to źle). Jednego dnia w trakcie pracy poszłam do WC i ryczałam przez pół godziny. Nie wytrzymałam tam długo.

Źle zniosłam również sprzątania w markecie, ponieważ widziały mnie znajome osoby i dziwiły się, "co taka młoda, ładna dziewczyna robi w takiej robocie". Dodatkowo musiałam sprzątać obrzydliwe, zasyfione kible. Obrzydzało mnie też to, że podczas sprzątania męskiego WC, mężczyźni wchodzili i na luzaku w mojej obecności sikali do bidetu. Czułam się w tej robocie upokorzona. Bardzo szybko z niej zrezygnowałam. Ze względu na to doświadczenie, mam opory przed pracą przy sprzątaniu. Jeszcze sprzątałam kiedyś na wolontariacie za granicą pokoje gościnne i tam też znajdowałam różne obrzydliwe niespodzianki.

Nienawidzę też obecnej pracy ze względu na rozmowy z ludźmi, którzy obarczają mnie winą za procedury, które wymyślił ktoś inny. Źle znoszę też bardzo szybkie tempo pracy i konieczność wykonywania kilku zadań na raz. Zadania są najczęściej nieszablonowe. Uważam, że obecna praca jest niedoceniana, wszyscy moi koledzy tak uważają. Podobno na monitoringach niektórzy "z góry" przyznają, że faktycznie mamy bardzo dużo zadań do zrobienia.

Z tego co wiem, osoby tam pracujące albo celują w awans i zmianę działu, albo wyrobiły w sobie wy+ przy jednoczesnym przyznawaniu się do zmęczenia psychicznego. Wiele osób bierze co jakiś czas L4. Wiem też, że niektórzy radzą sobie pijąc alkohol.

Najlepiej czułam się w pracy jako dyspozytor taxi. Siedzialam sama w małym pokoju, odbierałam telefony i przekazywałam połączenia taksówkarzom za pomocą systemu. Niestety praca w nocy, w niedziele i święta, na czarno i za żałosną stawkę.

Mój mąż wie, że mam takie problemy, ale nie do końca pomaga mi w znalezieniu jakiegoś rozwiązania. Przez pewien czas, gdy nie pracowałam, przymykał na to oko. Są takie okresy (np teraz), że wymaga ode mnie znalezienia pracy i wzbudza poczucie winy przy jednoczesnym braku realnej pomocy. Wie, że nie chce pójść do pracy z ludźmi, ale nie zaproponuje mi, abyśmy wspólnie pomyśleli, co mogłabym robić i np nie zaoferuje, że poprzeglądamy oferty pracy. Tak naprawdę jestem z tym problemem sama.

Współpracownicy czesto są niemili i niecierpliwi, bo nikt im nie płaci za szkolenie nowych. To tylko świadczy o ludziach i ich pazerności, że jak nic im nie dasz to jeszcze cię zgnoją. 

Z tym sprzątaniem to faktycznie kiepsko. Ja sie właśnie zastanawiałam jak t wygląda w Polsce, bo wiem, że praca sprzątacza jest pogardzana i ludzie ogólnie nie sprzątają po sobie. Ja nie mam tak najgorzej, czasem tylko kibel u*ebany się trafi, ale nie aż tak tragicznie, ale też bałam się iść na sprzatanie, bo przypominały mi się panie sprzątaczki w akademiku, które musiały czyścić ściany w łazience u*ebane , albo syf zostawiony w kuchni po imprezie. 

Twój mąż ma już normalne, stałe zatrudnienie? Może byś z nim poszła pracowac? To też jest opcja, w firmach z reguły jak są pary to pracują razem, jest też raźniej, bo masz z kim porozmawiac jakby coś się stało.