plavi napisał(a):[b]Dzisiaj mam 25 lat i żadnych perspektyw.Nic nie osiągnąłem,po prostu nie daję sobie rady w dorosłym życiu.Nie mam wykształcenia,pracy,znajomych,ani dziewczyny.Rodziny (poza najbliższą) tez nie mam najlepszej,do tego problemy finansowe.

plavi napisał(a):Czuję się jak ostatnie zero.Cholernie żałuję tego,co zrobiłem ze swoim życiem,ale czasu już nie cofnę...

moth napisał(a):Widzę sporo podobieństw z moją sytuacją, mam podobną fobię do ciebie, wydaje mi się, że rozwiązanie jest jedno, próbować się z tego jakoś wyrwać. Oczywiście sam tak nie robię, ale to chyba jedyne wyjście. Kiedyś już musiałem poszukać jakiejś pracy, miałem wynajęte mieszkanie w innym mieście po nieudanej próbie ze studiami, gdzie na zajęciach pojawiłem się parę razy i dałem sobie spokój. Długo mi zajęło zanim się zabrałem za wysłanie paru CV, potem była katorga z odbieraniem telefonów, kilka olałem ze strachu. Ale w końcu znalazłem najbardziej ą pracę za 7 zł i popracowałem tam chwilę. No i teraz widzę, że trochę mi dał ten krótki okres poza domem, jakiejś tam samodzielności. Teraz siedzę w domu i odkładam szukanie pracy w sumie chyba od prawie dwóch lat. Wiem, że to najgorsze rozwiązanie i mam już tego dość, ale nie potrafię się przełamać.

plavi napisał(a):Dzisiaj mam 25 lat i żadnych perspektyw.Nic nie osiągnąłem,po prostu nie daję sobie rady w dorosłym życiu.Nie mam wykształcenia,pracy,znajomych,ani dziewczyny.Rodziny (poza najbliższą) tez nie mam najlepszej,do tego problemy finansowe.

Przechodząc do sedna.Moim problemem są przede wszystkim relacje z innymi ludźmi.Krótko mówiąc,"uciekam" przed innymi przez uczucie "pustki w głowie",a także poczucia wstydu z powodu swojego życia.No bo o czym miałbym rozmawiać z innymi,skoro moje życie tak wygląda ? O tym,co jadłem na śniadanie ? Wszyscy studiują,pracują,rozwijają się,imprezują,poznają nowych ludzi,zwiedzają świat.Po prostu czerpią garściami z życia to i mają tematy do rozmów.A ja po prostu nie mam o czym rozmawiać.

TomaszJudym napisał(a):I jakbyś mógł napisać czego konkretnie żałujesz? Jakbyś mógł to co zrobiłbyś inaczej w swoim życiu?

niki11 napisał(a):Tomasz, nie przesadzaj z tą tragiczną sytuacją, moim zdaniem 25 lat to młody wiek i jeszcze Plavi może zmienić swoje życie, jak chodziłam do liceum zaocznego, to ja byłam jedną z najmłodszych w grupie, było bardzo dużo osób w wieku 25 lat, ba nawet dużo starszych, którzy jeszcze chcieli coś zrobić ze swoim życiem, zdać mature, iść na studia, to nic dziwnego. Ja bym na Twoim miejscu złożyła wniosek i napisała tą maturę, bo nie oszukujmy się matura bardzo pomaga, a jak zdasz to zawsze możesz iść na studia. Powodzenia i nie załamuj się, nie jesteś po 50sce żeby narzekać Całe życie przed Tobą

butterfly92 napisał(a):rozumiem co czujesz. Ja mam 24 lata i też mam uczucie przegranego życia. Z tego co piszesz, to aż do liceum miałeś jakieś tam kontakty z rówieśnikami. Ja miałam je tylko w podstawówce, a i tak były rzadkie. W gimnazjum już prawie wcale, a szkoła średnia i studia to już w ogóle brak życia towarzyskiego.

m.c. napisał(a):Nie mam pomysłu na życie, a czas ucieka. Przyjąłem rolę obserwatora, facebooki instagramy itd, co czasami jest frustrujące ale ciekawe.. Często wyobrażam sobie jak mogłoby wyglądać moje życie gdybym podjął kiedyś inne decyzje, ale nie robie nic żeby zmienić swoją sytuację, bo wiem że i tak przegram. Zycie obserwatora, marzyciela PRZEGRYWA nie jest jakieś straszne, tylko trzeba się pogodzić ze swoim losem.. ;v

mar173 napisał(a):Można powiedzieć że mam skrajny introwertyzm kto wie czy nie mam osobowości schizoidalnej (tata coś mówił że miał schizofrenie a teraz nie) albo jakiegoś spektrum autyzmu.

U psychiatry raz byłem ale stwierdził żebym sobie dziewczynę znalazł albo pracę... U drugiego psychiatry/psychoterapeuty byłem i chciał bym na NFZ wstąpił do grupy otwartej z problemami nerwicowymi na oddziale psychiatrycznym. Jak zapytałem o psychoterapię indywidualną to słone pieniążki - podziękowałem temu panu i grupie -> taka grupa "wsparcia" stygmatyzuje społecznie, jeśli rodzina będzie wiedzieć to zaraz wszyscy znajomi rodziny etc. W dodatku człowiek sam w takiej sytuacji przylepia sobie etykietkę: chory psychicznie - niezależnie od innych sami się zaczynamy traktować jak chorzy.

ananas filozoficzny napisał(a):Szukasz powodów, żeby nie iść na grupę bo się boisz. Teraz uważasz się za zdrowego i jestes zadowolony ze swojego zycia?

Cytat: Nie,nie byłem ani u psychologa,ani psychiatry.Zastanawiam się,czy miałoby to sens.Czytam opinie,że to generalnie strata czasu i pieniędzy,że lekarze przepisują jakieś uzależniające antydepresanty.Komuś taka terapia pomogła ? Było wyraźniej lepiej ?